Αν σου έμενε μια μέρα ζωής ποιο λάθος θα έσωζες;

Όλα μας τα προβλήματα ξεκινούν από το πόσο δεδομένα θεωρούμε τα πράγματα. Η ίδια η ζωή αποτελεί στο μυαλό μας ένα άλυτο συμβόλαιο με το οποίο πιστεύουμε πως θα πορευόμαστε σε βάθος του χρόνου.

Χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς χασούρα.

Κι αυτό μας καθιστά από αδιάφορους ως και αχάριστους, καμιά φορά, έναντι των ημερών που κυλάνε ανεκμετάλλευτα. Γιατί έχουμε σίγουρο πως πάντα θα υπάρχει χρόνος για ένα περιθώριο ακόμα.

Ερωτευόμαστε για λίγο, εκμεταλλευόμαστε, πληγώνουμε, φερόμαστε σαν καθίκια, αφήνουμε τις κλήσεις των φίλων στο κινητό αναπάντητες σκεπτόμενοι «άσε μωρέ, θα μιλήσω αργότερα». Συνεχώς στο repeat του «μετά» και του «αύριο μέρα είναι».

Ευκαιρίες πάνε κι έρχονται, άνθρωποι παρκάρουν στις ζωές μας και αριβάρουν, γιατί εμείς πάντα έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Πάντα μια περίσταση έχει προτεραιότητα.

Πάντα ο εαυτός μας μπροστά και οι υπόλοιποι στην ουρά να περιμένουν. Κι αν τελικά δεν το κάνουν τους αποκαλούμε εγωιστές και παραπονιόμαστε πως μας εγκατέλειψαν.

Απαίτηση όλοι να είναι για εμάς κι εμείς για κανέναν.

Με αλαζονεία και έπαρση περπατάμε κι εκτελούμε οτιδήποτε δεν κάθεται καλά στα μέτρα και στα σταθμά μας.

Πάντα κάτι να φταίει, πάντα κάτι να μη δένει και μια δικαιολογία σφηνωμένη στο στόμα.  

Κι όλα αυτά γιατί;

Γιατί είναι δεδομένο πως αύριο ξημερώνει μια νέα ημέρα και θα υπάρξει μια άλλη, καλύτερη, αστραφτερότερη, καλογυαλισμένη ευκαιρία. Ένα σακάκι που θα κουμπώνει τέλεια στο στέρνο, που δε θα κάνει ζάρες και δε θα μαζεύει στα μανίκια.

Εμείς χαλάμε τις ανθρώπινες σχέσεις κι ύστερα… Όταν ο κόσμος μας καταρρέει και τα φώτα της σκηνής σβήνουν, πνιγόμαστε μέσα στη θλίψη. Κοπανάμε τη μοναξιά στα πλακάκια κι αφισοκολλάμε τα ατελείωτα «αν» με πινέζες στους τοίχους.

«Αν είχα πάρει τελικά εκείνο το τηλέφωνο;»

«Αν έκανα εκείνη τη φορά πίσω;»

«Αν έδινα μια ευκαιρία;»

«Αν είχα μάθει να ακούω περισσότερο;»

«Αν είχα καθαρή σκέψη να δω τα λάθη μου καλύτερα;»

Μετά τα «αν», στριφογυρνάνε τα «γιατί» και κάπου στο τέλος καταλήγεις πως τελικά, ναι, ήσουν μαλάκας. Πως είχες αράξει στη σιγουριά πως κάπου, κάποτε, με ένα μαγικό τρόπο όλα θα γίνουν.

Ξέρεις όλες τις λαϊκές ρήσεις περί αναβλητικότητας κι εντούτοις δεν κάνεις τίποτα. Τις παπαγαλίζεις μόνο σαν quotάκια στο διαδικτυακό σου status και φαίνεσαι τόσο τραγικός μέσα στη μιζέρια της αυτοπροβολής σου.

Βλάκα μου, άκουσε καλά και χώρεσέ το στη σάπια, εγωκεντρική κεφάλα σου. Αύριο μπορεί να μην είσαι εδώ. Αύριο αυτοί που αγαπάς ίσως να μην είναι εδώ. Αύριο αυτοί στους οποίους κάκιωσες ίσως να μην είναι εδώ. Όλοι εκείνοι που ράγισες και δε βρήκες το θάρρος να ζητήσεις μια κωλοπετσωμένη συγγνώμη ίσως να μην είναι εδώ.

Θα βρεθείς μπροστά στο δικό σου σβήσιμο και στη δικιά τους απουσία και θα χτυπιέσαι σαν το ψάρι έξω από τα νερά του για όσα δε διόρθωσες, για όσα δεν πρόλαβες, για εκείνους που δε βρήκες τον χρόνο να δείξεις μια στάλα ενδιαφέρον.

Μην αυταπατάσαι. Σήμερα στριμώχνεις τη βασίλισσα, αύριο έρχεται ο αξιωματικός και κάνει ρουά ματ στο βασιλιά και μένεις με τα πιόνια σου άχρηστα, παρατεταγμένα πάνω στη σκακιέρα. Η ζωή γλεντάει την ήττα σου κι εσύ δεν ξέρεις πού να χώσεις τη γελοία, νικηφόρα γκριμάτσα που είχες στην αρχή.

Δεν είναι πλάκα, ούτε καμία χαζή συμβουλευτική. Είναι η πραγματικότητα την οποία καλείσαι να αντιμετωπίσεις.

Να γίνουμε λίγο καλύτεροι είναι πάντα το ζήτημα. Όχι αύριο, όχι μετά, όχι την άλλη εβδομάδα. Σήμερα.

Να γίνουμε λίγο πιο ντόμπροι και να αφήσουμε τις «προτεραιότητες» στην άκρη.

Άσε το γαμημένο PC και πήγαινε βρες τον φίλο που αγνοείς επί εβδομάδες.

Στείλε μια συγγνώμη στον άνθρωπο που μεταμόρφωσες σε τέρας και δεν πειράζει ας σε βρίσει. Χρόνο θέλει κι αυτός να το ζυμώσει και να αγαλλιάσει λίγο μέσα του.

Δώσε μια αγκαλιά στους γονείς σου κι ας έχεις γίνει μαντράχαλος πια. Κι ας μην υπάρχει λόγος, γιορτή, περίσταση. Χάρισέ τους μια δυνατή στιγμή και κράτα την κι εσύ σφιχτά μέσα σου για μια δύσκολη ημέρα.

Κράτησε δυνατά το χέρι του ανθρώπου που στέκεται στο πλάι σου και που συχνά τον κάνεις να υποφέρει από τις ιδιοτροπίες σου και ας μην πεις τίποτα. Εκείνος θα καταλάβει.

Σήκωσε το τηλέφωνο και μίλα με όλους εκείνους τους ανθρώπους που σε στήριξαν και που τώρα έχεις χάσει. Ένα «τι κάνεις» κι ένα «λάθος μου που χάθηκα» είναι αρκετά, για να ξέρουν πως τελικά δεν τους ξέγραψες.

Κι αν πάλι για κάποιους άργησες τόσο, που δυστυχώς δεν έχεις πια την ευκαιρία να δηλώσεις μετανιωμένος, πήγαινε βρες τους. Άσε ένα λουλούδι κι ένα δάκρυ ειλικρίνειας και πες όσα δεν πρόλαβες. Θα σε ακούσουν. Οι ψυχές σκύβουν από τους ουρανούς και ακούνε. Βουβά μεν, αλλά ακούνε.

Όλοι κατακριτέοι είμαστε γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τα έχει κάνει σκατά. Είναι όμως κι εκείνο το ιδιαίτερο της φύσης μας: η γλώσσα, το μυαλό και η καρδιά.

Η ικανότητα της παραδοχής του λάθους. Η αρετή της μεταμέλειας.

Για αυτό είμαστε έλλογα όντα και δε βοσκάμε σε αγρούς γλείφοντας ο ένας τη μουσούδα του άλλου.

Σήμερα πες στον εαυτό σου πως δεν έχεις χρόνο. Πως όλα πρέπει να μπουν σε σειρά τώρα, άμεσα. Ξεκίνα διορθώνοντας από τα πιο παλιά λάθη, μέχρι τα πιο πρόσφατα.

Αν αύριο ξημερώσει ένας νέος ήλιος για σένα, θα ξέρεις πως τελικώς τον άξιζες.

ilov

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ