Ο Τάφος του Βασιλιά του Κάτω Κόσμου

«Παντελή, μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα αφήνουμε στην ησυχία τους για να μην χαλάσει η δική μας. Μερικά όμως, δεν μας αφήνουν ήσυχους έτσι κι αλλιώς, μέχρι να τα σκαλίσουμε περισσότερo» Παύλος Ζίκας-Θεοδωρόπουλος
Όλα ξεκίνησαν όταν σε έναν από τους πολλούς εξερευνητικούς γύρους του νησιού που έχω κάνει στο παρελθόν, ταξιδεύοντας στην Κρήτη βρέθηκα να διερευνώ κάποια παράξενα περιστατικά στη θρυλική σπηλιά στις Καμάρες, σε έναν ιερό τόπο δύναμης της αρχαιότητας, που σήμερα ονομάζεται «η Σέλα του Διγενή Ακρίτα», όπου παλαιότερα λατρεύονταν παράξενες θεότητες των ψηλών βουνών.

 Για τα μέρη εκείνα, ο Πωλ Φορέ, καθηγητής του γαλλικού Πανεπιστημίου Clermont, ο οποίος έχει ερευνήσει επισταμένα τα ιερά της Κούφιας Γης της Κρήτης, μας έχει διηγηθεί ότι άκουσε σε όλα τα χωριά των περιοχών κοντά στις Καμάρες (με τα προελληνικά ονόματα Ζαρός, Γέργερι, Νίβρυτος, Νίθαυρις, Φάριο, Ντάριο, κ.ά.) τον εξής μύθο: «Στις Καμάρες ζούσαν οι Τριομάτες, είδος Κυκλώπων με τρία μάτια και όχι ένα και οι τρομερές Νεράγδες που απήγαγαν ανθρώπους από το σπήλαιο κι εκεί εμφανιζόταν ακόμη και στις αρχές του αιώνα, το παιδί τους, ένα αδηφάγο τέρας που μούγκριζε τις νύχτες και έτρωγε τα ζώα και τα παιδιά»

Ο ίδιος διηγήθηκε ότι οι βοσκοί δέχονταν μυήσεις μέσα στα ορεινά σπήλαια, ότι στη λεγόμενη «Μαύρη Σπηλιά» (υψόμετρο 1.500 μέτρα στους βορειοανατολικούς πρόποδες του όρους Καμάρες, στην Πυργιώτισσα, δυο ώρες πεζοπορίας πάνω από το χωριό Καμάρες), ανεξήγητα υπάρχει χιόνι βαθιά μέσα στη σπηλιά όλο τον χρόνο, ένας τεράστιος κατηφορικός διάδρομος με λαξεμένα σκαλοπάτια απ’ όπου όπως διαπιστώθηκε, κατά περιόδους εμφανίζεται γαλαζωπό φως, υπάρχει έντονη δροσιά και σχεδόν καθόλου σταλακτίτες και το τέλος αυτού του σπηλαίου αντιμετωπιζόταν ως «φυσικό ιερό» και ως είσοδος για τον άλλο κόσμο, τον αόρατο κόσμο των νεκρών και των θεών.

Τότε έμαθα ότι ο Φορέ έχει καταθέσει και την πληροφορία ότι το 1415 o μεγάλος αρχιερέας της Φλωρεντίας Χριστόφορος Μπουοντελμόντι και η συνοδεία του, έψαχναν για τον υπόγειο Τάφο του Δία (!) στους πρόποδες του όρους Γιούχτας έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης. Το συμπέρασμα κάποιων ντόπιων ερευνητών ήταν ότι «κάτι πολύ σημαντικό πρέπει να ανακάλυψε εκεί, που κρατιέται ως επτασφράγιστο μυστικό μέχρι σήμερα» Όλα αυτά συνδέονταν άμεσα με κάποιες άλλες πληροφορίες και μικρές παράξενες ανακαλύψεις μου στις περιοχές εκείνες και τελικά με οδήγησαν σε μια σειρά συναντήσεων με ανθρώπους που φαίνονταν να ήξεραν πολλά για όλα αυτά.

Πρέπει να σημειώσω ότι δεν βρίσκω καθόλου παράξενη την πεποίθηση για την ύπαρξη ενός τάφου του Δία, αφού οι αρχαίοι  Θεοί των Ελλήνων δεν φαινόταν να ήταν άυλες οντότητες ή πνεύματα, όπως φανταζόμαστε τους θεούς σήμερα, (κάτι που το γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει μελετήσει σωστά αυτά τα θέματα) αλλά –όπως διαφαίνεται από τη μελέτη της θρησκευτικής μυθολογίας– ήταν υλικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά, ίσως εξωγήινοι άνθρωποι ή άνθρωποι με υπερφυσικές ικανότητες ή κάτοχοι υψηλών γνώσεων και τεχνικών ή τεχνολογιών και το μόνο που τους διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους ανθρώπους ήταν το γεγονός ότι ήταν «αθάνατοι», άμβροτοι, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι ήταν «θνητοί», βροτοί, αλλά και οι ημίθεοι υποτίθεται ότι ήταν αθάνατοι, το ίδιο και πολύ ήρωες που θεοποιήθηκαν όπως π.χ. ο Ηρακλής ο οποίος όμως παρ’ όλα αυτά πέθανε, το ίδιο και πολλοί άλλοι.


Άλλωστε οι Θεοί είχαν γεννηθεί όπως όλοι οι άνθρωποι, επομένως θα πρέπει να μπορούσαν και να πεθάνουν κι επιπλέον συνουσιάζονταν με τους ανθρώπους, ακόμη και συναναστρέφονταν κανονικότατα με τους ανθρώπους της αρεσκείας τους. Όσο για τον Δία, σύμφωνα πάντα με την ελληνική μυθολογία, κυκλοφορούσε κανονικότατα σε όλη την Ελλάδα, με σάρκα και οστά, συναντιόταν με ανθρώπους, είχε συμπάθειες και αντιπάθειες, θανάσιμες αναμετρήσεις και μάχες, είχε αδέλφια και συγγενείς και γιούς και κόρες, έτρωγε και έπινε κανονικά, κλπ. κλπ. και με δυο λόγια ήταν κανονικός άνθρωπος, αλλά «αθάνατος».

Ο Δίας γεννήθηκε σε μια σπηλιά στην Κρήτη.

Το σπήλαιο «Δικταίον Άντρον», ή Σπήλαιο Γενέσεως Διός, βρίσκεται στη βορεινή πλευρά του όρους Δίκτη, κοντά στα σύνορα Ηρακλείου και Λασιθίου. Φυσικά, εκεί πρώτη έκανε ανασκαφές η βρετανική αρχαιολογική σχολή το 1899. Για την πρόσβαση σ’ αυτό, υπάρχει ανηφορικός πεζόδρομος που αρχίζει από τη θέση «Ψυχρός» και φτάνει μέχρι την τεράστια είσοδό του, έπειτα από πορεία μιας ώρας.

Το θρυλικό Δικταίο Άντρο αποτελείται από έναν τεράστιο θάλαμο που στο τέλος του χωρίζεται σε τέσσερα διαμερίσματα, γεμάτα επιβλητικές σταλαγμιτικές κολώνες. Είναι μια θεϊκή σπηλιά, αντίστοιχη για την ελληνική θρησκεία με αυτήν που γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ: στον τελευταίο θάλαμο του Δικταίου σπηλαίου, η Ρέα γέννησε τον Δία. Για να τον προστατέψει από τον πατέρα του τον Κρόνο που ήθελε να τον φάει (!) για να διατηρήσει τη βασιλεία του, τον παρέδωσε στους «Κουρήτες» που τον μετέφεραν στο σπήλαιο «Ιδαίον Άντρον», στο όρος Ίδη, στην απέναντι μεριά του νομού Ηρακλείου, αρκετά κοντά στην Κνωσό. Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι Κουρήτες τον μετέφεραν υπογείως ή από την επιφάνεια, ούτε και «τι» ή ποιοι ήταν αυτοί.

Στο Ιδαίον Άντρον ανέθρεψαν τον Δία οι Νύμφες (οι νεράιδες) με το ειδικό γάλα της κατσίκας (αίγας) Αμάλθειας και με άγριο μέλι και τα δύο σπήλαια-άνδρα, Δικταίον και Ιδαίον, αποτέλεσαν ισχυρούς ιερούς τόπους δύναμης κατά την αρχαιότητα και ήταν τόποι λατρείας του Διός, όπου γίνονταν αγνώστου τύπου μυήσεις. Συνεχίζουν να είναι πολύ παράξενα μέρη μέχρι σήμερα.

Στο Δικταίο Άντρο, το αχανές κοίλωμά του φωτίζεται από την τεράστια είσοδό του (15×10 μέτρα) και ο επισκέπτης το ατενίζει με δέος. Το σκηνικό είναι κυριολεκτικά παραμυθένιο και, κατεβαίνοντας το, ο επισκέπτης φτάνει στο κατώτατο τμήμα του ανάμεσα από συστάδες με πανύψηλες κολώνες, που περικυκλώνουν τη λιμνούλα όπου λουζόταν ο Δίας. Στο δεξιό θάλαμο από τη λιμνούλα, κρέμεται ο «Μανδύας» του Δία από το ταβάνι (ένα simulacrum), ενώ προς τα αριστερά βρίσκεται ένας μυητικός θάλαμος όπου οι μυούμενοι μάθαιναν το μυστικό τους όνομα.

Εκεί, σε μια κόγχη που διακρίνεται, γεννήθηκε ο Δίας. Αφού, λοιπόν, υπάρχει ακόμη το μέρος που γεννήθηκε, γιατί να μην υπάρχει και το μέρος που πέθανε και ενταφιάστηκε; Όμως, ίσως οι Θεοί δεν πεθαίνουν ακριβώς όπως εμείς, ίσως να κοιμούνται -και να ονειρεύονται- και να περιμένουν να ξυπνήσουν, να έχουν πέσει σε κάτι σαν χειμερία νάρκη μέσα στους αιώνες, κρυμμένοι και ασφαλείς –ή φυλακισμένοι– σε κάποιον υπόγειο τόπο.

Στην Κρήτη, στα ριζοβούνια του Γιούχτα, κοντά στο χωριό Αρχάνες, στον νομό Ηρακλείου, υπάρχει μία γεωγραφική θέση που λέγεται «του Δία το Μνήμα» γιατί εκεί λένε πως ήταν ο τάφος του Δία! Άλλοι όμως λένε πως το Θεϊκό μνήμα ήταν στο χωριό Ζου (που πήρε το όνομα του από το «Ζευς»-«Ζους»-«Ζου») κοντά στα Ανώγεια. Λένε μάλιστα πως από την κορυφή του βουνού ο Δίας κατέβαινε συχνά κάτω στο χωριό και οι Ανωγειανοί όλοι θυμούνται συχνά τον Δία κι αν τους συμβεί κάποιο σπουδαίο γεγονός ο Ανωγειανός φωνάζει «Ζάνε Θεέ!» κι όταν ακούσουν κάποιο δυσάρεστο νέο, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και φωνάζουν «Ηκούτε μου, Ζώνε Θεέ!» ή «Ηκούτε μου, για το θρόνος του Θεού!». Επίσης, στην επαρχία Αμαρίου, υπάρχει ένας κάμπος που λέγεται «Ζούκαμπος».

Στη νοτιοανατολική πλευρά της Κρήτης στο ορεινό χωριό Ανατολή, (όπου στην εξοχή του υπάρχει και ένα μυστηριακό εκκλησάκι που περιέχει σε τοιχογραφίες όλη την εικονογραφημένη ιστορία της εξορίας των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο) πολλοί ντόπιοι μπορούν να σου δείξουν κάποια τοποθεσία πάνω στο βουνό όπου «κατέβαινε ο Δίας με το πλοίο του από τον ουρανό και εκεί δίδασκε τους ανθρώπους που μαζευόντουσαν να τον ακούσουν» όπως μου είπαν. Επίσης, εκεί οι ντόπιοι μου διηγήθηκαν ότι κάποιοι Γάλλοι «αρχαιολόγοι» ανακάλυψαν ανεκτίμητα γλυπτά πάνω στο βουνό, τα οποία φυγαδεύτηκαν λαθραία από την Ελλάδα. Ανακάλυψα και κάποιους τοπικούς θρύλους ότι σε διάφορες ορεινές τοποθεσίες της περιοχής υπάρχουν διάσπαρτα κρυμμένα αρχαία αγάλματα που είχε κατασκευάσει ο Δαίδαλος.

Στην Αθήνα είχα συναντηθεί με έναν Βρετανό λόγιο, τον Andrew Harris, ο οποίος υποστήριζε ότι είχε διαβάσει στην Οξφόρδη το πρώτο τμήμα του αρχαιότατου «Πάριου Χρονικού», το οποίο υποτίθεται ότι μεταξύ άλλων, αναφερόταν στον θάνατο ενός μεγάλου Θεού ο οποίος τοποθετήθηκε σε μία υπόγεια κρύπτη στην Κρήτη, μαζί με αγάλματα-φρουρούς που μιλούσαν και τα οποία θα τον «ξυπνούσαν» στο πλήρωμα του χρόνου. Οι φρουροί είχαν τρία μάτια.

Λοιπόν, το παραπάνω θέμα με το Πάριο Χρονικό είναι περίπλοκη ιστορία, αλλά με δυο λόγια: Το 1627, ανακαλύφθηκε στην Πάρο μια αινιγματική μαρμάρινη επιγραφή που ονομάστηκε «Πάριο Χρονικό» και ιστορεί γεγονότα που έχουν χρονολογηθεί ότι καλύπτουν περίοδο από το 1582 π.κ.ε. μέχρι το 264 π.κ.ε. Τις ανασκαφές έκανε ένας Γάλλος, αλλά τελικά οι πολύτιμες μαρμάρινες πλάκες, αγοράστηκαν από το μουσείο της Οξφόρδης στην Αγγλία και σχεδόν κανείς σήμερα δεν ξέρει τί ακριβώς ιστορούν. Το 1897, ανακαλύφθηκε από τον Μιχάλη Κ. Κρίσπη η υποτιθέμενη συνέχεια του Χρονικού, ένα δεύτερο τμήμα του που φυλάγεται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο Πάρου, αλλά η κατανόηση του είναι ελλιπέστατη χωρίς την αντιπαράθεση με το «εξαφανισμένο» κομμάτι της Οξφόρδης.

Παρόμοιοι γρίφοι που έχουν δημιουργηθεί από τη φυγάδευση επιγραφών και ιστορικών κομματιών από την Ελλάδα, υπάρχουν σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά σχεδόν πάντα πρόκειται για περιπτώσεις που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Συνήθως πρόκειται για ιστορίες που είναι συνδεδεμένες με διάφορες ιδιαίτερες τοποθεσίες, που κάποιο αρχαίο κομμάτι του παζλ που σχετίζεται μ’ αυτές βρίσκεται στα χέρια ξένων αρχαιολόγων που το ανακάλυψαν, σε εποχές που η Ελλάδα δεν είχε το υπόβαθρο για να το διεκδικήσει και να το μελετήσει. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν και η στήλη που βρέθηκε από Γερμανούς αρχαιολόγους τον 19ο αιώνα με πληροφορίες σχετικές με τα διαβόητα ψυχοπομπεία του Ταίναρου και σήμερα αγνοείται η τύχη της, καθιστώντας τη γνώση μας για την αρχαιότατη και μυστηριακή περιοχή γεμάτη ελλείψεις και προχειρότητες.

Τότε ήταν που έπεσα πάνω στα ίχνη του Markowitz. Αυτός φαίνεται ότι ήταν ο πρώτος που διερεύνησε ιστορίες και πληροφορίες σαν κι αυτές, για ένα «μνήμα του Δία» και κατάλαβε βάσει πολλών αναγνωριστικών ενδείξεων ότι το ζήτημα συνδεόταν με τους θρύλους για τον τάφο του Μίνωα (και μάλλον όχι του Δία), του μυστηριώδους αρχαίου βασιλιά της Κρήτης που είχε πάθος με τους λαβύρινθους και που θεοποιήθηκε κι έγινε βασιλιάς του «τοπικού» Κάτω Κόσμου και ένας από τους «Κριτές του Άδη» μαζί με τον Ραδάμανθυ και τον Αιακό. Αναπόφευκτα, μια υπόγεια κρύπτη-τάφος του Μίνωα, ταυτιζόταν και με την είσοδο προς τον Άδη αλλά και, όπως αποδείχθηκε αργότερα, με όλες τις παράδοξες εφευρέσεις που έκανε ο Δαίδαλος για λογαριασμό του Μίνωα, τις οποίες «πήρε στον τάφο του». Έτσι άρχισε να ερευνεί κάποια συγκεκριμένα σπήλαια, ακολουθώντας τα ίχνη των θρύλων και αφήνοντας κι αυτός με τη σειρά του τα δικά του ίχνη.

Αριστερή εικόνα: εκφορά νεκρού Δεξιά εικόνα: Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα
Εικόνα επάνω: επιτράγια Αφροδίτη

Τα σπήλαια της Ελλάδας εξερευνούνται οργανωμένα συνεχώς από ξένους τουλάχιστον από το 1840, ο πρώτος γνωστός εξερευνητής τους ήταν ένας Γερμανός ονόματι Findler, 1841. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, τα σπηλαιολογικά δρώμενα στην Ελλάδα κυβερνούσε αυτή η πολύ περίεργη και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο ανεξέλεγκτος αλλοδαπός D. Markowitz, από το 1920 ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Κατά την περίοδο εκείνη, όλος ο τότε γνωστός υπόγειος ελληνικός χώρος γνωστοποιήθηκε λεπτομερώς σε όλες τις ενδιαφερόμενες ξένες υπηρεσίες (πληροφοριών, στρατιωτικές, κλπ) και μεταφέρθηκε κρυφά στο εξωτερικό μεγάλο πλήθος σημαντικών αρχαίων ευρημάτων από σπήλαια, ενώ ο Markowitz άφησε συγκριτικά μόνο ένα μικρό μέρος τους σε ελληνικά χέρια, κυρίως διάφορα παράξενα απολιθώματα που ευτυχώς φιλοξενούνται στην ανθρωπολογική συλλογή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών.

Έπειτα από διάφορες περιπέτειες, συγκέντρωσα τότε ένα πακέτο πληροφοριών και ανακαλύψεων για το διφορούμενο ζήτημα, και πήγα και βρήκα τον λόγιο Παύλο Ζίκα-Θεοδωρόπουλο, μήπως και μπορούσε να μου ξεκαθαρίσει το μπέρδεμα.

Φυσικά είχα ήδη κάνει τις συνδέσεις με τις μυστικιστικές παραδόσεις περί του υποχθόνιου «Βασιλιά του Κόσμου» (περί αυτού έχω καταθέσει πολλά στο βιβλίο μου Κούφια Γη) αλλά εκείνος ήταν που πρώτος μου είχε κάνει την επισήμανση –πολύ διαδεδομένη αργότερα– ότι το όνομα Δίας ήταν αναγραμματισμός του ονόματος Άδης και το αντίστροφο, ότι το όνομα Δίας σχετίζεται με το αρχαίο όνομα Διάβολος (Δια-βολος) μου έδειξε κάποια συγκεκριμένα αποσπάσματα από τη Θεία Κωμωδία του Ντάντε, από την Αινειάδα του Βιργίλιου και από κάποια ιερατικά αιγυπτιακά και εβραϊκά κείμενα, έπειτα μου κατέδειξε τις σχέσεις μεταξύ του ιερατικού ονόματος του Άδη, Αϊδονεύς, της εβραϊκής λέξης Adonai (Κύριος, Θεός) της λέξης Άδυτο, και όλους τους αρχαίους μυστικισμούς που συνοδεύουν αυτές τις λέξεις, δείχνοντάς μου μεταξύ πολλών άλλων ότι στον αρχαίο κόσμο πιστευόταν ότι ο Άδης ήταν ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου και όχι ο Κάτω Κόσμος (που έμεινε να λέγεται Άδης) ότι ο Άδης ήταν ένα άλλο πρόσωπο του Δία (διαχωρίζοντάς μου τον Άδη από τον Πλούτωνα), ότι συχνά ταυτιζόταν με τον Δία (που εμφανίζεται και ως αδελφός του), ότι το βασίλειο του Άδη λεγόταν και Ιδαίον και άλλα πολλά, που συνέθεσαν για μένα αρκετά κομμάτια του παζλ.

Έπειτα συνδέσαμε το αρχαίο ιερατικό όνομα-τίτλο Μίνωας, με τον Μανού (τον βασιλιά-φύλακα του κόσμου) το Αμήν και με τον Άμων-Ρα (Μυστικός Ήλιος, στα αρχαία αιγυπτιακά) αλλά και κάναμε και τον θρυλικό αναγραμματισμό του ονόματος Δαίδαλος σε Διάδαλος. Με δυο λόγια, ο Θεοδωρόπουλος με έφερε σε επαφή με το κομμάτι εκείνο της μυστικιστικής παράδοσης που παρουσιάζει τον Δία ως τον Βασιλιά του Κόσμου που αποσύρεται από την επιφάνεια της γης για να γίνει βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, δέσμιος ή κοιμώμενος μέχρι να ξαναγυρίσει και να διεκδικήσει το παλιό βασίλειό του. Και όπως είχε κάποτε έναν «θρόνο» στον Όλυμπο, είχε πια έναν θρόνο-κρύπτη στην υπόγεια Κρήτη, εκεί όπου γεννήθηκε.

Σε έναν επόμενο εξερευνητικό γύρο της Κρήτης, βρεθήκαμε (μαζί με τον αναζητητή της Κούφιας Γης, Δημήτρη Κούγκουλο, και τον εξαίσιο ποιητή της Φθιώτιδας, Σταύρο Μίχα) να αναζητούμε μάταια στους πρόποδες του Γιούχτα στο Ηράκλειο την ανύπαρκτη (;) τοποθεσία Κολοφωτιά (για την «παρεξήγηση» ευθυνόταν ο προσφιλής συγγραφέας Γιάννης Φουράκης) όπου υποτίθεται ότι κρυβόταν κάποια από τα ίχνη του μυστικού που ακολουθούσα. Κάποιοι ντόπιοι ερευνητές, που επίσης ήξεραν σαφώς πολλά για όλα αυτά, κι αυτοί με παραπλάνησαν στέλνοντάς μας σε μέρη που δεν υπάρχουν, διαφυλάσσοντας έτσι τα μυστικά τους, (όταν γνωρίζεις ένα μυστικό και ξαφνικά γνωρίζεις κάποιον που το γνωρίζει, δεν μπορείς να αρνηθείς να του δώσεις κάποια στοιχεία, αλλά μαζί με αυτά του δίνεις και κάποιες λανθασμένες ενδείξεις να ακολουθήσει, για να τον ξεφορτωθείς και να συνεχίσεις να κρατάς μόνο εσύ ένα μέρος του μυστικού. Ο άλλος μένει με την εντύπωση ότι γνωρίζετε τα ίδια πράγματα, τα οποία όμως αργά ή γρήγορα αποδεικνύονται λανθασμένα).

Την ίδια εποχή, ήταν που ανακάλυψα τη θρυλική πια ιστορία: Ένας βοσκός της Κρήτης, σε άγνωστη τοποθεσία, ακολούθησε μία χαμένη κατσίκα του σε μια σπηλιά (αυτός ο βοσκός ακολουθεί την κατσίκα στη σπηλιά σε όλη την Ελλάδα, σε όλες τις εποχές) και ξαφνικά βγήκε σε έναν πολύ παράξενο και τεράστιο, σχεδόν αχανή, υπόγειο τόπο. Στην είσοδο αυτής της υπόγειας κοιλάδας (;) υπήρχε χρυσή πύλη γεμάτη λεπτεπίλεπτα χρυσά στεφάνια με λουλούδια, κι από εκεί έβλεπες τη συγκλονιστική θέα από μεγάλες πυραμίδες, τεράστια χρυσά αγάλματα, μηχανήματα αγνώστου προελεύσεως και …παράξενα αεροσκάφη σε παράταξη.

Ο βοσκός κατατρομοκρατημένος έγινε καπνός, για να επιστρέψει για δεύτερη φορά όταν ξαναβρήκε την ψυχραιμία του (το χρυσάφι, βλέπετε). Άρχισε να πηγαίνει εκεί κάθε τόσο και να παίρνει κάθε φορά χρυσάφι από την πύλη, φοβούμενος να προχωρήσει πιο μέσα. Αργότερα, επειδή ήταν μάλλον αρκετά γέρος, εμπιστεύθηκε το μεγάλο μυστικό σε κάποιον νεαρότερο φίλο του, για να πάνε μαζί και να τον βοηθήσει να μπει πιο μέσα, γιατί φοβόταν μόνος του και να κουβαλήσει περισσότερο χρυσάφι. Ο φίλος πήγε μαζί του και μαζί διαπίστωσαν ότι εκεί υπήρχαν πολλά παράδοξα, ακόμη και αγάλματα που μιλούσαν! Αφού συνήλθε, ο φίλος του είπε ότι αυτό το πράγμα είναι πολύ μεγάλη ανακάλυψη κι ότι αρκετό χρυσάφι πήρανε από εκεί, τώρα έπρεπε να ειδοποιήσουν κάποιον αρμόδιο για να το αποκαλύψουν. Θα έπαιρναν και τα «εύρετρα» αλλά και τη δόξα για την ανακάλυψη.

Ο φίλος πήγε στην Αθήνα, στο υπουργείο πολιτισμού και υποτίθεται ότι συναντήθηκε με τη Μελίνα Μερκούρη που ήταν τότε υπουργός πολιτισμού. Υποτίθεται ότι η Μερκούρη άκουσε προσεκτικά την ιστορία του και στο τέλος του είπε ότι δεν μπορούσε να στείλει συνεργείο στην περιοχή, γιατί αυτό θα ήταν πολυέξοδο και ενδεχομένως να την εξέθετε, γιατί η ιστορία ήταν πολύ παράδοξη για να είναι αληθινή και το ίδιο ίσχυε και για να στείλει έστω κάποιο συνεργείο για να διαπιστώσει αν είναι αλήθεια.

Η Μερκούρη, πονηρή καθώς ήταν, πρότεινε στον τύπο το εξής, σκεπτόμενη: αν είναι αλήθεια όλα αυτά, τότε αυτοί οι δύο είναι πλούσιοι, γιατί σκέφτηκε ότι σίγουρα έχουν κλέψει χρυσάφι, οπότε ας πληρώσουν αυτοί το συνεργείο διερεύνησης του ζητήματος, άλλωστε αν διαπιστωθεί ότι λένε την αλήθεια, θα εισπράξουν πολύ περισσότερα εύρετρα και θα αποζημιωθούν και για τα έξοδά τους. Ο τύπος αρνήθηκε και έφυγε. Από εκεί και πέρα το ζήτημα δεν συνεχίστηκε.

Εκείνη την εποχή, είχα συναντηθεί στην Αθήνα με τον Έριχ Φον Νταίνικεν και του είχα πάρει μια εμπεριστατωμένη συνέντευξη. Αργότερα είχαμε συναντηθεί άλλες δύο-τρεις φορές σε άλλες περιστάσεις, αλλά τότε είχε έρθει στην Ελλάδα με την πρόφαση μιας εκδρομής της λέσχης του των «Αρχαιο-αστροναυτών» για να πάει στους Δελφούς, ενώ υποτίθεται ότι ταυτόχρονα ερευνούσε κάποια ζητήματα για τα βιβλία που ήθελε να γράψει για τους Έλληνες Θεούς. Μας αποχαιρέτησε, πήγε στους Δελφούς και μετά θα έφευγε πίσω στην Ελβετία.

Και τότε, έμαθα ότι ο Νταίνικεν μας είχε παραπλανήσει, δεν είχε φύγει, αλλά πήγε incognito στην Κρήτη. Μαζί με κάποιους συνεργάτες μου αρχίσαμε να διερευνούμε πυρετωδώς τι πήγε να κάνει ο Νταίνικεν στην Κρήτη και μάλιστα με τέτοια μυστικότητα. Τελικά κάποιοι πληροφοριοδότες μου αποκάλυψαν ότι ο Νταίνικεν πήγε στην Κρήτη αναζητώντας τα ίχνη του τάφου του Μίνωα.

Η νεομυθολογία επαναλαμβανόταν. Κάποιοι ερευνητές, λέει, είχαν εντοπίσει σε μυστική τοποθεσία της Κρήτης ένα υποχθόνιο μέρος με υπόγειες πυραμίδες, στο οποίο υπήρχαν άγνωστες τεχνολογίες και (διαστημικά;) σκάφη, μεγάλοι θησαυροί και μυστικές γνώσεις, ότι σε μία από τις πυραμίδες κοιμόταν ο Μίνωας, ο κριτής των νεκρών κι ότι εκεί σε εκείνον τον υπόγειο τόπο υπήρχαν τέτοια μυστικά που αν ερχόντουσαν την επιφάνεια θα έφερναν τα πάνω-κάτω στον κόσμο της επιστήμης και θα αποκαλύπτονταν τρομερά πράγματα για την ιστορία της ανθρωπότητας.

Το ίδιο μοτίβο ακριβώς, επανέλαβε ως πληροφοριακή ροή ο Νταίνικεν αργότερα για την επικείμενη ανακάλυψη ενός διαδρόμου στη μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου, ο οποίος οδηγούσε σε τρομερά μυστικά, τα οποία όμως τελικά αποσιωπήθηκαν. Είναι όντως πολύ μεγάλη ιστορία όλα αυτά.

Λοιπόν απ’ ό,τι φαίνεται μέχρις στιγμής, αυτήν την ιστορία του «βοσκού» την έμαθε και ο Νταίνικεν, ίσως από κάποιους κοινούς μας πληροφοριοδότες κι ακολουθώντας τα ίδια ίχνη που ακολουθούσαμε και εμείς (κάτι που επιβεβαίωνε τις ενδείξεις που είχαμε) κατάλαβε κι εκείνος ότι η ιστορία αυτή σχετιζόταν με τον τάφο του Μίνωα. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος δεν επιβεβαίωσε ποτέ όλη αυτήν την ιστορία για το ταξίδι του.

Τότε ήταν που, ερευνώντας στην Κρήτη, κατάλαβα ότι κάτι παιζόταν με τον θρυλικό πιαΤσούτσουρο, ένα μικρό χωριό της νότιας Κρήτης. Αποφάσισα ότι αυτό ήταν το μέρος που συγκέντρωνε τις περισσότερες ενδείξεις. Αλλά, ακολουθώντας αυτές τις ενδείξεις ανακάλυψα ότι και ο Νταίνικεν τελικά είχε πάει στον Τσούτσουρο κι επειδή αρκετές από τις άλλες ενδείξεις που είχα, όπως είπα, έδειχναν τον Γιούχτα, έπρεπε να μιλήσω με πολλούς ανθρώπους για να το ξεκαθαρίσω με μεγαλύτερη βεβαιότητα και φαίνεται ότι μίλησα με περισσότερους απ’ όσους έπρεπε. 

Ξαφνικά, τότε βλέπουμε έκπληκτοι να εμφανίζεται ένα δημοσίευμα μεγάλης καθημερινής εφημερίδας, με δισέλιδο άρθρο, που έλεγε ότι ο Νταίνικεν βρίσκεται στην Κρήτη, ίσως στον Τσούτσουρο, αναζητώντας τον τάφο του Μίνωα! 

Στο άρθρο αναφερόταν ότι υπήρχε μια μυστική ομάδα ντόπιων ερευνητών με την οποία βρισκόταν σε επαφή ο Νταίνικεν, και άλλα ενδιαφέροντα και ευτράπελα. Έτσι, σε εκείνον τον επόμενο εξερευνητικό γύρο της Κρήτης, μαζί με τον Δημήτρη Κούγκουλο και τον Σταύρο Μίχα, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε προς τον Τσούτσουρο.

Αν επιχειρήσεις να κάνεις κυριολεκτικά τον γύρο της Κρήτης, διαγράφοντας ένα κύκλο που αρχίζεις βγαίνοντας δεξιά από το Ηράκλειο με παράκτιες διαδρομές, η παραλιακή διαδρομή σταματά στον Τσούτσουρο στη νότιο Κρήτη, ένα μικρό και σχετικά άγνωστο χωριό, αρκετά μετά την Ιεράπετρα. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα παράλια της νότιας Κρήτης δεν είναι προσβάσιμα με δρόμους (τουλάχιστον όχι γνωστούς) μέχρι τουλάχιστον τη Χώρα Σφακίων και το Φραγκοκάστελο. 

Υπάρχουν βέβαια λίγες εξαιρέσεις με δρόμους που οδηγούν από την ενδοχώρα προς λιγοστές τουριστικές περιοχές. Αλλά δεν μπορείς να πάρεις, από τον Τσούτσουρο και πέρα, ακτή-ακτή τη νότια Κρήτη και να βγεις, ας πούμε, στην Παλαιοχώρα ή στον Κόρακα, με μοναδικές εξαιρέσεις το Τυμπάκι και την Αγιά Γαλήνη, την Πρέβελη και το Φραγκοκάστελο, τη Μέλισσα και τους Καλούς Λιμένες, μεμονωμένα τουριστικά μέρη στα οποία έχεις πρόσβαση από την πάνω μεριά.

Ο Τσούτσουρος στέκει μοναχικός δίπλα στη βραχώδη ακτή, έπειτα από μια ορεινή διαδρομή στα αφιλόξενα Αστερούσια, (ίσως την πιο ιδιαίτερη μικρή οροσειρά της Ελλάδας, κατά την προσωπική μου γνώμη), ή μάλλον στους πρόποδές τους. Η ευρύτερη περιοχή είναι γεμάτη έρημους λόφους, σπηλιές, μέρη που τα ζώνουν τρομακτικοί θρύλοι, άγνωστες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, και άλλα πολλά και περίεργα. Ο ίδιος ο Τσούτσουρος είναι ένα μέρος με παράξενη ατμόσφαιρα, σπηλαιώδη πετρώματα και έντονα ιονισμένη θάλασσα και όπου, όπως διαπιστώσαμε τότε, φιλοξενεί και μερικούς πολύ παράξενους κατοίκους.

Οι πληροφορίες μου έλεγαν ότι στην ευρύτερη περιοχή του Τσούτσουρου και των ανατολικών Αστερουσίων έπρεπε να βρισκόταν ένα άνοιγμα ή σπηλιά που οδηγούσε στο εσωτερικό της γης και στη θρυλική ταφική κρύπτη του Μίνωα, ή –έτσι, κάπως αόριστα– «έναν υπόγειο χώρο που κρύβει τα μεγαλύτερα μυστικά της Ελλάδας, με κοσμοϊστορική σημασία, που αν ανακαλυφθεί θα είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη όλων των εποχών κι αν δημοσιοποιηθεί θα φέρει τα πάνω-κάτω.»

Τότε, σε δύο διαφορετικές δόσεις εξερεύνησα όσο μπορούσα στα Αστερούσια και ειδικά την ευρύτερη περιοχή από τον Τσούτσουρο μέχρι την τοποθεσία που λέγεται «Παράνυμφοι» και –μεταξύ άλλων παράξενων καταστάσεων που δεν επαρκούν οι σελίδες για να τις διηγηθώ– ανακαλύψαμε τρεις σπηλιές οι οποίες ήταν σφραγισμένες με ενισχυμένο μπετόν. Στρατιωτικές περιπολίες γινόντουσαν στην περιοχή. Άνθρωποι μας παρακολουθούσαν με κιάλια. Παράξενα περιστατικά. Μυστηριώδεις παραδόσεις και θρύλοι της περιοχής. Τα σπίτια στον Τσούτσουρο χτισμένα πάνω από σπηλιές, δίπλα σε σπηλαιώδη ανοίγματα, άλλα με έναν βράχο για τοίχο τους. Τη νύχτα ο ύπνος άσχημος για μένα, γεμάτος εφιάλτες.

Οι ίδιες οι επισημάνσεις των ερευνών μας για τις παράξενες ιστορίες στον Τσούτσουρο, δημιούργησαν μια ολόκληρη νεομυθολογία για τον τόπο, η οποία εξελίσσεται ακόμη και μεγαλώνει, από πολλούς ανθρώπους που έχουν ενδιαφερθεί λίγο ή πολύ για όλα αυτά, κι έτσι προσφέρει ο καθένας τον δικό του λίθο στον μύθο.

Αυτό μου φαίνεται σχεδόν φυσικό, διότι πολλά είναι αυτά που μπορεί να διηγηθεί ένας κυνηγός του Παράξενου για τον Τσούτσουρο και τα Αστερούσια, αν και δεν μπορεί να διακριθεί εύκολα το σύνορο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Άλλωστε, είναι τα μέρη με τις περισσότερες θεάσεις UFO στην Κρήτη, στην ευρύτερη περιοχή έχουν επανειλημμένα εξαφανιστεί άνθρωποι, ενώ μόνο οι θρύλοι και οι παραδόσεις που υπάρχουν σε αυτά τα μέρη, αρκούν για να γεμίσουν τις σελίδες ενός βιβλίου. Και, όλα αυτά, μοιάζουν να συνδέονται και, σαν να μην έφτανε αυτό, συνδέονται και με πολλά άλλα, αλλού.

Παλαιότερα είχα ακολουθήσει τις ίδιες ιστορίες στον νομό Λασιθίου: 

στο «Σπήλαιο της Τράπεζας», στη σπηλιά «Βρόκαστρο» και στη «Ζακροσπηλιά». Κοντά στη Ζακροσπηλιά Γερμανοί αρχαιολόγοι ακολουθούσαν τα ίχνη των θρύλων για νεράιδες, για να ανακαλύψουν ένα μυστικό αρχαίο νεκρομαντείο, είσοδο στον αρχαίο Κάτω Κόσμο των νεκρών. Όμως, ο Κάτω Κόσμος και ο βασιλιάς του δεν αποκαλύπτουν έτσι εύκολα τα μυστικά τους. Εκτός βέβαια κι αν είσαι ένας ανίδεος βοσκός που ακολουθεί τη θρυλική αίγα μέσα από την τρύπα. Φυσικά, έτσι κι αλλιώς, ο απρόσκλητος επισκέπτης σε αυτά τα υπόγεια μέρη θα πρέπει να περάσει πρώτα από τους φύλακες, οι οποίοι, μάλιστα, φαίνεται να είναι κάποιο είδος αρχαίων ρομπότ!


Μια σχεδόν ίδια ιστορία για την ανακάλυψη ενός υπόγειου τόπου γεμάτου χρυσά αυτόματα και αρχαίες τεχνολογίες, πυραμίδες και κάποιον σημαντικό τάφο, σχετίζεται και με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Ο Σικελιανός, μαζί με την βαθύτατα ενημερωμένη στον μυστικισμό σύζυγό του Εύα Πάλμερ, έχτισαν ένα σπίτι στους Δελφούς, ακριβώς πάνω από το ονειρομαντείο που υπάρχει εκεί, όπου έμεναν πολλούς μήνες τον χρόνο. Σήμερα το σπίτι είναι μουσείο, που μεταξύ άλλων εκθεμάτων φιλοξενεί και κάποιες θεατρικές κούκλες «Σαυρίτες» σε φυσικό μέγεθος.

Εκεί ο Σικελιανός είχε έρθει σε επαφή με κάποιον βοσκό, ο οποίος ακολουθώντας –τι άλλο– την κατσίκα του, είχε ανακαλύψει ένα σπήλαιο στο οποίο υπήρχαν αγάλματα που μιλούσαν, αρχαία αυτόματα ή κάτι παρόμοιο, τα οποία υποτίθεται ότι φρουρούσαν κάποιο σημαντικό μυστικό. Προσπαθούσε να πείσει τον γέροντα βοσκό να του αποκαλύψει περισσότερα, εκείνος φοβόταν, αρνούταν να του δείξει που είναι το μέρος, αλλά ο Σικελιανός είχε αναγνωρίσει «κάτι» στην ιστορία του που του έδειχνε ότι δεν ήταν φανταστική. Ερευνώντας αυτή την ιστορία, ανακάλυψα πολλές ενδείξεις που οδηγούσαν στο λεγόμενο «σπήλαιο του Κόχραν». Ο Κόχραν ήταν ένας Άγγλος ερευνητής που διερευνούσε την ίδια ιστορία για τον Σικελιανό, ώσπου εξαφανίστηκε. Όταν ανακαλύφθηκε το πτώμα του σε μια σπηλιά στη χαράδρα κάτω από το Κατόπτριον Όρος στους Δελφούς, κάποιοι την ονόμασαν «σπήλαιο του Κόχραν»

Στον Βόλο, έμαθα για έναν βοσκό που ανακάλυψε μια σπηλιά η οποία οδηγούσε σε μία μυστική αίθουσα που περιείχε μια μαρμάρινη στρογγυλή τράπεζα, για αυτό και ονόμασε το μέρος «Σπηλιά της Τράπεζας» ή «σπηλιά των αδελφών της στρογγυλής τραπέζης». Γύρω από την τράπεζα κάθονταν χρυσά αγάλματα. Μόλις μπήκε μέσα και τα παρατήρησε έκθαμβος για λίγο, εκείνα άρχισαν να κινούνται και να του μιλούν! Έντρομος το έβαλε στα πόδια. Αργότερα, προσπάθησε να ξαναβρεί τη σπηλιά αυτή αλλά δεν μπορούσε να την εντοπίσει, μπορεί και να το λέει αυτό για να αποφύγει τις αναμενόμενες ερωτήσεις.

Στη Γκιόνα, ένας βοσκός ανακάλυψε μια υπόγεια μικρή κοιλάδα με χρυσές πυραμίδες, το αποκάλυψε σε έναν φίλο του, πήγε να βγάλει τους θησαυρούς αλλά εξαφανίστηκε εκεί κάτω, τουλάχιστον, αυτό διηγείται ο φίλος του. Στη Ροδόπη, ένας μηχανικός δημοσίων έργων ανακάλυψε το ίδιο μέρος. Διάνοιγε μια σήραγγα για να περάσει το ποτάμι κι έπεσε σε ένα κατώτερο επίπεδο στο οποίο υπήρχε ένας πλακοστρωμένος δρόμος φωτισμένος με λάμπες που χανόταν στο βάθος. Συνάντησε τα αγάλματα που μιλούσαν, τράπηκε σε φυγή κι ορκίστηκε να μη μιλήσει ποτέ για την ακριβή τοποθεσία. Και σε άλλα μέρη το ίδιο, πάντα περίπου η ίδια η ιστορία.

Πριν από λίγο καιρό, ένας καλός μου φίλος, χωρίς να ξέρει τίποτε για όλη αυτή τη μυστική νεομυθολογία, μου διηγήθηκε για έναν φίλο του ψαρά στη Λευκάδα, που ακολουθώντας μια ακτογραμμή με τη βάρκα του, ανακάλυψε ένα σπήλαιο με θαλάσσια πρόσβαση, μπήκε μέσα νομίζοντας ότι ήταν ένα από τα παλιά καταφύγια του υποβρύχιου Παπανικολής στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όμως, βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος με τα τιτάνια αγάλματα. Αλλά αυτός θυμάται που είναι η σπηλιά, όπως μου λέει ο φίλος μου.

Ταξιδεύοντας στη Σκωτία, στο Isle of Skye, στη Νήσο του Σκάι στις Εβρίδες, στα βορειοδυτικά της Σκωτίας, ανακάλυψα το εκπληκτικό και αινιγματικό Smith’s Rock, έναν τεράστιο και πολύ παράξενο βράχο, σαν φυσικό μεγαλιθικό μνημείο μέσα στην ερημιά. Έμαθα και για τον θρύλο. Ο θρύλος λέει ότι μέσα σ’ αυτόν τον βράχο κοιμούνται οι θρυλικοί Fians (Fingalians) και ότι αν κάποιος βρει την είσοδο και μπει εκεί μέσα και σφυρίξει με το «Wooden-Crier» που θα βρει εκεί (κάτι σαν τεράστια ξύλινη φλογέρα) τρεις φορές, αυτοί θα ξυπνήσουν από τον Άδη και θα είναι ζωντανοί και σώοι όπως ήταν κάποτε και θα περπατήσουν πάλι πάνω στη Γη.

Ένας σιδεράς (Smith, απ’ όπου και το όνομα του βράχου) αποφάσισε να λύσει τον γρίφο του θρύλου και ανακάλυψε εκεί στο βράχο μια μυστική πόρτα με μια κλειδαριά. Με πολύ κόπο έφτιαξε ένα κλειδί που να ταιριάζει στην κλειδαριά και πήγε και την ξεκλείδωσε. Βρέθηκε σε ένα τιτάνιο υπόγειο μέρος, κάτω από το νησί, όπου κείτονταν δεκάδες γίγαντες σαν να κοιμόντουσαν. Ο μεγαλύτερος απ’ αυτούς είχε ακουμπισμένο δίπλα του ένα μεγάλο κούφιο κορμό δέντρου κι ο σιδεράς κατάλαβε ότι αυτή πρέπει να ήταν η φλογέρα.

Με τα πολλά, κατάφερε να την ανασηκώσει λίγο και να φυσήξει μέσα της με όλη του τη δύναμη. Αλλά αυτή ήχησε τόσο ξαφνικά και τόσο πολύ δυνατά, που ο σιδεράς νόμισε ότι θα γκρεμιστεί ο βράχος που έστεκε από πάνω του. Τότε ξύπνησαν οι γίγαντες και σηκώθηκαν κι αυτός τρόμαξε τόσο πολύ που το ‘βαλε στα πόδια, βγαίνοντας από τον βράχο μέσα από την πόρτα και κλειδώνοντας την αμέσως πίσω του. Επειτα πέταξε το κλειδί μέσα στη λίμνη που είναι κοντά στο βράχο, που λέγεται The Lake of the Smith’s Rock, όπου στον πάτο της βρίσκεται μέχρι σήμερα, περιμένοντας αυτόν που θα το ανακαλύψει, για να ξυπνήσει πάλι τους Τιτάνες και να επιστρέψουν από τον Κάτω Κόσμο.

Ταξιδεύοντας στην Ιρλανδία, ανακάλυψα ότι τα ίδια περίπου περιστατικά διηγούνται οι ντόπιοι στο Sleepers’ Hill (τον Λόφο των Κοιμωμένων) κοντά στους κούφιους τύμβους του αρχαίου Newgrange στο County Meath (όπου διατηρούσε τα κτήματά του ο συγγραφέας Λόρδος Ντάνσανυ), κι εκεί εντοπίζεται και η μυθική κατοικία του Angus Ong, του βασιλιά των «Daoine Sidhe», δηλαδή των ξωτικών. 

Εκεί, στη Σπηλιά των Κοιμωμένων της Ιρλανδίας (Cave of the Sleepers of Erin), κοντά στο δάσος του Glyn Cagny Glen, πιστεύεται σήμερα ότι κατοικεί σε ύπνο ο Angus Ong, ένας από τους αρχαιότερους θεούς των Κελτών, και η κόρη του Caitlin. Ο Angus είναι ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου. Ενώ στο Sligo, στο Ben Bulben, υπάρχει ένας αρχαίος λόφος που στην κορυφή του υπάρχει ένας τεράστιος επίπεδος βράχος σαν τύμβος, ο οποίος φαίνεται και από πολύ μακριά και η θέα του δεσπόζει στην περιοχή, που υποτίθεται ότι είναι ο τάφος της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου, της μάγισσας βασίλισσας των ξωτικών, της Moab.

Οι παγανιστές της βόρειας Ευρώπης πίστευαν -και πιστεύουν ακόμη- ότι οι ιερείς-βασιλιάδες και οι ιέρειες-βασίλισσες, συγχωνεύονται σε τέτοιο σημείο με τη χώρα που κυβερνούν, που καταλήγουν να αντιπροσωπεύουν την ίδια τη γη. Κάποιοι συγκεκριμένοι ήρωες, τόσο σήμερα όσο και παλαιότερα, επέλεγαν μια εθελοντική θυσία, επιφέροντας στον εαυτό τους το θάνατο και την αναγέννηση, με το να απορροφηθεί η συνείδησή τους από τη γη. Οι αρχαίοι ιερείς βασιλιάδες το έκαναν αυτό χρησιμοποιώντας μια ολόκληρη χώρα ή μια φυλή ή έναν τόπο και μπορούμε να τους ανακαλύψουμε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, σε μια κατάσταση αιώνιας στάσης.

Συχνά είναι οι φύλακες του τόπου και ξυπνούν μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος ή μεγάλη ανάγκη. Ένας θρύλος που θυμίζει όχι μόνο την επιστροφή του βασιλιά Αρθούρου από το Άβαλον, αλλά και τον ελληνικό θρύλο για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Ο θρύλος επαναλαμβάνεται παντού και συνήθως αποκαλείται «Ο Βασιλιάς Κάτω από τον Λόφο». Μιλά πάντα για κάποιον τοπικό ήρωα ο οποίος δεν πέθανε, αλλά κοιμάται σε ένα μυστικό μέρος, περιμένοντας το κάλεσμα των συμπατριωτών του όταν θα έχουν την ανάγκη του.

Ένας ανίδεος για όλα αυτά Γερμανός ερευνητής μου είχε διηγηθεί για το μεγάλο Kyffhauserberg στη Θουριγγία, μέσα στο βουνό αυτό, όπως μου είπε, κοιμάται ο Φρέντερικ Μπαρμπαρόσα και οι έξι ιππότες του. Ένας βοσκός -φυσικά- ακολουθώντας ένα πρόβατο εισχώρησε στην καρδιά του βουνού από μια σπηλιά κι εκεί ανακάλυψε μια αίθουσα όπου καθόταν ο αυτοκράτορας σε μια πέτρινη τράπεζα μαζί με τους ιππότες του. Η κόκκινη γενειάδα του Μπαρμπαρόσα ήταν τεράστια και απλωνόταν κυκλώνοντας το τραπέζι. 

Μόλις μπήκε μέσα στην αίθουσα ο βοσκός, ο Μπαρμπαρόσα ξύπνησε από τον αιώνιο νεκροζώντανο ύπνο του και ρώτησε με βαριά φωνή: «Πετούν ακόμη τα κοράκια πάνω από τα βουνά;» «Ναι, κύριε, πετούν», απάντησε ο βοσκός. «Τότε πρέπει να κοιμηθούμε άλλα εκατό χρόνια» είπε ο Μπαρμπαρόσα και έμεινε πάλι ακίνητος. Αλλά όταν η γενειάδα του κυκλώσει τρεις φορές το τραπέζι, τότε ο αυτοκράτορας θα σηκωθεί μαζί με τους ιππότες του και θα βγει στην επιφάνεια για να λυτρώσει τη Γερμανία και να την ξανακάνει το μεγαλύτερο βασίλειο της Ευρώπης.

Ο Ντάντε, στη Θεία Κωμωδία, παρουσιάζει τον Μίνωα να έχει ουρά δράκοντα, την οποία κυκλώνει γύρω από το σώμα του τόσες φορές, όσα τα επίπεδα της κόλασης που καταδικάζεται να κατέβει ο νεκρός που δικάζει. Στο μεταξύ, ο βασιλιάς Olaf Tryggvason περιμένει σε ένα αντίστοιχο υπόγειο μέρος στη Νορβηγία, για τις αντίστοιχες συνθήκες για να αναστηθεί και να κατακτήσει τον κόσμο.

Ο μυστικιστικός χριστιανικός θρύλος των «Επτά Κοιμωμένων Νέων της Εφέσου», σχετίζεται επίσης με όλα αυτά. Το 250 μ.κ.ε. επτά νεαροί κρύφτηκαν σε μια σπηλιά κοντά στην Έφεσο για να γλιτώσουν από τους διωγμούς. Αποκοιμήθηκαν στη σπηλιά και ανακαλύφθηκαν εκεί τριακόσια χρόνια μετά, το ίδιο νέοι όσο ήταν όταν κοιμήθηκαν. Η μνήμη αυτών των «επτά αγίων» γιορτάζεται στις 27 Ιουλίου. Στην Κρήτη, κοντά στη Φαιστό, υπάρχουν οι «Άγιοι Δέκα» και κάτω από την εκκλησία τους σε μια κρύπτη υπάρχουν οι τάφοι αυτών των αγίων, που ο θρύλος λέει ότι κάποτε θα ξεσηκωθούν. Ακόμη πιο αρχαία είναι η ιστορία του Επιμενίδη, ο οποίος περιπλανήθηκε σε μια «νεραϊδοσπηλιά» (Νυμφαίο) της Κρήτης, τον 7ο αιώνα π.κ.ε. άκουσε τα τραγούδια των νυμφών, των νεράιδων, αποκοιμήθηκε και ξύπνησε εκατό χρόνια αργότερα.

Στη Βόρεια Μυθολογία, ο Θεός Βόταν μαγεύει τη Μπρουνχίλντα και τη βάζει να κοιμηθεί αιώνια σε ένα βαθύ σπήλαιο, περικυκλωμένη από μια μαγική άσβηστη φωτιά, από τις φλόγες της οποίας μόνο ο πιο γενναίος ήρωας μπορεί να περάσει και να ξυπνήσει τη Μπρουνχίλντα μ’ ένα φιλί. Σύμφωνα με ορισμένους χριστιανούς μυστικιστές, ο κοιμώμενος ήρωας, βασιλιάς ή βασίλισσα, συμβολικά δεν είναι παρά ο ίδιος ο Εωσφόρος, ένας τιτάνας που κοιμάται στο κέντρο της Γης (στην Κούφια Γη) μια μυστικιστική πεποίθηση που πρώτος την κατέγραψε ο Δάντης στην Κόλαση της Θείας Κωμωδίας.

Το σπήλαιο των Νυμφών ή «σπηλιά των επτά παρθένων» στην Κάλυμνο, ονομάστηκε έτσι επειδή κατέφυγαν σε αυτό μια παρέα από επτά νεαρές κοπέλες, για να ζητήσουν προστασία από τις Νύμφες, αλλά δεν κατάφεραν να ξαναβγούν από εκεί μέσα και πέθαναν ή απολιθώθηκαν ή εξαφανίστηκαν «από το πρόσωπο της γης».

Εκεί, στα αρχαία χρόνια, λατρεύονταν οι Νύμφες, που επικοινωνούσαν με τους ανθρώπους μέσα σε αυτό το σπήλαιο, γι’ αυτό και ανακαλύφθηκαν εκεί πολλά μαγικά αγαλματίδια που αφήνονταν ως προσφορές στις κόγχες των βράχων του. Φτιάχνοντας τα μικρά αυτά είδωλα, οι άνθρωποι παρουσίαζαν στις Νύμφες ένα είδωλο του εαυτού τους, πιστεύοντας ότι αυτές θα πάρουν την ψυχή τους που συμβολιζόταν μαγικά με το είδωλο, προς τον υπόγειο νεραϊδιακό αλλόκοσμο, εξασφαλίζοντας έτσι μια -τηλεπαθητική- επικοινωνία που θα τους φανέρωνε τα μελλοντικά συμβάντα της ζωής τους. Αν γινόταν αποδεκτή η προσφορά, ακουγόταν μέσα από την σπηλιά το «Νυμφαίο», ένα ιδιαίτερο τραγούδι των νυμφών.

Το σπήλαιο αυτό θεωρούνταν από πάντοτε ως πύλη για τον κόσμο των νυμφών, που αργότερα ονομάστηκαν δαίμονες από το χριστιανικό ιερατείο, ώσπου στις αρχές του αιώνα οι παπάδες της Καλύμνου και άλλων νησιών μαζί με πολλούς ντόπιους γκρέμισαν και κατέστρεψαν μεγάλο μέρος του σπηλαίου με σκοπό να το σφραγίσουν. Μερικά από τα μικρά είδωλα των «αιτήσεων νυμφαίας επικοινωνίας» διασώζονται στο τοπικό μουσείο. Όλα αυτά, είναι θολά ίχνη, απόμακρα κομμάτια μιας σπαραγμένης εικόνας, που φαίνεται τελικά να οδηγούν σε ένα μεγάλο μυστικό.

Πού είναι ο τάφος του Βασιλιά του Κάτω Κόσμου;

«Εκεί ακόμη βρίσκονται οι λαμπρές μαρμαρένιες πύλες,
με το χάλκινο κατώφλι, ακλόνητο,
που στηρίζεται σ’ απέραντες ρίζες, αυτοφυείς.
Εκεί κάτω,
μακριά απ’ τους θεούς,
ο Τιτάνας διαμένει,
πέρα από το χάος το ζοφερό»
Ησίοδος, Θεογονία

ΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ ΤΟΥ ΑΔΗ

Για εκείνους που νομίζουν ότι οι ποταμοί του Κάτω Κόσμου, Αχέρων, Κωκυτός και Πυριφλεγέθων, είναι φανταστικοί, αντιγράφω τα παρακάτω από το σπανιότατο βιβλίο του Λυκειάρχη Φώτη Οικονόμου, Θεσπρωτία, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι ημερών ημών:

«Ο Αχέρων (=άνευ χαράς ή άχεα ρέων) ποταμός του άγχους και των στεναγμών, ο κοινός λεγόμενος «Ποτάμι Γλυκύ» ή «Μαυροπόταμος» ή και «Ποτάμι Φαναρίου» πηγάζει από τους πρόποδας του Τομάρου (Ολύτσικα) και διαρρέων την πεδιάδα του Φαναρίου εκβάλλει μεσημβρινώς της Σπλάντζης (ν. Αμμουδιάς). Κατά τον ρούν του εις τους πρόποδας του Αβαρίκου, ενώνεται με τον ποταμό Ντάλα και εις το μέσον της πεδιάδας του Φαναρίου δέχεται τα ύδατα του από βορρά κατερχομένου Κωκυτού. Τα ύδατα του διερχόμενα μεταξύ στενών, πολύ βαθέων, σκοτεινών και φοβερών φαράγγων, δημιουργούν υποχθονίους βοάς, αι οποίαι προκαλούν αορίστους φόβους εις τον άνθρωπον.

»Ο Κωκυτός (=ποταμός των ολολυγμών και των θρήνων) ωνομάσθη ούτω, διότι κατά τας δοξασίας των αρχαίων, εις όχθας αυτού εκάθηντο και εθρήνουν οι νεκροί δια την εγκατάλειψιν του κόσμου δια τας αμαρτίας των. Ο ποταμός ούτος, ο κοινός ονομαζόμενος «Βάβα» πηγάζει πλησίον του χωρίου Κρυσταλλοπηγή, διέρχεται από την πεδιάδα της Παραμυθίας και ενούται με τον Αχέροντα εις το χωρίον Μεσοπόταμος Φαναρίου. Ο Κωκυτός σχηματίζεται από δύο βραχίονας, το Παραμυθιώτικον και τον Βουβόν, που έλαβε το όνομα του από την αθόρυβον ροήν του.

»Ο Πυριφλεγέθων (=ο πύρ και φλόγας αναδίδων), την σήμερον ονομαζόμενος «Κακκαβάς» ο οποίος πηγάζει από την Άνω Σκαφιδωτήν, διασχίζων δε το οροπέδιο αυτής σβήνει ΒΑ των παρυφών του Καναλακίου. Ονομάζεται ούτω, διότι τα ύδατα αυτού κατά τας νηνέμους νύκτας του Μαρτίου και Ιουλίου εσπινθηροβόλουν παραδόξως και καταφανέστατα. Παρόμοιον φαινόμενον παρουσιάζει και ο Βουβός»

Λοιπόν, επειδή οι τρεις αυτοί ποταμοί, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία κυκλώνουν τον Άδη, τον Κάτω Κόσμο, κάποιος δεν έχει παρά να πάρει ένα χάρτη, να ακολουθήσει τις παραπάνω περιγραφές και να σχηματίσει μία ξεκάθαρη εικόνα για το γεωγραφικό κομμάτι κάτω από το οποίο βρίσκεται ο Άδης, ή έστω ο γεωγραφικός χώρος υποδοχής του!
***
@Παντελής Γιαννουλάκης / ερευνητής, συγγραφέας, εκδότης του παράξενου περιοδικού strange

terrapapers

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ