Από την ΟΥ-ΤΟΠΙΑ της Μεταπολίτευσης στη ΔΥΣ-ΤΟΠΙΑ της Κρίσης

Το να είναι κάποιος οικονομικά αυτόνομος και ανεξάρτητος δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση στην Ελλάδα της Κρίσης.

Η Οικονομική ανεξαρτησία ενός καθημερινού ανθρώπου αποτελούσε για δεκαετίες έναν στόχο αξιοπρέπειας, ενός καλώς εννοούμενου εγωισμού πέρα από τα όποια επιπλέον οφέλη.

Ήταν όμως κάτι εφικτό! Έστω και με πολύ σκληρή δουλειά.

Τώρα μοιάζει με Σισύφειο έργο, όπως θα δούμε παρακάτω, με αποτέλεσμα να δυναμιτίζει ακόμη και το βασικό κίνητρο για παραγωγική εργασία.

Το πως, όμως, μπορεί να οριστεί αυτή η ανεξαρτησία με αριθμούς και ειδικά σε μια δύσκολη Οικονομική συγκυρία δεν είναι καθόλου αυτονόητο.

Πρακτικά η ανεξαρτησία με οικονομικούς όρους απαιτεί να ορίσουμε τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της, για 1 άτομο.

Ήτοι:

Α. Να μην υπάρχει χρέος σε πιστωτικές κάρτες και προσωπικά Δάνεια.

Β. Το ενοίκιο ή το Στεγαστικό δάνειο είναι αποδεκτά σε αυτόν τον υπολογισμό ως βασικό κόστος διαβίωσης = € 300 - € 400 / μήνα

Γ. Να υπάρχει η δυνατότητα για έστω 15 μέρες διακοπών το χρόνο = € 2,000/12= € 200/μήνα

Δ. Να γίνεται χρήση ενός αυτοκινήτου = € 100/μήνα

Ε. Να γίνεται μια στοιχειώδης αποταμίευση για τα γεράματα = € 100/μήνα

Στ. Να υπάρχουν άμεσα μετρητά σε κάποιο λογαριασμό που να μπορούν να συντηρήσουν το άτομο μέχρι και 12 μήνες σε κατάσταση ανεργίας = € 12,000.

Ζ.  Να υπάρχει διαθέσιμο ένα ποσό από 2 έως 3 χιλιάδες ευρώ για έκτακτη ιατρική ανάγκη.

Η. να μην υπάρχει αρρύθμιστο χρέος προς το Δημόσιο ( Εφορεία, ασφαλιστικά ταμεία κλπ)

Θ. Να μπορεί το άτομο να κάνει κάποιες αγορές σε ρούχα και αναλώσιμα ετησίως σε ένα ελάχιστο βαθμό αντικατάστασης των φθαρμένων = € 500/12 = € 40/μήνα

Ι. Να έχει τη δυνατότητα να ξοδέψει ένα ελάχιστο ποσό τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στα ανάλογα 3ήμερα των γιορτών = € 360/12 = € 30/μήνα.

Κ. Να διατηρεί τακτική οδοντιατρική φροντίδα = € 150/12 = € 13/μήνα

Λ. Να έχει τη δυνατότητα μία φορά το μήνα να βγει για φαγητό σε ένα εστιατόριο = € 35/μήνα.

Μ. Να δύναται να πάει για καφέ 1 φορά την εβδομάδα χωρίς να υπολογίζει το κόστος = €4*4 = €16.

Ν. Να μην δυσκολεύεται να πληρώσει τις  υποχρεώσεις σε Ηλεκτρικό, Νερό, Κοινόχρηστα και χειμερινό πετρέλαιο = € 200/μήνα

Ξ. Να μπορεί να υπερκαλύπτει το κόστος των βασικών ειδών ανάγκης στα Super Market = περίπου        € 200/μήνα

Το μηνιαίο εισόδημα που απαιτείται για να υπερκαλύψει όλες τις παραπάνω σταθερές ξεπερνάει τα €1200 το μήνα, για ΕΝΑ άτομο το οποίο θα έχει και περίπου 15,000 ευρώ στην άκρη χωρίς ταυτόχρονα να χρωστάει κάπου!!!

Άρα, είμαστε ήδη στη ζώνη του προσωπικού άθλου για ένα τεράστιο ποσοστό Ελλήνων που προσπαθούν να τα καταφέρουν στην Ελλάδα της Κρίσης.

Όταν τα νούμερα δε βγαίνουν, στην πράξη αρχίζουν οι περικοπές στην κατανάλωση, η απουσία διακοπών, η αδυναμία αποταμίευσης, η αποδοχή της αδυναμίας ταξιδιών και δραστηριοτήτων αναψυχής και άλλα μύρια όσα δεινά, εκ των οποίων το απειλητικότερο είναι η συσσώρευση προσωπικού χρέους.

Αν οι υπολογισμοί γίνουν για 2 πρόσωπα που συμβιώνουν, τότε η κατάσταση καλυτερεύει κυρίως για τους Δημοσίους Υπαλλήλους (ΕΦΟΣΟΝ και τα 2 πρόσωπα  παράγουν κάποιο εισόδημα που να αθροίζεται σε ποσό άνω των €1500), ενώ στον Ιδιωτικό τομέα ούτε αυτό το σχήμα δεν είναι εγγυημένο ότι θα ισορροπήσει, με δεδομένες τις χαμηλές αμοιβές που δίνονται.

Η ύπαρξη παιδιού δε, επιβαρύνει τον μηνιαίο προϋπολογισμό κατά τουλάχιστον 300 ευρώ και ουσιαστικά δημιουργεί απαίτηση για μηνιαίο εισόδημα άνω των € 1700 για τα 3 πλέον πρόσωπα.

Και όλα αυτά για μια μάλλον βασική διαβίωση, χωρίς ιδιαίτερες χαρές και διαλείμματα από την δύσκολη καθημερινότητα!!!

Το ερώτημα που φυσικά έρχεται στο μυαλό μας είναι: Με ποιά οικονομική λογική θεσμοθετούνται αμοιβές που απέχουν ΗΔΗ ΠΑΡΑΣΑΓΓΑΣ από το ΕΛΑΧΙΣΤΟ αριθμητικό όριο της στοιχειώδους και μη πολυτελούς  διαβίωσης?

Ποιο το νόημα του να θεσμοθετείς και να αποδέχεσαι κάτι που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να σε σώσει από τη μη φυσιολογικότητα?

Αν στους παραπάνω υπολογισμούς θεωρήσουμε ότι ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων έχουν με κάποιον τρόπο δικό τους σπίτι, η μηνιαία επιβάρυνση για αυτούς μειώνεται σημαντικά (παρά την επιβάρυνση του ΕΝΦΙΑ)  χωρίς όμως να λύνει το συνολικότερο ζήτημα της έλλειψης ποιότητας ζωής στα χρόνια της Κρίσης.

Που πάμε λοιπόν??

macroskopio

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ