Αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς η επίγνωση ότι παρόλο που ο Ιησούς ήταν θεϊκός, ήταν συγχρόνως και ανθρώπινος. Αισθανόταν τον πόνο του επερχόμενου σωματικού χωρισμού του από τους αγαπημένους μαθητές του, και γι’ αυτό είχε την έντονη επιθυμία να έχει ένα αποχαιρετιστήριο γεύμα μαζί τους πριν το μεγάλο μαρτύριό του.
Το μοίρασμα του κυπέλλου «του γεννήματος της αμπέλου» μεταξύ των παρευρισκομένων στη γιορτή του Πάσχα αποτελούσε ένα εθιμικό μέρος της τελετουργίας. Είτε ο Ιησούς και οι μαθητές ήπιαν κρασί, είτε νερό ανακατεμένο με κρασί, είτε απλώς χυμό σταφυλιών, (η λέξη κρασί δεν χρησιμοποιείται σε καμία αναφορά του Μυστικού Δείπνου των Ευαγγελίων ) πάντως το «ποτήριον» που αυτός ζήτησε να μοιραστούν οι μαθητές του είχε ένα βαθύτερο νόημα. Σε κάθε περίπτωση, ο Ιησούς και οι μαθητές, μέσα στην αύρα των ευλογιών του, βρίσκονταν σε μια τόσο εξελιγμένη κατάσταση συνειδητότητας που λίγο κρασί δεν θα μπορούσε να επιδράσει πάνω τους. Ήταν κάτω από την επιρροή μόνο του κρασιού της έκστασης στην πάντα ανανεούμενη χαρμόσυνη επαφή με τον Θεό.
Οι χονδροειδώς κατώτερες υλικές τοξικές ουσίες διεγείρουν τις αισθήσεις, εξαλείφουν τη λογική και επιφέρουν πνευματική υποβάθμιση. Ο Σατανάς επινόησε τον πειρασμό του κρασιού και της ενδοτικότητας στις αισθήσεις για να παραπλανήσει τους ανθρώπους με πλαστά υποκατάστατα της άπειρα απολαυστικής μακαριότητας της επαφής με τον Θεό που βιώνεται στον βαθύ διαλογισμό. Οι αναζητητές της θεϊκής έκστασης θα πρέπει να απέχουν αυστηρά από κάθε τοξική ουσία και αισθησιακά διεγερτικά, που διατηρούν τη ζωική δύναμη και τη συνειδητότητα δέσμια της σωματικής συνειδητότητας και σχηματίζουν εύκολα συνήθειες. Οι άνθρωποι που είναι δούλοι των αισθήσεων και είναι εξαρτημένοι από τις συνήθειες του ποτού ή του σεξ είναι ανίκανοι να βρεθούν στην υπεραισθητή, υπέρτατα μεθυστική έκσταση της κοινωνίας με τον Θεό.
Και ενώ έτρωγαν, λαβών ο Ιησούς τον άρτο, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδε εις τους μαθητές, και είπε: «Λάβετε, φάγετε. Τούτο είναι το σώμα μου».
»Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων: «Πίετε εξ αυτού πάντες. Διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, που χύνεται υπέρ πολλών σε άφεση αμαρτιών» (κατά Ματθαίο ΚΣΤ:26-28).
Ο Ιησούς είχε προηγουμένως διατυπώσει τη μεταφορική φύση του θρησκευτικού μυστηρίου ως προς το σώμα και το αίμα του, κι έτσι οι απόστολοι κατάλαβαν την πλήρη εσωτεριστική σημασία του συμβολικού «άρτου» και «ποτηρίου» που προσφέρθηκαν από τον Ιησού στον Μυστικό Δείπνο. Αυτό είναι ολοφάνερο αφού σχετίζει αυτόν τον συμβολισμό με τη σταύρωσή του και την «καινή διαθήκη».
«Όπως τεμαχίζω αυτό το ψωμί και σας το δίνω ως την υλική σας τροφή, παρόμοια προσφέρω το μικρό σώμα μου που ονομάζεται Ιησούς να σπάσει και να σταυρωθεί, ώστε μέσα από το παράδειγμα της ζωής μου και της θυσίας μου να μπορέσει να τραφεί η πνευματική σας ζωή. Έτσι, όποτε τεμαχίζετε το ψωμί και ευχαριστείτε τον Θεό και τρώτε, να θυμάστε το τεμαχισμένο ψωμί μου για σας την παραμονή της θυσίας μου. Να το γιορτάζετε ως ένα σύμβολο της προσφοράς μου του σώματος αυτού για χάρη της πνευματικής εξέλιξής σας και εκείνης ολόκληρης της ανθρωπότητας.
»Στο κύπελλο που σας δίνω, λάβετε την καινή διαθήκη που ο Θεός έστειλε μέσω εμού για τη λύτρωσή σας: Το μήνυμά Του για το οποίο το αίμα μου χύθηκε για σας. Είναι το πνεύμα της προθυμίας για τη θυσία των πάντων, ακόμα και της ίδιας της ζωής, για χάρη της απόκτησης της αιώνιας απελευθέρωσης στη συνειδητότητα του Θεού. Αυτό θα υποδηλωθεί με τη σταύρωσή μου. Πιείτε τη σοφία που προσφέρει αθανασία από το κύπελλο της υπέρτατης θυσίας μου πάνω στον σταυρό, η σημασία της οποίας έγκειται στο να εμπνεύσει εσάς και όλους τους ανθρώπους του κόσμου να κάνετε τις θυσίες που είναι αναγκαίες για την απόκτηση της συνειδητότητας του Θεού. Έτσι θα έχετε ανακαλύψει τον τρόπο να μην υποστείτε τις συνέπειες της αιτίας και του αποτελέσματος των παλιών αμαρτωλών πράξεών σας, δηλαδή να απελευθερωθείτε».
Ο Ιησούς αναφέρθηκε στη θυσία του πάνω στον σταυρό ως το ποτήρι, και στο πνευματικό μάθημα που εμπεριεχόταν στη σταύρωσή του ως τα περιεχόμενα του ποτηριού της θυσίας. Όταν ζήτησε από τους μαθητές του να πιουν όλοι απ’ αυτό το κύπελλο, δεν εννοούσε ότι μια πραγματική σωματική σταύρωση είναι αναγκαία για να γνωρίσει κάποιος τον Θεό – ούτε ότι η σωματική σταύρωση από μόνη της εξυψώνει κάποιον στο πνευματικό ανάστημα του Χριστού. Για να εκδηλώσει την εξυψωμένη κατάστασή του, ο Ιησούς σταύρωσε την άγνοια με τη σοφία, τη νοητική ανησυχία με τον διαλογισμό, τις επιθυμίες με την απάρνηση, τους αισθητήριους πειρασμούς με εσωτερίκευση της συνειδητότητάς του, το μίσος με την αγάπη, την ιδιοτέλεια με την ανιδιοτέλεια, πριν γίνει έτοιμος να υποστεί νικηφόρα τα δεινά του σταυρού. Αυτά είναι τα σημαντικά προαπαιτούμενα για να φτάσει κάποιος στην κατάσταση του Χριστού. Όποιος μπορεί να σταυρώσει τις υλικές προσκολλήσεις με κοινωνία με τον Θεό, θα φτάσει την κατάσταση στην οποία μπορεί να αντέξει ακόμα και τη σωματική σταύρωση, σε οποιαδήποτε μορφή, αν χρειαστεί, για τον Θεό και την αλήθεια.
Επομένως το αίτημα του Ιησού προς τους μαθητές του να μοιραστούν το κύπελλο αποτελούσε μια προτροπή να απορροφήσουν μέσα στο είναι τους το «αίμα του το τής καινής διαθήκης» που θα αφύπνιζε μέσα τους τις δοσμένες από την κατά Χριστόν Συνειδητότητα ιδιότητες της υποδειγματικής ζωής του. Η ανιδιοτελής θυσία του πάνω στον σταυρό αποτελούσε την απόλυτη απόδειξη των διδασκαλιών του που χάριζαν αθανασία, δηλαδή της συγχώρησης, της θεϊκής αγάπης, του ακλόνητου ψυχικού σθένους, της σοφίας, της κρίσης, της δύναμης της θέλησης, της υπέρτατης αγάπης του Θεού, της αγάπης και της συμπόνιας για τα παιδιά του Θεού, της υπερνίκησης της κτηνώδους βίας μέσω της πνευματικής δύναμης, της παράδοσης στον Θεό (εκτοπίζοντας τις επιθυμίες του μικρού εγώ-εαυτού με την υποταγή στο θέλημα του Θεού).
Λέγοντας ότι το αίμα του «θα χυνόταν υπέρ πολλών εις άφεσιν αμαρτιών», ο Ιησούς ποτέ δεν εννοούσε ότι η σταύρωσή του θα εξάλειφε τις αμαρτίες των απλών «θρησκευόμενων» μέχρι την αιωνιότητα. Μια τέτοια σκέψη υποδηλώνει μια βαθιά παρανόηση της πολυπλοκότητας της «αμαρτίας» και της ρίζας της στον οικουμενικό νόμο του κάρμα. Η απόκτηση της συγχώρησης είναι κάτι περισσότερο από ζήτημα πεποίθησης.
Απαιτεί την εκμηδένιση των κατάλοιπων σπόρων των διάφορων ροπών –και της δυνατότητας των σπόρων να επιφέρουν επώδυνες συνέπειες– που έμειναν στη συνειδητότητα του αμαρτωλού λόγω των αμαρτιών του. Ασφαλώς ένας Δάσκαλος μπορεί να απαλλάξει μερικώς ή πλήρως τους πιστούς που μετανοούν από την καρποφορία τέτοιων σπόρων, καυτηριάζοντάς τους μέσω της χρήσης της δύναμης της θεϊκής θέλησης και της συμπαντικής ενέργειας, ή εξοφλώντας το καρμικό φορτίο μεταφέροντάς το στο δικό του σώμα.
Είναι όμως μεταφυσικό λάθος να νομίζει κάποιος ότι απλώς με το να ισχυρίζεται ότι πιστεύει ότι ο Ιησούς ήταν Σωτήρας, μπορεί να είναι ελεύθερος να πράττει όπως του αρέσει μέσα σε ποικίλους ηθικούς περιορισμούς –να συμπεριφέρεται με εγκόσμιους τρόπους και να μην απομακρύνεται από υλικές επιθυμίες και προσκολλήσεις– και παρ’ όλα αυτά ότι θα σωθεί από τις μεταθανάτιες συνέπειες λόγω της θυσίας του Ιησού πάνω στον σταυρό πριν δύο χιλιετίες. Η προκαλούσα δέος ανιδιοτέλεια του μαρτυρίου και του θανάτου του αναμφίβολα απορρόφησε και μετρίασε ένα μεγάλο μέρος του κάρμα των μαθητών του.
Εντούτοις, αναφερόμενος στην άφεση των αμαρτιών, ο Ιησούς δήλωνε κυρίως ότι το εκπληκτικό παράδειγμα της θυσίας του πάνω στον σταυρό, μέσω της οποίας κατέκτησε την απόλυτη απελευθέρωση μέσα στη Συμπαντική Συνειδητότητα –την ελευθερία από τα δεσμά της θνητής του ενσάρκωσης τα οποία είχε αποδεχθεί πρόθυμα– θα ενέπνεε τους αληθινούς αναζητητές της αλήθειας να απαρνηθούν τις κατώτερες υλικές προσκολλήσεις για το υπέρτατο επίτευγμα της συνειδητότητας του Θεού. Φτάνοντας σ’ αυτήν την κατάσταση, θα ήταν απαλλαγμένοι από κάθε αμαρτία, από τον νόμο του κάρμα ο οποίος κρατά τις ψυχές αλυσοδεμένες στον τροχό των επαναλαμβανόμενων γεννήσεων και των συνακόλουθων δυστυχιών τους που θα αποτελούσαν αποζημίωση για τις παλιές αμαρτίες τους.
Κάποιοι που ερμήνευσαν κατά κυριολεξία τα λόγια αυτά μέσα στους αιώνες έχουν μεταλαμπαδεύσει στους εκκλησιαζόμενους την πεποίθηση ότι ο Ιησούς με τη φράση «εις άφεσιν αμαρτιών» στον εορτασμό αυτού του Πάσχα ζήτησε από τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι πράγματι αυτοί παίρνουν κάτι από το σώμα και το αίμα του – «το αίμα του Αρνίου» (Αποκάλυψη Ζ:14), «ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (κατά Ιωάννη Α:29), και «μας ξέπλυνε από τις αμαρτίες μας με το αίμα του» (Αποκάλυψη Α:5). Κατά τη διάρκεια του αρχικού Πάσχα κάθε εβραϊκή οικογένεια θυσίαζε ένα αρνί και έτρωγε τη σάρκα του και το αίμα του αρνιού με το οποίο σημάδευαν τα σπίτια τους φρόντιζε ότι ήταν ασφαλείς κατά τη διάρκεια της θεϊκής τιμωρίας των Αιγυπτίων. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε τον γνώριμο συμβολισμό των τελετών του Πάσχα για να εξαγγείλει την καινή διαθήκη, τη συμφωνία που έφερε στον κόσμο με τη ζωή του. Ο Ιησούς δεν θα ήταν δυνατόν να είχε αναφερθεί σε πράξεις ακόμα και με μεταφορική έννοια που θα ισοδυναμούσε με μια αντίληψη κανιβαλισμού.
Οι άνθρωποι δεν τιμούν το όνομα του Ιησού, αντίθετα το βεβηλώνουν με μια τέτοια δεισιδαιμονία. Ο Ιησούς έδειξε επανειλημμένα ότι το «σώμα» του δεν ήταν αυτός ο ίδιος. Ήταν Πνεύμα. Μπορούσε να διαπεράσει τοίχους και να περπατήσει πάνω στο νερό επειδή γνώριζε ότι η αληθινή ουσία της σωματικής του μορφής ήταν συνειδητότητα. Έτσι, η «σάρκα του Χριστού» σημαίνει τη συνειδητότητά του. Το «αίμα» σημαίνει τη ζωή του Χριστού, τη Συμπαντική Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που είναι η ζωή και το φως του μικρού σώματός του με το όνομα Ιησούς και του συμπαντικού σώματός του που είναι ολόκληρη η οικουμένη. Το εξωτερικό τελετουργικό τυπικό του συμβολικού εορτασμού του Δείπνου του Κυρίου ή αλλιώς η Αγία Κοινωνία με άρτο και οίνο ευλογεί τους ειλικρινείς εκκλησιαζόμενους με μια ευλαβική ψυχική ανάταση και έμπνευση. Εκείνοι όμως που βρίσκονται σε αληθινή κοινωνία με τον Χριστό μπορούν να αντιλαμβάνονται τον Ιησού όχι απλώς με μια τελετουργική συμβολική μορφή, αλλά στην άμορφη απεραντοσύνη του ως ένα με την κατά Χριστόν Συνειδητότητα που διαπερνά τα πάντα και με το οικουμενικό φως της Συμπαντικής Ενέργειας του Αγίου Πνεύματος.
Ο Άγιος Ιωάννης έγραψε στους σύγχρονούς του πιστούς του Ιησού: «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού [η καθαρτήρια δύναμη της δόνησης του Αγίου Πνεύματος που ρέει από την κατά Χριστόν Συνειδητότητα] καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Επιστολή Πρώτη Ιωάννου του Αποστόλου, Α:5-7).
Αυτό είναι που ο Ιησούς επιθύμησε να πράττουν όλοι οι πιστοί «ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ανάμνηση». Απ’ αυτούς όμως που ήταν μαζί του σ’ εκείνο το Τελευταίο Δείπνο, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ.
– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.