Αν άρχιζε κανένας να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του.......

"Κάποιος με παράλυτα πόδια. ίσως να ζηλεύει που με βλέπει να πετάω έτσι ελαφριά σαν παιδί.

Όπως να 'ναι, ντρέπομαι ξαφνικά που τρέχω γερός, ελεύθερος, ντρέπομαι γι αυτή την "σωματική" ευτυχία, σαν να 'ταν ένα προνόμιο που δεν μου ανήκει. 
Βέβαια, την ίδια στιγμή που μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη, καταλάβαινα κιόλας πόσο μια τιμωρία σαν αυτήν είναι ανόητη και άσκοπη. 

Ξέρω πως είναι παράλογο να στερείται κανείς μιαν απόλαυση, επειδή είναι απαγορευμένη σ' έναν άλλον, ν' απομακρύνει απ τον εαυτό του μιαν ευτυχία, επειδή κάποιος άλλος είναι δυστυχισμένος. 


Ξέρω πως σε κάθε στιγμή, ενώ εμείς γελάμε κι αστειευόμαστε, άλλοι αγκομαχούν στο κρεβάτι τους και πεθαίνουν, πως πίσω από χιλιάδες παράθυρα φωλιάζει η δυστυχία κι οι άνθρωποι πεινάνε, πως υπάρχουν νοσοκομεία, ανθρακωρυχεία και λατομεία, πως μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις φυλακές, αμέτρητοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι κάθε στιγμή σε αναγκαστική δουλειά, και κανενός τους ο πόνος δεν θ' αλάφρωνε αν τυραννιόταν κάποιος  άλλος παράλογα. 

Αν άρχιζε κανένας- το 'ξερα καλά- να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του......."

Στέφαν Τσβάιχ, από το μυθιστόρημά του "Επικίνδυνος Οίκτος"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ