Πώς φεύγουνε;

Ενώ οδηγούσα άκουσα ένα αγαπημένο τραγούδι (το οποίο είναι αναρτημένο στο τέλος του άρθρου) που με ώθησε στο να γράψω αυτό το κείμενο. Άραγε πόσο δύσκολο είναι να φύγεις από μία ανθρώπινη σχέση; Να σπάσεις τα δεσμά; Να πας κόντρα στη συνήθεια; Πώς μπορείς να αντιληφθείς ότι μία ανθρώπινη σχέση έκανε τον κύκλο της;

 Λόγω των συνθηκών, λόγω των προτύπων που μας έχει επιβάλλει η κοινωνία, η τηλεόραση, οι ταινίες, τα βιβλία ο αδέσμευτος άνθρωπος είναι αναγκαστικά και ο δυστυχισμένος. Παρουσιάζεται πάντα μόνος, ελλιπής, ζώντας μία ζωή που δεν έχει σκοπό και που δεν είναι πλήρης.

 Υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω. 

Όλοι αναζητούν τη συντροφικότητα. 

Άλλοι δημιουργώντας ανέλπιστες σχέσεις, ρίχνοντας τις απαιτήσεις τους με μοναδικό σκοπό να μην είναι μόνοι. Άλλοι πάλι "τραβούν από τα μαλλιά" τελειωμένες σχέσεις για να μην μείνουν μόνοι. Ανέχονται καταστάσεις, υποκύπτουν στη δύναμη της συνήθειας περιμένοντας , συνήθως, ένα πάτημα, έναν άνθρωπο για να χωθούν αμέσως μαζί του σε μία καινούργια σχέση πριν καν τερματίσουν την προηγούμενη.

 Επειδή αυτές τις κατηγορίες των ανθρώπων δεν τις εκτιμώ ιδιαίτερα, θα αναλύσω κυρίως τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιληφθούμε αν μία σχέση έχει φτάσει στο τέλος της.

 Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, όταν έχεις μοιραστεί στιγμές μαζί του και δυσκολίες είναι πολύ δύσκολο να τον αφήσεις. Ο χωρισμός είναι ένας "μικρός θάνατος". Κάτι τελειώνει. Συνήθως οριστικά. Οφείλεις όμως να είσαι ειλικρινής. Να σταματήσεις κάτι όταν πρέπει. 

Μα πώς θα ξέρω ότι ο κύκλος αυτός έκλεισε;

 Δυο παράγοντες πάντα σκέφτομαι:

Ο χρόνος και οι ευκαιρίες. 


Ο χρόνος ο οποίος σταματά, παγώνει, δε κυλά, και μαζί του παγώνουν τα χαμόγελα, οι εκπλήξεις, η ερωτική επαφή(η οποία είναι από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες σε μία σχέση), ο ενθουσιασμός και η ανάγκη της τριβής. Τα λεπτά πλέον δεν κυλούν γρήγορα, οι συζητήσεις μειώνονται αισθητά με αποτέλεσμα να μην βρίσκεις πλέον θέματα να συζητήσεις ενώ παλαιότερα έβρισκες σε καθημερινή βάση, κι ας μην ήταν σημαντικά.Ο χρόνος που ίσως φοβάσαι να περάσεις με τον εαυτό σου, ο χρόνος που θα μπορούσες να αφιερώσεις σ'εσένα, στους φίλους που ξέχασες στον στόχο που παραγκώνισες.

 Οι ευκαιρίες. Αν έδωσες όσες εσύ θεωρούσες επαρκείς. Όλες οι σχέσεις ανεβοκατεβαίνουν. Δεν γίνεται με την πρώτη δυσκολία να σταματάμε όποια προσπάθεια έχουμε χτίσει, ό,τι έχουμε επενδύσει. Κάποια στιγμή όμως οι ευκαιρίες τελειώνουν, ή πρέπει να τελειώσουν. Έτσι αφού δοκιμάσαμε και χρησιμοποιήσαμε όλα μας τα "όπλα" πλέον δεν έχουμε τίποτα. Η κατάσταση δεν διορθώνεται, τα συναισθήματα δεν μεταβάλλονται και η μοναξιά διεισδύει στη σχέση μας, ενώ είμαστε με έναν άνθρωπο σε απόσταση αναπνοής, τον αισθανόμαστε χιλιόμετρα μακριά.

 Δεν αξίζει να ταλαιπωρούμε κανέναν άνθρωπο. Όσο κι αν πονάει η αλήθεια, πάντα εκτιμάται στο τέλος. Οι άνθρωποι δεν είναι πιόνια σε μία παρτίδα σκάκι. Είναι εύθραυστες ψυχές που αξίζουν την προσοχή μας.

 Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι. Να φεύγουν τη σωστή στιγμή. 

Συνήθως η σωστή στιγμή αποκαλύπτεται αφού έχουμε φύγει από αυτή τη σχέση. Η ενδοσκόπηση και η αυτοκριτική πάντα βοηθούν να αντιληφθούμε πού βρισκόμαστε.

 Πώς φεύγουνε λοιπόν; Μία φράση μόνο μου έρχεται στο μυαλό "Όταν βρίσκεσαι σ'ένα αδιέξοδο το μόνο που ΄έχεις να κάνεις είναι να βγεις από εκεί που μπήκες". 

Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος!

pithagoreiotheorima

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ