Ισπανοί

   Τον 15ο αιώνα, στην Ιβηρική Χερσόνησο υπήρχαν τρία μεγάλα βασίλεια. Η Πορτογαλία, η Αραγονία και η Καστίλη. Το 1469, ενώ οι Πορτογάλοι συνεχίζοντας τις εξερευνήσεις στις δυτικές ακτές τις Αφρικής είχαν φτάσει στον Κόλπο της Γουινέας, τα άλλα δύο βασιλιά ενώθηκαν με τον γάμο του Βασιλιά Φερδινάνδου του Δεύτερου της Αραγονίας και της Βασίλισσας Ισαβέλλας της Πρώτης της Καστίλης, θέτοντας έτσι τις βάσεις για την δημιουργία της Ισπανίας. Τα δύο βασίλεια, ενωμένα πλέον, συνέχισαν την ανακατάκτηση των εδαφών της Ιβηρικής Χερσονήσου από τους Μαυριτανούς οι οποίοι είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου από το 711 με τους Πορτογάλους να τους έχουν απωθήσει από τα εδάφη τους από το 1259. Στις 2 Ιανουαρίου του 1492, μετά από έναν δεκαετή πόλεμο, οι Ισπανοί καταλαμβάνουν την Γρανάδα εκτοπίζοντας οριστικά τους Μαυριτανούς από την Ιβηρική Χερσόνησο. Το ίδιο έτος, η εξαντλημένη οικονομικά - από τους πολέμους - Ισπανία, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί ένα “δώρο” που είχε έρθει από την Πορτογαλία. 

  Τον Μάιο του 1486, ο Γενουάτης θαλασσοπόρος Χριστόφορος Κολόμβος, μην έχοντας καταφέρει να εξασφαλίσει την οικονομική στήριξη του Βασιλιά της Πορτογαλίας ώστε να ανακαλύψει τον δρόμο προς την Ασία πλέοντας δυτικά του Ατλαντικού Ωκεανού, παρουσίασε το σχέδιο του στην Βασίλισσα Ισαβέλλα. Εκείνη, τον παρέπεμψε στην επιστημονική κοινότητα της χώρας η οποία απέρριψε το σχέδιο του εκτιμώντας πως η απόσταση από την Ευρώπη προς την Ασία πλέοντας δυτικά, είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχε υπολογίσει ο Κολόμβος, καθιστώντας ένα τέτοιο ταξίδι, αδύνατο. Παρόλα αυτά όμως, οι Ισπανοί Μονάρχες, για να κρατήσουν τον Κολόμβο και την ιδέα του στην Ισπανία, αποφάσισαν να του καταβάλουν ένα χρηματικό ποσό κάθε χρόνο, χορηγώντας του και μία επιστολή που του έδινε το δικαίωμα για δωρεάν κατάλυμα και φαγητό σε όλη την χώρα. Το 1492, με τους Ισπανούς να είναι σε δυσχερή οικονομική κατάσταση και τους γείτονες Πορτογάλους να προετοιμάζονται για το πρώτο ταξίδι προς την Ινδία έχοντας ανακαλύψει το θαλάσσιο πέρασμα νότια της Αφρικής, οι Ισπανοί Μονάρχες, αποφάσισαν να θέσουν σε εφαρμογή την ιδέα του Κολόμβου, καθώς εκείνα που θα είχαν να χάσουν σε περίπτωση αποτυχίας ήταν λίγα ενώ εκείνα που θα κέρδιζαν σε περίπτωση επιτυχίας, θα ήταν τα μέγιστα. 

   Την 3η του Αυγούστου του 1492, ο Κολόμβος αναχωρεί με τρία πλοία από το Πάλος και η Ιστορία των Εξερευνήσεων για τους Ισπανούς, μόλις έχει αρχίσει. Στις 12 Οκτωβρίου του ιδίου έτους, ο Κολόμβος φτάνει για πρώτη φορά στην Αμερική ανακαλύπτοντας το νησί Γκουαναχάνι το οποίο ο ίδιος ονόμασε Σαν Σαλβαδόρ και βάζει τους Ισπανούς στην υπόθεση των γεωγραφικών ανακαλύψεων που αρχικά πίστεψαν πως είχαν φτάσει στην Άπω Ανατολή. Από το επόμενο κιόλας έτος, οι Ισπανοί αρχίζουν την αποίκηση των νέων χωρών ιδρύοντας την πρώτη αποικία στο νησί της Ισπανιόλας. Σύντομα όμως, ήρθε η αντίδραση των Πορτογάλων επικαλούμενοι την Συνθήκη της Αλκάσοβας του 1479 η οποία όριζε πως κάθε νέα γεωγραφική ανακάλυψη νότια των Κανάριων Νήσων ανήκε στους Πορτογάλους. Με τον Βασιλιά Ιωάννη της Πορτογαλίας να ετοιμάζει έναν στόλο για να καταλάβει τα νέα εδάφη και τους Ισπανούς να μην έχουν την ναυτική ισχύ να τους αντιμετωπίσουν, κατέφυγαν στον Πάπα Αλέξανδρο τον Έκτο ο οποίος κάλεσε τις αντιμαχόμενες πλευρές σε συμφωνία καταλήγοντας το 1494 στην Συνθήκη της Τορδεσίγιας. Με βάση την Συνθήκη, οι ανακαλύψεις του Κολόμβου και κάθε νέα ανακάλυψη που θα πραγματοποιόταν 600 ναυτικά μίλια δυτικά των νησιών του Πράσινου Ακρωτήριου θα κατοχυρωνόταν στους Ισπανούς αρχίζοντας έτσι η εξάπλωση τους στην Αμερικανική ήπειρο.  

  Το 1502, ο Κολόμβος πραγματοποιεί το τέταρτο και τελευταίο του ταξίδι προς την Αμερική ανακαλύπτοντας μεγάλο μέρος των ανατολικών ακτών της Κεντρικής Αμερικής, έχοντας όμως την πεποίθηση πως βρισκόταν ακόμα στην Ασία. Το ίδιο όμως έτος, λίγους μήνες πριν, ο Αμέριγκο Βεσπούτσι, ακολουθώντας τον Πορτογαλικό Στόλο που εξερευνούσε τις ακτές της Βραζιλίας, έχοντας φτάσει μέχρι τον Κόλπο του Ρίο ντε Τζανέιρο, και παρατηρώντας πως οι ακτές συνέχιζαν κατά πολύ νοτιότερα από τα γεωγραφικά πλάτη της Ινδίας, αντιλαμβάνεται πως ο Κολόμβος δεν είχε ανακαλύψει την ανατολική άκρή της Ασίας αλλά έναν νέο Κόσμο. Μέχρι το 1510, οι Ισπανοί, εκτός από το νησί της Ισπανιόλα, είχαν αποικίσει και τα νησιά της Κούβα, της Τζαμάικα και του Πουέρτο Ρίκο. Εκείνη την χρονιά, ο Βάσκο Νούνιεθ δε Μπαλμπόα, δημιουργεί την πρώτη Ισπανική - και Ευρωπαϊκή γενικότερα - αποικία στις ηπειρωτική Κεντρική Αμερική, στις ανατολικές ακτές του σημερινού Παναμά. Κατά την εξερεύνηση της ενδοχώρας, ο Νούνιεθ δε Μπαλμπόα, το 1513 γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που αντικρίζει τον Ειρηνικό Ωκεανό ενώ ο Χουάν Πονθέ δε Λεόν, ανακαλύπτει τις νότιες ακτές της Φλόριντα. Από τότε, οι Ισπανοί κονκισταδόροι (κατακτητές) αρχίζουν να εξαπλώνονται στην ενδοχώρα της Κεντρικής Αμερικής κατακτώντας και υποτάσσοντας τον γηγενή πληθυσμό. Παράλληλα όμως, άρχισε και η αναζήτηση ενός θαλάσσιου περάσματος από τον Νέο Κόσμο που θα τους οδηγούσε στην Ασία, ώστε να σπάσουν το μονοπώλιο των Πορτογάλων στην περιοχή. 

   Το 1516, κατά την αναζήτηση του θαλάσσιου περάσματος, ο Ισπανός θαλασσοπόρος Χουάν δε Σολίς, ανακαλύπτει το Ρίο δε λα Πλάτα. Κατά την εξερεύνηση όμως, σκοτώνεται από τους ιθαγενείς και η αποστολή επιστρέφει στην Ισπανία. Το 1518 φτάνει στους Ισπανούς ένα ακόμη “δώρο” από την Πορτογαλία. Ο Μαγγελάνος. Ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος, έχοντας κριθεί απαξιωθεί στην πατρίδα του και έχοντας κριθεί ακατάλληλος να ηγηθεί κάποιας εξερευνητικής αποστολής λόγω και της χωλότητας του, παρουσίασε στον Ισπανό Βασιλιά το σχέδιο που απέρριψε ο Πορτογάλος. Αυτό, ήταν να φτάσει στα Νησιά των Μπαχαρικών ανακαλύπτοντας το θαλάσσιο πέρασμα νότια του Νέου Κόσμου. Το επόμενο κιόλας έτος, ο Μαγγελάνος αναχωρεί από το Σανλούκαρ της Ισπανίας. Τον Νοέμβριο του 1520 ανακαλύπτει τον Πορθμό του Μαγγελάνου και τον Μάρτιο 1521, έχοντας γίνει ο πρώτος θαλασσοπόρος της Ιστορίας (καταγεγραμμένος) που διέπλευσε τον Ειρηνικό Ωκεανό, φτάνει στις Φιλιππίνες όπου και σκοτώνεται από τους ιθαγενείς στην Μάχη του Μανκτάν. Παρά τον θάνατο του όμως, η αποστολή καταφέρνει να επιστρέψει στην Ισπανία πραγματοποιώντας τον πρώτο περίπλου της Γης με τους Ισπανούς πλέον να αξιώνουν τα Νησιά των Μπαχαρικών ως δική τους αποικία παρόλο που σύμφωνα με τον αντιμεσημβρινό της Συνθήκης της Τορδεσίγιας βρίσκονταν στο ημισφαίριο των Πορτογάλων. Μετά από μία οκταετή διαμάχη των δύο χωρών, το 1529 οι δύο χώρες συνθηκολογούν και πάλι, με την Συνθήκη της Σαραγόσα, μοιράζοντας τα νησιά, με τις Φιλιππίνες να περνούν στους Ισπανούς. 

   Με την κατάλυση της Αυτοκρατορίας των Ίνκα και των Αζτέκων, οι Ισπανοί στα μέσα του 16ου αιώνα, είχαν εξαπλωθεί από την σημερινή Καλιφόρνια μέχρι και το Περού. Το 1567, ο Αλβάρο δε Μενδάνια δε Νέιρα, επηρεασμένος από τους θρύλους των Ίνκα που αναφερόντουσαν για κάποιες χώρες πλούσιες σε χρυσό οι οποίες βρίσκονταν πέρα από την δυτική θάλασσα, απέπλευσε από το Περού, διέσχισε τον Ειρηνικό Ωκεανό και ανακάλυψε τα Νησιά του Σολομώντα.  Το 1580, η κρίση στην διαδοχή του Πορτογαλικού Στέμματος, αλλά και η εμφάνιση των Άγγλων και των Ολλανδών που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται ως οι νέες ναυτικές δυνάμεις που απειλούσαν το εμπόριο και τις αποικίες των Ισπανών και των Πορτογάλων, οδηγούν στην ένωση των δύο χωρών με τον Φίλιππο τον Δεύτερο της Ισπανίας να χρίζεται και ως Βασιλιάς της Πορτογαλίας, δημιουργώντας έτσι την Ιβηρική Ένωση η οποία μαζί με τις αποικίες των δύο χωρών, έγινε η πρώτη παγκόσμια Αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ μέχρι που το 1640 οι Πορτογάλοι επανακτούν την ανεξαρτησία τους. 

   Το 1592, ο Έλληνας Ιωάννης Φωκάς (Χουάν δε Φούκα), αναζητώντας τον μυθικό Πορθμό του Ανίαν ο οποίος εικαζόταν τότε πως ήταν το θαλάσσιο πέρασμα από τον Ειρηνικό προς τον Ατλαντικό Ωκεανό, ανακαλύπτει τον πορθμό που σήμερα φέρει το όνομα του (Πορθμός του Χουάν δε Φούκα) και βρίσκεται μεταξύ της Καναδικής πολιτείας της Βρετανικής Κολούμμπια και της πολιτείας των Η.Π.Α., Ουάσιγκτον. Το 1595, ο Αλβάρο δε Μενδάνια δε Νέιρα ταξιδεύει και πάλι προς τα νησιά του Σολομώντα με σκοπό να τα αποικίσει, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Το 1606, ο Πορτογάλος Πέδρο Φέρναντες δε Κέιρος, αποπλέει από το Περού και αναζητώντας την Νότια Άγνωστη Γη, έχοντας διαπλεύσει τον Ειρηνικό Ωκεανό, ανακαλύπτει τα Νησιά Βανουάτου τα οποία, οι Ισπανοί, δεν κατάφεραν να αποικίσουν μόνιμα. Στο ταξίδι αυτό, ένας ακόμη Πορτογάλος, ο Λουίς Βαζ δε Τόρες, κατευθυνόμενος από τα Βανουάτου προς την Μανίλα (Φιλιππίνες) ανακάλυψε τον πορθμό μεταξύ της Αυστραλίας και του νησιού της Νέας Γουινέας ο οποίος σήμερα φέρει το όνομα του (Πορθμός του Τόρες). Αυτές, ήταν και οι τελευταίες σημαντικές ναυτικές ανακαλύψεις των Ισπανών. 

   Οι Ισπανοί, αν και έγραψαν την δική τους Ιστορία στις Γεωγραφικές Ανακαλύψεις, ήταν περισσότερο χερσαίοι κατακτητές (κονκισταδόροι) παρά ναυτικοί εξερευνητές. Οι δύο σημαντικότερες ναυτικές ανακαλύψεις τους, εκείνη της Αμερικής και εκείνη του θαλάσσιου δρόμου προς τα Νησιά των Μπαχαρικών μέσω του Νέου Κόσμου, πραγματοποιήθηκαν από έναν Γενουάτη και έναν Πορτογάλο αντίστοιχα. Στα ταξίδια αυτά, αναδείχθηκαν δύο από τους σπουδαιότερους Ισπανούς θαλασσοπόρους. Ο πρώτος ήταν ο Μαρτίν Αλόνθο Πινθόν που η συμμετοχή του στο πρώτο ταξίδι του Κολόμβου ήταν καθοριστική για την επιτυχή έκβαση του, και ο δεύτερος ήταν ο Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο ο οποίος μετά τον θάνατο του Μαγγελάνου στις Φιλιππίνες, κατάφερε να οδηγήσει την αποστολή πίσω στην Ισπανία διασχίζοντας τον Ινδικό και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο διάπλους του Ατλαντικού Ωκεανού από την Ισπανία προς την Καραϊβική, ήταν σαφώς πιο εύκολος από τα ταξίδια που πραγματοποίησαν οι Πορτογάλοι και αργότερα οι Άγγλοι οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί ώστε τα Ισπανικά πλοία να καταφθάνουν πιο εύκολα στον Νέο Κόσμο και με σχετική ευκολία να τον κατακτήσουν ως αρκετά πιο εξελιγμένοι στρατιωτικά σε σχέση με τις φυλές της ηπείρου.

greatnavigators

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ