Το μεσανατολικό πρόβλημα, η επικίνδυνη κινητικότητα Τραμπ και οι γεωπολιτικές αντιδράσεις

Γράφει ο Πολυδεύκης
Ειδικός Συνεργάτης του Geopolitics and Daily News

Η αμερικανική Κυβέρνηση δείχνει πως στα άμεσα ενδιαφέροντά της εμπεριέχεται η προώθηση της σύναψης μιας συμμαχίας μεταξύ της Άγκυρας και των χωρών του Κόλπου, με στόχο τη δημιουργία ενός αντι-ιρανικού μετώπου. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να δούμε και έναν δεύτερο λανθάνοντα στόχο: Αυτόν της απομάκρυνσης της Τουρκίας από τη Ρωσία.

Το ταξίδι POMPEO, μέρος του μεσανατολικού αμερικανικού σχεδίου

Οι λόγοι της επίσκεψης του επικεφαλής της «CIA», M. POMPEO, δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από την προώθηση της νέας στρατηγικής που σχεδιάζει η Κυβέρνηση TRUMP, λαμβάνοντας υπόψη πως ο Μ. ΡΟΜΡΕΟ πραγματοποίησε και άλλες σημαντικές επαφές στην περιοχή, που δεν περιλαμβάνουν μόνο την επίσκεψη στην Τουρκία, αλλά και στη Σαουδική Αραβία και στο Μπαχρέιν. Σκοπός του είναι να αποκτήσει μία πληρέστερη εικόνα των φιλοδοξιών των χωρών αυτών και των Μυστικών τους Υπηρεσιών, πριν ολοκληρωθεί η νέα στρατηγική που θα χαράξουν οι ΗΠΑ.

Η Κυβέρνηση TRUMP αρχίζει να εκπονεί μία περιφερειακή στρατηγική για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, η οποία θα περιλαμβάνει μεγαλύτερη ανάμειξη Αραβικών κρατών, οδηγώντας παράλληλα σε μία νέα ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Αυτή η στρατηγική φαίνεται ελκυστική στον Αμερικανό Πρόεδρο, D. TRUMP, και τον γαμπρό του και ανώτερο σύμβουλο JARED KUSHNER, o οποίος έχει αναλάβει την αποστολή να προωθήσει μία συμφωνίας ειρήνης μεταξύ Ισραήλ - Αράβων.

Ο KUSHNER, έχει ήδη συναντηθεί με Άραβες αξιωματούχους στην Washington, D.C., συμπεριλαμβανομένου και του σημαίνοντα Πρέσβη των H.A.E. στις ΗΠΑ, YOUSEF AL OTAIBA. Ταυτόχρονα, ο TRUMP έχει συνομιλήσει τηλεφωνικά με ένα αριθμό Αράβων ηγετών και κατά κύριο λόγο με τον Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας SALΜΑΝ καθώς και με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, ABDEL FATTAH AL SISI. Σε αυτές τις συνομιλίες διαμορφώθηκε το σκεπτικό του νέου Προέδρου όσον αφορά την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή.

Στη Σαουδική Αραβία, ο Μ. POMPEO διευκρίνισε ότι η -υπό την ηγεσία του- συνεργασία της «CIA» με τους Σαουδάραβες δεν πρόκειται να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Εξάλλου, ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος, D. TRUMP, έδειξε εξαρχής ότι στηρίζεται σε συμφωνίες συνεργασίας που πρόκειται να συνάψει με τη Σαουδική Αραβία.

Η αμερικανική κινητικότητα στο μεσανατολικό

Στις αρχές του μήνα ο TRUMP συνάντησε στην Washington τον Βασιλιά της Ιορδανίας ΑΒDOULLΑΗ, ο οποίος κατέστη ο πρώτος ηγέτης από τη Μέση Ανατολή και ο δεύτερος παγκοσμίως, που συναντήθηκε δια ζώσης με τον νέο Αμερικανό Πρόεδρο. Ο ABDULLAH στη συνάντηση τους, προειδοποίησε τον TRUMP για τις συνέπειες του να μεταφερθεί η αμερικανική Πρεσβεία του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ και της επέκτασης των Ισραηλινών εποικιστικών οικισμών στη Δυτική Όχθη.

Λίγες ώρες μετά τη συνάντηση, ο Λευκός Οίκος εξέδωσε ανακοίνωση που περιελάμβανε θετική αναφορά σχετικά με τους εποικιστικούς οικισμούς, βάσει της οπτικής της ισραηλινής Κυβέρνησης, δηλώνοντας ότι οι υφιστάμενοι οικισμοί δεν αποτελούν εμπόδιο για την ειρήνη, αλλά επίσης ζητούσε από την ισραηλινή Κυβέρνηση να μην επεκτείνει ή να μην κατασκευάσει νέους εποικιστικούς οικισμούς. Ο λόγος είναι προφανής. Η προώθηση της αμερικανικής ατζέντας στη Μ. Ανατολή και η συνεργασία με τη Σ. Αραβία θα πρέπει να γίνει χωρίς τη διατάραξη των ισορροπιών στην κοινή γνώμη των αραβικών μουσουλμανικών πληθυσμών.

Ο ρόλος του Ισραήλ στις εν γένει εξελίξεις της Μ. Ανατολής

Την ίδια στιγμή έχει γίνει κατανοητό πως η ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Αράβων δε μπορεί να γίνει επί του συνόλου του διχασμένου αραβικού μουσουλμανικού κόσμου. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ οφείλουν να αναδείξουν τον εκλεκτό τους και από τη στιγμή που το Ιράν δεν εγκαταλείπει την αντισημιτική ρητορική και πολιτική του, τα δεδομένα για την επιλογή απλοποιούνται.

Οι συνομιλίες με τη Σ. Αραβία, την παραδοσιακή εχθρό του Ιράν, το οποίο αποτελεί επίσης παραδοσιακό εχθρό του Ισραήλ, οι συνομιλίες με τον ΕΙ SISI τον οποίο στηρίζει το Ισραήλ, η επαναπροσέγγιση της Τουρκίας για τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών της Συρίας, η οποία συνορεύει με το Ισραήλ... όλα διαθέτουν ως επίκεντρό τους την ικανοποίηση των αιτημάτων του Τελ Αβίβ, το οποίο ο νέος αμερικανός Πρόεδρος έχει επιλέξει να στηρίξει σθεναρά. Δεν πρόκειται για κάποια «μασονική μηχανορραφία», αλλά για μία απλή απόδοση του πολιτικού ρεαλισμού.

Το Ισραήλ ήταν η απαραίτητη μη μουσουλμανική βάση στη Μ. Ανατολή και έκτοτε στηρίζεται, ελέω της σημασίας της ύπαρξής του για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, στην πλέον σημαντική γεωπολιτική ενεργειακή περιφέρεια του κόσμου, η οποία απέχει εξαιρετικά από τις ΗΠΑ και ελάχιστα από τη Ρωσία. Η ειρήνη στη Μ. Ανατολή μεταφράζεται ως ειρήνη για την αμερικανική γεωπολιτική βάση στην περιοχή και αυτό αποτελεί τον κεντρικό άξονα του D. TRUMP στην εξωτερική του πολιτική.

Οι σκοποί του ταξιδιού POMPEO στην Τουρκία

Οι αμερικανικές προετοιμασίες φαίνονται από το γεγονός πως, άμα τη αποχωρήσει του ΡΟΜΡΕΟ, ο Τούρκος Πρόεδρος, R. T. ERDOGAN, ξεκίνησε το μη αναμενόμενο ταξίδι του στο Μπαχρέιν με επόμενους σταθμούς τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Η προσέγγιση ERDOGAN προς τους Σαουδάραβες δεν αποτελεί έκπληξη, αφού η Τουρκία είχε συνάψει με τη Σαουδική Αραβία στρατιωτική συμμαχία, η οποία όμως μέχρι σήμερα δεν έχει εφαρμοσθεί. Άλλωστε η μερική εγκατάλειψη του σουνιτικού στρατοπέδου για χάρη των συμφωνιών με τη Ρωσία έχει οδηγήσει σε ψύχρανση των σχέσεων της Τουρκίας με το εν λόγω μπλοκ, όπως φαίνεται και από την υποδοχή του Τούρκου Προέδρου στο Κατάρ, όπου τον υποδέχτηκε ο Υπουργός Ενέργειας της χώρας, καταστρατηγώντας εμφανώς το πρωτόκολλο.

Το λανθάνον πρόβλημα της Μ. Ανατολής: Το Μπαχρέιν

Στο Μπαχρέιν, ο ERDOGAN υπέγραψε σύμφωνα συνεργασίας με τον Βασιλιά, HAMAD BIN ISA AL KHALIFA, που αφορούν στις διμερείς σχέσεις στους τομείς της οικονομίας, της ενέργειας και της άμυνας. O Τούρκος Πρόεδρος, στην ομιλία που εκφώνησε στο «International Peace Institute» (IPI), στην πρωτεύουσα του Μπαχρέιν, Manama, ανέφερε τις ζώνες ασφαλείας που προτίθεται να αναπτύξει ο D. TRUMP στη Συρία, εξήρε το ρόλο των χωρών του Κόλπου στο όλο εγχείρημα και κατηγόρησε την Ευρώπη για μη υλοποίηση των υποσχέσεών της

Τη στιγμή που η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ στηρίζουν την αποστολή μισθοφόρων στη Συρία, το Μπαχρέιν εμφανίζεται στις δημόσιες διαβουλεύσεις σχεδόν αμέτοχο. Το Μπαχρέιν, ωστόσο, διαδραματίζει σημαντικό στρατηγικό ρόλο για τη Σαουδική Αραβία και τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα όσον αφορά το Ιράν, αφού στα εδάφη του βρίσκεται η «Naval Support Activity» (NSA Bahrain), η σημαντικότερη Βάση του αμερικανικού Ναυτικού στη Μέση Ανατολή και από τις σημαντικότερες παγκοσμίως.

Από την άλλη το Μπαχρέιν έχει την ιδιαιτερότητα να διαθέτει ένα πληθυσμό κατά μία σημαντική πλειοψηφία σιιτικού δόγματος (70%), ενώ το Βασιλικό Παλάτι είναι σουνιτικό. Το Ιράν προτάσσει εαυτόν προστάτη της σιιτικής πλειονότητας του Μπαχρέιν, όπως και όλων των σιιτών παγκοσμίως, τη στιγμή που το Βασιλικό Παλάτι είναι φιλικά διακείμενο προς τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Αυτή η μοναδικότητα της χώρας καθιστά το Μπαχρέιν, που ενώνεται με τη Σαουδική Αραβία μέσω φράγματος, το τέλειο παράδειγμα μιας πολιτικά διχασμένης χώρας στη Μ. Ανατολή.

Από πολλές απόψεις, το Μπαχρέιν αποτελεί μέρος της Σαουδικής Αραβίας. Διαφέρει από το Riyadh ως προς τη φύση της οικονομίας του, αφού από τη μία η Σαουδική Αραβία αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου, ενώ στο Μπαχρέιν ανθεί ο τραπεζικός τομέας. Αμφότερες οι δύο χώρες διατηρούν στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά ταυτόχρονα οι Σιίτες πολίτες του Μπαχρέιν αντιμετωπίζουν μία δύσκολη οικονομική κατάσταση. Εδώ και καιρό επικρατούν στη χώρα εντάσεις μεταξύ Κυβέρνησης και κοινής γνώμης, με αποτέλεσμα το ενδεχόμενο ανατροπής της από ένα σιιτικό κίνημα, να εκτιμάται πως θα ενθάρρυνε και τους Σιίτες στη Σαουδική Αραβία, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα όσων κατοικούν στο πλούσιο σε πετρέλαιο, βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Το ενδεχόμενο ανατροπής της Κυβέρνησης του Μπαχρέιν θα αποδυνάμωνε την αμερικανική στρατιωτική παρουσία και θα αύξανε την ιρανική δυναμική.

Σε περίπτωση που η Σαουδική Αραβία προχωρούσε σε μία παρέμβαση στο Μπαχρέιν, τότε θα είχαν λόγο οι Ιρανοί να δικαιολογήσουν μία δική τους φανερή ή κρυφή επέμβαση στη χώρα. Στο μεσοδιάστημα, οι ΗΠΑ θα είχαν να επιλέξουν μεταξύ της απόσυρσης των Δυνάμεών τους -που ανέρχονται σους 1.500 άντρες- ή την ενίσχυσή τους.

Από τα ανωτέρω φαίνεται πως το Ιράν έχει κάθε συμφέρον να ανατρέψει το καθεστώς του Μπαχρέιν. Η επιβολή της θανατικής ποινής και η εκτέλεση, στα μέσα Ιανουαρίου, των Σιιτών, S. MUSHAINIA, A. ABDULSHAHEED AL SINGACE και Α. AL SΑΜΕΑ, που κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία δύο αστυνομικών από το Μπαχρέιν και ενός από τη Σαουδική Αραβία, κατά τη διάρκεια επίθεσης, προκάλεσε κύμα διαδηλώσεων στη χώρα. Σημειώνεται δε ότι η θανατική ποινή δεν εφαρμοζόταν στην πράξη εδώ και χρόνια στο Μπαχρέιν, ενώ το Ιράν άδραξε την ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί εντόνως και να υπονομεύσει, έτι μία φορά, την Κυβέρνηση της Manama στο λαϊκό αίσθημα.

Το 2011 είχαν σημειωθεί έντονες, βίαιες συγκρούσεις στο Μπαχρέιν μεταξύ Σιιτών και Δυνάμεων Ασφαλείας στη χώρα, ωστόσο η εν λόγω «εξέγερση» κατεστάλη με τη συνδρομή του σαουδαραβικού Στρατού και άλλων 800 στρατιωτών που απέστειλαν τα ΗΑΕ. Με βάση τα παραπάνω, εξηγείται η επίσκεψη του επικεφαλής της «CIA», M. POMPEO, στην Τουρκία, στη Σαουδική Αραβία και το Μπαχρέιν, και στη συνέχεια η μη αναμενόμενη επίσκεψη του ERDOGAN στο Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Η τουρκική κινητικότητα εντός των αμερικανικών σχεδίων

Πολύ απλά ο τούρκος Πρόεδρος είδε τη σκοπιμότητα του ταξιδιού POMPEO, εν μέσω της δικής του φλυαρίας περί GULLEN, αποτυχημένων πραξικοπημάτων και κουρδικού. Εν συνεχεία έτρεξε πίσω από τον POMPEO, προκειμένου να δημιουργήσει το δικό του «υπο-μπλοκ», εντός των αμερικανικών σχεδιασμών, ώστε να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί από τις εξελίξεις.

Στο Μπαχρέιν, το οποίο διατηρεί τεταμένες σχέσεις με το Ιράν, ο Τούρκος Πρόεδρος χρησιμοποίησε ξεκάθαρο τόνο κατά του ΑL ASAD, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας στη Συρία. Για τη δημιουργία της ζώνης αυτής, αναζητεί τη στήριξη των χωρών του Κόλπου, ενώ εμφανίζεται ακόμη και αλληλέγγυος με το Μπαχρέιν, τη στιγμή που η χώρα δέχεται απειλές από το Ιράν.

Η ρωσική απάντηση στο μεσανατολικό σχέδιο της Ουάσινγκτον

Η κατάσταση διπλωματικά δεν είναι τόσο απλή. Παρά τα όσα λέγονται για συνεργασία Ρωσία και ΗΠΑ, αυτή είτε θα αργήσει πολύ να δείξει απτά αποτελέσματα, είτε πρόκειται απλά για συμβιβασμό στις απευθείας αντιπαραθέσεις τους. Η Ρωσία φαίνεται πως στο ιρανικό ζήτημα ακολουθεί μία διαφορετική γεωπολιτική γραμμή. Επί παραδείγματι, τη στιγμή που οι ΗΠΑ επιχειρούν να επιβάλουν ξανά τον γεωπολιτικό αποκλεισμό της Τεχεράνης, Ρώσοι αξιωματούχοι, όπως οι Αναπληρωτές Πρωθυπουργοί, IGOR SHUVALOV και DMITRY ROGOZIN, καθώς επίσης ο Υπουργός Ενέργειας, ALEXANDER NOVAK, αναμένεται, έως τα τέλη Μαρτίου να πραγματοποιήσουν ξεχωριστές επισκέψεις στο Ιράν, προκειμένου να έχουν επαφές με υψηλόβαθμα στελέχη της ιρανικής Κυβέρνησης και να προωθήσουν τις διμερείς σχέσεις, κυρίως στους τομείς της ενέργειας και της αμυντικής συνεργασίας.

Στο μεταξύ, αξίζει να σημειωθεί πως ο Ρώσος ΥΠΕΞ, S. LAVROV, σε δηλώσεις του επισήμανε ότι ο αποκλεισμός του Ιράν από την αντιτρομοκρατική συμμαχία -εξαιτίας ανεδαφικών και μόνο ισχυρισμών- αποτελεί μέγα λάθος. O ίδιος χαρακτήρισε την κατάσταση αυτή παράλογη και κάλεσε τις ΗΠΑ να αναθεωρήσουν.

Ο λιβανέζικος κίνδυνος του Ισραήλ και η αμερικανική υπονόμευση του σιιτικού άξονα

Ωστόσο η Washington, όπως προαναφέρθηκε, έχει ήδη χαράξει την διπλωματική της γραμμή η οποία διέρχεται μέσα από τη στήριξη των ισραηλινών γραμμών. Επί παραδείγματι στη Συρία, που αποτελεί το βορειοανατολικό σύνορο του Ισραήλ, επιχειρείται η εκδίωξη κάθε σιιτικής δύναμης που βοηθάει τον Β. ΑL ASSAD και ελέγχεται προφανώς από την Τεχεράνη. Μία εκ των ισχυρών σιιτικών δυνάμεων που βοηθάει στην ανακατάληψη των συριακών εδαφών από το καθεστώς είναι η λιβανέζικη σιιτική ΗΕΖΒΟLLΑΗ.

Παρόλα ταύτα ο Λίβανος αποτελεί μία ιδιάζουσα κατάσταση, αφού ο Λιβανέζος Πρωθυπουργός, SAAD HARIRI, είναι υποστηρικτής της Σ. Αραβίας και πολέμιος της ΗΕΖΒOLLΑΗ. Σε μία συγκέντρωση ιδιάζουσας συμβολικής αξίας, τον εορτασμό της 12ης επετείου της δολοφονίας του πατέρα του και πρώην Πρωθυπουργού, R. HARIRI (έχει κατηγορηθεί η σιιτική οργάνωση για τη δολοφονία του), ο SAAD εκφώνησε ομιλία δηλώνοντας πως η χώρα του δεν πρόκειται να προβεί σε κανέναν συμβιβασμό σε ό,τι αφορά το καθεστώς του Σύριου Προέδρου και των θηριωδιών που διαπράττει, τα παράνομα όπλα και τον πόλεμο της «ΗΕΖΒOLLΑΗ» στη Συρία.

Οι δηλώσεις αυτές αποτελούν απάντηση, αφενός στη συνέντευξη του Προέδρου του Λιβάνου Μ. ΑΟUΝ, ο οποίος υποστήριξε πως τα όπλα της «ΗΕΖΒOLLAH» πρέπει να διατηρηθούν, όσο λιβανέζικα εδάφη παραμένουν υπό την κατοχή του Ισραήλ, αφετέρου στη γεωθρησκευτική διπλωματία της Μόσχας. Η Ρωσία χρησιμοποιεί, προς έκπληξη όλων, ακόμα και τη ρωσική μουσουλμανική κοινότητα για την προώθηση της διπλωματίας της συνδράμοντας τους Σύριους πρόσφυγες στον Λίβανο. Συγκεκριμένα ο Μουφτής της Μόσχας, ILDAR ALYAUTDINOV, μετέβη στον Λίβανο για να παραδώσει εκ μέρους όλων των Ρώσων πολιτών ανθρωπιστική βοήθεια στους Σύριους πρόσφυγες που διαβιούν σε δύο καταυλισμούς στα βόρεια της χώρας.

Η τουρκική διπλωματία του εκκρεμούς

Η ρωσική διπλωματία φυσικά είναι ακόμα πιο εμφανής στις συνομιλίες που πραγματοποιούνται στο Καζαχστάν για την επίλυση του συριακού. Η υπονομευτική έως και περιγελαστική στάση της Τουρκίας και των υποστηριζόμενων από την Άγκυρα αντικαθεστωτικών, όπως τουλάχιστον εξηγείται η εμφάνιση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μόλις την τελευταία ημέρα των συνομιλιών, δείχνει πως η Τουρκία ουδέποτε επιθυμούσε μία πραγματική συνεργασία με τη Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει την υπακοή της στις αμερικανικές εντολές που μετέφερε ο ΡΟΜΡΕΟ στην Άγκυρα.

Οι Σύριοι αντικαθεστωτικοί αμφισβήτησαν ανοιχτά τη ρωσική πρωτοβουλία αφού ήγειραν το θέμα της ανταλλαγής κρατουμένων με τη συριακή Κυβέρνηση το οποίο θα αποτελέσει αντικείμενο ξεχωριστών συνομιλιών στην Άγκυρα. Την ίδια στιγμή εν μέσω διαφόρων θεμάτων αντιπαράθεσης μεταξύ αντιπολίτευσης και συριακής Κυβέρνησης, οι αντικαθεστωτικοί ήγειραν θέμα και για τη στρατιωτική συμμετοχή του Ιράν στη Συρία, επισημαίνοντας ότι αυτή παρακωλύει την πρόοδο στις συνομιλίες με τη συριακή Κυβέρνηση, παρά το γεγονός πως το Ιράν δεν πράττει σε αυτό το σημείο κάτι διαφορετικό από αυτό που πράττει η Άγκυρα στη Συρία...

Μία σημαντική δήλωση για να κατανοήσουμε την αμετάβλητη κατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Ρωσίας και ΗΠΑ στο συριακό είναι αυτή του JAN EGELAND, σύμβουλου ανθρωπιστικών θεμάτων των Η.Ε. για τη Συρία, σύμφωνα με τον οποίο οι δύο δυνάμεις δεν συνεργάζονται προσφάτως για την επίλυση ανθρωπιστικών θεμάτων στη Συρία. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να δούμε πως και η «συμμαχία» Ρωσίας και Τουρκίας μάλλον έφτασε στην ημερομηνία λήξης της.

Η αντίδραση του Ιράν
Το Ιράν έχοντας δει τις αμερικανικές και σαουδαραβικές κινήσεις που οργανώνονται εναντίον του επιχειρεί να αναπτύξει το δικό του σιιτικό δίκτυο και να προλάβει να οργανωθεί διπλωματικά. Σε αυτό το πλαίσιο ο Ιρανός Πρόεδρος, Η. RUHANI, επισκέφτηκε στις 15-02-17 το Ομάν και το Κουβέιτ, συνοδευόμενος από υψηλόβαθμους αξιωματούχους, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τις σχέσεις της χώρας του με τα γειτονικά αραβικά κράτη.

Την ίδια στιγμή επιχειρείται η σύσφιξη των οικονομικών δεσμών Τεχεράνης και Βαγδάτης, όπως διαφαίνεται και από τη συμφωνία για σχεδιασμό και κατασκευή βιομηχανικών πόλεων και κέντρων σε συγκεκριμένες περιφέρειες του Ιράκ, μεταξύ των Υπουργών Βιομηχανίας των δύο χωρών. Αυτή η συμφωνία επιτρέπει σε Ιρανούς επενδυτές να επενδύσουν στις εν λόγω περιοχές του Ιράκ, καθώς και στους τομείς της βιομηχανίας και της τεχνολογίας και στην προμήθεια κατασκευαστικών υλικών για τη βαριά βιομηχανία, ελέω και της ανάγκης ανοικοδόμησης της χώρας, στην μετά «ΙS» εποχή.

Το Ιράν, συνεχίζοντας την πολιτική της οικονομικής διείσδυσης σε όλη την περιφέρειά του, ανακοίνωσε, μέσω του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας, VALIOLLAH SEIF, ότι επίκειται η ίδρυση νέας τράπεζας στο Αζερμπαϊτζάν με ποσοστό συμμετοχής 100% του ιρανικού κράτους.

O Ιρανός κεντρικός τραπεζίτης αναφέρθηκε στη συνέντευξή του και στην ανακοίνωση της ιρανικής Κυβέρνησης περί διακοπής της χρήσης του αμερικανικού δολαρίου, από τις 21 Μαρτίου, ως νόμισμα επιλογής στις χρηματοπιστωτικές αναφορές και στα δελτία συναλλάγματος. Σύμφωνα με τον ίδιο, Ιράν και Αζερμπαϊτζάν συζήτησαν σχέδιο χρήσης των εθνικών νομισμάτων στις διμερείς εμπορικές και τραπεζικές συναλλαγές, ελέω της ιρανικής απόφασης.

Συμπεράσματα

Η κινητικότητα στο διπλωματικό πεδίο της Μέσης Ανατολής διαθέτει δυστυχώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που ίσως επιθυμούσε η κοινή γνώμη, δηλαδή της ειρήνευσης και σταθερότητας. Διαφαίνεται πως οι διπλωμάτες του σουνιτικού και σιιτικού μπλοκ, καθώς και οι ΗΠΑ και η Ρωσία, αποσκοπούν στην αποδυνάμωση έως και την εξάλειψη του αντίθετου μπλοκ και ότι οι κινήσεις τους κατευθύνονται στην αντιμετώπιση του αντιπάλου και όχι στο συμβιβασμό και στην επίλυση των διαφορών. Αυτό το «Διαίρει και Βασίλευε» εξυπηρετεί την αποδυνάμωση του αραβικού κόσμου, ο οποίος σε αντίθετη περίπτωση θα αποτελούσε μείζονα απειλή για την αμερικανική σφαίρα επιρροής.

Υπό αυτό το πρίσμα κάθε μέτωπο, εστία και πρόβλημα αντιπαραθέσεων δεν πρόκειται να λυθεί, αντιθέτως θα χρησιμοποιείται για την ανάδειξη του χάσματος και πολύ περισσότερο για να συμπαρασύρει ολόκληρο τον κόσμο στην αποδοχή μίας βίαιης επίλυσης. Για όσους πιστεύουν πως αυτή η εκτίμηση είναι υπερβολική υπενθυμίζω ότι το 2002 ο S. ΗUSSΕΙΝ δήλωνε πως δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει ξανά το δολάριο για τις πετρελαϊκές συναλλαγές της χώρας του. Εκείνη η δήλωση οδήγησε σε βίαιη επίλυση του αμερικανικού προβλήματος υπονόμευσης του εθνικού νομίσματος των ΗΠΑ. Η διαφορά εδώ είναι πως το Ιράν διαθέτει πολύ μεγαλύτερη γεωστρατηγική αξία στην περιοχή, ελέω και του σιιτικού δόγματος που κηρύσσει πως προστατεύει...


Μπορεί η αμερικανική πολιτική να κινείται πλέον στην πατροπαράδοτη γραμμή της στήριξης του Ισραήλ ως μοναδικής αμερικανικής γεωπολιτικής βάσης στη Μ. Ανατολή, ωστόσο ο βαθμός στήριξης του Τελ Αβίβ φαίνεται πως ξεπερνά τα εσκαμμένα της επιτυχούς διπλωματίας. Μπορεί το Ισραήλ να επιθυμεί διάφορα διπλωματικά και όχι μόνο κέρδη από τις ΗΠΑ, αλλά όπως απέδειξε και η ιστορία με τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, μία ανούσια συμβολική νίκη είναι μηδαμινής αξίας μπροστά στις επερχόμενες συνέπειες της πραγματικότητας. Ένας πόλεμος εναντίον του Ιράν, που ίσως να ικανοποιούσε τα φιλοαμερικανικά κέντρα στη Μ. Ανατολή θα ήταν μηδαμινής αξίας, αν επρόκειτο οι συνέπειές του να είναι ένας Παγκόσμιος Μουσουλμανικός Πόλεμος.

geopolitics

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ