ΣΤΑ 43 ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΗΜΑΔΙ

Οταν ο αποδυτηριάκιας ακούει τον Ψαρονίκο να τραγουδά οι τρίχες του γίνονται παλούκια. Κάγκελα. 

Τόση είναι η ανατριχίλα που νιώθει. 

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να τραγουδήσει.

 Για τίποτα άλλο. 

Μόνο για να τραγουδάει για να τον ακούς και να νιόθεις ανάμικτα αισθήματα. 

Στο επαναστικό, σου ξυπνάει τον πατριωτισμό που διαθέτεις και έτσι σούρχεται να αρπάξεις, ενα καλάσνικοφ ή ενα G3 ή ένα Βέλγικο FN και να κάνεις την επαναστασή σου. Η φωνή του είχε αυτό το χάρισμα. 

Να σου ξυπνά τον πατριωτισμό. Στο ερωτικό καμμιά σχέση με τα καψουροτράγουδα, με αλκοόλ και τσιγάρα και δάκρυα και σαχλαμάρες. 

Το ερωτικό του τραγούδι ηταν ποιοτικό και το ένιοθες, στην ψυχή και στον εγκέφαλο. 

Εκεί που υπάρχει ο πραγματικός έρωτας και όχι στα σκυλοτράγουδα που σε κάνουν να σέρνεσαι απο το ουίσκι και τον καπνό. 

Ακούς ερωτικό απο το Νίκο Ξυλούρη γιατί, γι΄αυτόν, τον έναν και μοναδικό σου μιλάει τόση ώρα ο αποδυτηριάκιας που γεννήθηκε σα σήμερα 7 Ιουλίου το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια  Μυλοποτάμου Ρεθύμνου και σε σπρώχνει ολόισια, να πάς να βρείς την γκόμενα και να της μιλήσεις για την αγάπη σου με καθαρό μυαλό και όχι ζαλισμένος απο το οινόπνευμα. 

Λυράδες ήταν η οικογενειά του και αυτός δεν έμεινε πίσω. Απο μικρός με την Λύρα να τραγουδά σε γάμους και πανηγύρια. 

Το τραγούδι του δεν ήταν για σκυλάδικα ή μπουζοκομάγαζα. 

Στα 22 του ηχογράφησε το πρώτο δίσκο, σε 45 στροφές, το “Μια Μαυροφόρα Περνά”. 

Έγινε γνωστός όταν ήρθε στην Αθήνα, το 1969 με το τραγούδι “Ανυφαντού”. 

Μετά από δύο χρόνια, το 1971, εμφανίστηκε στην Πλάκα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και αγαπήθηκε από τη νεολαία, τους φοιτητές. 

Πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου το 1980, στα 43 από καρκίνο. 

Μια φίλη μου με πληροφόρησε για τον θανατό του και το θυμάμαι σα χθές που με περίμενε  μέσα στη βροχή στη κερκίδα να τελειώσω την προπόνηση με την ομάδα του Παύλου Μελά στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Ήταν ο λατρεμένος της και στεναχωρήθηκε πολύ. 

 Με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. 

Όπως ο ίδιος έλεγε μετά τη μεταπολίτευση, αναφερόμενος στους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας “εγώ τους ίδιους ανθρώπους έβλεπα να κανονίζουν επί χούντας, τους ίδιους βλέπω και τώρα”.  Τους αιώνιους γλύφτες.

apodytiriakiascy

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ