ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ… ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΑ ΔΙΔΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑ 18ο

Η Μουσική και η (μουσικότητα) της Ελληνική φωνής κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Αυδή… (θηλυκό)… ανθρώπινη φωνή… ομιλία… ήχος… διάδοση… φήμη… χρησμός… άσμα… ωδή. Η λέξη «αυδή» δεν είναι τυχαία… αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω»… που σημαίνει τραγουδώ. Αυδή είναι η ανθρώπινη φωνή, η ομιλία… που έχει μέσα της Μουσική και υπάρχει παντού σε συχνότητες… αρκεί να την διαβάσεις.

Η Μουσική… εμπεριέχεται στο Σύμπαν… κι εμείς κολυμπάμε μέσα στη Μουσική… με τις Μούσες οδηγό. Μουσική είναι το μέτρον, ο ρυθμός, η αρμονία… η οποία μετατρέπει την ακοσμία σε Κόσμο, την αταξία σε Τάξη και την δυσαρμονία σε Αρμονία/Συμφωνία. Πυρήνας όλων αυτών είναι η Ελληνική μας Γλώσσα… που εκφράζει τη Σκέψη… μέσω της Φιλοσοφίας. Οι Σκέψεις γίνονται παρελθόν μέχρι να πραγματοποιηθούν και η δημιουργία λαμβάνει χώρα στο παρόν… κι εκεί ακριβώς εμφανίζονται… οι εννέα Μούσες.

Εάν θέλετε να εκδηλωθεί κάτι στο παρόν… μην επεμβαίνετε… αλλά αφήστε ελεύθερα να εκδηλωθεί. Το καταλαβαίνω ότι ίσως αυτό να σας παραξενεύει και να μην μπορείτε εκ πρώτης όψεως να το συλλάβετε… θέλει το χρόνο του… αλλά μεταξύ της Αρχικής Πηγής του ρεύματος-πνεύματος και ενός λαμπτήρα-όντος… μεσολαβεί το καλώδιο. Αυτό λοιπόν το καλώδιο… απλώς μεταφέρει… και είναι η Ελληνική μας Γλώσσα. Η Ελληνική γλώσσα δε σκέπτεται… ΕΣΥ… σκέπτεσαι και αναπτύσσεις το Νου σου… για να συλλάβεις τα άρρητα. Βλέπεις ο ΝΟΥΣ… έχει μπροστά το γράμμα Ν. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι το «ους»… δηλαδή το ( αυτί) που ακούει και μαθαίνει… όπως μας το διδάσκει και η Σύγχρονη Ψυχολογία… γίνεται με το γράμμα «Ν»… ο « Νους » που σκέφτεται, ενεργεί και αποφασίζει…! Αυτό λοιπόν το γράμμα «Ν» προσπαθούν να στο καταργήσουν… διότι κάθε φορά που το προφέρεις στις λέξεις παρατεταμένα… ο εγκέφαλος σου δονείται και βελτιώνεται η οξυγόνωσή σου. Το σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί… που σου έκοψαν το γράμμα «Ν, ν» από τις λέξεις της γλώσσας μας… φυσικά και δεν το έκαναν χάριν της «δημοτική γλώσσας»… αλλά κάτι ξέρουν και φυσικά κάπου αποσκοπούν….!

Όπως θα δούμε παρακάτω… όταν θα ασχοληθούμε αναλυτικά με τα γράμματα ένα ένα… θα δούμε ότι κάθε γράμμα του Ελληνικού μας Αλφαβήτου… εκπέμπει ένα ήχο και μια εικόνα. Η κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες»… με ακρίβεια και όχι τυχαία. Αυτό έχει να κάμει με την σχέση της Αιτίας και του Αιτιατού.. δηλαδή… του Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Η εκφορά λοιπόν του γράμματος «Ν, ν» μεταφέρει το οξυγόνο στον εγκέφαλο μας και φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός που το γράμμα «Ν» είναι τοποθετημένο στο μέσον ακριβώς της Ελληνικής Αλφαβήτου… στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα του. Και για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα…. όταν εννοούμε Ελληνική Γλώσσα… ομιλούμε για όλες τις γλώσσες που ξέρουμε… (αρχαία-καθαρεύουσα-δημοτική κλπ)… αρκεί ακόμη και σήμερα να γυρίζουμε διαρκώς πίσω… για να βλέπουμε τη ρίζα της κάθε λέξης… για να κατανοούμε… και να καταλαβαίνουμε το τι λέμε και τι γράφουμε. Δηλαδή… εάν σου έκοβαν ένα δαχτυλάκι από το χεράκι σου… δεν θα σε πείραζε; Έτσι είναι και με το γράμμα «Ν»… που είναι οργανικό για τη γλώσσα μας και όταν το «κόβουμε»… πονάει….! Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο μας θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο... ώστε να σκέφτεται καλύτερα και πιο σωστά.

Άσκηση: Προφέρετε τη λέξη Απόλλωνννννννννν…. κάθε βράδυ πριν πάτε για ύπνο…!

Θα σας αναφέρω ένα προσωπικό μου βίωμα… όταν κάποια στιγμή έδωσα εξετάσεις για το (Α.Π.θ.) για μετεκπαίδευση… στην Πόλη της Θεσσαλονίκης. Αφού είχα γράψει τα δύο προηγούμενα μαθήματα… και είχα πάει αρκετά καλά… μας έμεινε το τρίτο και τελευταίο… που ήταν η Λογοτεχνία. Εκείνο τα βράδυ μας είχε καλεσμένους και είχε πάρτι ο κουμπάρος μου… και φτάσαμε σπίτι γύρω στις 4 τα ξημερώματα. Το πρωί της άλλης μέρας εγώ δεν ξυπνούσα με τίποτα και μάταια η γυναίκα μου με σκουντούσε και με φώναζε… ώσπου με τα πολλά «φωνήεντα»… μου λέγει … τουλάχιστον να πας εμένα… διότι εγώ δεν παίρνω… ταξί. Έτσι περνώντας από τον Λευκό Πύργο… και εκεί κοντά στο περίπτερο της λέω… «πήγαινε να πάρεις μια εφημερίδα… σήμερα είναι τα 100 χρόνια του Διονύσιου Σολωμού»… διάβασε μου μέχρι να πάμε στην άλλη άκρη της πόλης… κι εάν κάνουν το λάθος και τον βάλουν… θα είμαι πολύ τυχερός…! Φυσικά να τονίσω… ότι δεν είχα καν ανοίξει ούτε ένα από αυτά τα βιβλία των εξετάσεων αντίστοιχα… αλλά όμως κατείχα πάντα γενικές και ειδικές γνώσεις… και μου έκανε εντύπωση ότι και στα δύο προηγούμενα μαθήματα… το χέρι μου έγραφε… από μόνο του… κι αυτό έως ένα σημείο… με είχε λίγο παραξενέψει… διότι πάντα ήμουν και είμαι αρκετά δύσπιστος. Ανακοινώνεται λοιπόν το θέμα… με τον συγγραφέα-ποιητή που περιμέναμε όλοι με αγωνία για να δούμε ποιος θα είναι… όπου ξαφνικά με το άκουσμα του… υπάρχει μία βουβαμάρα κατά αρχάς σε όλους τους διαγωνιζόμενους… και πόσο μάλιστα και σε μένα… που περίμενα… να την βγάλω στο ξεπέταγμα… ελπίζοντας να πέσει ο Δ. Σολωμός…. και η τάξη μου άδειασε σχεδόν η μισή… αφού γενικά υπήρξε μία μεγάλη απογοήτευση… διότι όλοι περίμεναν Οδυσσέα Ελύτη, Καβάφη κλπ. Τελικά μας έβαλαν τον Νικηφόρο Βρεττάκο. Μετά το σοκ προσπάθησα λοιπόν να φέρω στη μνήμη μου… τη γενιά του… κι από εκεί να συνδυάσω την εποχή του… και να μου έρθουν συνειρμικά οι μνήμες… για όλα αυτά που είχα διαβάσει κάποτε στο Λύκειο. Μας έβαλαν λοιπόν το συγκεκριμένο ποίημα που δεν το ήξερε κανείς…να το αναλύσουμε καθώς και διάφορες γλωσσικές ασκήσεις:

«Οι μικροί γαλαξίες»

Πάνε κι έρχονται οἱ άνθρωποι πάνω στὴ γή. Σταματάνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ένας αντίκρυ στὸν άλλο, μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Όμως, ἐσύ, δὲ λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες μὲς απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου, όπως κι εγώ: προχώρησα ισα, μὲς απὸ σένα, κάτω απ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ένας μας μέσα στὸν άλλο, σὰ νάχαμε φτάσει. Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ᾿ τὴ θέα τους Ήσουν νερό, κατάκλυσες μέσα μου όλες τὶς στέρνες. Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια, στὸ στήθος, στο μέτωπο. Τ᾿ άστρα τὸ βλέπουνε, ότι: δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες και πλέον κατοικούμε τὴ γή.

Στην διάρκεια της ανάλυσή του και καθώς γράφω… διαπιστώνω ότι νοητικά εκείνη την ώρα κάνω ένα «αστρικό» ταξ-ΕΙ-δι… και φεύγω-φεύγω…. πάω κάπου και ξαναγυρνώ πάλι πίσω. Αυτή η ανάλυση ήταν φοβερή… ναι το καταλάβαινα… αλλά σίγουρα όμως δεν την κατάλαβε… κι αυτός που την εξέτασε… διότι μου είχε βάλει τελικά πολύ μικρότερο βαθμό… από ότι είχα πάρει στα άλλα μαθήματα…. κι ενώ εγώ ένιωθα και ήμουν σίγουρος ότι είχα γράψει μία από τις καλύτερες αναλύσεις έως τώρα στη ζωή μου. Το αξιοπερίεργο… είναι ότι στο τέλος του γραπτού μου… μου έρχεται η ιδέα και η έμπνευση… να αποδώσω τιμή στον ίδιο το Ποιητή… σαν να ήταν δίπλα μου… και του αφιέρωσα ένα δικό μου ποίημα. Όταν βγήκα λοιπόν έξω και περίμενα τη γυναίκα μου… της λέω καλά έγραψα πολύ καλά… αν και αδιάβαστος… αλλά να ξέρεις πρώτη φορά έκανα κάτι περίεργο στο τέλος… για εξετάσεις. Τι μου λέει; …διότι κι εγώ έκαμα κάτι περίεργο. Πες ο ένας… πες ο άλλος… μου λέει ότι έγραψε ένα δικό της ποίημα…!!!... προς τιμήν του Ποιητή και το αφιέρωσε στον Νικηφόρο Βρεττάκο…. αλλά ως γυναικείο μυαλό που είναι… σκέφτηκε και το αντέγραψε σ’ ένα πρόχειρο και το έχει ακόμη μαζί της… ενώ εγώ πάπαλα… και το αστείο είναι ότι δεν το θυμάμαι καν. Εεε… αυτό έκαμα κι εγώ… της είπα… με έκπληξη…!!! Ώπα… λέω μέσα μου…. εδώ κάτι συμβαίνει…. !!! Και για να μην τα πολυλογώ… όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου… πήραμε τηλέφωνο και μας είπαν ότι περάσαμε και δύο μαζί…. αφού ήμασταν το μοναδικό ζευγάρι… στο Μεταπτυχιακό που κράτησε δύο χρόνια. Και σας αναφέρω αυτό το μικρό περιστατικό… που φυσικά έχει και συνέχεια… αλλά θέλω να τονίσω κάτι που είπε ο Ποιητής… Νικηφόρος Βρεττάκος και σας το γράφω:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με Μουσική».

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι… μήπως ήξερε κάτι… ο Ποιητής;

Μήπως αυτή Μουσικότητα της Ελληνικής μας γλώσσας… είναι εφάμιλλη της Συμπαντικής;

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Πρόγονοί μας Έλληνες… δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες… αλλά χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του Αλφαβήτου μας. Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία… που μαζί με τους κανόνες… μας προφυλάσσουν από την παραφωνία… όπως ακριβώς κάνει η αντίστιξη… που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και οι υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες. Όμως κάπου στην πορεία της Ελληνικής μας φυλής… χάσαμε το «μπαλάκι»…. και η μουσικότητα αυτή… την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και την κράτησαν κατά κάποιον τρόπο…. χάθηκε από μπροστά μας…. προφανώς στα «μαύρα» χρόνια της Τουρκοκρατίας. Σήμερα… οι άνθρωποι της επαρχίας… που ίσως και να τους κοροϊδεύουμε καμιά φορά για την προφορά τους… είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά… παρ’ ότι εμείς οι άνθρωποι… της πόλης.

Συμπέρασμα: Κι ενώ η Ελληνική μας φυλή γεννήθηκε με μια ευνοημένη και εύηχη γλώσσα γεμάτη μουσικότητα… κάπου την αφήσαμε… στο δρόμο…!

ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ=Ε.Ι.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ