ΕΑΥΤΟΣ - ΜΗ ΕΑΥΤΟΣ - ΣΚΕΨΗ

Όπου είμαστε μέσα μας και ανοίγουμε το στόμα όταν μιλάμε, 

από αυτό το πεδίο και απευθυνόμαστε.

Βρισκόμενοι στο επίπεδο της σκέψης, θα εκφράσουμε σκέψεις και γνώμες, γνωστές και προκαθορισμένες. Μία επανάληψη στο παρόν πραγμάτων που ζήσαμε στο παρελθόν μας, ή επανατοποθέτηση τους στο σχεδιασμό του μέλλοντος μας.

Βρισκόμενοι όμως πέραν της σκέψης, υπάρχει ένα αισθανόμενο βιωματικό επίπεδο, που τα όποια χαρακτηριστικά του κάθε φορά εμφανίζονται, ακριβώς τη στιγμή που εκφραζόμαστε με λόγια. 

Το μαγικό είναι, πως τότε ακριβώς  γίνονται γνωστά και σε εμάς τους ίδιους. 

Ρέει ανεμπόδιστα ο Λόγος, απευθείας από την Καρδιά. 

Δεν υπάρχουν παρανοήσεις, αλλά ούτε και εμπόδια.

Έτσι, τα πάντα και ανά πάσα στιγμή είναι καινούρια και φρέσκα, ακριβώς γιατί δεν υπάγονται στη σύγκριση. Ζούμε ολοκληρωτικά, και απόλυτα στο παρόν.

*

Πέραν της σκέψης, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα.

Υπάρχει βαθιά αισθαντικότητα, μέσα από την οποία προσεγγίζονται τα πάντα, όπως γινόταν παλαιότερα με τη σκέψη μας αλλά τώρα, λείπει το οποιοδήποτε φίλτρο ανάμεσα σε εμάς, τους άλλους ανθρώπους, τα συμβάντα και τα πράγματα. 

Δεν υπάρχει πια χωριστικότητα.

*

Η σκέψη (με τη βούληση μας) μπορεί να περιγράφει κατανοήσεις και βιώματα του Εαυτού για τα πράγματα και τις καταστάσεις, σαφώς όμως με έναν περιορισμένο τρόπο, και τις περισσότερες φορές με παραδείγματα. 

Ακριβώς γιατί η σκέψη είναι εκ φύσεως και η ίδια περιορισμένη, οπότε αδυνατεί να συλλάβει κάτι ευρύτερο από την ίδια.

*

Αν ο Εαυτός κοιτά έξω, περιορίζεται και υποπέφτει στο επίπεδο της σκέψης δημιουργώντας ιδιότητες αλλά και όρια.

Αν κοιτά μέσα, επειδή είναι απεριόριστος, ότι του συμβαίνει στην εξωτερική σφαίρα δεν τον επηρεάζει, λειτουργώντας απλά μέσα από ένα σάρκινο ένδυμα που αυτό ναι μεν έχει χαρακτηριστικά και ιδιότητες, αλλά ο ίδιος ποτέ. Κι αυτό γιατί παραμένει Ολόκληρος, άσχετα αν «φαίνεται» ότι έχει περιοριστεί.

*

Η σκέψη χρησιμοποιείται. Αυτό σημαίνει πως ο Εαυτός, είναι πέραν της σκέψης, γι’ αυτό και μπορεί και την βλέπει. Έτσι, δεν υπάρχει στον άνθρωπο καμία εσωτερική σύγκρουση.

Αν υπάρχει, τότε δεν λειτουργεί από το επίπεδο του Εαυτού, αλλά έχει δημιουργηθεί μέσα του μια δυτότητα. Μια διάσπαση δηλαδή του εαυτού σε δύο μέρη που απλά «μάχονται» δύο σκέψεις. Αυτή που προσδιορίζει τον εαυτό του ανθρώπου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (είμαι αυτό ή εκείνο ή το άλλο δηλαδή, κρατιέται από κάτι περιορισμένο), με μία άλλη σκέψη για κάτι, οτιδήποτε. Η σκέψη που έχει (στο υπόβαθρο ως εαυτό του), με τη σκέψη που υπάρχει στο συνειδητό του μέρος, νομίζοντας πως από τον Εαυτό την βλέπει. Η αναγνώριση της θέσης, γίνεται λοιπόν από την ύπαρξη ή την μη ύπαρξη της οποιοσδήποτε σύγκρουσης.

Γιατί ως Εαυτός, «βλέπει» τη σκέψη απρόσωπα. Καθαρά. Δεν υπάρχουν συγκρούσεις, αλλά ούτε και κρίσεις. Η Αλήθεια είναι ξεκάθαρη.

*

Στο επίπεδο του Εαυτού ο άνθρωπος, ενώ βλέπει όλες τις σκέψεις, δεν τον ξεγελούν. Κι επειδή η Βάση του δεν είναι «μία ιδέα» που έχει για τον εαυτό του αλλά ο ίδιος ο Εαυτός του, μπορεί να χρησιμοποιεί τη σκέψη κατά βούληση. Κι αν μιλήσει, δεν μιλά από το επίπεδο της.

*

Η Ανύψωση, ή η Βύθιση του ανθρώπου πραγματοποιείται, 

όταν «δεν πιάνεται» από κάτι, και «δεν είναι» κάτι.

Απλά Ζει!

Αντίθετα η αποξένωση από τον Εαυτό, έχει να κάνει πάντα με σημείο αναφοράς, ή πλαίσιο από το οποίο και παραμένει γαντζωμένος, πριν ζήσει.

Βλέπει τη ζωή ως στιγμές διαφορετικών καταστάσεων, και όχι σαν ένα ενιαίο πεδίο αλληλοεπιδρώμενο. Τα πάντα μεταξύ τους είναι συνδεδεμένα.

*

Σκοπός δεν υπάρχει. Υπάρχει πάντα αυτή η στιγμή, και το κάλεσμα της προς Δράση.

*

Η ακινησία, είναι η μεγαλύτερη Δράση.

*

Ένας άνθρωπος είναι το μυαλό του, όταν δεν κοιτά μόνο αυτή τη στιγμή, (την κάθε τωρινή στιγμή), αλλά υπάρχουν συσσωρευμένες παρελθούσες αντικρουόμενες στιγμές με τις αντίστοιχες καταγραφές μέσα του, οι οποίες και τον ορίζουν.

*

Δεν γνωρίζω τίποτα.

Δεν έχω τίποτα.

Δεν θέλω τίποτα.

Η Αρχή της Ελευθερίας.

Σκέψη, (Γνώση, Μνήμη, Καταγραφές),

Σώμα (Κατοχή),

Συναίσθημα (Επιθυμία),

δεν δύνανται να με φυλακίζουν.

*

Δεν είμαι αυτό το σώμα, ούτε αυτή η μορφή.

Δεν είμαι η ευχαρίστηση ή ο πόνος, παρ’ όλο που τα συλλαμβάνω με τις αισθήσεις.

Δεν είμαι οι σκέψεις μου, αλλά ούτε και όσα κατά καιρούς πιστεύω.

Είμαι, Αυτό που αναγνωρίζει τις μεταβολές των παραπάνω ως κίνηση.

*

Ο Θεός, είναι το Ακίνητο ως ο Εαυτός Του, και οι κινήσεις, ως οι εκδηλωμένες εκφράσεις Του. Η Αρχή της Πολλαπλότητας.

*

Υπάρχει εξωτερικό, και εσωτερικό Σύμπαν.

Με το εξωτερικό όμως, να περιλαμβάνει και πεδία αόρατα. Γι’ αυτό και δεν κατανοούμε πως η σκέψη και το συναίσθημα είναι επίσης κάτι το εξωτερικό.  Γιατί τα αποτελέσματα τους είναι που ζούμε (εμφανίζονται, δημιουργούνται) στον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, και όχι αυτά κάθε αυτά τα πεδία. Όμως ο κόσμος γύρω μας, το συναίσθημα και η σκέψη, δεν παύουν να είναι τελικά «λειτουργίες», έξω από την Αληθινή Φύση μας. (Την πιο αληθινή απ’ ότι γνωρίζουμε κατά κόρον).

Στο εσωτερικό Σύμπαν, παρατηρείται μία αντιστοιχία με το εξωτερικό: Αναγνωρίζεται, (και τελικά Αντικαθίσταται) το σώμα,  σε αντιδιαστολή με το άμορφο, η σκέψη με τη Νοημοσύνη, και το συναίσθημα με την Πανανθρώπινη Αγάπη που εκδηλώνεται εξωτερικά ως βαθιά, πολύ βαθιά Στοργή, προς όλα ανεξαιρέτως τα πλάσματα.

magicalchemistis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ