Πριν σκεφτείς ότι ήσουν λίγος...

Γράφει η  Μαρία Σκαμπαρδώνη

Και κάποια στιγμή εμπιστεύτηκες. Άφησες την ψυχή σου να ξεκουραστεί σε ώμους ανθρώπων.

Άνοιξες την καρδιά σου διάπλατα και τους έδωσες τους θησαυρούς που έκρυβες με τόση επιμέλεια.

Μαγεύτηκες από ένα ξόρκι και νόμισες ότι οι άνθρωποι αυτοί θα έμεναν δίπλα σου.

Και εκείνοι, απροειδοποίητα, έφυγαν.

Έμεινες άδειος και ένα παράπονο σε έσφιγγε τόσο που έφτανε μέχρι το λαιμό σου και δε σε άφηνε να αναπνεύσεις.

Δεν μπορούσες να καταλάβεις τι λάθος έκανες.

Κλαις και σε κατηγορείς.

Νοιώθεις λίγος και κατηγορείς τον εαυτό σου ότι υστερείς σε ομορφιά ή σε ικανότητες.

Παίρνεις την ευθύνη πάνω σου, έτσι θα ηρεμήσεις για λίγο.

Πέφτεις από το σύννεφο της μαγείας ξαφνικά και προσγειώνεσαι σαν άγγελος που του κόπηκαν τα φτερά στη γη.

Μάλλον πλησίασαν πολύ τον ήλιο και κάηκαν.

Έδωσες αξία σε ανθρώπους, τους ανέβασες ψηλά και εκείνοι με το φουσκωμένο τους εγώ σε πάτησαν.

Άφησες τους θησαυρούς της ψυχής σου σε πλανόδιους μικροπωλητές και τώρα νοιώθεις ανάξιος και λίγος.

Δεν είσαι λίγος. Μη στέκεσαι ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη προσπαθώντας να βρεις τι ‘’στραβό’’ έχεις και σε πλήγωσαν. Δεν είσαι λίγος, μικρός ή ανάξιος να αγαπηθείς.

Δεν είσαι λίγος. Μη σε κατηγορείς.

Η αγάπη σου είναι ακριβή και χάρισέ τη σε εκείνους που κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουν.

Μην αφήνεις να σε πείθουν για την αναξιότητά σου.

Δεν ξέρεις, μέσα τους μπορεί και εκείνοι να πληγώθηκαν όταν σε άφησαν να φύγεις.

Μπορεί ο ουρανός με τα αστέρια και να τους τύφλωσε...

o-klooun

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ