Εσύ πόσο συχνά βάζεις τελείες στην καθημερινότητά σου…..;

Οι άνθρωποι συνήθως δρούμε με στόχους και αρχές που αντιπροσωπεύουν τα οράματα, την προσωπική μας στάση και φιλοσοφία ζωής. Αυτό σημαίνει ότι αφουγκραζόμαστε την αίσθηση της ευθύνης που μας αναλογεί σχετικά με τις επιλογές και τις πράξεις μας, γι αυτό και θέτουμε στόχους που μας φέρνουν εγγύτερα στην επιτυχή έκβαση αυτού που αναζητούμε. Τι γίνεται όμως όταν οι ευθύνες ξεπερνούν τα όρια των αντοχών μας κι εμείς κρινόμαστε ως ανεπαρκείς σχετικά με ό, τι επιδιώκουμε;

Ή τι γίνεται όταν διαψεύδεται η αξία που έχουμε αποδώσει σε ένα στόχο, πρόσωπο ή συμβάν; Είναι λογικό να βιώνουμε πολλές φορές το παράλογο τόσο σε σχέση με το περιβάλλον που μας πλαισιώνει όσο και σε σχέση με τον εαυτό μας. Η ζωή και οι πτυχές της δεν είναι λευκό ή μαύρο αλλά περιλαμβάνουν ποικιλία αποχρώσεων. Είναι λογικό να διαψεύδονται πολλές από τις εντυπώσεις που σχηματίζουμε, διότι η ζωή και τα δεδομένα της δεν είναι μονοδιάστατα. Πως όμως πάμε παρακάτω;

Μια λύση είναι να διατηρούμε την επαφή με τις πραγματικές καθημερινές μας ανάγκες αποφεύγοντας τον αχανή εσωτερικό διάλογο με τις φοβίες και τις αναβολές. Αρκεί να σταθούμε μια στιγμή, όταν νιώθουμε εξαντλημένοι, παραπονεμένοι, ματαιωμένοι, μπερδεμένοι, αποπροσανατολισμένοι, προδομένοι. Μια στιγμή είναι αρκετά διαφωτιστική αν την αξιοποιήσουμε αφουγκραζόμενοι τι συμβαίνει στο σώμα και την ψυχή μας. Μια στιγμή αρκεί για να δώσει την απαιτούμενη καθαρότητα και γνώση, ώστε να τοποθετήσουμε έλλογα  τον εαυτό μας στη σκακιέρα δράσης. Πως όμως θα εντοπίσουμε τη στιγμή και θα την οικειοποιηθούμε;

Η  χαλάρωση, η εκτόνωση προϋποθέτουν την παύση και τα διαλείμματα κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να συνηθίσουμε τον εαυτό μας να βάζει «τελείες», δηλαδή να κάνει παύσεις στη ζωή του. Οι «τελείες» αυτές μπορεί να είναι είτε σύντομες και καθημερινές, είτε -όταν τα δεδομένα το απαιτούν- οριστικές και αμετάθετες.  Αν π.χ. αντιμετωπίσουμε εξάντληση στο χώρο εργασίας μερικές βαθιές αναπνοές αρκούν για να μας ανατροφοδοτήσουν, όπως και το να ακούσουμε στο τηλέφωνο ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Η πλήρης απραξία για μερικά λεπτά ενδέχεται να έχει ευεργετικά αποτελέσματα πάνω μας. 

Τι γίνεται όμως όταν το πρόβλημα δεν είναι η χαλάρωση και η εκτόνωση αλλά η αποδέσμευσή μας από κάτι το οποίο πια δεν μας εκφράζει όπως μια σχέση, μια επαγγελματική θέση, ο τόπος κατοικίας μας, η στάση μας απέναντι στα πράγματα; Η στροφή προς κάτι νέο ακόμη κι όταν αυτό συνεπάγεται μόνο την εσωτερική μας αλλαγή και ωρίμανση απαιτεί την αποφασιστική επίγνωση του τέλους του παλιού και της αρχής του νέου. Με μια «τελεία» προχωράμε παρακάτω και γράφουμε από την αρχή μια νέα ιστορία.

Με μια «τελεία» ο  νους κερδίζει και το άτομο:

• Απαλλάσσεται από άσκοπα βάρη.
• Αποκτά συναίσθηση της δικής του δράσης, της δράσης των άλλων και της δικής του αντίδρασης.
• Εξοικονομεί ενέργεια ζωτικής σημασίας για τη δημιουργικότητα και εξέλιξή του.
• Προχωρεί με στόχους που το αντιπροσωπεύουν πληρέστερα.
• Συνειδητοποιεί τι το εκφράζει και τι όχι. Κάτι που είχε απολέσει με την ταχύτητα και τη βιασύνη.
• Βελτιώνεται η ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα.
• Ασκείται στον αυτοέλεγχο και την αυτοκυριαρχία.
• Γνωρίζει, κατανοεί τον εαυτό του αποκτώντας αυτογνωσία.
• Η αυτογνωσία δίνει τη δυνατότητα μιας ισορροπημένης και ενδεχομένως πιο ευτυχισμένης ζωής.

Συνεπώς, ας βάζουμε «τελείες» στη ζωή μας, μη φοβούμενοι την αβεβαιότητα του καινούριου. Οι «τελείες» μας οδηγούν εγγύτερα στο «τέλος», δηλαδή στο σκοπό μας.

Συγγραφή άρθρου: 

Σοφία Κακιά

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ