Ο… ΣΙΣΥΦΟΣ

Ο Σίσυφος [= πολύ σοφός] ο γιος του Αιόλου και της Εναρέτης, αδελφός του Κρηθέα, του Αθάμαντα [πατέρα του Φρίξου και της Έλλης], του Σαλμωνέα. Παντρεύτηκε την ΠΛΕΙΑΔΑ… Μερόπη από την οποία απέκτησε τον Γλαύκο. Έγινε βασιλιάς της Εφύρας (Τίρυνς, και η περιοχή μέχρι την Κόρινθο). Ο Γλαύκος παντρεύτηκε την κόρη του Νίσου, βασιλιά των Μεγάρων και γιου του Πανδίονα και γέννησαν τον Βελλερεφόντη.

Ο Σίσυφος είτε επειδή μήνυσε στον Ασωπό την απαγωγή της θυγατέρας του, Αίγινας από τον Δία, είτε επειδή πρόδινε τα μυστικά των θεών στους θνητούς, καταδικάστηκε από τον Δία, όπως λέει ο μύθος, να κυλάει έναν τεράστιο βράχο στην πλαγιά ενός λόφου στον Άδη, από κάτω προς τα επάνω. Όταν όμως ο βράχος πλησίαζε την κορυφή, του ξέφευγε πάντοτε από τα χέρια και αναγκαζόταν να αρχίζει πάλι από την αρχή, πραγματοποιώντας διαρκώς αυτή την κυκλική διαδικασία.

Η ύβρις του Σίσυφου δηλώνει…. την ΓΝΩΣΗ που ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ο ΗΛΙΟΣ στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και η ΤΙΜΩΡΙΑ του δηλώνει… την ΑΙΩΝΙΑ καταδίκη του να διαγράφει διαρκώς την ίδια ελλειπτική κίνηση. Αυτό δηλώνει… την διαρκή Ανατολή και Δύση του Ήλιου, σε συνάρτηση με την κίνηση της γύρω απ’ αυτόν, αλλά και την αμοιβαία κίνηση του Ήλιου γύρω από τον συνοδό του. Έχουμε δηλαδή την εκτροπή της Πλειάδας Μερόπης… η οποία δεσμεύτηκε με τα δεσμά «Ιερού Γάμου» των ισχυρών ελκτικών βαρυτονικών δυνάμεων με τον Σίσυφο και την ένταξη του Ήλιου-Σίσυφου στον αστερισμό των Πλειάδων, υπό την σχέση του διπλού άστρου της Μερόπης, φαινόμενο ανάλογο με τους Διόσκουρους του Αστερισμού των Διδύμων, Κάστωρ και Πολυδεύκη, οι οποίοι κατοικούσαν εναλλάξ στον ουρανό, καθώς τα δύο βασικά άστρα του Κάστορα μεγέθους 1.6, ο Κάστωρ Α και Β, βρίσκονται σε αμοιβαία ελλειπτική περιφορά λόγω της κοινής τους μάζας, ο κύκλος της οποίας διαρκεί 400 έτη και όπου κατά την στιγμή το κλείσιμο του κύκλου τους, όπου παρατηρούμε την έκλειψη ενός άστρου από το έτερο.

Φυσικά στο Γαλαξία μας έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα διπλών και τριπλών αστρικών συστημάτων, γεγονός που προσδίδει σοβαρές πιθανότητες να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στον Ήλιο μας. Η ελλειπτική κίνηση και διαρκής μετάβαση του Σισύφου από το ναδίρ στο ζενίθ κι αντίστροφα, δηλώνει… μία παρόμοια σχέση με αυτή των Διόσκουρων, με τον Ήλιο μας να βρίσκεται σε ένα ατέρμονο κύκλο κατά τον οποίο μεταφέρει το βράχο του πλανητικού μας συστήματος και την Πλειάδα Μερόπη να παρατηρεί θλιμμένη από το ουράνιο νεφέλωμα της ζώνης των Πλειάδων, το αιώνιο μαρτύριο του συζύγου της Σίσυφου.

Το όνομα…ΑΔΕΛΦΙΑ…Μερόπη, δηλώνει την ιδιότητα της να παντρευτεί θνητό, καθώς η λέξη «μέρωψ» σήμαινε θνητός. Η Μερόπη θα μπορούσε να ετυμολογείται από τις λέξεις «μέρα» και «όψη», δηλα δή όψη κατά την μέρα, όπου κατά το ζενίθ του Σίσυφου το ένα ημισφαίριο της γης βρίσκεται στραμμένο προς την πλευρά του ήλιου και φωτίζεται, ενώ το άλλο μέρος της βυθίζεται στο σκοτάδι του διαστημικού Ταρτάρου, από όπου γίνεται ορατή η Μερόπη των Πλειάδων, ενώ κατά το ναδίρ του Σίσυφου, έχουμε το αντίθετο.

Στην ουσία η σχέση Σίσυφου-Μερόπης αποτελεί γάμο Γης και Ουρανού, δηλα δή σύνδεση πολικών αντιθέτων σε συνάρτηση με τον Ηλιακό κύκλο του Σισύφου, ο οποίος δηλώνει… και την 22ετή αναστροφή των μαγνητικών πόλων του Ηλίου, όπου σε αστροφυσικό πλέον επίπεδο, συνεπάγεται την διαρκώς ανανεωμένη πορεία της φύσεως, όπου από το ζενίθ της Ενέργειας μεταστοιχειώνεται στο ναδίρ της Ύλης, μεταξύ κίνησης και θέσης, θωρούμενη ως εικόνα του Ουροβόχου Ώφεως-Ήλιου-Σύμπαντος, ο οποίος αναγεννιέται διαρκώς, στο μεσοδιάστημα Μέροπος-φθαρτού και Ουράνιου-άφθαρτου, στο ενδιάμεσο πεδίο ισορροπίας των αντίθετων δυνάμεων Εντροπίας και Νεγκεντροπίας.

Ο παραπάνω αυτός κύκλος όπως γνωρίζουμε συμβολιζόταν από τους Αιγύπτιους με την μορφή του Σκαραβαίου-Σίσυφου, ο οποίος αναπαράγεται γεννώντας τα ωά του μέσα στην κοπριά και τα οποία μεγαλώνουν καθώς τα σπρώχνει σε σβόλους προς την κορυφή του Συμπαντικού όρους Μπεν-μπεν, μέχρι να του διαφύγουν και να επιστρέψουν στο αρχικό τους υπόβαθρο. Πίσω από αυτή την ανακύκληση σκιαγραφείται η διαδικασία της μεταστοιχείωσης του ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ ΥΠΟΚΒΑΝΤΙΚΟΥ ΥΠΟΒΑΘΡΟΥ σε ΠΥΚΝΩΣΗ ΠΕΔΙΩΝ κι αντίστροφα. Εξάλλου η σχέση της Μερόπης-Σίσυφου διαφαίνεται και μέσα από την σχέση της Ίσιδας και του Οσίριδος, ο οποίος Όσιρις πεθαίνει, τεμαχίζεται και αναγεννιέται σε Ώρο, ενώ η σύντροφός του Ίσιδα θρηνούμενη τον αναζητεί, όπως αναζητεί η ΠΛΕΙΑΔΑ ΜΕΡΟΠΗ τον ΣΙΣΥΦΟ ΗΛΙΟ μας.

Τα 7 πέπλα της Ίσιδος και της Αθηνάς ταιριάζουν στον αριθμό των άστρων των Πλειάδων, με την διαφορά ότι αποτελούν επέκταση της λειτουργίας του κύκλου Σελήνης-Ήλιου και του αντανακλώμενου φωτός της Σελαναίας, στην οπτική των Πλειάδων και της γένεσης του κόσμου.

Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι στο έργο του ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» αναφέρεται ότι ο τεμαχισμός του Οσίριδος και η συνεπαγομένη αναζήτηση της Ίσιδος, όπου και ξεκινούσε η τέλεση των ΙΣΙΑΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, συνέβαινε κατά την 17η του μηνός Αθήρ, κατά την οποία ο Ήλιος περνάει από τον Σκορπιό, ημερομηνία που συμπίπτει με την μεσουράνηση των Πλειάδων και του Όμματος του Ταύρου, του Αλντεμπαράν, κατά την 17η Νοεμβρίου, δηλώνοντας την σχέση της Ίσιδας και τον αστερισμό των Πλειάδων και κυρίως την Μερόπη και τον Σίσυφο-Ήλιο. Επίσης παρατηρούμε ότι και οι περισσότεροι ναοί της ΑΘΗΝΑΣ ήταν προσανατολισμένοι προς την ανατολή και τις φάσεις των Πλειάδων, αλλά και ο συμβολισμός της ΑΘΗΝΑΣ ως ΣΟΦΙΑ περνά στα Ορθόδοξα Μυστήρια ως Άγιο Πνεύμα, σύμβολο του οποίου είναι η ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ, όπου κατά την Μυθολογία μας γνωρίζουμε, ότι οι Πλειάδες κυνηγιόταν από τον Ωρίωνα και για να του διαφύγουν μεταμορφώθηκαν από το ΔΙΑ σε ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΣ.

Η σχέση λοιπόν της Μερόπης και του Σίσυφου οφείλεται για την γέννηση του Γλαύκου, του οποίου το όνομα σημαίνει «Λαμπρός». Στο μεσοδιάστημα της Δύσης του Ηλίου και της Ανατολής των Πλειάδων εμφανίζεται στον ουρανό ο ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗΣ ή ΕΩΣΦΟΡΟΣ της Δύσης , ο λαμπρότερος πλανήτης του Ηλιακού μας Συστήματος η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, της οποίας το μυθολογικό ιερό πτηνό όπως είπαμε ήταν η… ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ.

Επίσης ο μύθος του Γλαύκου παραπέμπει στην Ιστορία του Φαέθοντα υιού του Ήλιου, ο οποίος οδήγησε το άρμα του πατέρα του, αλλά δεν μπόρεσε να το συγκρατήσει, με αποτέλεσμα να συντριβεί στην γη. Στους κοινούς αυτούς μύθους ως σύνδεσμό μπορούμε να παρατηρήσουμε την εκτροπή της Μερόπης από τις Πλειάδες και την τιμωρία του Σίσυφου.

Αστρονομικά οι ΠΛΕΙΑΔΕΣ ή Μ45 ή κοινώς ΠΟΥΛΙΑ απέχουν από τη Γη περίπου 325 έτη φωτός και ήταν ένας από τους σημαντικότερους, αφού λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς στους αρχαίους πολιτισμούς και κυρίως στους ΕΛΛΗΝΕΣ, τους Αιγύπτιους, τους Σουμέριους, τους Μάγια και σε άλλους. Κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι τα αρχέτυπα της Ελληνικής Μυθολογίας/Κοσμολογίας/Οντολογίας/Επιστήμης/Φιλοσοφίας κλπ και τα σύμβολα της Μυθολογίας μας που διαδόθηκαν ή καταχράστηκαν οι άλλοι (πολιτισμοί), τα έκαναν θρησκείες, όπως βλέπουμε π.χ. τη σχέση 7άδας με τον Χριστιανισμό=7 εκκλησίες Αποκάλυψης ή με τον Ινδουισμό=7 τσάκρας κλπ, και άλλοτε ερμηνεύοντας ή παρερμηνεύοντας και διαστρεβλώνοντας αρκετές φορές, είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει μία γενικότερη σύγχυση, αφού πλέον ο κάθε ερευνητής έπρεπε να έχει διασταυρώσει αρκετές νεότερες πηγές και όταν έφθανε στα κείμενα της Μυθολογίας μας και της Επιστήμης, με έκπληξη διαπίστωνε, ότι όλα έρχονταν από την Πρώτη Πηγή.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ΕΚΠΛΗΞΗ που ειδικά κάθε νέο-Έλληνας αντιλαμβάνεται, όταν ξεκινάει να ερευνήσει την Μυθολογία-Ιστορία μας. Ούτως ΑΔΕΛΦΙΑ…εις τον αρχαίον κόσμον, δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτε το τυχαίον. Αρκεί μία διερευνητική ματιά…και θα διαπιστώσει ο καθείς από εμάς, ότι οι Έλληνες… δε γράψανε μόνο…..ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ…ΖΗΣΑΝΕ.

ΕΛΛΗΝ=123=(ΖΕΝΙΘ+ΝΑΔΙΡ):2 ΕΛΛΗΝ=123=[(ΑΠΟΛΛΩΝ):(ΑΡΤΕΜΙΣ)] εις την δεκάτην.

ΖΕΝΙΘ+ΝΑΔΙΡ=81+165=246:2=123=ΕΛΛΗΝ.

ΕΡΡΩΣΘΕ.ΕΙ

ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ