Ντιόγκο Φερνάντες Περέιρα: Η Ανακάλυψη του Μαυρίκιου

  Τον Απρίλιο του 1503, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του θαλάσσιου δρόμου προς την Ινδία από τον Βάσκο ντα Γκάμα, αναχωρεί από την Λισσαβόνα η Πέμπτη Πορτογαλική Αρμάδα της Ινδίας υπό τον Αλφόνσο της Αλμπουκέρκης, απαρτιζόμενη από εννέα πλοία. Σκοπός της ήταν να ενισχύσει την παρουσία των Πορτογάλων στις δυτικές ακτές της Ινδίας αλλά και ένα μέρος του στόλου, να μείνει στον Κόλπο του Άντεν ώστε να ελέγχει την έξοδο των αραβικών πλοίων από την Ερυθρά Θάλασσα προς τον Ινδικό Ωκεανό. Τα πλοία της αρμάδας αναχώρησαν σταδιακά σε τρεις μοίρες των τριών πλοίων, μεσολαβώντας χρονικό διάστημα λίγων ημερών. Στην τρίτη μοίρα, ήταν και το πλοίο του Θαλασσοπόρου Ντιόγκο Φερνάντες Περέιρα, την οποία διοικούσε ο Αντόνιο δε Σαλντάνια. 

  Όταν τα τρία πλοία του Σαλντάνια αναχώρησαν από το Πράσινο Ακρωτήριο όπου είχαν σταματήσει για ανεφοδιασμό, λόγω κάποιων χειριστικών σφαλμάτων, το πλοίο του Περέιρα έχασε την επαφή με τα υπόλοιπα πλοία και συνέχισε μόνο. Έχοντας περάσει το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, αντί να ακολουθήσει την συνηθισμένη διαδρομή πλέοντας κατά μήκος των ηπειρωτικών ακτών της ανατολικής Αφρικής, συνέχισε πλέοντας νότια της Μαδαγασκάρης. Κατά το φθινόπωρο του 1503, έφτασε στο νησί της Σοκότρα όπου και έμεινε μέχρι να περάσουν οι χειμερινοί μουσώνες. Με την έναρξη των - ευνοϊκών για το ταξίδι του - θερινών μουσώνων, ο Περέιρα απέπλευσε πιθανότατα τον Απρίλιο του 1504 με προορισμό την Ινδία όπου και έφτασε όταν ο Βασιλιάς της Καλικούτης άρχισε να επιτίθεται στο συμμαχικό προς τους Πορτογάλους, Βασίλειο του Κότσι, μετά τον ανηλεή βομβαρδισμό και τον αποκλεισμό της Καλικούτης από τον Βασκο ντα Γκάμα. Ο Περέιρα, ενίσχυσε αποτελεσματικά την άμυνα του Κότσι και των Πορτογάλων που ήδη βρίσκονταν στην περιοχή. 

  Το 1505, ο Περέιρα επέστρεψε στην Πορτογαλία και ανέφερε για το νησί της Σοκότρα. Η στρατηγικής σημασίας θέση του νησιού - στην είσοδο του Κόλπου του Άντεν - ώθησε τους Πορτογάλους να το καταλάβουν ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως ορμητήριο για τον έλεγχο της περιοχής. Το 1506, απέπλευσε και πάλι, με την 8η Πορτογαλική Αρμάδα της Ινδίας υπό τον Τριστάο ντα Κούνια, ως Πλοίαρχος του πλοίου Σίσνε (Cisne). Όταν η αρμάδα έφτασε στο νησί της Μοζαμβίκης, ο Τριστάο ντα Κούνια έδωσε την εντολή στον Περέιρα να εξερευνήσει το νησί του Αγίου Λαυρεντίου (σημερινή Μαδαγασκάρη). Ο Περέιρα, έχοντας περάσει στις ανατολικές ακτές της Μαδαγασκάρης, έπλευσε ανοιχτά των ακτών, ανακαλύπτοντας στις 9 Φεβρουαρίου του 1507, ένα ακατοίκητο νησί. Το νησί αυτό, είναι το σημερινό Ρεϊνιόν το οποίο ο Περέιρα ονόμασε Νησί της Αγίας Απολλωνίας καθώς εκείνη την ημέρα εορταζόταν η μνήμη της χριστιανής μάρτυρος της Αλεξάνδρειας. Από εκεί, έπλευσε ανατολικότερα μέχρι που ανακάλυψε το νησί Μαυρίκιος το οποίο ονόμασε Νησί του Σίσνε δίνοντας το όνομα του πλοίου του. Ο Περέιρα ανακάλυψε και το ανατολικότερο νησί Ροδρίγκες το οποίο εξερευνήθηκε το 1528 από τον Ντιόγκο Ροδρίγκες από τον οποίο και πήρε το όνομα του. Το τρία αυτά νησιά, το 1512 ονομάστηκαν Μασκαρένιας καθώς τότε ο Πορτογάλος διπλωμάτης Πέδρο Μασκαρένιας, τα εξερεύνησε. 

   Μετά την ανακάλυψη των τριών νησιών, ο Περέιρα επέστρεψε στην Μοζαμβίκη όπου ενσωματώθηκε και πάλι με την αρμάδα για την κατάκτηση της Σοκότρα. Από τότε, δεν υπάρχουν αναφορές για εκείνον. Οι Πορτογάλοι, δεν ενδιαφέρθηκαν περαιτέρω για τα νησιά αυτά καθώς δεν εξυπηρετούσαν σε τίποτα τους μελλοντικούς τους σκοπούς. Το 1598, ο Ολλανδός θαλασσοπόρος Βιμπράν φαν Βάρβικ , κατευθυνόμενος από την Ολλανδία προς τις Ανατολικές Ινδίες, ανακάλυψε και αξίωσε ως Ολλανδικό το νησί Μαυρίκιος, δίνοντας του το σημερινό του όνομα προς τιμή του Ολλανδού Πρίγκιπα Μαυρίκιου της Νασάου. Το 1715, οι Γάλλοι, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί από το 1638 στο νησί Ρεϊνιόν, κατέλαβαν και το νησί του Μαυρίκιου το οποίο μετονόμασαν Νησί της Γαλλίας. Υπό την Γαλλική κυριαρχία, το νησί γνώρισε οικονομική άνθηση από την παραγωγή ζάχαρης. Κατά την διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, το 1810, οι Βρετανοί εισβάλουν στο νησί και οι Γάλλοι, υπό όρους που προστάτευαν τους Γάλλους υπηκόους του νησιού, τους το παραδίδουν. Οι Βρετανοί το μετονομάζουν και πάλι στο σημερινό του όνομα και το διατηρούν μέχρι το 1968, ώσπου ο Μαυρίκιος έγινε ανεξάρτητο κράτος συμπεριλαμβανόμενου και του νησιού Ροδρίγκες. 

greatnavigators

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ