Ὑπάρχουν μήπως πολλές ἐπιλογές;

Ἤ ὄχι;
Κι ἐάν ὑπάρχουν ἐπιλογές, σέ ποιόν τομέα ἀφοροῦν;

Ἐάν, γιὰ μίαν στιγμή, σταθοῦμε ὡς παρατηρητὲς τοῦ κόσμου μας καὶ τῆς ζωῆς μας, δίχως προκαταλήψεις, ἐμμονὲς καὶ ἀτομικὲς ὀνειρώξεις, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὁ κόσμος μας δὲν εἶναι κάτι σύνθετο ἀλλὰ παραμένει διαχρονικῶς κάτι ἁπλό, ἐνᾦ παραλλήλως διέπεται ἀπὸ συγκεκριμένους Νόμους κι Ἀρχές. Θὰ διαπιστώσουμε ἐπίσης πὼς ὁ δικός μας, ὁ ἀτομικός τρόπος ἀντιμετωπίσεως τοῦ κόσμου μας, δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ …τίποτα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ σύνολον καὶ τὸ μέγεθος αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μὰ καὶ τὴν διαδρομή του, τῆς ὁποίας μόνον παρατηρητὲς παραμένουμε. Θὰ διαπιστώσουμε τέλος πὼς ὁ δικός μας χρόνος ζωῆς, ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀσήμαντος καὶ …ἀδιάφορος, ἐπὶ πλέον εἶναι …λεπτομέρεια, ἐμπρὸς στὸ σύνολον τῆς ἱστορίας καὶ τῶν ἐπερχομένων ἀλλαγῶν, ἀλλὰ καὶ πὼς κάθε φορὰ ποὺ ἐναντιωνόμεθα σὲ αὐτὲς τὶς σταθερές, τὸ μόνον ποὺ ἀποδεικνύεται εἶναι ἡ …ἀτυχής μας ἐπιλογή.

Τὸ τὶ πιστεύουμε ἐμεῖς γιὰ τὸν κόσμο μας φαντάζει ὡς …ἀνέκδοτον, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως, εἶτε πιστεύουμε εἶτε ὄχι κάποια πράγματα, ὁ κόσμος μας κινεῖται μὲ τοὺς δικούς του ῥυθμοὺς καὶ οὐδέποτε, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας (γνωστῆς κι ἀγνώστου) ἐπέτυχε κάποιος (ἢ κάποιοι) νὰ ἀλλοιώσουν αὐτὲς τὶς προαιωνίως «χαραγμένες γραμμές», ἀλλὰ καὶ τὶς βάσεις ἰσοῤῥοπίας του. Καὶ εἶναι ὀξύμωρον νὰ φοβόμεθα (ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἐλπίζουν κάποιοι) πὼς ὅλες αὐτὲς οἱ ἰσοῤῥοπίες, ποὺ στηρίζονται σὲ Νόμους συμπαντικούς, θὰ ἀνατραποῦν σήμερα, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ κάποιος ἀνόητος (καὶ Παρὰ Φύσιν) σχεδιασμός.

Ὁ κόσμος μας εἶναι καὶ σκληρὸς καὶ ἀνελέητος. Ἕνας κόσμος σκληρὸς κι ἀνελέητος μᾶς ὑπαγορεύει κάθε στιγμὴ πὼς γιὰ νὰ ἔχουμε δικαίωμα ἐπιβιώσεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ὀφείλουμε, κάθε στιγμή, νὰ ἀγωνιζόμεθα καὶ νὰ παλεύουμε καὶ νὰ πολεμοῦμε. Κάθε μορφὴ παραιτήσεως ὁδηγεῖ στὸ τέλος μας. 

Ταὐτοχρόνως ὅμως  οὐδέποτε ἀπεδείχθη πὼς ἡ Παρὰ Φύσιν καὶ Πλήρης Ὕβρεως προσπάθεια ἀνατροπῆς-ἀκυρώσεως-ἀλλοιώσεως τῶν Φυσικῶν Νόμων κι Ἀρχῶν θὰ μποροῦσε νὰ διατηρηθῇ ἐπὶ μακρόν, ἐφ΄ ὅσον, ὁ,τιδήποτε (ἢ κι ὁποιοσδήποτε) ὀρέγεται  κάτι τέτοιο, εἶναι σὰν νὰ σκάβῃ τὸν …λάκκο του (γιὰ νὰ πέσουν, κατὰ τοὺς σχεδιασμούς του, ἄλλοι μέσα). Κι αὐτὸ διότι ὅταν προσπαθοῦν κάποιοι νὰ ἐπέμβουν στὸν μηχανισμὸ διατηρήσεως καὶ συντηρήσεως τῆς Ζωῆς, ἐπιτυγχάνουν τὴν …καταστροφὴ τῆς Ζωῆς καί, τελικῶς, μαζὺ μὲ τὸν θάνατο τῶν ἄλλων, ἐπιτυγχάνουν καὶ τὸν δικό τους.
Ποιός εἶναι λοιπόν τόσο αὐτοκτονικός γιά νά φθάσῃ ἔως τό πέρας μίας τέτοιας διαδρομῆς;
Κι ἐάν δέν ὑπάρχῃ τόσο αὐτοκαταστροφική μορφή ἐξουσίας, τότε ἐμεῖς γιά ποιόν λόγο φοβόμεθα; Καί τί φοβόμεθα;

Οἱ ἐπιλογές μας, ὡς ἄτομα τῆς μεγάλης οἰκογενείας τῆς (πραγματικῆς) Ἀνθρωπότητος, δὲν εἶναι καὶ πάρα πολλές. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια εἶναι ἡ ἐξῆς …μία: Παραμονή («ἐμμονικῶς» ἴσως) σὲ Νόμους, Ἀρχὲς καὶ  Ἀξίες ποὺ ἔχουν Κατὰ Φύσιν βάσεις, ἀπομάκρυνσίς μας ἀπὸ κάθε τὶ ποὺ τὶς ἀλλοιώνει ἢ τὶς ἀπειλεῖ καὶ διαρκὴς ἐνασχόλησίς μας μόνον μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὸ νὰ κατακτᾶμε καθημερινῶς τὸ δικαίωμα τῆς ἐπιβιώσεως. Νικητὲς τοῦ θανάτου εἶναι οἱ πολεμιστὲς τῆς Ζωῆς κι ὄχι τὰ σαπρόφυτα, ποὺ ἀπομυζοῦν τὴν ἱκμάδα τῶν ζωντανῶν.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, σὲ ἕναν τόσο ἀπέραντο κόσμο, ἢ θὰ ἐπιλέξουμε νὰ παραμείνουμε ζωντανὰ κύτταρα τοῦ «ὀργανισμοῦ» ἢ θὰ γίνουμε …«τροφή» αὐτῶν ποὺ πράγματι δικαιοῦνται νὰ ἐπιβιώσουν.

Φιλονόη

εἰκόνα

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ