Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «1984» του Τζώρτζ Όργουελ
-Έτσι, σε κάποιο στιγμή το μίσος του Ουίνστον δε στρεφόταν καθόλου εναντίον του Γκόλντστάιν, αλλά απεναντίας, εναντίον του Μεγάλου Αδερφού, του Κόμματος, και της Αστυνομίας της Σκέψης• και σε τέτοιες στιγμές η ψυχή του ήταν με το μέρος αυτού του μοναχικού αιρετικού, στην οθόνη που τόσο χλευάζαν, που ήταν ο μοναδικός φρουρός της αλήθειας και της λογικής σ΄ ένα κόσμο φτιαγμένο από ψέμματα.
-Τώρα, καταλάβαινε καλύτερα από πρίν, για ΠΟΙΟ λόγο τη μισούσε. Τη μισούσε γιατί ήταν νέα, όμορφη και ανέραστη, γιατί ήθελε να κοιμηθεί μαζί της κι αυτό δε θα γινόταν ποτέ…
-Να κρύβει τα αισθήματά του, να ελέγχει την έκφρασή του, να κάνει ό,τι έκαναν όλοι, ήταν ενστικτώδεις αντιδράσεις.
-Πάντα τη νύχτα – οι συλλήψεις γίνονταν πάντα τη νύχτα. Το ξαφνικό τίναγμα μεσ΄ τον ύπνο, το τραχύ χέρι που τράνταζε τον ώμο σου, τα φώτα να πέφτουν εκτυφλωτικά μεσ΄ τα μάτια σου, τα σκληρά πρόσωπα που περικύκλωναν το κρεββάτι σου.
–Η καρδιά του χτυπούσε σαν ταμπούρλο, αλλά το πρόσωπό του, από μακριά συνήθεια ήταν μάλλον ανέκφραστο.
-Ήταν σχεδόν φυσικό, άτομα πάνω απ΄ τα τριάντα να φοβούνται τα παιδιά τους.
-…το ευμετάβλητο του παρελθόντος.
–Δεν όριζες τίποτα εκτός από τα λίγα κυβικά εκατοστόμετρα μέσα στο κεφάλι σου.
–Μπροστά του υπήρχε η προοπτική όχι του θανάτου, αλλά του εκμηδενισμού.
-Αλλά όσο την εξέφραζε κατά κάποιο αόριστο τρόπο η συνοχή δεν έσπαζε.Συνεχίζεις την ανθρώπινη κληρονομιά, όχι με το να ακούγεσαι, αλλά με το να παραμένεις ισορροπημένος.
-Το έγκλημα της σκέψης δεν επιφέρει το θάνατο: το έγκλημα της σκέψης ΕΙΝΑΙ ο θάνατος.
–Τώρα που ένιωθε τον εαυτό του νεκρό, απέκτησε σημασία το να παραμείνει ζωντανός όσο πιο πολύ γινόταν.
-Αλλά για κάθε άνθρωπο υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να υποφέρει που δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το θάρρος και τη δειλία. Όταν πέφτεις από ένα ύψος, δεν είναι δειλία να πιαστείς από ένα σκοινί. Όταν ανεβαίνεις απ ότα βάθη του νερού, δεν είναι δειλία να γεμίσεις τους πνεύμονές σου μ΄ αέρα. Είναι μόνο ένα ένστικτο, που δεν μπορείς να μην υπακούσεις.
-Ω, πεισματάρη που εξορίστηκες με τη θέλησή σου από την πατρική αγκαλιά! Δυο δάκρυα που μύριζαν τζίν κύλησαν στα πλάγια της μύτης του. Αλλά όλα ήταν εντάξει, όλα πήγαιναν καλά, ο αγώνας είχε τελειώσει. Είχε κερδίσει τη μάχη με τον εαυτό του. ΑΓΑΠΟΥΣΕ το μεγάλο Αδερφό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.