“Η συμπόνια είναι ο πόνος για τη δυστυχία του άλλου, η ζηλοφθονία είναι ο πόνος για την ευτυχία του άλλου.” Κινεζική παροιμία.

Κάποτε, ο μεγάλος Σωκράτης, όταν τον ρώτησαν γιατί ενώ ορισμένες φορές γνωρίζουμε το κακό και το καλό, γιατί προτιμούμε το πρώτο, απάντησε πως και πάλι, αγνοούμε το κακό και γι’ αυτό φερόμαστε άσχημα. Προσέθεσε επίσης πως «καλύτερα να αδικείσαι, παρά να αδικείς». Γι’ αυτό και στις μέρες μας θεωρείται κάτι σαν «προ-χριστιανικός πομπός». Αυτές τις μέρες, καλό είναι να ψάξουμε λίγο τον συναισθηματικό μας κόσμο. Η παραπάνω παροιμία, μας θυμίζει αρκετά από αυτά που ήδη αναφέραμε.

Συμπόνια: Η απόδειξη ότι είμαστε άνθρωποι.

Πρόκειται για ένα «χάρισμα». Μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες (πόνο) αλλά ο τρόπος με τον οποίον αποκαλύπτεται και αναδύεται από μέσα μας, είναι πραγματικά μαγικός. Χωρίς να νιώθουμε άσχημα για κάτι που μας αφορά, νιώθουμε άσχημα για κάτι που συμβαίνει έξω από μας και κυρίως, κάτι που συμβαίνει σε κάποιον άλλον. Ένας πλούσιος συναισθηματικός κόσμος, έχει σε αφθονία αυτό το αντανακλαστικό.

Απευθείας, θέτουμε τον εαυτό μας, στο σώμα και στην ψυχή κάποιου άλλου. Γινόμαστε κάποιοι «άλλοι» και απεγκλωβιζόμαστε από τον εαυτό μας και από τον εγωϊσμό μας. Κάποιοι, θεωρούν πως το να μην επηρεάζεσαι από τα συναισθήματα των άλλων, είναι δύναμη. Όταν όμως αυτή η «δύναμη» (της αδιαφορίας) ασκείται πάνω τους, τότε…αλλάζουν γνώμη. Δύναμη είναι να μπορείς κάθε στιγμή να είσαι «αδύναμος» και μετά να κάνεις κάτι για να αλλάξεις αυτή τη διάθεση. Εν προκειμένω, να προσφέρεις κάτι για να κάνεις πιο υποφερτό τον πόνο του άλλου…αλλά και τον δικό σου, αφού…συμπονάς. Η συμπόνια, είναι χορηγός προσφοράς, αλληλεγγύης και τελικά, η απόδειξη της αγάπης.

Φθόνος και ζήλεια: Τα δηλητήρια του ανθρώπου.

Χωρίς υπερβολή, πρόκειται για δύο τοξικογενή συναισθήματα που έχουμε μέσα μας. Υπάρχουν σε όλους μας. Οι ποσότητές τους, είναι αυτές που διαφέρουν. Θα λέγαμε, πως είναι η αντίστροφη συναίσθηση της συμπόνιας. Σκεφτείτε την ψυχική υγεία ενός παιδιού. H ψυχή ενός παιδιού, είναι πεντακάθαρη γι’ αυτό και αν θέλει κάποιος να μάθει αν κάτι είναι καλό ή κακό, το λέει σε ένα παιδί και αρκεί να δει την αντίδραση του προσώπου του, για να μάθει.

Αν πεις σε ένα παιδί οτι κάτι καλό έτυχε σε κάποιον άλλον, τότε, θα χαρεί. Αν του πεις πως κάτι κακό συνέβη, θα λυπηθεί. Αν συμβαίνει το αντίστροφο, τότε δεν είμαστε «παιδιά» και σημαίνει οτι χρειάζεται, πολύ απλά, να ξαναγίνουμε. Ο φθόνος και η ζήλεια, μοιάζουν με την χαιρεκακία. Το να νιώθουμε χαρά για κάποιον όταν αυτός υποφέρει, έστω και αν το έχει κάνει και ο ίδιος για μας, είναι τουλάχιστον ποταπό ως συναίσθημα. Ο λόγος που είναι «φθηνό» ως συναίσθημα και πλήρως ανειλικρινές, είναι απλός:

Αν πονάγαμε ή υποφέραμε εμείς, δε θα γελούσαμε, δε θα χαιρόμασταν. Άρα, υπο μία έννοια, δεν έχουμε εκτίμηση ούτε στον εαυτό μας. Μέρες που είναι γιορτινές και μάλιστα αγάπης, καλό είναι να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να παραδεχτούμε μέσα από μνήμη, πότε γίναμε «αντίπαλοι των φυσικών νόμων» (με τη χαρά γελάς και με τη λύπη, κλαις) και έτσι να δούμε γιατί το νιώσαμε αυτό. Αν θέλουμε κάτι να νιώθουμε έντονο σε σχέση με τους άλλους, ας πηγαίνουμε στις γιορτές τους όταν έχουν μια χαρά να μοιραστούν, με έντονη χαρά και όχι με …σφιχτό χαμόγελο ή λύπη που τα κατάφεραν.

Φωτό από: Noviny.sk

Αλέξανδρος Δρίβας

tsemperlidou

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ