«Στα χρόνια της Μοναξιάς»

"Λοιπόν; Είμαι καλύτερη από κοντά ή με προτιμάς στην φωτογραφία μου στο Facebook;", ρωτά με ελαφριά ανασφάλεια η νεαρή κοπέλα τον συνοδό της.
"Είσαι πολύ όμορφη και από κοντά, αλλά στην φωτογραφία είσαι σαν άλλος άνθρωπος", απαντά ο νεαρός συνεσταλμένα.
"εεε… η αλήθεια είναι ότι η φωτογραφία είναι 3 χρόνων παλιά και την έχω πειράξει λίγο."
"Δεν έχει σημασία… μετά από κοντά έναν χρόνο που μιλάμε στο chat, αυτό είναι λεπτομέρεια."
"Ναι, έχεις δίκιο. Λοιπόν… πες μου για εσένα."
"Τι να σου πω πού δεν ξέρεις ήδη; Δουλειά, σπίτι, σπίτι, δουλειά. Εσύ;"
"Και εγώ μέσα στην ρουτίνα…"

Σιωπηλή αμηχανία…
"Απ’ ό,τι μου έχεις γράψει, είσαι ελεύθερος. Πώς έτσι;", μπαίνει στην ουσία της συνάντησης η κοπέλα, μιας και ο νεαρός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από διακριτικός έως άτολμος.
"Δεν έχει βρεθεί κάτι να μου ταράξει τα νερά. Εγώ ψάχνω δέσμευση και οι περισσότερες γυναίκες σήμερα ψάχνουν απλές περιπέτειες."
"Καταλαβαίνω τι εννοείς… όχι εγώ δεν είμαι τέτοιος τύπος."
"Και πως και μια τόσο όμορφη κοπέλα είναι μόνη της;"
"Και εγώ ψάχνω κάτι να αράξω… δεν μου αρέσουν οι περιπετειούλες."
"Ωραία, χαίρομαι", χαμογελά ατενίζοντας ένα ήδη σχεδιασμένο στο μυαλό του Αύριο ο νεαρός.
"Χαίρομαι που χαίρεσαι", απαντά η κοπέλα, συναινώντας φαινομενικά σε αυτό το Αύριο.
"Συγγνώμη για λίγο", ζητά ευγενικά την άδεια ο νεαρός και κατευθύνεται στην τουαλέτα.

Η κοπέλα πιάνει την τσάντα της και βρίσκει το κινητό της τηλέφωνο.
"Έλα αγάπη μου. Μάλλον θα αργήσω το απογευματάκι… ναι με την Μαρία για καφέ είμαστε… ζέστανε το φαγητό και θα τα πούμε το βραδάκι… ναι, και εγώ σε αγαπάω μωράκι μου. Φιλάκια…", ξαναβάζει το κινητό η κοπέλα στην τσάντα της, βλέποντας τον συνοδό της να επιστρέφει.

"Όλα εντάξει;", ρωτά ο νεαρός.
"Όλα μια χαρά, πήρα μια φίλη όσο έλειπες να της πω τι ωραίο μέρος είναι εδώ που ήλθαμε για καφέ."
"Χαίρομαι που σου αρέσει. Τι έχεις κέφι να κάνουμε τώρα;"
"Σκεφτόμουν κάτι με λιγότερο φασαρία. Αν θυμάμαι καλά, μένεις μόνος σου, σωστά;", τον κοιτά στα μάτια με ένα μικρό μειδίαμα γεμάτο υποσχέσεις.
"εεε… ναι."
"Θέλεις να πάμε σπίτι σου να μπορούμε να μιλήσουμε πιο άνετα;"

Αφήνουν πίσω τους την καφετέρια, η κοπέλα μπροστά και ο νεαρός περπατώντας πίσω της, σε μια αντιστροφή των ρόλων Κυνηγού-θηράματος… ένας σύγχρονος Οδυσσέας μαγεμένος από τα κάλλη της Καλυψούς.
Η κοπέλα έχοντας στο μυαλό της ένα Τώρα λίγων ωρών που θα την έβγαζε από την ρουτίνα της ζωής της και ο νεαρός ένα Αύριο οικογενειακής θαλπωρής.
Στα Χρόνια της άμεσης επικοινωνίας, ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο μακριά, ευρισκόμενοι τόσο κοντά…

Νίκος Παναγοδημητρόπουλος
"Στα χρόνια της Μοναξιάς"

nickpanagodimitropoulos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ