Λίγο πρό τοῦ τέλους μποροῦμε νά παραιτηθοῦμε;

Τὸ δύσκολον στὴν ζωή μας παραμένει τὸ ἐὰν μποροῦμε νὰ δεσμευθοῦμε, ἔως τέλους, γιὰ ὁποιονδήποτε σκοπό μας.
Τὸ «τέλος» ὅμως οὐδέποτε μᾶς γνωστοποιεῖται ἀπὸ τὴν …ἀρχή.
Ὅταν θέτουμε ἕναν στόχο οὐδέποτε γνωρίζουμε τὸ ἐάν, πῶς καὶ πότε τὸν πλησιάζουμε. Ἀρκεῖ νὰ τὸν διατηροῦμε μέσα μας ζωντανό, γιὰ νὰ γεμίζουμε ἐνέργεια καὶ νὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ πορευόμεθα.

Ὅταν ἔχει παρέλθει ἀρκετὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκκινήσεώς μας, δίχως ὅμως νὰ διαφαίνεται ξεκάθαρα τὸ πόσο κοντά, ἢ ὄχι, εὑρισκόμεθα, ἀναφορικῶς μὲ τὸν σκοπό μας, τότε ἀρχίζει ἡ κόπωσις.
Καὶ ἡ κόπωσις εἶναι ὁ χειρότερος σύντροφος γιὰ  κάθε μας ἐπιλογή, ἀπόφασιν ἢ ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν πορεία μας, ἐὰν δὲν προλάβουμε νὰ τὴν ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ τὴν …ἐκμεταλλευθοῦμε!!!

Ἡ κόπωσις μπορεῖ νὰ εἶναι σωματική, συναισθηματικὴ ἢ πνευματική. Κάθε φορὰ ποὺ ἐμφανίζεται ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξαφνιάζῃ, διότι, ἐὰν γνωρίζουμε πὼς πράγματι ὁ σκοπός μας ἀξίζει κάθε θυσία, τότε εἶναι πάντα εὐπρόσδεκτος, ἐφ΄ ὅσον δίχως της ἀδυνατοῦμε νὰ ἐπανασυνταχθοῦμε, νὰ ἐπανατοποθετηθοῦμε, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ σημεῖα ἐκεῖνα ποὺ λαθέψαμε καὶ νὰ ἐπανεκκινήσουμε ὅλες τὶς διαδίκασίες, μὰ ἐμᾶς πρῶτα καὶ κύρια.

Δῆλα δή… Ἀν τὶ νὰ μείνουμε ἀδρανεῖς καὶ μουδιασμένοι, μποροῦμε νὰ …πατήσουμε ἐπάνω της καὶ νὰ ἐπανεκκινήσουμε τὰ πάντα.
Μποροῦμε δῆλα δὴ νὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε, ἀναζητώντας πάντα νέες ἀφορμές, γιὰ νὰ ἀλλάξουμε ὀπτικές, θέσεις ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἀναπροσαρμόσουμε τοὺς στόχους μας.
Στὴν πραγματικότητα ἡ κόπωσις εἶναι τὸ μέσον γιὰ νὰ μάθουμε, ὅσα ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ δὲν καταφέραμε νὰ διακρίνουμε, ἀλλά, ὁπωσδήποτε αὐτὸ πρέπει νὰ γίνῃ πολὺ συνειδητά.

Ὅλα αὐτά, μαζὺ καὶ  πολλὰ ἄλλα, εἶναι ἁπλῶς ἐναλλακτικὲς ὀπτικές, ἴσως καὶ προσεγγίσεις τοῦ σκοποῦ μας καὶ  ἀφετηρία ἐπαν-ὀρθοποδήσεώς μας. Δὲν εἶναι εὔκολα, μὰ δὲν εἶναι κι ἀδύνατα.
Ἐὰν ἕνας τὰ ἔπραξε, τότε ὅλοι μας μποροῦμε.

Φιλονόη

εἰκόνα.

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ