Το σώμα «αυθαιρετεί» …

Το σώμα μας «αυθαιρετεί» όταν αντί να το ευλογούμε, το αγνοούμε.

Ο τρόπος που φερόμαστε στο σώμα μας, είναι λες και έχουμε πολλά σώματα και μπορούμε να τα αλλάζουμε. Κι ενώ το σώμα του ανθρώπου, ως προς την βιολογία, είναι ένας τέλειος μηχανισμός, που έχει την δυνατότητα της αυτοθεραπείας, εμείς δεν το έχουμε βιώσει αυτό. Αλλά αντίθετα, έχουμε τα σώματά μας καθρέφτες της συμπεριφοράς μας.

Ο τέλειος σύμβουλός μας, που είναι το σώμα μας, έγινε ή γίνεται εχθρός μας, όταν μας αναγκάζει να σταματήσουμε, να χάσουμε κάποιες του ιδιότητες.

Τίποτε δεν έρχεται στο σώμα μας, έτσι ξαφνικά. Απλώς ανάλογα με την δική μας την συμπεριφορά, εκείνο εκπέμπειSOS με τον ανάλογο πόνο. Για να μας θυμίσει ότι υπάρχει και ότι δεν μπορούμε να το αγνοούμε και φυσικά δεν μπορούμε να το παραφορτώνουμε.

Το παραφορτώνουμε κάθε φορά που γεμίζουμε την συνείδησή μας με ψέματα, υποκρισίες, αδικίες, προδοσίες, θυμούς, κριτική, αξιολόγηση. Αυτά για το σώμα είναι σαν «βόμβες» οι οποίες ανάλογα θα κάνουν κάποτε την έκριξή τους. Μπορεί εμείς να υποκριθούμε με μεγάλη επιτυχία για ένα διάστημα, να πούμε ψέματα και να θεωρούμε ότι πέρασε. Ότι όλα είναι καλά. Κι όμως δεν είναι καλά.  Έτσι το σώμα μας, θα μας φέρει αντιμέτωπους με όλα αυτά. Πότε ? Όταν εκείνο θεωρήσει, μέσα από την δική του σοφία, ότι φτάνει. Και θα μας φέρει την ασθένεια. Τι κάνουμε εμείς σε εκείνη την περίπτωση ? Καλό είναι σε εκείνη την περίπτωση να αναλογιστούμε με τι έχουμε γεμίσει το σώμα μας.

Το σώμα μας καταβάλετε με την κάθε μας συμπεριφορά, περισσότερο από ότι πιστεύουμε.

Μπορεί κανένας να μην καταλάβει το ψέμα μας, την υποκρισία μας και την όποια συμπεριφορά μας, όμως το σώμα μας αμέσως τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και τα μαζεύει στην εσωτερική μας «αποθήκη» και θα μας τα φέρει μπροστά μας.

Πώς ευλογούμε λοιπόν το σώμα μας, αντί να το αγνοούμε ?

Αρχίζουμε να περπατάμε το μονοπάτι της τιμιότητας, της δικαιοσύνης, της αγάπης. Της αγάπης της αληθινής, όχι εκείνης που κρύβεται μέσα σε όμορφα λόγια, αλλά εκείνης της ήσυχης εσωτερικής αρμονίας.

Μαζεύουμε όλες τις φορές που υποκριθήκαμε, που είπαμε ψέματα, που αδικήσαμε κλπ και αρχίζουμε τον δρόμο της συγνώμης. Και φυσικά αφού ζητήσουμε συγνώμη, να αντιληφθούμε απόλυτα και να κάνουμε προσπάθεια να μην περάσουμε από τα ίδια αυτά μονοπάτια, δηλαδή της υποκρισίας, της αδικίας κλπ.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ