Όταν είσαι κάτω, έχει πιο κάτω;

Ο δρόμος είναι μονόδρομος όταν είσαι κάτω, κι αυτός είναι ο ανήφορος αναγκαστικά. Ή μήπως όχι;

Σε όλους μας κάποια στιγμή έχει έρθει η στιγμή που είμαστε κάτω πεσμένοι και τα πράγματα είναι άσχημα, με αποτέλεσμα να είμαστε κι εμείς σε άσχημη κατάσταση. Θαρρούμε πως, είτε φταίμε ή όχι, πιάσαμε πάτο και αυτό που λέγεται σε αυτές τι περιπτώσεις είναι πως αναγκαστικά η κατεύθυνση μετά θα είναι ανοδική.
Ισχύει αυτό μα υπάρχει και κάτι άλλο που ισχύει επίσης, το αν πραγματικά πιάσαμε τον πάτο ή όχι ακόμη.

Έχει πιο κάτω;
Δίχως να τρομοκρατούμαστε ή να τρελαινόμαστε οφείλουμε να έχουμε υπόψιν μας ως καμιά φορά αυτό που θεωρούμε εμείς πάτο, δεν είναι ακόμη. Ακούγεται απαισιόδοξο μα είναι ρεαλισμός και δε κλείνεις τα μάτια σε αυτόν παρά τον αντιμετωπίζεις.
Ο σκοπός του να αναγνωρίσουμε πως υπάρχει και πιο κάτω από κει που είμαστε και μπορεί να βρεθούμε κιόλας, δεν είναι να απελπιστούμε αλλά να να το χειριστούμε.

Πολλές φορές μας έχουν τύχει δυσάρεστα πράγματα που μας έχουν λυγίσει. Έχουν έρθει μαζεμένα και πελαγώνουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων - ας μην αναφέρουμε την χειρότερη! Εικάζουμε λοιπόν πως χειρότερα δε μπορούν να μας συμβούν πια και κάπως θα πρέπει να διαφανεί ένα φως στον ορίζοντα.
Κι εκεί που είμαστε έτσι ακριβώς, απροειδοποίητα και αιφνιδιαστικά, έρχονται κι άλλα άσχημα ως ακόλουθοι να εγκατασταθούν με τα υπόλοιπα.
Είναι μια πιθανότητα υπαρκτή δυστυχώς και δεν είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτό μήτε έτοιμοι αλλά ούτε και το αξίζουμε. Δε ρωτά όμως η ζωή...

Τι κάνω;

Ποιος άραγε μπορεί να πει σε κάποιον τι να κάνει ή πως να νιώσει σε αυτές τις περιπτώσεις; Όλα είναι απλά παρηγοριά και ίσως κατανόηση και συμπόνοια μια που κανείς δεν καταλαβαίνει αν δεν έρθει σε τέτοια κατάσταση.
Όμως καλώς ή κακώς είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε, να πολεμήσουμε και να μη το βάλουμε κάτω, αν και αυτό το τελευταίο είναι φυσιολογικό για πολύ λίγο να συμβεί κι ανθρώπινο.

Αυτό που κάνουμε λοιπόν καταρχήν είναι να δώσουμε μια ανάπαυλα στον εαυτό μας να καταπιεί αρχικά ότι συμβαίνει στα αλήθεια, να έχει πάει και πιο κάτω από κει που ήταν κάτω.
Επείγον είναι να μην κατηγορήσουμε τον εαυτό μας και σαφέστατα να μην υποπέσουμε σε αυτολύπηση και μεμψιμοιρία με δεδομένο πως δε βοηθά τίποτα από αυτά.

Αν δε μπορούμε να βρούμε το απαραίτητο κουράγιο, ας αφήσουμε δικούς μας ανθρώπους να μας το δώσουν με όμορφα λόγια συμπαράστασης και αμέσως να βρούμε οποιοδήποτε στήριγμα που μπορούμε να κρατηθούμε, να αντλήσουμε χαρά ή να παλέψουμε για χάρη του.

Η αισιοδοξία μοιάζει με ανέκδοτο τούτες τις ώρες συνεπώς πιο ρεαλιστικό είναι να δούμε τα όποια θετικά έχουμε στη ζωή μας και να νιώσουμε χαρά που τα έχουμε. Κι έχουμε όλοι κάποια από δαύτα.
Αφού πάρουμε το χρόνο μας να ηρεμήσουμε μέσα στον κυκεώνα όσο είναι δυνατό, το πάμε βήμα βήμα, μέρα με την ημέρα. Στεκόμαστε στα πόδια μας για αρχή και αρχίζουμε να εξετάζουμε τι μπορούμε να κάνουμε για το κάθε θέμα από αυτά ανεξαρτήτως των θέλω μας.
Δίνουμε μάχη εσωτερικά ενδεχομένως αφού ο συμβιβασμός δεν είναι το καλύτερο πράγμα αλλά αν δεν μπορείς για την ώρα να αλλάξεις κάτι, άλλαξε τουλάχιστο οπτική γωνία που το βλέπεις.

Τι δεν κάνω;
Υπάρχουν και πράγματα που δεν πρέπει να κάνει κανείς σαν βρεθεί σε αυτή τη θέση. Καταρχήν ελέγχεις τον όποιο πανικό ή άγχος να μη παγιωθεί και σε ελέγξει. Απομακρύνεις κάθε κατάσταση ή άτομο ή οτιδήποτε αρνητικό επειγόντως από τον αρίζοντά σου και εννοείται δεν κλείνεσαι στον εαυτό σου μα επιδιώκεις επαφές με άτομα αισιόδοξα ή που σε νοιάζονται ή μπορούν να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεν κάνεις βιαστικές και επιπόλαιες σκέψεις μήτε κινήσεις. Δεν αισθάνεσαι ενοχές μα και ούτε τα βάζεις με τη μοίρα σου διότι είναι ανώφελο.
Δεν αφήνεσαι έρμαιο της θλίψης αλλά λυπάσαι σε υγιές επίπεδο και δε γίνεσαι έρμαιο συνάμα των νεύρων ή του θυμού. Κυρίως δε ξεσπάς σε ανθρώπους που δε φταίνε και δεν επιτρέπεις στην ηττοπάθεια να γίνει λάβαρο. Δεν αντιδράς με λάθος τρόπους όπως με αλκοόλ ή οτιδήποτε άλλο αφού έτσι δεν εξαφανίζεις προβλήματα μα προσθέτεις κι άλλα.

Δεν υιοθετείς σε καμιά περίπτωση την άποψη ότι έτσι θα είναι πάντα κι ότι δε θα αλλάξει τίποτα. Σπασμωδικές αποφάσεις και βιαστικά συμπεράσματα επιπροσθέτως δεν πρέπει να είναι αυτό που θα κάνουμε.

Άνοδος...
Φυσικά και ισχύει ότι αν πιάσει κανείς πάτο δεν έχει άλλο δρόμο παρά τον ανηφορικό. Φυσικότερα ισχύει ότι μετά από κάθε μπόρα θα βγει ένα ουράνιο τόξο. Το θέμα είναι πως όλα γίνονται στο χρόνο τους και αυτό δεν το ορίζουμε εμείς πάντα.

Επίσης όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό και δεν είναι παρηγοριά. Με το νόμο των πιθανοτήτων μα και της ζωής, είναι αδύνατο να είναι πάντα όλα άσχημα απλά δε ξέρουμε πότε φτάσαμε στο τέρμα και πως να το διαχειριστούμε.

Μετά από όλα αυτά θα είμαστε δυνατότεροι όμως, σοφότεροι σίγουρα και θα έχουμε αλλάξει φιλοσοφία αν όχι χαρακτήρα. Θα έχουν αποδειχτεί πολλά, όπως για παράδειγμα ποιοι αξίζουν τελικά να είναι στη ζωή μας. Οι λύσεις θα έρθουν κάποια στιγμή και με κάποιο τρόπο και ακριβώς σε αυτές τις δοκιμασίες θέλει δύναμη και κουράγιο.
Αποδεικνύουμε πως μπορούμε να υπερβούμε τον εαυτό μας και πως είμαστε έτσι κι αλλιώς νικητές ή πρωταγωνιστές κι όχι θεατές στο έργο που λέγεται ζωή.

Η άνοδος θα έρθει και θα ξεχαστούν οι άσχημες στιγμές. Ακόμη κι αν δε θα είναι η άνοδος με τις λύσεις που θα θέλαμε, δεν έχει σημασία. Θα έχουμε μάθει να εκτιμούμε πια τα πάντα έχοντας βιώσει τόση κατηφόρα.

Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και πολλάκις δεν μας αξίζουν κιόλας αυτά που βιώνουμε. Δεν είναι απλό ούτε εύκολο να είσαι δυνατός πάντα ή να τα ελέγχεις όλα ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει όμως να μένεις όρθιος και να αγωνίζεσαι πρώτα για σένα κι έπειτα για ανθρώπους σημαντικούς στη ζωή σου.

Θωμη Μπαλτσαβια

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ