Περί Παλαμήδου – 3

(προηγούμενο)

Παλαμήδης - Η ανωτέρω προμετωπίδα δημιουργήθηκε από τον F. Bleys Wijck (1671-1746).

αί νά ‘ταν μόνον αυτά τα παράδοξα του συγκεκριμένου πολέμου… Ξαναδιαβάζοντας τον σχετικό σύνδεσμο της Γουΐκι, βλέπουμε (προς το τέλος του πολέμου, κι ενώ δεν είχε κριθεί ακόμη το αποτέλεσμα) να τυλίσσεται ένα γαϊτανάκι κοροϊδίας, με διάφορες «προφητείες». «- Η Τροία θα πέσει μόνον με το τόξο του Ηρακλή!», λέει ο ένας. Αλλά ήρθε ο Φιλοκτήτης καί δεν έγινε τίποτε. (Εκτός απ’ τον Πάρη, που έγινε μακαρίτης.) «- Η Τροία θα πέσει, μόνο αν έρθουν εδώ τα κόκκαλα του Πέλοπα!», λέει ο άλλος πιό μετά. Τον ξέθαψαν τον τυχοδιώκτη, μετέφεραν τα λείψανά του στην Τρωάδα, ακόμη να πέσει η Τροία. (Αν καί, λόγωι κωλοφαρδίας του συγκεκριμένου «προφήτη», η Τροία έπεσε λίγο πιό μετά.)

Παρένθεση: αν πίσω απ’ αυτές τις «προφητείες» δεν βλέπετε ημι-κρυπτόμενο κάποιο μαύρο ιερατείο, δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο.

Παρένθεση, ξανά: Παρακάμπτω τυχόν ομοιότητες με κάποια σημερινά παρόμοια φαινόμενα, καί παραμένω στην μεταφορά των κοκκάλων του Πέλοπα στην Τρωάδα. Έ, λοιπόν, ενισχύεται η άποψή μου ότι η εκστρατεία εναντίον της Τροίας έγινε (εκτός κάποιων άλλων κρυφών αιτίων) γιά χάρη προσωπικών επιδιώξεων του Αγαμέμνονα – του οποίου ο Πέλοπας υπήρξε πρόπαππος. Ήταν σα νά ‘λεγε: «- Έλα παππού, να σου δείξω ότι πήρα εκδίκηση!»

Εκδίκηση από ποιόν; Μά, από τους Τρώες! Διότι, όταν οι Έλληνες της κυρίως Ελλάδας κυρίευσαν την (πατρίδα του Πέλοπα) Μυσία (κυρίως ο Ηρακλής), οι -δυό βήματα παρακάτω ευρισκόμενοι- Τρώες δεν βοήθησαν τους ομοφύλους κοντοχωριανούς Πελασγούς.

Προσωπική εκδίκηση του αρχιγαϊδάρου εναντίον των Τρώων, λοιπόν… Καί των Ελλήνων, θα ‘ρχόταν κι αυτωνών η ώρα. (Κλασική σαλαμοποίηση. Ένας-ένας. Όλοι θα πάρετε!    ) Να δούμε στο τέλος, προσκυνάνε οι Έλληνες τον Κρόνο, ή όχι;

Σημειώστε ότι ο Αγαμέμνων καταγόταν εκ μητρός κι από τον άλλον ανθρωποθυσιαστή, τον Μίνωα. Αν, λοιπόν, βρέθηκαν οι Αργοναύτες καί ματαίωσαν τα σχέδια του Θόα καί της Υψιπύλης, τελικά το να κοροϊδέψεις τους Έλληνες καί να τους σύρεις εκεί που θέλεις, είναι εύκολη υπόθεση – ως φαίνεται. Αρκεί ένας θρασύς Κρόνιος τυχοδιώκτης κάθε φορά – Πέλοπας, Μίνως, Θόας, Αγαμέμνων, Υψιπύλη… καί δε συμμαζεύεται. Γιά να φτάσουμε στα εβραιοκαθυστερημένα τα σημερινά, Γάπηδες κι Αλεκσάκια. (Πρωθυπουργοί της Ελλάδας, μη χέσω!!! Τα βλέπετε, συμπατριώτες ψηφοφόροι, πόσο μαλακίζεστε; )

Εάν, δέ, ο θρασύς Κρόνιος τυχοδιώκτης τυγχάνει Έλληνας γενίτσαρος, ή ψευδεπίγραφος «Έλλην» (Ελληνόφωνος, γιά την ακρίβεια), ή υβρίδιον με Ελληνικές ρίζες, τότε είναι πολύ ευκολώτερο να εισχωρήσει στην ανώτερη κοινωνική ιεραρχία των Ελλήνων. Γι’ αυτό έχω λυσσάξει να φωνάζω να μην παντρεύεται κανένας Έλληνας αλλοδαπές, καί δή ιουδαίες.

Παρένθεση, ξανά-μανά: Κι ο Παλαμήδης καταγόταν εκ μητρός απ’ τον Μίνωα, αλλά το Ελληνικό του dna του Διός υπερίσχυσε χίλια τοις εκατό.

iv. Ιάσων θεραπευτής Ελλάδος πάσης

Πίσω στην Ιωλκό, η τριανδρία των παλιόφιλων της Αργούς, αν καί πάνω στη διετία-τριετία κατάλαβε το φιάσκο, έκανε υπομονή. Γνώστες όλοι τους των μυστικών, «Πυθαγορείων» Μαθηματικών, περίμεναν να περάσει το πρώτο κομβικό σημείο, των 6.18 ετών. Όταν καί πάλι δεν έγινε τίποτε, τότε αποφάσισαν ν’ αναλάβουν δράση.

Τί έπρεπε να γίνει, ώστε να σταματήσει ο φοβερός Ελληνοκτόνος αυτός πόλεμος;

Χμ… ας ξαναρωτήσουμε με απλή λογική: τί μπορούσε να γίνει;

Τρία τινά:

• Ή να νικήσουν οι Αχαιοί.
• Ή να χάσουν.
• Ή να υπογραφεί συνθήκη.

Στο τραπέζι της συζήτησης ριχτήκανε καί τα τρία ενδεχόμενα. Καί, γιά λόγους που θα δούμε (ή θα καταλάβουμε), καί τα τρία ενδεχόμενα απαιτούσαν τη συνεργασία των Τρώων – αλλ’ αυτό ήταν δευτερεύον ζήτημα. Υπήρχαν τρόποι να λυθεί.

Ας πάρουμε πρώτα την (πιθανή) ήττα των Αχαιών. Δηλαδή, τί; να βοηθήσουν ο Ιάσονας καί τα φιλαράκια του να χάσουν οι Έλληνες; Μμμμ… ίσως. Αν δεν υπήρχε άλλος δρόμος, τότε ναί. Αλλά, εννοείται, με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες. Μιά καλά μελετημένη προβοκάτσια αρκούσε, ώστε να τους αναγκάσει να φύγουν καί να επιστρέψουν οίκαδε. Επίσης, έπρεπε να εξεύρουν λύση καί γιά τις σχεδόν βέβαιες κοινωνικές αναταραχές πίσω, στην πατρίδα του κάθε βασιλιά των Αχαιών. Ο λαός θ’ απαιτούσε λογοδοσία, άρα έπρεπε να ετοιμάσουν καί τα ακλόνητα επιχειρήματα, που θα δικαιολογούσαν ( ; ) τη σπατάλη σε ζωές. (Καί, φυσικά, την ήττα.)

Όμως, υπήρχε ένα μεγάλο «μείον» εδώ… αν μαθευόταν ο,τιδήποτε αργότερα, ουδείς θα έσωζε τους πρωτεργάτες του σχεδίου. Ούτε τους οργανωτές, ούτε τους εκτελεστές. (Η αμαύρωση της φήμης τους στον αιώνα τον άπαντα, θα ήταν το μικρότερο που θα παθαίνανε.) Η δε κοινωνική αναταραχή πιθανώτατα θα ελάμβανε ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Όχι, λοιπόν, καί ξανά όχι σ’ αυτό το ενδεχόμενο. Αποκλείεται.

Πάμε, τώρα, στη συνθηκολόγηση. Αυτή απαιτούσε τη συνεργασία του Πριάμου «εκ των ούκ άνευ», διότι ο αρχιγάϊδαρος ούτε που θ’ άκουγε γιά συνθήκες – ακόμη κι έντιμες. (Άρα, δεν μπορούσαν ν’ ανακινήσουν το θέμα πρώτα μέσωι Αγαμέμνονα.) Πάντως, αν συναινούσε ο Πρίαμος καί ξεμπρόστιαζε με επιχειρήματα τον αρχιγάϊδαρο μπροστά σ’ όλους τους πολεμιστές, τότε ο πόλεμος θα τελείωνε αμέσως.

Έπρεπε, όμως, κι αυτός, να δεχθεί κάποιες υποχωρήσεις. Έπρεπε να επιστρέψει την Ελένη… ή το είδωλο, ή ό,τι κι όσα τέλος πάντων έκλεψε ο Πάρης. Έπρεπε να τιμωρήσει τον Πάρη. Κι έπρεπε να βάλει υπογραφή σε συνθήκη τουλάχιστον τριακονταετίας, γιά νά ‘χει κάποιο σοβαρό νόημα αυτή.

Όχι ακατόρθωτο, αλλά ούλτρα δύσκολο. Είναι, βλέπεις, κι η τιμή (που τιμή δεν έχει) στη μέση! Είχε κι ο βασιλιάς της Τροίας τους δικούς του, που έπρεπε να τους απολογηθεί.

Κι ακόμη χειρότερα, είχε το ύπουλο Κρόνιο παύλα μητριαρχικό ιερατείο στα ποδάρια του, που συνεχώς του έβαζε τρικλοποδιές.

Άρα, ο Πρίαμος έπρεπε με κάποιον τρόπο να «πειστεί». Κι από ‘κείνα τα χρόνια ακόμη, το πειστικώτερο επιχείρημα στις κουβέντες είναι το πιστόλι στον κρόταφο.

Επομένως, έπρεπε να είναι αναντιρρήτως επιτεύξιμη η νίκη των Ελλήνων – καί να γίνει αυτό κατανοητό μέχρι κι από τον Πρίαμο.

Ναί, αλλά πώς;

Μόνον αν έπεφταν τα απόρθητα ( ; ) τείχη της Τροίας.

Οι τρείς μεσήλικες φίλοι χαμογελούσαν με τις «προφητείες» που κυκλοφορούσαν (ότι τα τείχη έπρεπε να γκρεμίσει απόγονος του Απόλλωνα, κτλ κτλ), αλλά έπρεπε καί να βρουν πρακτικώς εφαρμόσιμη λύση. (Διότι, καλή η πλάκα, αλλά τα προβλήματα της πραγματικότητας απαιτούν σοβαρότητα στην αντιμετώπισή τους.) Αυτή η λύση όντως υπήρχε… αν καί ήταν πολύ περισσότερο δραστική, απ’ όσο χρειαζόταν. Ήταν σα να προσπαθούσαν να σπάσουν καρύδια με βαρειά σφύρα μεταλλουργού.

Αλλά, στην ανάγκη, θα κατέφευγαν σ’ αυτήν. Τί, δηλαδή; καλύτερο ήταν να σκοτώνεται τόσος κόσμος επί εξήμιση χρόνια τώρα, καί να μη σταματάει η σφαγή;

Η λύση αυτή, λοιπόν, ήταν το «12+1» της Ιωλκού.

Το πάλαι ποτέ σχέδιο του Αίσονα να εφοδιάσει την πόλη του μ’ ένα ανίκητο υπερόπλο,τεχνολογίας προερχόμενης από τα βάθη των παρελθοντικών αιώνων, δούλεψε μονάχα δοκιμαστικά καί μονάχα μία φορά. Ένα θαλάσσιο τέρας, λέει, εμφανίστηκε κάποτε στη θάλασσα της Τροίας, πολύ πρό του πολέμου με τους Αχαιούς, κι οι Τρώες τά ‘καναν απάνω τους. Καί, γιά να το εξευμενίσουν (να μην τ’ ανοίξει η όρεξη καί τους μεζεδιάσει), δέσανε την πριγκήπισσα τους την Ησιόνη (καί αδελφή του Πριάμου) σε κάποιον παραθαλάσσιο βράχο. Σου λέει, φάε αυτήν να χορτάσεις καί να σκάσεις, μπας καί γλυτώσουμ’ εμείς. (Εδώ, οι παρατηρητικοί θα δούνε εύκολα το πανάρχαιο έθιμο της βασιλοκτονίας.)

Χρειάστηκε να έρθει ο Ηρακλής, ο οποίος δε μάσαγε, γιά ν’ απελευθερώσει την έρμη την κοπέλλα. Κι αν ο Ηρακλάρας ήξερε καί την προέλευση του φασματικού «τέρατος», δεν θα μάσαγε επί 10 – αλλά τέτοια μυστικά δεν ανακοινωνόντουσαν παραέξω.

Το «12+1» παρέμενε στην Ιωλκό, μέχρις ότου μπούκαρε ο Ατλάντειος δολοφόνος Πελίας, οπότε κι απενεργοποιήθηκε πάραυτα.

Πώς; Ο Αίσων ποτέ δεν είπε ότι γιά να πάρει μπρός το «12+1», έπρεπε να τοποθετηθεί απάνω του ο μεταλλικός σταυρός με τη μορφή της Ήρας στο κέντρο του… που φόρεσε στο λαιμό του ο μικρός Ιάσων σαν φυλαχτό, καθώς τον φυγάδευαν.

Κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής, λοιπόν, το «12+1» παρέμεινε απείραχτο, αλλά δεν βοήθησε – καθ’ ό απενεργοποιημένο. Ο δε Πελίας σαφώς κι έψαχνε να βρεί γιατί δεν έπαιρνε μπρος το ρημάδι, αλλά του λέγανε (καί τον πείθανε) ότι ο δολοφονημένος Αίσων πήρε το μυστικό μαζί του – κι έτσι, άνθρακες ο θησαυρός. Ο πονηρός Πελίας ήλπιζε να επιστρέψει ο Ιάσων, καί να του ξεράσει τις πληροφορίες που λείπανε… αν τις ήξερε κι αυτός.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο Ιάσων κάποτε επέστρεψε στην Ιωλκό …εργένης, όπως έφυγε, αλλά ο στρατός του καθάρισε την Ατλαντοσπορά. Κι έτσι, εκλιπόντος γιά την ώρα του κινδύνου, το «12+1» ενεργοποιήθηκε ξανά.

Αυτό ήταν το φοβερό όπλο, με το οποίο θ’ απειλούσαν τον Πρίαμο, αν δεν έδειχνε ούτ’ αυτός να συνετίζεται. Φυσικά, δεν θα του λέγανε περί τίνος πρόκειται – αντ’ αυτού, εκφράσεις όπως «η οργή των θεών» ήταν σαφώς καταλληλότερες.

Αξίζει τον κόπο να κάνουμε ακόμη μία παρένθεση, πριν προχωρήσουμε. Ο καθένας θα ρωτούσε (απόλυτα λογικά)…

…Πού βρίσκεται σήμερα αυτό το υπερόπλο;

Απ’ όσα έχω ανακαλύψει, οι ναοί που φιλοξενούσαν τους δώδεκα συν έναν κρυστάλλους είναι γκρεμισμένοι, καί σήμερα δεν είναι γνωστή ούτε κάν η θέση τους. (Στους άλλους, όχι στον γράφοντα. Αλλά το θέμα κάνει τζίζ, οπότε μην περιμένετε να περιγράψω δημοσίως τους σχετικούς τριγωνισμούς κτλ.) Οι ίδιοι οι κρύσταλλοι, τώρα… ο «αστικός μύθος» (που πολύ αμφιβάλλω αν είναι μύθος) λέει πως οι δώδεκα μικρότεροι κρύσταλλοι βρέθηκαν σε κρύπτη, κατά τη διάνοιξη του οδικού τούνελ της Γορίτσας. Αμέσως φυγαδεύτηκαν, καί τώρα αγνοείται εντελώς η τύχη τους. (Η ίδια η Γορίτσα με τα θρυλούμενα δίκτυα σπηλαίων της είναι ένα τεράστιο θέμα, αλλά ας μην το ανοίξουμε εδώ.)

Απομένει ο κεντρικός, μέγιστος κρύσταλλος του κεντρικού ναού της Ήρας, καθώς καί το μενταγιόν του Ιάσονα. Η τύχη καί των δύο είναι άγνωστη. Προφανώς αυτά τα αντικείμενα τοποθετήθηκαν σε κρύπτη/ες – καί δή, λίγο μετά την πτώση της Τροίας. (Γιά λόγους που υποψιάζομαι, αλλά δεν έχω ακόμη ξεκαθαρίσει απολύτως.)

Αλλά, οίκοθεν νοείται, πως ακόμη κι αν ήξερα, δεν θα έλεγα τίποτε δημοσίως.

Σας έχω ξαναπεί απειράκις… κατά εποχές, ξαναζούμε. Όλοι κι όλες. Καί το σήμερα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ξαναζούμε. Ακόμη κι ο Πελίας.

(επόμενο)

ergdhmerg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ