ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ… ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΑ ΔΙΔΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑ 17ο

«ΣΗΜΑΙΝΟΝ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟΝ»

Εν αρχή ην ο λόγος…. όμως ΑΔΕΛΦΙΑ… πρώτα δημιουργήθηκε ο ήχος, η ενέργεια και το φως… και κατόπιν πήρε σάρκα και οστά… ο ΛΟΓΟΣ.

ΕΤΣΙ Ο ΔΙΑΣ-ΝΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΚΑΙ ΕΣΠΕΙΡΕ ΤΟ ΛΟΓΟ… ΚΑΙ ΠΥΡΟΔΟΤΉΘΗΚΕ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ. ΕΤΣΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΑΤΟΜΟ (ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ ΑΠΟ ΛΟΓΟΝ, ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ. Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΕΙΠΕ: «ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΤΟΥ ΔΕ ΟΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ, ΑΕΙ ΑΞΥΝΕΤΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.» ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ… ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΝΟΥΝ-ΛΟΓΟΝ… Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑ-ΝΟΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΟΙ ΕΛ-ΛΗΝΕΣ ΤΑ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΑΥΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ… ΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΑΡΕΣΕΙ… ΕΙΤΕ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ…. ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΜΕΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ… ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΩΣ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ….ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ… ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ. ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ…ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ ΑΡΙΣΤΑ… ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΩΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΝΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΩΣ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ… ΛΙΓΟΙ ΟΜΩΣ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ ΔΩΜΑΤΑ…ΟΤΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΗΜΕΡΑ…..ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΩΣΤΑ ή ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΟΛΟΥ… Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ….!

Αλήθεια όμως… τι είναι η γλώσσα;

Είναι η δημιουργία και η χρήση σημείων-σημαδιών αναγνωρίσιμων και κατανοήσιμων με τον ίδιο τρόπο από τα μέλη μιας ομάδας ανθρώπων. Έτσι μια λέξη μιας γλώσσας είναι ένα σημείο… που σημαίνει κάτι… είναι δηλαδή ένα σημαίνον και αυτό το κάτι λοιπόν είναι το σημαινόμενο. Στην Γλώσσα μας δηλαδή… έχουμε το «σημαίνον» (την λέξη)… και το «σημαινόμενον» (την έννοια). π.χ. Ας πάρουμε τη λέξη «σκύλος» για παράδειγμα που είναι το σημαίνον… η έννοια του σκύλου ή ενός συγκεκριμένου σκύλου που έχω μπροστά μου… είναι το σημαινόμενον. π.χ. Ας πάρουμε ένα όνομα ανθρώπου πχ. «Ιωάννης» είναι το σημαίνον… ενώ ο συγκεκριμένος άνθρωπος (ειμί) με αυτό το όνομα… είναι το σημαινόμενον. Δηλαδή…. το «σημαίνον» είναι μια λέξη ή γενικότερα μια λεκτική περιγραφή… (δηλαδή στα μαθηματικά είναι το πρόβλημα)…. ενώ το «σημαινόμενον» είναι μια έννοια ή ένα αντικείμενο… (που στα μαθηματικά είναι η λύση του.) Προσέξτε όμως και το αντικείμενο που υπάρχει μπροστά μας… ακόμη και να μη του έχουμε δώσει εμείς κάποιο συγκεκριμένο όνομα, δηλαδή… π.χ. μια κοτρώνα, ένας σκύλος, ένα τραπέζι κλπ …υπάρχουν για το μικρό μωρό… ακόμη και πριν μάθει καν… πώς να τα αποκαλεί στο πλαίσιο της μητρικής του γλώσσας.

Όσον αφορά όμως τις έννοιες η κατάσταση έχει ως εξής:

Στη θεμελιώδη για την Φιλοσοφία κατά Πλατωνική προσέγγιση… οι έννοιες… ως ιδέες προϋπάρχουν των πραγμάτων, καθώς τα πράγματα είναι αντανακλάσεις των Ιδεών στον κόσμο των αισθητών, στον κόσμο των σκιών.

Όμως κατά την Αριστοτελική θεώρηση… οι μορφές και οι ατομικές υλικές ουσίες… όπως τις αποκαλεί ο Αριστοτέλης τις ιδέες και τα αντικείμενα… συνυπάρχουν, όντας το καθένα προϋπόθεση της ύπαρξης του άλλου.

Έτσι… με τον Πλατωνικό ή τον Αριστοτελικό τρόπο, πέραν των αντικειμένων υπάρχουν και οι έννοιες και βέβαια και οι λέξεις… και δημιουργείται έτσι ένα τρίγωνο στη θέση του αρχικού δίπολου σημαίνοντος και σημαινομένου, το τρίγωνον…

«λέξη – έννοια – αντικείμενο».

Άρα το σημαίνον και το σημαινόμενον… δηλαδή τα μέρη που απαρτίζουν το γλωσσικό σημείο, αποτελούν εσωτερικές, ψυχικές οντότητες.

Το «σημαινόμενον»… είναι η γνώση για τη σημασία μιας λέξης.

Το «σημαίνον»… είναι η γνώση για τη φωνολογική της έκφραση… δηλαδή (με φωνήματα), που διαφέρει από την ηχητική της πραγμάτωση με φθόγγους.

Για να το καταλάβουμε αυτό το γλωσσικό σημείο… ενώνει όχι ένα πράγμα και ένα όνομα, αλλά μια ιδέα και μια ακουστική εικόνα. Αυτή η τελευταία όμως… δεν είναι ο υλικός ήχος, πράγμα καθαρά φυσικό, αλλά το ψυχικό αποτύπωμα του ήχου αυτού, η παράσταση που μας δίνει γι' αυτόν η μαρτυρία των αισθήσεών μας. Ο ψυχικός χαρακτήρας των ακουστικών μας εικόνων φαίνεται ξεκάθαρα, όταν παρατηρούμε τον δικό μας λόγο. Χωρίς να κινούμε τα χείλη ούτε τη γλώσσα, μπορούμε όμως να μιλάμε στον εαυτό μας ή να απαγγέλλουμε ένα αριθμό διάφορων στίχων.

Άρα λοιπόν… ο δεσμός σημαινομένου - σημαίνοντος αποτελεί συμβατική σχέση δύο εσωτερικών στοιχείων.

Άρα… το σημαίνον δεν είναι η λέξη, όπως συνήθως υποστηρίζεται από μερικούς.

Όμως μία από τις ιδιότητες του γλωσσικού σημείου είναι η συμβατικότητά του. Ως προς τον συμβατικό χαρακτήρα της σχέσης σημαινομένου - σημαίνοντος, η Ελληνική μας γλώσσα δεν διαφέρει σε τίποτε… από όλες τις γλώσσες του κόσμου. Έτσι και στην Ελληνική Γλώσσα δηλαδή… η σχέση σημασίας - μορφής των λέξεων είναι συμβατική. Το παράδειγμα της ετυμολόγησης της λέξης… «ενθουσιασμός», που αναφέρεται από μερικούς, δεν αποδεικνύει σε καμιά περίπτωση ότι στην Ελληνική «έχουμε αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες». Ή στο ρήμα «ενθουσιάζω», ήδη αρχαίο, προέρχεται από το ένθεος και είχε αρχικώς τη σημασία «εμπνέομαι, κατέχομαι από θεϊκή έκσταση». Αυτή η πληροφορία λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο από την ετυμολογία του ρηματικού τύπου ενθουσιάζω – δεν αποτελεί δηλαδή στοιχείο που μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η σχέση σημασίας - μορφής στις λέξεις της Ελληνικής είναι αιτιακή. Με αυτήν λοιπόν τη λογική, αιτιακή θα έπρεπε να είναι η σχέση αυτή και στην Αγγλική Γλώσσα, όπου η λέξη -giddy- «ζαλισμένος, ιλιγγιώδης, επιπόλαιος» ετυμολογείται από το god «θεός». Φυσικά και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ούτε η Αγγλική…ούτε η Ελληνική χαρακτηρίζεται από αιτιακή / φυσική / μη συμβατική σχέση σημαινομένου- σημαίνοντος…δηλαδή σημασίας - μορφής των λέξεων. Τα παραπάνω προαναφερθέντα στοιχεία Αδέλφια… αποτελούν απλώς ετυμολογικές πληροφορίες για το ελληνικό ενθουσιάζω και το αγγλικό giddy. Eκείνο που παρατηρείται είναι η μεταβολή της σημασίας των εν λόγω τύπων, πράγμα που αποτελεί φυσιολογικό φαινόμενο όλων των γλωσσών του κόσμου. Η ετυμολογία της λέξης «ενθουσιασμός» δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα για την υφή του γλωσσικού σημείου και πιο συγκεκριμένα για τον μη συμβατικό του χαρακτήρα.

Με αυτήν τη λογική…. (που σχετικά πρόσφατα βρισκόμουν στη Λιθουανία)… το Λιθουανικό «pasaulis»… «κόσμος» ( pa saulis (sol) «υπό τον ήλιον») θα αποδείκνυε ότι και η Λιθουανική είναι μη συμβατική γλώσσα…! Επίσης, στην Αγγλική, γλώσσα γερμανικής προελεύσεως, το world «κόσμος» ( wereld < wer-old), που ανάγεται στα πρωτογερμανικά wer «άνθρωπος» και old «ηλικία» και συνεκδοχικά «ζωή του ανθρώπου», θα αποτελούσε αποδεικτικό στοιχείο του «μη συμβατικού» χαρακτήρα της Αγγλικής..! (αρχική σημασία του world: «η ζωή του ανθρώπου»).

Φυσικά, αυτά τα συμπεράσματα δεν έχουν επιστημονική βάση. Ας υποθέσουμε όμως ότι τα πράγματα έχουνε «φυσικά» και όχι συμβατικά ονόματα. Τότε πρέπει να αναρρωτηθούμε και να σκεφτούμε χρονολογικά το εξής… ότι:

– Τα ονόματα υπήρχαν και στην εποχή των δεινοσαύρων… και περίμεναν εμάς τους ανθρώπους να τα προφέρουν και να τα γράψουν;

– Οι δεινόσαυροι σίγουρα δεν θα μιλούσαν.

Ας υποθέσουμε ότι όλο το Σύμπαν φτιάχτηκε και είχε από την αρχή «φυσικά» ονόματα για το καθετί… και ότι έπρεπε να περάσουν 15 δισεκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθεί νοημοσύνη σε αυτή τη γωνιά ενός από τα δισεκατομμύρια των γαλαξιών που υπάρχουν στο Σύμπαν και να προφέρει αυτά τα ονόματα;

Και προσοχή… μιλάμε μόνο για τους Έλληνες, διότι φαίνεται… ότι οι άλλες γλώσσες των άλλων λαών δεν κατάφεραν καν να «διαβάσουν» τα αληθινά ονόματα... του Σύμπαντος…!!!

– Τελικά μήπως όλη αυτή η ιστορία με τα «αληθινά» ονόματα… είναι αφελέστατα μια ανθρωποκεντρική ιδέα σ’ ένα Σύμπαν… που δεν φτιάχτηκε για μας και μόνον και του οποίου δεν είμαστε εμείς το κέντρο του Κόσμου;

– Αν λοιπόν μόνον η Ελληνική Γλώσσα έχει το προνόμιο να ξέρει τα «φυσικά» ονόματα… τότε αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική δεν είναι η μητέρα όλων των γλωσσών… που συνηθίζουμε να λέμε… έτσι; Διότι αν ήταν έτσι… τότε όλες οι γλώσσες θα είχαν «πρωτογενή» σχέση ανάμεσα στα ονόματα και στα πράγματα…!

– Η «πρωτογενής σχέση» τι συνδέει; Την ακουστική πλευρά της λέξης με το πράγμα ή τη γραπτή μορφή της λέξης με το πράγμα… που αυτή δηλώνει;

Αν συνδέει την οπτική πλευρά, τότε γιατί αλλάζουμε Αλφάβητα; Γραμμική Β!, Προευκλείδιο Αλφάβητο, Μεγαλογράμματη Γραφή, μικρογράμματη κ.λπ.; )

Αν συνδέει την ακουστική πλευρά… τότε γιατί η προφορά μιας λέξης αλλάζει με τα χρόνια; (π.χ…. ποια είναι η «φυσική» λέξη, το κουμπί ή το κομβίον, το κουτί ή το κυτίον;

– Ποιος λοιπόν…. δημιούργησε τα ονόματα;

Αδέλφια μου καλά…. το μυστικό της Ελληνικής Γλώσσας… είναι αλλού… κι αυτό είναι που ψάχνουμε να βρούμε και αναζητούμε.

Ας γυρίσουμε πάλι στην αρχή. Πρώτα δημιουργήθηκε ο ήχος και μετά.... ο λόγος.

Ο ήχος τι έχει; Μαθηματική έννοια.

Ο λόγος τι έχει… Μαθηματική έννοια.

Άρα σας άνοιξα το «παράθυρο» του δωματίου… για να εισέρθει μέσα σας ως αεράκι… η γνώση της Αλήθειας-Θείας Άλης.

Συμπέρασμα: Ζεσταθείτε λίγο με το αεράκι αυτό… διότι θα έχουμε και συνέχεια…..

(ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ) (Ε.Ι.)

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ