Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, αυτό είναι να τη βλέπουν γυμνή. (Χ. Μπουκάϊ)

Σε μια λίμνη μαγική πήγαν κάποτε για μπάνιο παρέα, η θλίψη και η οργή.

Φτάνουν στην άκρη της λίμνης, βγάζουν τα ρούχα τους, και μπαίνουν στο νερό γυμνές να κολυμπήσουν.

Η οργή, βιαστική όπως πάντα, και ανήσυχη χωρίς να ξέρει γιατί, βρέχεται και βγαίνει αμέσως από το νερό. Και όπως είναι σχεδόν τυφλή, βάζει τα πρώτα ρούχα που πιάνουν τα χέρια της, που δεν είναι όμως τα δικά της, αλλά της θλίψης. 

Ντυμένη θλίψη, η οργή φεύγει σαν να μην έγινε τίποτε. 

Η θλίψη, ήρεμη και γαλήνια, με την ησυχία της, σαν να μην υπάρχει καμιά βιασύνη – γιατί εκείνη όντως δεν βιάζεται ποτέ -, μένει πολλή ώρα στο νερό κολυμπάει με απαλές κινήσεις. 

Όταν τελειώνει το μπάνιο της, βαρέθηκε μάλλον το νερό, βγαίνει και δεν βλέπει πουθενά τα ρούχα της. Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, αυτό είναι να τη βλέπουν γυμνή, έτσι λοιπόν, για να μη μένει γυμνή, εκτεθειμένη, βάζει τα μόνα ρούχα που υπάρχουν εκεί, τα ρούχα της οργής. 

Και ντυμένη οργή, συνεχίζει το δρόμο της. Λένε ότι καμιά φορά, άμα βλέπεις τον άλλο να είναι έξαλλος, απότομος, σκληρός και τυφλωμένος από τον θυμό του, σου φαίνεται οργισμένος. Αν, κοιτάξεις, όμως, με προσοχή, βλέπεις πως όλο αυτό είναι μεταμφίεση, και κάτω από τη θηριώδη οργή κρύβεται στην πραγματικότητα η θλίψη.

Χόρχε Μπουκάϊ

Ο δρόμος των δακρύων

Εκδόσεις OPERA

lecturesbureau

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ