Η Αστρολογία ως κλειδι – α’ μέρος

Λοιπον, απο σήμερα συνεχίζουμε με την Αστρολογία ως εργαλείο, που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε κάποια πράγματα… και να προβλέψουμε κάποια άλλα. Δηλαδη, θα τη χρησιμοποιήσουμε ως κλειδι, για να ξεκλειδώσουμε κάποιες πόρτες!

Πρώτα-πρώτα, θ’ απεικονίσουμε τον ζωδιακο με τις ημερομηνίες που σηματοδοτουν τα όρια των ζωδίων:

Αυτα που γράφει επάνω, «21 Μαρτίου» κτλ κτλ κτλ, αναγράφονται απλως για ιστορικους παύλα θεωρητικους λόγους. Στην πραγματικότητα, ο Ήλιος (διότι περι αυτου πρόκειται) «αλλάζει ζώδιο» (δηλ. αλλάζει θέση στον ουρανο, ώστε πίσω του να έχει ως φόντο το επόμενο ζώδιο) σε διάστημα περίπου συν ή πλην μιάμιση μέρα απο τ’ αναγραφόμενα. Και για να είμαστε ακριβεις, κάθε χρόνο/μήνα πρέπει να κοιτάζουμε πίνακες, ώστε να δούμε ποια ώρα ακριβως (με το δευτερόλεπτο!) αλλάζουμε ζώδιο.
Πχ μπορει να έχουμε εαρινη ισημερία ακριβως το βράδυ της 20ης Μαρτίου στις 21: 37′ 25», άρα δεν πρέπει να πάρουμε τοις μετρητοις το «21 Μαρτίου». Του χρόνου θα παίξει άλλη ημερομηνία (κοντινη μεν, αλλα ίσως διαφορετικη) και ώρα.

Τα ζώδια στο διάγραμμα αλλάζουν αντίθετα με τη «φορά των δεικτων του ωρολογίου», όπως δείχνει και το βέλος στο κέντρο του κύκλου.

Όμως, ο ζωδιακος έχει και μία άλλη χρονικη ερμηνεία: το πού σημαδεύει αυτο που λέμε «ανατολη», τα μεσάνυχτα (δηλ. ώρα 00: 00′ – ακριβως όταν ξεκινάει η μέρα) της 21ης Μαρτίου κάθε έτους.
Επειδη, τώρα, ο άξονας της Γης αλλάζει προσανατολισμο με κυκλικη φορά και κατα την ανάστροφη φορα του ζωδιακου, κάθε χρόνο η «ανατολη» (ως γεωγραφικη διεύθυνση) δείχνει αλλου! Στην εποχη μας δείχνει περίπου στις 5 μοίρες των Ιχθύων.

Δείτε το διάγραμμα:

Όπως βλέπετε, η ανατολη διατρέχει κάθε ζώδιο σε διάστημα περίπου 2,250 (δύο χιλιάδων διακοπσίων πενήντα) ετων. Όλον τον ζωδιακο τον διατρέχει κάθε 27,000 χρόνια – αν και υπάρχουν κι άλλες εκτιμήσεις: 26,000, ή η -έμμεση- του Πλάτωνα, 25,736 χρόνια. Πάντως, όλη αυτη η περίοδος λέγεται «μεγάλο έτος» («μέγας ενιαυτος») και κάθε ζώδιο των 2,250 ετων «μεγάλος μήνας» (ή σπανιότερα «μεγάλη εποχη»).
Αυτη η ιστορία, με την μετάπτωση του άξονα της Γης, ήταν ήδη γνωστη σε κάποιους αρχαίους πολιτισμους (με πρώτον τον δικο μας), με αποτέλεσμα να επηρεάζει τη ναοδομία τους… με τέτοιο τρόπο, ώστε να «καταγράφει» το παρελθον και να δίνει πρόβλεψη για το μέλλον!

Επάνω στο διάγραμμα σας γράφω περίπου και τις χρονολογίες αλλαγης. (Το βέλος στο μέσον έχει αντίθετη φορα απ’ το πρώτο διάγραμμα – αλλ’ αυτο θα το παρατηρήσατε ήδη.)

Πάμε, τώρα, να δούμε μια άλλη, κάπως «περίεργη» σύνδεση των ζωδίων: με διάφορα μέταλλα! Θεωρείται, λοιπον, ότι κάθε ζώδιο έχει «δικο του» ένα μέταλλο, έναν πολύτιμο λίθο, κτλ κτλ κτλ. Εδω μας ενδιαφέρουν τα μέταλλα, και ιδου το διάγραμμα:

Όσα ζώδια δεν αναγράφουν μέταλλο, είναι επειδη είτε (α) έχουν το ίδιο με κάποιο άλλο (επειδη έχουν -ακόμη- ίδιον «κυρίαρχο» πλανήτη μ’ αυτο το άλλο ζώδιο), είτε (β) επειδη δεν κατόρθωσα να το επιβεβαιώσω βιβλιογραφικα. (Μην νομίζετε πως τα ξέρω όλα κι εγω! Όσα δεν μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, δεν τα ξέρω! Δεν ασχολήθηκα…) Τέλος πάντων, αυτη είναι η εικόνα.

Αν δεν σας λέει τίποτε, μια στιγμη να την αλλάξω λιγάκι!

Λοιπον; συνδύασα τα μέταλλα με τις χρονολογίες των «μεγάλων μηνων»,… για να θυμηθούμε μαζι όσα γράφει ο Ησίοδος! Ξέρετε… αυτα τα χιλιοειπωμένα, για το «χρυσουν γένος», κτλ κτλ κτλ. Τώρα, είμαι σίγουρος πως όλ’ αυτα τα βλέπετε με άλλο μάτι! 

«Χρυσουν γένος» (Λέων), μετα το «αργυρουν» (Καρκίνος), μετα… ο Ησίοδος κάνει άλμα 2,250 ετων, επειδη ξέρει πολυ καλα πως ο υδράργυρος είναι υγρος και δεν μπορει να φτιαχτουν άνθρωποι κατα 100% απο υγρο… κι έτσι, κάνει γαργάρα τους Διδύμους!… (Ίσως μοναδικη αναφορα σ’ αυτο το ζώδιο να είναι το υγρο που έτρεχε μέσα στον Τάλω. Δεν παίρνω και όρκο!) …Και προχωράει στο «χαλκουν γένος» (Ταύρος), για να καταλήξει στο «σιδηρουν» (Κριος).
Στην εποχη μας (Ιχθύες) πρέπει να παίζει ο ψευδάργυρος, αλλα δεν κατάφερα να το επιβεβαιώσω.

Είδαμε, λοιπον, πως κάααααποια βάση έχουν όλ’ αυτα – και κάτι (εντάξει, πολυ παραπάνω απο «κάτι»!…) είχαν μυριστει και οι αρχαίοι ημων!

Αν ακόμη δεν πειστήκατε, ας δούμε τί λέει και η Χημεία:

• Ο χρυσος είναι αυτοφυης, δεν χρειάζεται προσπάθεια να τον αποκτήσεις.
• Ο άργυρος είναι κι αυτος αυτοφυης, αλλα βρίσκεται και σε ορυκτα – απο τα οποία αποσπάται με μικρη προσπάθεια.
• Ο υδράργυρος βρίσκεται και σε ελεύθερη μορφη, αλλα και σε ενώσεις. Πάλι δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για απόσπασή του.
• Ο χαλκος βρίσκεται και αυτοφυης, αλλα και σε ενώσεις. Βγαίνει απο τα οξείδιά του, τα οποία διασπώνται με θέρμανση.
• Τέλος, ο σίδηρος βρίσκεται σε κυρίως σε ενώσεις του με οξυγόνο (οξείδια), επειδη είναι πολυ δραστικος και οξειδώνεται εύκολα, απ’ όπου βγαίνει με διάσπαση των ενώσεων αυτων μέσω θέρμανσης σε σχετικα υψηλη θερμοκρασία – η οποία επιτυγχανόταν κατα την αρχαία εποχη σε φούρνους κλειστου τύπου (και με διαρκη ροη αέρα!…), και με καυσόξυλα με υψηλη θερμιδικη απόδοση (πχ δρυς).

Καταλαβαίνετε, λοιπον, ότι για να φτάσεις απο τη συλλογη κίτρινων σβώλων στο ποτάμι στους κλειστους φούρνους με φυσερο, πρέπει ο-πωσ-δή-πο-τε να διανύσεις μια συγκεκριμένη εκπολιτιστικη πορεία!… Άρα, μάλλον δίκιο έχουν ο Ησίοδος και η Αστρολογία! (Και οι αρχαιολόγοι, που χρησιμοποιουν περίπου την ίδια ορολογία!)

Το σημαντικο, όμως, συμπέρασμα (για τη συζήτησή μας) είναι πως «κάτι» κρύβεται κάτω απ’ όλ’ αυτα!

Υπομονη, και θα το δούμε να αποκαλύπτεται!

ergdhmerg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ