Το δύσκολο δεν είναι να πεθαίνεις για τον άλλο, αλλά να ζεις με τον άλλο..

Γράφει η Ανθή Γεώργα

Το να πεθαίνεις για τον άλλον είναι το εύκολο, το δύσκολο είναι να ζεις…!!!

Η αλήθεια είναι πως εκτός από το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, και το Μιμίκο με τη Μαίρη, δεν ξέρω άλλους που να απαρνήθηκαν τη ζωή για χάρη της αγάπης, του έρωτα.

Κι όμως, καθημερινά αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ερωτευμένοι με κορυφαία μονάδα μέτρησης το «πεθαίνω για σένα».

Και μέσα απ’ αυτό το λυρικότατο «πεθαίνω για ‘κείνον» πρωταγωνιστούμε στο δράμα που οι ίδιοι σκηνοθετούμε.

Αιωρούμενοι μεταξύ ακαθόριστης χαράς και αναιτιολόγητα πένθιμης λύπης περνάμε το χρόνο μας, είτε πετώντας σε ροζ συννεφάκια που κρύβουν την πραγματικότητα, είτε μοιρολογώντας φτιάχνουμε ποτάμια από δάκρυα απόγνωσης και απελπισίας.

Πεθαίνω για σένα ίσον δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, ίσον σου γράφω δέκα ερωτικά μηνύματα τη μέρα, σου αφιερώνω τραγούδια, είμαι άνθρωπος μισός και ανερμάτιστος όταν δε σε βλέπω.

Βυθίζομαι στη μοναξιά και την απομόνωση, μία σου πλέκω το εγκώμιο κι αμέσως μετά σε βαφτίζω αιτία της συμφοράς μου.

Και κάπως έτσι πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον.

Και κάπως έτσι, θανατώνουμε την καθημερινότητα, τη ζωή.

Ψυχές παραπληγικές, καθηλωμένες στα αμαξίδια της αδράνειας, της αυτολύπησης, αδύναμες να δώσουν το φιλί της ζωής σε μια αγάπη που αιμορραγεί.

Πεθαίνω για σένα, πεθαίνεις για μένα και οι δύο μαζί πεθάναμε την αγάπη.

Και ποιος σου είπε, αγάπη μου, πως εγώ θέλω να πεθαίνεις για μένα;

Εγώ θέλω μαζί να ζήσουμε κι αυτό, να ξέρεις, είναι το πιο δύσκολο.

Να ζεις για τον άλλον, μάτια μου, αυτό είναι το δύσκολο, αυτό είναι το ζόρι αλλά και η μαγκιά.

Να ζεις για τα απλά, τα καθημερινά.

Να ξυπνάμε μαζί και να ετοιμαζόμαστε για τη δουλειά.


Ή να ετοιμάζεται ο ένας, που συχνά στην εποχή μας δουλεύει και για τους δυο.
Αλλά να ξυπνάμε μαζί.

Να μου ετοιμάσεις τον καφέ όταν βιάζομαι, να σου ανάψω το θερμοσίφωνα να μην κρυώσεις.

Να ψάχνω με τα νυχτικά βραδιάτικα φαρμακείο, όταν έχεις πονοκέφαλο.
Να εναποθέσεις πάνω μου το πρόβλημα και μαζί να βρούμε λύση.

Να σωπάσουμε όταν τα μάτια υπαγορεύουν πως λόγια πλέον δε χρειάζονται.

Να μου πάρεις τις σακούλες από τα χέρια για να μην πονέσει η μέση μου, και εκείνο το δευτερόλεπτο το βλέμμα σου να μαρτυρά όλη την ανησυχία και το νοιάξιμο .

Να κάνουμε μαζί ταξίδια, να πίνουμε καφέ σε μικροσκοπικά γραφικά μπαλκόνια, αγναντεύοντας αιγαιοπελαγίτικες ανατολές.

Κι εκεί αγναντεύοντας να κάνουμε όνειρα, γι’ αυτά που μαζί μπορούμε να πετύχουμε, να δημιουργήσουμε.

Να κάνουμε μαζί σπίτι, οικογένεια, παιδιά.

Αυτή την ομαλή εξέλιξη της ζωής, αυτήν που οι μεταμοντέρνοι ονομάζουν κοινωνικό στερεότυπο, κλισέ, αυτήν που η σύγχρονη μπασταρδεμένη κουλτούρα του παρα-μορφωμένου γονεοδίαιτου εναλλακτικού φαλλοκράτη έχει τοποθετήσει μέσα σε πλαίσια και λεζάντες που τα στερεότυπα , αυτά που είπαμε παραπάνω τα και καλά «μικροαστικά» γελάνε….

Γιατί τα πλαίσια και οι λεζάντες του σήμερα μυρίζουν από μακρυά πολυτέλεια, ισάδα κι ευκολία.

Κι όμως το να ζεις με τον άλλον, να ζεις για τον άλλον, είναι δρόμος κακοτράχαλος, με εμπόδια, με ανηφόρες και κατηφόρες. Θα ματώσουν τα πόδια σου, θα λιώσουν οι σόλες, θα κουραστείς, θα σκεφτείς να γυρίσεις πίσω, θα κάτσεις να ξαποστάσεις για ώρες για μέρες, αλλά αν διαλέξεις να διαβείς το δρόμο αυτό θα συνεχίσεις ως το τέλος.

Δε θα ζεις μόνο όταν ακούς το πρώτο κλάμα του παιδιού, όταν ακούσεις τις πρώτες του λεξούλες, όταν σε κάνει υπερήφανο.

Να ζεις όταν πρέπει να ξενυχτήσεις στο προσκεφάλι του στην αρρώστια, όταν πρέπει να σταθείς όρθιος στη βαριά αρρώστια για να μη χάσεις την ελπίδα, όταν πρέπει να κάνεις το χαμάλη για να του εξασφαλίσεις την τροφή, όταν πετάξεις την περηφάνια σου για να του χαρίσεις το χαμόγελο.

Να ζεις είναι το δύσκολο, λοιπόν, καρδιά μου….

Και για να ζεις θέλει δύναμη, γκατς, αντοχές .

Δε θέλει μελοδραματισμούς, δε θέλει μεγάλα λόγια, δε θέλει βαρύγδουπες υποσχέσεις αιώνιας πίστης, δε θέλει δάκρυα και βλέμματα απλανή..

Δε θέλω λοιπόν να πεθαίνεις για μένα….

Να ζεις με μένα μπορείς…;

 Ανθή Γεωργά

 loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ