ΔΙΑΔΑΞΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ? – ΨΥΧΕΣ ΘΑΜΜΕΝΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΣ? – ΜΙΑ ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ – Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ – Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

«Αλήθεια, αλήθεια σας λέω ότι αυτός που ακούει τον λόγο μου και πιστεύει σ’ Αυτόν που με έστειλε έχει ζωή αιώνια, και δεν θα έρθει σε καταδίκη, αλλά πέρασε από τον θάνατο στη ζωή. Αλήθεια, αλήθεια σας λέω ότι έρχεται η ώρα, και ήδη είναι, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και αυτοί που θα ακούσουν θα ζήσουν. Μην εκπλήσσεστε μ’ αυτό. Διότι έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι μέσα στους τάφους θα ακούσουν τη φωνή του, και θα εξέλθουν αυτοί που έπραξαν τα αγαθά σε ανάσταση ζωής, αυτοί δε που έπραξαν τα φαύλα σε ανάσταση καταδίκης (κατά Ιωάννη Ε:24-29)

ΕΞΗΓΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ«Και θα βγουν όλοι από τους τάφους, και όσοι μεν έπραξαν κατά τη γήινη ζωή τους τα αγαθά, θα αναστηθούν για να απολαύσουν ζωή αιώνια και μακάρια, εκείνοι δε που έπραξαν τα κακά, θα αναστηθούν για να δικαστούν και να κατακριθούν».

ΕΞΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΜΑΧΑΝΣΑ ΓΙΟΓΚΑΝΑΝΤΑΑυτή η εποχή της λογικής, έχοντας αγωνιστεί να βγει από μια μακρόχρονη σκοτεινή νύχτα δεισιδαιμονιών, αλλοιώνει την πίστη με μια κυριολεκτική ερμηνεία των λόγων του Χριστού σ’ αυτά τα εδάφια. Η λέξη «τάφοι» που χρησιμοποίησε ο Ιησούς δημιούργησε στους ερμηνευτές της Βίβλου που διέθεταν μικρή ή καθόλου άμεση διαισθητική αντίληψη τη σκέψη ότι μετά τον θάνατο η ψυχή του ανθρώπου περιμένει μαζί με το ψυχρό πτώμα της ενταφιασμένη, ικανή να εγερθεί μόνο κατά την Ημέρα της Ανάστασης, όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ θα φυσήξει τη σάλπιγγά του. Φαίνεται ότι για είκοσι αιώνες ο Γαβριήλ δεν φύσηξε τη σάλπιγγά του, γιατί οι σκελετοί εκατομμυρίων ανθρώπων βρίσκονται ακόμα μέσα στους τάφους τους.

Αυτή η λανθασμένη αντίληψη της ανάστασης, ότι δηλαδή ο Θεός θα διατηρούσε ζωντανές ψυχές κατεψυγμένες για χρόνια κάτω από το ψυχρό χώμα και ξαφνικά θα τις αναθέρμαινε για να σταλθούν στην Κόλαση ή στον Παράδεισο είναι αβάσιμη, αποτροπιαστική, επιζήμια και παράλογη.

Αν αυτό είναι το σχέδιο, πόσο άδικο είναι, αμαρτωλοί και ενάρετοι παρόμοια, χωρίς διάκριση, να έχουν παραμείνει στην αναμονή για αιώνες! Σίγουρα ο δίκαιος νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος έχει κάτι καλύτερο να προσφέρει σ’ εκείνους που αγωνίζονται ειλικρινά να διάγουν μια ενάρετη ζωή. Πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας αυταρχικός Θεός, χωρίς νόημα ή λογική, σωριάζει όλες τις ψυχές μετά θάνατον κάτω από ένα σβώλο χώματος και τις κρατά να κοιμούνται γαλήνια ή να ονειρεύονται εφιάλτες για αιώνες, μέχρι η διάθεσή Του ξαφνικά να αλλάξει και να επιλέξει να διατάξει τον Γαβριήλ να φυσήξει τη σάλπιγγα και να ξυπνήσει τους νεκρούς? Και τι γίνεται μ’ εκείνες τις υψηλά πνευματικές ψυχές των οποίων τα σώματα δεν έχουν ενταφιαστεί αλλά έχουν αποτεφρωθεί και οι στάχτες έχουν σκορπιστεί στους ανέμους και στις θάλασσες?

Αν ο Γαβριήλ φυσήξει τη σάλπιγγα αύριο, οι ψυχές που πέθαναν σήμερα θα ξυπνήσουν μέσα σε λίγες ώρες μόνο αφότου πέθαναν, μαζί με τις ψυχές που ήταν νεκρές για αιώνες πριν την εποχή του Χριστού. Το να ναρκώνεις αθάνατες ψυχές με τον ύπνο του θανάτου για αιώνες, το να φιμώνεις την έκφρασή τους στη μελαγχολία του τάφου για αιώνες, το να αναισθητοποιείς τη νοημοσύνη τους για χιλιετίες, και ξαφνικά να τις αφυπνίζεις και να τις ξεδιαλέγεις για τον Παράδεισο και την Κόλαση, αποτελεί μια αβάσιμη ιδέα που δεν ταιριάζει να αποδίδεται σ’ έναν δίκαιο και στοργικό Θεό.

Πώς ο Θεός θα επέλεγε μέσα από τις διάφορες βαθμίδες των νεκρών αμαρτωλών και από τις διάφορες βαθμίδες των ευσεβών ανθρώπων και από τα μωρά στα οποία δεν δόθηκε χρόνος για να γίνουν είτε ευσεβείς είτε κακοί άνθρωποι, ποιοι θα πρέπει να πάνε για πάντα στον Παράδεισο και ποιοι για πάντα στην Κόλαση? Από ένα τέτοιο συνονθύλευμα ατελών, μισο-τέλειων και ουδέτερων ψυχών, καμιά θεϊκή δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να προβεί σε οποιαδήποτε λογική επιλογή. Αν ο Θεός αυθαίρετα δημιουργεί ανθρώπους με λογική ή παράλογη νοοτροπία, ψυχές με προδιάθεση στο καλό ή στο κακό, εξωθούμενες από μια αίσια ή δυσμενή γήινη κληρονομιά, και προικίζει τα μωρά με λογική και μετά τα αφήνει να πεθάνουν πριν μπορέσουν να εκφράσουν τις δυνατότητές τους, μόνο και μόνο για χάρη της ποικιλίας, τότε αυτή η γη είναι ένα απελπιστικό χάος και τα πλάσματά της δύσμοιρες μαριονέττες που χορεύουν δεμένες στα σχοινιά της τύχης. Η κοινή λογική μάς λέει ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας σοφότερος σκοπός από έναν Δημιουργό ο Οποίος είναι η ίδια η σοφία. Η λογική και η ελεύθερη επιλογή κάθε ανθρώπινου όντος θα πρέπει να έχει χρόνο και ίσες ευκαιρίες για να εξελιχθεί και να εκφράσει τη δοσμένη από τον Θεό πλήρη θεϊκή φύση της ψυχής.

Η αληθινή έννοια αυτών των εδαφίων γίνεται σαφής όταν κατανοούνται στα πλαίσια του νόμου του κάρμα και της μετενσάρκωσης, σύμφωνα με τα οποία η κατά Χριστόν Νοημοσύνη που είναι εγγενής μέσα στη Δόνηση του Άγιου Πνεύματος («της φωνής του») κρίνει τη μοίρα κάθε ανθρώπινου όντος μετά τον θάνατο. Αυτή η «φωνή», ή σάλπιγγα του Γαβριήλ, σηματοδοτεί τη μετάβαση, που κυβερνάται από τον συμπαντικό νόμο, από τη μια δονητική κατάσταση ύπαρξης σε μια άλλη.

Το γλίστρημα του ζωητρονικού αστρικού σώματος έξω από το υλικό σώμα των ατομικών στοιχείων κατά τον θάνατο προκαλεί το βουητό της απελευθερωμένης ζωητρονικής ενέργειας. Αυτόν τον ήχο, που αντηχεί μαζί με τον εξυψωτικό Συμπαντικό Ήχο, τον ακούει αυτόματα κάθε άνθρωπος, ενάρετος ή αμαρτωλός, με τις λεπτοφυείς αστρικές αισθήσεις του κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τον υλικό στον αστρικό κόσμο.

Το «όλοι μέσα στους τάφους θα ακούσουν τη φωνή του και θα εξέλθουν» αναφέρεται σε μια άλλη μετάβαση της συνειδητότητας που πραγματοποιείται από τη «σάλπιγγα του Γαβριήλ» ή τη θεϊκή φωνή της Συμπαντικής Δόνησης. Η λέξη «τάφοι» υποδηλώνει μια προσωρινή μεταθανάτια κατάσταση ενός νοητικού λήθαργου ή ασυνείδητου ύπνου, την οποία οι περισσότερες ψυχές, εκτός από εκείνες που είναι εξελιγμένες, υφίστανται όταν αποχωρούν από το υλικό σώμα. Μπορεί να γίνει μια σύγκριση με την κατάσταση του ύπνου. Η συνειδητότητα του ανθρώπου που είναι ξύπνιος, τη νύχτα αναπαύεται στο υποσυνείδητο του ύπνου, κατά τη διάρκεια του οποίου ο άνθρωπος δεν έχει επίγνωση του σώματός του, ούτε της κατάστασης του ύπνου. Τη στιγμή που ο άνθρωπος ξυπνά, η ζωική δύναμη δονείται προς τα έξω με πολλούς ήχους και επαναφέρει το κοιμισμένο αστρικό σώμα και τον νου του ανθρώπου στην κατάσταση της συνειδητής εγρήγορσης.

Παρόμοια, στη μετά θάνατον κατάσταση υπάρχει μια περίοδος ασυνείδητου αναζωογονητικού ύπνου, που αναφέρεται μεταφορικά από τον Ιησού ως τάφος.

Όπως η δονούμενη ζωική δύναμη επαναφέρει, «ανασταίνει», τη συνειδητότητα του κοιμισμένου στην κατάσταση της εγρήγορσης, το ίδιο και η ενεργειακή φωνή της Άγιας Συμπαντικής Δόνησης, ο μεγάλος ήχος του Αμήν ή Ομ, εγείρει τις ψυχές με καλό ή κακό κάρμα, μαζί με τα αστρικά και αιτιατά σώματά τους, από τον «τάφο» της μεταθανάτιας λήθης στην επίγνωση του πνευματικού περιβάλλοντος του αστρικού πεδίου, ή στη μετενσάρκωση σ’ ένα καλό ή κακό περιβάλλον γήινης ζωής στο οποίο έχει καρμικά προσελκυστεί.

Έτσι, η λέξη ανάσταση μετά τον θάνατο σημαίνει μετενσάρκωση, που μπορεί να συμβεί από το υλικό στο αστρικό σώμα, ή από το αστρικό στο υλικό σώμα, ή, για τις ανώτατα εξελιγμένες ψυχές, από το υλικό σώμα στο πνευματικό βασίλειο, απ’ όπου οι ψυχές ποτέ πλέον δεν αναγκάζονται να φύγουν. «Αυτόν που νικά, θα τον κάνω στύλο στον ναό του Θεού μου και δεν θα εξέλθει πλέον έξω» (Αποκάλυψη Γ:12).

Όπως κάποτε ένας άγιος είπε στον Θεό: «Μας έπλασες για τον Εαυτό Σου και οι καρδιές μας είναι ανήσυχες μέχρι να αναπαυτούν σ’ Εσένα». Σ’ αυτό θα προσθέσω: «μέχρι να γίνουν ΑΞΙΕΣ –με τις προσπάθειες της ελεύθερης θέλησής μας να υψωθούμε πάνω απ’ όλες τις ανήσυχες επιθυμίες που μας εκτρέπουν προς την ύλη– να αναπαυθούν σ’ Εσένα».

Μόνο κατά τη διάρκεια του βραδινού ύπνου ή κατά τη διάρκεια του μεγάλου ύπνου του θανάτου μπορεί μια ψυχή να αναπαυθεί για λίγο από τα εξωτερικά ερεθίσματα και την ασταμάτητη ενεργοποιητική δύναμη της επιθυμίας. Παρόλο όμως που τα σωματικά της όργανα κοιμούνται, η πάντα συνειδητή ψυχή παραμένει σε διέγερση όλη την ώρα. Στον ύπνο του θανάτου, η βαθιά συνειδητότητα του ανθρώπου παραμένει σε διέγερση – η ζωή και η νοημοσύνη συνεχώς την ενδυναμώνουν. Μετά από μια επαρκή ανάπαυλα από την επαφή του με τα εξωτερικά ερεθίσματα, οι επιθυμίες του που είχαν παραμείνει ανεκπλήρωτες αρχίζουν να ξαναζωντανεύουν, αυξανόμενες σε δύναμη μέχρι που τον ξυπνούν ξανά – είτε σ’ ένα αστρικό περιβάλλον είτε σε μια νέα υλική ενσάρκωση, ανάλογα με το κάρμα του και τη ροπή των επιθυμιών του. 

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Φίλοι του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα SRF διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ