Η μυστική ιστορία της Γης

Από τον Αντώνη Κυριαζή

Ένα κβαντικό κύμα διχοτόμησε κάποτε τον χρόνο στον πλανήτη μας, έτσι που δημιουργήθηκαν δύο ανθρωπότητες και δύο Γαίες που ακολούθησαν διαφορετική πορεία.

Τι κρύβεται πίσω από τις προσπάθειες των αστρονόμων να βρουν ανάμεσα στους εξωπλανήτες τον δίδυμο αδελφό της Γης.

Κάποια μακρινή εποχή, το χρονικό ρεύμα της Γης διχοτομήθηκε, δημιουργώντας δύο Γαίες και δύο ανθρωπότητες που ακολούθησαν όμως διαφορετική πορεία. Image: Supplied

ΟΙ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΟΙ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αστρονομικών Ερευνών στο Νότιο Ημισφαίριο (ESO) θα ανακοινώσουν στις 24 Αυγούστου την ανακάλυψη ενός πλανήτη με τις συνθήκες και το μέγεθος της Γης, που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το άστρο Εγγύτατος του Κενταύρου (Proxima Centauri). Πρόκειται για έναν ερυθρό νάνο, μόλις 4,25 έτη φωτός μακριά από τη Γη, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται αυτός ο δυνητικά κατοικήσιμος πλανήτης.

Ο νέος πλανήτης, που ονομάστηκε Proxima b, βρίσκεται στην κατοικήσιμη ζώνη του πλανητικού αυτού συστήματος, πράγμα που ενθαρρύνει την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή – ένα χαρακτηριστικό καθοριστικής σημασίας για την ύπαρξη ζωής. Η ανακάλυψη έγινε ύστερα από μελέτες τουλάχιστον 16 ετών και οι επιστήμονες ελπίζουν ότι θα κατορθώσουν να τον εξερευνήσουν με ρομπότ μέσα στα επόμενα χρόνια.

Προηγουμένως, το 2014, οι αστρονόμοι θεώρησαν ότι ο δίδυμος πλανήτης της Γης μπορεί να είναι ο Kepler-186f. Ο πλανήτης αυτός, που είναι 1,1 φορά μεγαλύτερος από τον δικό μας, περιστρέφεται και αυτός γύρω από ένα κόκκινο άστρο, 560 έτη φωτός από τη Γη. Ωστόσο, επειδή βρίσκεται στο εξωτερικό άκρο της κατοικήσιμης ζώνης, αν και έχει νερό, δεν μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή, καθώς είναι αρκετά παγωμένος, ενώ το έτος του διαρκεί μόλις 130 ημέρες. «Ίσως είναι περισσότερο ξαδελφάκι της Γης, παρά δίδυμο αδελφάκι της», δήλωσε ο Τόμας Μπέρκλεϊ, μέλος της ερευνητικής ομάδας που τον εντόπισε.

Το 2013 οι αστρονόμοι είχαν ανακοινώσει τον εντοπισμό δύο ακόμα εξωπλανητών σε κατοικήσιμη ζώνη. Στην περίπτωση αυτή, επρόκειτο, όμως, για δύο υπερ-Γαίες που κινούνται γύρω από το άστρο Kepler 62.

Το 2015 ανακαλύφθηκε ένας ακόμη δυνητικά κατοικήσιμος πλανήτης στον γαλαξία μας, 22 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Αυτός ο πλανήτης, που έχει καταχωρηθεί στους καταλόγους ως GJ 667Cc, είναι ωστόσο πολύ μεγάλος για να ονομαστεί δίδυμος αδελφός της Γης. Θα μπορούσε πιο σωστά να ονομαστεί Μεγάλος Αδελφός της Γης, καθώς έχει 4,5 φορές τη μάζα της, ενώ περιφέρεται γύρω από το άστρο του σε 28,15 ημέρες (περίπου το ισοδύναμο ενός σεληνιακού μήνα).

Κατοικήσιμες ζώνες γύρω από διαφορετικά άστρα: από τα πιο θερμά (Α Star)
και τα μεσαία, όπως ο Ήλιος (G Star), έως τα πιο ψυχρά (M Star). Πηγή: NASA

Ωστόσο, οι αστρονόμοι δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Έως τώρα έχουν εντοπίσει πάνω από 1.280 εξωπλανήτες (από τα δισεκατομμύρια που εκτιμάται ότι υπάρχουν μόνο στον γαλαξία μας) και ψάχνουν ανάμεσά τους να βρουν εκείνον που είναι ο δίδυμος αδελφός της Γης.

Γιατί όμως επιμένουν να βρουν κάποιον πλανήτη με τα χαρακτηριστικά της Γης;

The Great Timestream Bifurcation
(ή ο νους πίσω από την έρευνα)

Η έρευνα για τους εξωπλανήτες, δηλαδή για πλανήτες που δεν ανήκουν στο δικό μας ηλιακό σύστημα, άρχισε πριν από δυόμισι περίπου δεκαετίες. Το 1992 ο Πολωνός αστρονόμος Αλεξάντερ Βόλσκαν και ο Καναδός Ντέιλ Φρέιλ ανακάλυψαν τρεις πλανήτες να περιφέρονται γύρω από το πάλσαρ PSR B1257+12, κάπου 1.000 έτη φωτός από τη Γη.

Το 1995, ο Ελβετός αστροφυσικός Μισέλ Μαγιόρ και ο μεταπτυχιακός φοιτητής Ντιντιέ Κελόζ του Πανεπιστημίου της Γενεύης εντόπισαν τον πρώτο εξωηλιακό πλανήτη που περιφέρεται γύρω από έναν «συνηθισμένο» αστέρα όπως ο Ήλιος, τον 51 Πηγάσου. Μέχρι τότε οι πλανήτες αυτοί ήταν αποκλειστικά θέμα των θεωρητικών της Μικροκοσμογονίας και των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας.

Την ίδια εποχή, ή λίγο πιο πριν, το 1991, ο εθνοβοτανολόγος και ψυχοναύτης Τέρενς Μακένα, έδωσε μια διάλεξη στο Ίδρυμα Γιουνγκ στο Κλέρμοντ της Καλιφόρνιας (την οποία επανέλαβε τον Δεκέμβριο του 1994, στο Ινστιτούτο Εσάλεν στο Μπιγκ Σουρ της Καλιφόρνιας). Ο τίτλος της διάλεξης ήταν μάλλον ακατανόητος: “The Great Timestream Bifurcation”. Γίνεται κάπως κατανοητός αν τον παραφράσουμε: “Το χρονικό κύμα που δημιούργησε μια άλλη Γη”.

Κάνοντας διαλογισμό, ο Μακένα «είδε» κάτι που τον συγκλόνισε: «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια», σκέφτηκε. «Αντιβαίνει στη φύση της πραγματικότητας. Είναι όμως πολύ καλή ιδέα για μυθιστόρημα!»

Αυτό που «είδε» ο Μακένα είναι ότι υπάρχει στο σύμπαν μια κοσμική δύναμη, η οποία, με όρους φυσικής, αποκαλείται Fractal Soliton of Improbability ή απλά Solitonio (Σολιτόνιο). Πρόκειται για ένα μοναδικό γεγονός, που συμβαίνει μόνο μια φορά κατά τη διάρκεια της ζωής του σύμπαντος.

Κύμα Σολιτόνιου στο εργαστήριο. Παρόμοια κύματα βρίσκουν εφαρμογή στην υδροδυναμική
και παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τον μηχανικό και ναυπηγό Σκοτ Ράσελ το 1871.
Πηγή: Wikimedia Commons

Μπορούμε να φανταστούμε το Σολιτόνιο (από το solid = συμπαγής) ως ένα κύμα. Για την ακρίβεια, ως ένα κβαντικό κύμα απιθανοτήτων (Improbability) που περιοδεύει μέσα στο σύμπαν, όχι στον συνηθισμένο τρισδιάστατο χώρο, αλλά σε κάποιο είδος υψηλής χωρικής πολλαπλότητας. Αυτό το κύμα συνεχίζει αδιατάρακτα χωρίς να χάνει την αρχική μορφή του, και χωρίς να έχει προηγηθεί ή να ακολουθείται από κάποια διαταραχή. Και ενώ το ίδιο είναι ακατάστρεπτο και δεν διαχωρίζεται, έχει την ικανότητα να χωρίζει στα δύο οτιδήποτε συναντά στο δρόμο του.

Τι σημαίνει «υψηλής χωρικής πολλαπλότητας»; Ο χωροχρόνος που αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι μια τοπολογική πολλαπλότητα που αποτελείται από «γεγονότα» που περιγράφονται από ένα είδος συστήματος συντεταγμένων. Για την απόδοσή του απαιτούνται τουλάχιστο τρεις χωρικές διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος) και μια χρονική διάσταση (χρόνος). Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε.

Κάποιες θεωρίες σχετικά με τον χωροχρόνο περιλαμβάνουν πρόσθετες διαστάσεις, τόσο χωρικές όσο και χρονικές, ενώ υπάρχουν και κάποιες που περιλαμβάνουν επιπλέον διαστάσεις που δεν είναι ούτε χρονικές ούτε χωρικές (π.χ. υπερχώρος).

Το πόσες διαστάσεις απαιτούνται για να περιγραφεί επαρκώς το σύμπαν είναι ακόμη αναπάντητο ερώτημα. Η θεωρία των χορδών προβλέπει 10 ή 26 διαστάσεις, ενώ η Θεωρία-Μ των υπερχορδών προβλέπει 11 διαστάσεις (10 χωρικές και 1 χρονική)· οι περισσότερες των τεσσάρων διαστάσεων εισάγονται για να υποστηριχθούν θεωρητικά όσα συμβαίνουν σε υποατομικό επίπεδο.

Όταν το Σολιτόνιο, που κινείται στον υπερχώρο, συγκρουστεί με ένα ουράνιο σώμα, π.χ. έναν πλανήτη, το ρεύμα χρόνου του πλανήτη διχοτομείται (Bifurcation) και ξεπηδούν δύο αντίγραφα του ίδιου πλανήτη, χωρίς το ένα να έχει επίγνωση του άλλου.

Αυτόν τον διαχωρισμό το Σολιτόνιο* τον πετυχαίνει επειδή δρα σαν φράκταλ. Το φράκταλ, όπως γνωρίζουμε, είναι ένα είδος «μαγικής εικόνας», που όσες φορές και να μεγεθυνθεί οποιοδήποτε τμήμα του, συνεχίζει να παρουσιάζει ένα εξίσου περίπλοκο σχέδιο με μερική ή ολική επανάληψη του αρχικού.

Αυτό λοιπόν το κβαντικό κύμα, το «Fractal Soliton of Improbability», συγκρούστηκε με τη Γη και δημιούργησε μια άλλη Γη στην οποία όμως τα γεγονότα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Μια διαφορετική πορεία και ιστορία

Όπως αναφέρθηκε, όταν το κβαντικό κύμα από τον υπερχώρο συγκρούεται με έναν πλανήτη, το χρονικό ρεύμα του πλανήτη διχοτομείται και ξεπηδούν δύο αντίγραφα του ίδιου πλανήτη, χωρίς κανένα από αυτά να έχει γνώση του άλλου. Είναι απλά κάτι που συμβαίνει.

Αυτό συνέβη στη Γη στην αρχή της χρονολογίας μας, και αυτό είναι το μυστικό που όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε: ότι ένα συμβάν στο παρελθόν διαίρεσε το ρεύμα του χρόνου στη Γη και ένας δίδυμος πλανήτης εμφανίστηκε σε μια άλλη διάσταση. Ωστόσο, αν και οι δύο κόσμοι αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ήταν ταυτόσημοι.

Όταν το κβαντικό κύμα απιθανοτήτων (Fractal Soliton of Improbability) συγκρούστηκε με τον πλανήτη μας, δημιουργήθηκαν δύο Γαίες που αν και ακολουθούν παράλληλη πορεία έχουν διαφορετική εξέλιξη. Image: Supplied

Εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο. Επειδή το Fractal Soliton of Improbability έχει το μισό φορτίο στην κβαντική μηχανική, όταν σε ένα από τα σύμπαντα συμβαίνει ένα γεγονός, στο άλλο σύμπαν δεν συμβαίνει.

Αυτό είναι που διαφοροποιεί τους δύο κόσμους.

Έτσι, ενώ τα πάντα στους δύο αυτούς κόσμους ήταν τα ίδια, σε έναν από αυτούς δεν συνέβησαν ορισμένα πράγματα. Η ιστορία ακολούθησε μια εντελώς διαφορετική πορεία.

Για παράδειγμα, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η γέννηση του Ιησού δεν συνέβησαν ποτέ σε αυτό τον παράλληλο κόσμο. Δεν υπήρξαν ούτε χριστιανισμός ούτε ισλαμισμός, και δεν εκφράστηκε καμία τέτοια ιδεολογική γραμμή, όπως έγινε στον δικό μας κόσμο.

Αυτό είχε καταλυτική επίδραση στη διαμόρφωση της ιστορίας. Κατά τις πρώτες δεκαετίες και στη συνέχεια τους πρώτους αιώνες, η απουσία της συγκεκριμένης πνευματικής επιρροής άλλαξε τον κόσμο ριζικά, με τον ακόλουθο τρόπο: η ελληνική επιστήμη δεν υπέστη τις διώξεις και την καταστολή που υπέστη μετά τον προσηλυτισμό του Κωνσταντίνου, ο χριστιανισμός δεν έγινε επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, οι Ακαδημίες δεν έκλεισαν, οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες δεν διώχθηκαν, οι αρχαίοι ναοί και τα ιερά δεν καταστράφηκαν, η Ερμητική γνώση δεν κατεστάλη.

Αντίθετα, η ρωμαϊκή ηγεμονία έγινε ισχυρότερη και ήταν σε θέση να αποκρούσει τις βαρβαρικές επιδρομές από τον 2ο έως τον 5ο αιώνα, ενώ η ανάπτυξη των μαθηματικών, που διακόπηκε στον κόσμο μας μετά τον Διόφαντο, συνέχισε μέσα από τη διάδοχό του, την Υπατία, για να αναπτυχθεί ο διαφορικός λογισμός γύρω στο 400 μ.Χ. (Στον δικό μας κόσμο αναπτύχθηκε τον 17ο-18ο αιώνα με τον Νεύτωνα και τον Λάιμπνιτς). Δεν υπήρξε μεσαίωνας, ούτε ισλαμισμός, ούτε σταυροφορίες, ούτε αποικιοκρατία, με τα χριστιανικά έθνη να επιβάλουν την κυριαρχία τους στα ασθενέστερα έθνη. Κοντολογίς, ό,τι συνέβη στον κόσμο μας δεν συνέβη στον άλλο κόσμο ποτέ.

Σύνθεση πολιτισμών

Καθώς ο χρόνος περνούσε και η τεχνολογία άκμαζε, γύρω στο 850 οι Ευρωπαίοι είχαν πλοία με τα οποία ήταν σε θέση να διασχίσουν τον Ατλαντικό Ωκεανό. Και συνάντησαν τον πολιτισμό των Μάγια, οι οποίοι βρίσκονταν στο απόγειό τους στη Γουατεμάλα και στη χερσόνησο του Γιουκατάν.

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, γύρω στο 920, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κοσμόδωρος Ε΄ διέσχισε τον Ατλαντικό για να κάνει ένα προσκύνημα στο Τικάλ και να παραβρεθεί στη στέψη του βασιλιά των Μάγια, στο τέλος του Όγδοου Μπακτούν.

Ο εθνοβοτανολόγος Τέρενς Μακένα

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός αναγνώρισε αμέσως την ιδιοφυία των Μάγια στα μαθηματικά και την αστρονομία και η Ευρώπη σύντομα έγινε το χωνευτήρι δύο πολιτισμών, του ελληνικού και των Μάγια. Αυτή η σύνθεση οδήγησε σε μια νέα ανάπτυξη όχι μόνο την τεχνολογία, αλλά και τη φιλοσοφία, έτσι που σε συνδυασμό με τον Νεοπλατωνισμό και τον Ερμητισμό, αντί να αναπτυχθεί η επιστήμη όπως αναπτύχθηκε στον κόσμο μας, δημιουργήθηκε μέσα στους αιώνες ένα είδος μαγικής, ψυχοτροπικής τεχνολογίας της σκέψης και κατανόησης, έτσι που η επαφή του ανθρώπου με την ψυχή του όχι μόνο δεν διακόπηκε, αλλά αντίθετα η πόρτα ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον υλικό και τον πνευματικό, παρέμεινε ανοιχτή.

Σύντομα, οι πολιτισμοί των Ελλήνων και των Μάγια ήρθαν σε επαφή με τον πολιτισμό της Άπω Ανατολής και με την επιρροή της δυναστείας των Σουνγκ (Sung) τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός πολιτισμού που δεν στηριζόταν στους πολέμους αλλά στην παγκόσμια συνεργασία.

Γύρω στο 1200 οι άνθρωποι (της άλλης Γης) ήταν σε θέση να κάνουν διαστημικά ταξίδια, φτάνοντας όχι μόνο στο φεγγάρι αλλά και στους άλλους πλανήτες, και να δημιουργήσουν έναν παγκόσμιο πολιτισμό, παρόμοιο με αυτόν που έχουμε σήμερα εμείς, χωρίς όμως τις αντιπαλότητες, τους παραλογισμούς και τις εντάσεις του.

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται ουτοπικά ή και ειδυλλιακά ακόμη. Όμως σ’ αυτή την παράλληλη Γη επικράτησε η κοινή λογική και όχι ο νόμος της ζούγκλας με την επιβολή του δυνατού πάνω στον αδύναμο, ή με την εξόντωση και αποκλεισμό εκείνων που δεν συμφωνούν με τη δική μας «αλήθεια».

Ο κίνδυνος που επικρέμεται

Πράγματι, κατά τα λεγόμενα του Μακένα, αναπτύχθηκε ένας απίστευτα εξωτικός και εξωγήινος πολιτισμός σε σύγκριση με τον δικό μας. Και σύντομα οι κάτοικοι της άλλης Γης ανακάλυψαν τι είχε συμβεί. Το κατάλαβαν, μελετώντας τα όνειρα. Και κάνοντας βαθιά ταξίδια στον υποσυνείδητο χώρο, κατάφεραν να διατρυπήσουν το ασυνείδητο που επικρατεί στον ύπνο μας, με τα πολλά υποστρώματα της κληρονομημένης ψυχοπαθολογίας από τους αιώνες του μονοθεϊσμού και μιας μονολιθικής ιδεολογίας που εκλαμβάνει ως αληθινό έναν κόσμο πλάνης. Και συνέλαβαν την ιδέα της διάσωσής μας.

Κατά τον Μακένα, ό,τι έχει να κάνει με τα Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα, τα φωτεινά όνειρα και τις αστρικές προβολές συνδέεται με αυτή την άλλη Γη.

Η «άλλη πλευρά του αγνώστου» είναι στην πραγματικότητα η εκδήλωση αυτού του παράξενου μεταμοντέρνου, διαστρικού πολιτισμού αποτέλεσμα της σύνθεσης της σκέψης των Ελλήνων και των Μάγια που προσπαθεί να γεφυρώσει την απόσταση, περνώντας σε άλλες διαστάσεις για να μας σώσει από την κατηφορική ορμή της ιστορίας μας, κάνοντάς μας να γνωρίζουμε, πρώτα απ’ όλα την ύπαρξή τους, καθώς επίσης και την τεχνολογία τους, η οποία εξελίσσεται προς ένα σημείο πέρα από τον χρόνο.

Όταν στη Γη ανακαλύφθηκε η ραδιενέργεια, ανοίγοντας τον δρόμο για την κατασκευή ατομικών όπλων, οι κάτοικοι της άλλης Γης έκαναν ένα πείραμα για να δουν κατά πόσο η φυσική των ατομικών εκρήξεων ήταν τέτοια που θα «διέσχιζε» τη ροή του χρόνου επιδρώντας και στον δικό τους πολιτισμό. Οι ίδιοι ανέπτυξαν και διερευνούσαν παρόμοιες τεχνολογικές επιλογές, πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν ανακαλύψουμε εμείς τη ραδιενέργεια και τη θεωρία για την πυρηνική σύντηξη και σχάση, αλλά ποτέ δεν τις χρησιμοποίησαν.

Και έτσι έκαναν ένα πείραμα προκαλώντας την έκρηξη μιας ατομικής συσκευής στη χρονιά που για εμάς ήταν το 1908. Και έτσι είχαμε την έκρηξη της Τουνγκούσκα!

Το περιστατικό της Τουνγκούσκα συνέβη στις 30 Ιουνίου 1908 σε μια ακατοίκητη περιοχή κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα, παραπόταμο του ποταμού Γενισέι της Σιβηρίας, ισοπεδώνοντας 1.000 τετρ. χλμ. δάσους, ενώ δένδρα σε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση κυριολεκτικά τσουρουφλίστηκαν. Πηγή: Wikimedia Commons

Η έκρηξη αυτή έδειξε πως ένα κρίσιμο συμβάν επηρεάζει και τα δύο χρονικά ρεύματα. Από τότε και μετά ανέπτυξαν μεγάλο ενδιαφέρον στην παρακολούθηση του δικού μας ρεύματος χρόνου και προσπαθούν μέσω των ονείρων (όπως π.χ. συνέβη με τον Γιουνγκ, ο οποίος κατέληξε σε ορισμένα εκπληκτικά συμπεράσματα που αναφέρει στο βιβλίο του «Αναμνήσεις, Σκέψεις, Όνειρα»), ή επικοινωνώντας με ορισμένα εξαιρετικά άτομα, να μας προειδοποιήσουν για τον λανθασμένο δρόμο που έχουμε πάρει.

Έτσι τώρα υπάρχει μια μεγάλη αίσθηση του επείγοντος, γιατί αν γίνει ένας πυρηνικός πόλεμος, θα καταστραφεί ο τόπος που οι ίδιοι έχουν ονομάσει «Παγκόσμιο Σπίτι» (World Home). Δεν είναι θέμα αυτοσυντήρησης γι’ αυτούς, γιατί τώρα έχουν τη δυνατότητα των διαστρικών ταξιδιών, τα οποία περιλαμβάνουν πολλά συστήματα, αλλά της διατήρησης του Παγκόσμιου Σπιτιού, το οποίο σε αυτή την άλλη Γη είναι ένα τεράστιο βοτανικό και οικολογικό καταφύγιο από τον ένα πόλο έως τον άλλο. Είναι ένας ιερός τόπος προσκυνήματος, είναι το σπίτι της ανάπτυξης των διαφόρων ειδών, η αληθινή Γη.

Και ο Μακένα τελείωσε τη διάλεξή του ως εξής: «Η σκέψη ότι μεγάλα τμήματά του κόσμου τους μπορούν ξαφνικά να χαθούν εξαιτίας της διαρροής από το υπερδιάστημα των αποτελεσμάτων ενός πυρηνικού πολέμου, τους ωθεί τώρα να προσπαθήσουν να ανοίξουν την πόρτα και να ενώσουν τα δύο ρεύματα του χρόνου. Θα μας επιτραπεί να μείνουμε λίγα χρόνια μέσα στο βοτανικό πάρκο για να εγκλιματιστούμε και στη συνέχεια οι περισσότεροι άνθρωποι θα σταλούν μακριά σε διάφορα άστρα, φαντάζομαι…»

Είναι όμως δυνατό να επανασυνδεθούν στην παρούσα φάση οι δύο κόσμοι; Είναι δυνατό να συμφιλιωθεί ο δικός μας άρρωστος κόσμος με θρησκευτικούς πολέμους, φυλετικούς πολέμους, εθνικούς πολέμους, οικονομικούς πολέμους, ένας κόσμος παραλογισμού, προσωπικών συμφερόντων και συλλογικών ψευδαισθήσεων με αυτόν τον πολιτισμό που βρίσκεται τώρα χίλια χρόνια πιο μπροστά από εμάς, με αυτή την εντελώς διαφορετική πολιτιστική ιστορία και αυτή την εντελώς διαφορετική άποψη για την πραγματικότητα;

Ο ίδιος ο Μακένα, πιστός στα οράματά του, πίστευε ότι αυτό είναι δυνατό. Θεωρούσε μάλιστα ότι τα δύο ρεύματα χρόνου επρόκειτο να επανασυνδεθούν το 2012, με το τέλος του ημερολογίου των Μάγια και τη λεγόμενη «αρμονική σύγκλιση». Πέθανε όμως στις 3 Απριλίου του 2000, σε ηλικία μόλις 53 ετών.

__________________

* Ένας άλλος τρόπος για να κατανοήσουμε αυτή την κοσμική δύναμη, είναι να τη φανταστούμε σαν μια γιγαντιαία κβαντική σταγόνα (dropleton). Η κβαντική σταγόνα ένα νέο «εξωτικό» υποατομικό σωματίδιο, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και ονομάστηκε έτσι επειδή συμπεριφέρεται όπως μια σταγόνα νερού. (Για δύο ανθρώπους που μοιάζουν λέμε: «αυτοί μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό»). Το χαρακτηριστικό αυτού του οιονεί σωματιδίου είναι ότι αποτελεί αμάλγαμα μικρότερων σωματιδίων – πέντε ηλεκτρονίων και πέντε «οπών». «Οπή» είναι μια κενή θέση στην οποία θα έπρεπε να υπάρχει ένα ηλεκτρόνιο, αυτό όμως λείπει έχοντας πάει κάπου όπου δεν μπορούμε να το δούμε.

© 2016 Youmagazine

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ