«Το Κάλεσμα του Εραστή»

                                                                                                                                     
Που είσαι αγαπημένη; 
Μήπως σ” εκείνο το Που είσαι αγαπημένη; 
Μήπως σ” εκείνο το μικρό παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας; 
Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός της αρετής στήθηκε προς τιμή σου και που σ” αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την καρδιά μου; 
Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία; 

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι; Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι, λιμάνι των ονείρων σου; 

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου; 

Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού. Είσαι δυνατότερη απ” τους αιώνες. 

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου; 

Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής; 


Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ” ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς; 

Θυμάσαι την ώρα που σ” αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου; 

Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ” τη γλώσσα. 

Ήταν η εισαγωγή σ” ένα μακρόσυρτο στεναγμό σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα. 

Εκείνος ο στεναγμός μ” οδήγησε στον πνευματικό κόσμο δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου. 

Kahlil Gibran (1883-1993)

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ