ΕΓΩ ΛΑΓΝΕΙΑΣ
Λόγω του ότι, κατά την περασμένη εποχή των Ιχθύων, η Καθολική Εκκλησία περιόρισε υπερβολικά την ηθική ζωή των ανθρώπων με πολλαπλές απαγορεύσεις, δεν μπορεί να προκληθεί έκπληξη που ο ίδιος ο Σατανάς, σαν ζωντανή ενσάρκωση των ισχυρότερων ζωικών επιθυμιών, απασχόλησε με ξεχωριστό τρόπο την φαντασία των ανθρώπων εκείνων που, υπάρχοντες μέσα στην ελεύθερη κοινωνία, πίστεψαν ότι ήταν υποχρεωμένοι σε μια ιδιαίτερα ενάρετη ζωή.
Έτσι και σύμφωνα με την αναλογία των αντιθέτων, ήταν απαιτούμενο τόσο πολύ έντονα, ακριβώς από το υποσυνείδητο, που βρίσκεται μέσα στον καθημερινό νου, όταν οι ενστικτώδεις ενέργειες (κάποτε καταπιεσμένες) ή η ώθηση απαιτούσαν λίγη ή πολλή δράση.
Αυτή η τρομακτική επιθυμία για την δράση, ήξερε να αυξάνει κατά τέτοιον τρόπο την σεξουαλική λίμπιντο, που σε πολλές χώρες κατέληξε σε ένα σαρκικό φρικτό εμπόριο με το κακό.
Ο σοφός Waldemar λέει στο κείμενο το ακόλουθο:
«Μέσα στο Hessimont δέχθηκαν επίσκεψη οι μοναχές -όπως το αναφέρει ο Wyer, ο γιατρός του δωματίου του Clewe- από ένα Δαιμόνιο που τις νύχτες ορμούσε σαν μια δίνη αέρος μέσα στην κρεβατοκάμαρα και ηρεμώντας ξαφνικά, έπαιζε την κιθάρα τόσο θαυμάσια, που οι μοναχές έμπαιναν στον πειρασμό να χορέψουν.
Μετά πηδούσε με μορφή σκυλιού στο κρεβάτι μιας από αυτές, για την οποία επίσης υποψιαζόντουσαν ότι είχε καλέσει η ίδια τον Κακό. Ως εκ θαύματος δεν τους πέρασε από το μυαλό να φέρουν την υπόθεση αυτή στα χέρια της Ιεράς Εξέτασης».
Αναντίρρητα προκύπτει ότι εκείνο το Δαιμόνιο μεταμορφωμένο σε φλογερό σκύλο σαν την φωτιά, ήταν ένα Εγώ λαγνείας και μετά το παίξιμο της κιθάρας χανόταν στο σώμα της αφέντρας του που κείτονταν στο κρεβάτι της.
Καημένη μοναχή, των προγονικών σεξουαλικών παθών πολύ ισχυρά καταπιεσμένων, πόσο είχε υποφέρει.
Έκπληξη! Η σεξουαλική δύναμη αυτής της δυστυχισμένης αναχωρήτριας αντί να δημιουργήσει δαιμόνια μέσα στο κοινόβιο, θα μπορούσε να είχε εξαλείψει με το δόρυ του Έρωτα τις απωθημένες κτηνωδίες, αν είχε ακολουθήσει τον δρόμο του Τέλειου Γάμου.
Ο γιατρός της κάμαρας Wyer περιγράφει μετά μία περίπτωση που παρουσιάζει την «Ερωτομανία» των καλογριών της Ναζαρέτ, στην Κολωνία.
«Αυτές οι μοναχές είχαν υποστεί, κατά την διάρκεια πολλών χρόνων όλων των ειδών βασανισμούς του διαβόλου• όταν κατά το έτος 1564 έγινε μεταξύ τους μία σκηνή ιδιαίτερα τρομακτική. Είχαν ριχτεί στην γη στην ίδια στάση της σαρκικής δράσης και κρατούσαν τα μάτια κλειστά και όσο καιρό γινόταν αυτό έτσι παρέμειναν». Τα κλειστά μάτια δείχνουν εδώ χωρίς αμφιβολία την σεξουαλική δράση με το δαιμόνιο. την αυτο-συνουσία. δηλαδή εννοείται η συνουσία με το Εγώ της λαγνείας προβαλλόμενο έξω από το υποσυνείδητο.
Έτσι και σύμφωνα με την αναλογία των αντιθέτων, ήταν απαιτούμενο τόσο πολύ έντονα, ακριβώς από το υποσυνείδητο, που βρίσκεται μέσα στον καθημερινό νου, όταν οι ενστικτώδεις ενέργειες (κάποτε καταπιεσμένες) ή η ώθηση απαιτούσαν λίγη ή πολλή δράση.
Αυτή η τρομακτική επιθυμία για την δράση, ήξερε να αυξάνει κατά τέτοιον τρόπο την σεξουαλική λίμπιντο, που σε πολλές χώρες κατέληξε σε ένα σαρκικό φρικτό εμπόριο με το κακό.
Ο σοφός Waldemar λέει στο κείμενο το ακόλουθο:
«Μέσα στο Hessimont δέχθηκαν επίσκεψη οι μοναχές -όπως το αναφέρει ο Wyer, ο γιατρός του δωματίου του Clewe- από ένα Δαιμόνιο που τις νύχτες ορμούσε σαν μια δίνη αέρος μέσα στην κρεβατοκάμαρα και ηρεμώντας ξαφνικά, έπαιζε την κιθάρα τόσο θαυμάσια, που οι μοναχές έμπαιναν στον πειρασμό να χορέψουν.
Μετά πηδούσε με μορφή σκυλιού στο κρεβάτι μιας από αυτές, για την οποία επίσης υποψιαζόντουσαν ότι είχε καλέσει η ίδια τον Κακό. Ως εκ θαύματος δεν τους πέρασε από το μυαλό να φέρουν την υπόθεση αυτή στα χέρια της Ιεράς Εξέτασης».
Αναντίρρητα προκύπτει ότι εκείνο το Δαιμόνιο μεταμορφωμένο σε φλογερό σκύλο σαν την φωτιά, ήταν ένα Εγώ λαγνείας και μετά το παίξιμο της κιθάρας χανόταν στο σώμα της αφέντρας του που κείτονταν στο κρεβάτι της.
Καημένη μοναχή, των προγονικών σεξουαλικών παθών πολύ ισχυρά καταπιεσμένων, πόσο είχε υποφέρει.
Έκπληξη! Η σεξουαλική δύναμη αυτής της δυστυχισμένης αναχωρήτριας αντί να δημιουργήσει δαιμόνια μέσα στο κοινόβιο, θα μπορούσε να είχε εξαλείψει με το δόρυ του Έρωτα τις απωθημένες κτηνωδίες, αν είχε ακολουθήσει τον δρόμο του Τέλειου Γάμου.
Ο γιατρός της κάμαρας Wyer περιγράφει μετά μία περίπτωση που παρουσιάζει την «Ερωτομανία» των καλογριών της Ναζαρέτ, στην Κολωνία.
«Αυτές οι μοναχές είχαν υποστεί, κατά την διάρκεια πολλών χρόνων όλων των ειδών βασανισμούς του διαβόλου• όταν κατά το έτος 1564 έγινε μεταξύ τους μία σκηνή ιδιαίτερα τρομακτική. Είχαν ριχτεί στην γη στην ίδια στάση της σαρκικής δράσης και κρατούσαν τα μάτια κλειστά και όσο καιρό γινόταν αυτό έτσι παρέμειναν». Τα κλειστά μάτια δείχνουν εδώ χωρίς αμφιβολία την σεξουαλική δράση με το δαιμόνιο. την αυτο-συνουσία. δηλαδή εννοείται η συνουσία με το Εγώ της λαγνείας προβαλλόμενο έξω από το υποσυνείδητο.
«Μια κοπέλα δεκατεσσάρων χρόνων -λέει ο Wyer- που ήταν κλεισμένη μέσα στο μοναστήρι ήταν αυτή που έδωσε την πρώτη ένδειξη πάνω σ’ αυτό το θέμα. Συχνά είχε δοκιμάσει παράξενα φαινόμενα στο κρεβάτι της, αποκαλύφθηκε από τα πνιχτά χαχανητά της και, αν και προσπάθησε να απομακρύνει το στοιχείο με μια αγιασμένη εσθήτα, αυτό επέστρεφε κάθε βράδυ.
Αποφασίστηκε να ξαπλώσει μαζί της μια μοναχή, με το σκοπό να την βοηθήσει να αυτό-υπερασπισθεί, αλλά η καημένη πανικοβλήθηκε αμέσως μόλις άκουσε την κλαγγή της μάχης. Τελικά, η νεαρή κυριεύθηκε τελείως και ατυχώς χτυπιότανε από τους σπασμούς. Όταν βρισκόταν σε κρίση, φαινόταν σαν να μη μπορούσε να δει και ακόμα, όταν φαινόταν να είχε λίγο από τα λογικά της και καλή όψη, πρόφερε παράξενες και αβέβαιες λέξεις που έφταναν ως την απελπισία.
Ερεύνησα αυτό το φαινόμενο σαν γιατρός μέσα στην μονή την 5η Μαΐου 1565, παρευρισκόμενου του ευγενούς και διακεκριμένου Η. Η. Constantino Fon Lyskerken. τιμημένου συμβούλου και του μαέστρου Juan Alternau, προηγούμενου πρύτανη του Clewe. Ήταν επίσης παρόντες ο δάσκαλος Juan Eshst, αναγνωρισμένος Δόκτωρ της ιατρικής και τελικά, ο γιος μου Ερρίκος, επίσης Δόκτωρ της Φαρμακολογίας και Φιλοσοφίας.
Διάβασα σε αυτή την περίπτωση φοβερά γράμματα που είχε γράψει η κοπέλα στον γαμπρό της, αλλά κανένας από μας δεν είχε την αμφιβολία ούτε για μια στιγμή ότι είχανε γραφτεί από την δαιμονισμένη στις κρίσεις της.
Ανακαλύφθηκε ότι η αιτία οφειλόταν σε μερικούς νέους που παίζοντας με την μπάλα εκεί• κοντά, ξεκίνησαν ερωτικές σχέσεις με μερικές μοναχές, σκαρφαλώνοντας μετά στους τοίχους για να ευχαριστηθούν με τις ερωμένες τους.
Αποκαλύφθηκε η περίπτωση και έκλεισαν το δρόμο. Αλλά τότε ο Διάβολος, ο ταχυδακτυλουργός, ξεγέλασε την φαντασία των καημένων και πήρε την μορφή των φίλων τους (και έγινε ένα καινούργιο Εγώ λαγνείας) και τις έκανε να παρουσιάσουν την τρομερή κωμωδία μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.
Εγώ έστειλα γράμματα στην μοναχή, στα οποία ξεδιαλύνεται όλο το θέμα και συνέστησα τα σωστά και Χριστιανικά φάρμακα, με την πρόθεση ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν να τερματίσουν την δυσάρεστη υπόθεση… »
Ο Ταχυδακτυλουργός Διάβολος δεν είναι τίποτα άλλο εδώ, παρά η ακριβής σεξουαλική δύναμη εξαγριωμένη, που από την στιγμή που δεν ήταν πια απασχολημένη με το εμπόριο των νέων, πήρε την μορφή του φίλου στην φαντασία και με τρόπο τόσο ζωντανό βέβαια, που η πραγματική εκτίμηση της δράσης ίσως έπαιρνε ακριβώς, εξ αιτίας της απομόνωσης, μορφές ακόμα πιο έντονες, όσον αφορά το επιθυμητό άλλο φύλο• μορφές τόσο πλαστικές που γοήτευαν το εσωτερικό μάτι του αχαλίνωτου ένστικτου, που για να εξηγηθούν έπρεπε ακριβώς να πληρώσει τα σπασμένα γυαλιά ο Διάβολος.
ΤΟ ΕΓΩ ΤΗΣ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑΣ
Ο σοφός συγγραφέας του βιβλίου Specimen of British Writers, Barnett, παρουσιάζει μια ασυνήθιστη περίπτωση μαγγανείας:
«Πριν πενήντα χρόνια ζούσε σε μια περιοχή της κομητείας του Sommerset μια γριά που την θεωρούσαν γενικά σαν μάγισσα.
Το σώμα της ήταν ξερακιανό και κυρτωμένο εξαιτίας της ηλικίας και περπατούσε με πατερίτσες. Η φωνή της ήταν σπηλαιώδης, μυστηριώδης αλλά με προσποιητή επισημότητα. Από τα μάτια της πήγαζε μια λάμψη διαπεραστική και σε όποιον έπεφτε πάνω τον άφηνε σιωπηλό από φόβο.
Ξαφνικά, ένας νεαρός υγιής και παλικάρι εικοσιενός ετών της ίδιας περιοχής, δέχτηκε επίθεση από έναν εφιάλτη τόσο ισχυρό, ώστε η υγεία του επηρεάστηκε και μέσα σε ένα διάστημα τριών ή τεσσάρων μηνών έγινε αδύναμος, χλωμός, αδύνατος με όλα τα συμπτώματα μιας ζωής που έσβηνε.
Ούτε αυτός ούτε κανένας από τους δικούς του αμφέβαλε για την αιτία και αφού συσκέφθηκαν πήρε αυτός την απόφαση να περιμένει ξάγρυπνος την μάγισσα.
Έτσι την ίδια νύχτα που ακολούθησε, κατά της μία και μισή, αντιλήφθηκε μερικά βήματα ανεπαίσθητα και μαλακά στην σκάλα.
Μια φορά, αφού έφθασε το τρομαχτικό ον, πήγε δίπλα στο κρεβάτι, ανέβηκε πάνω και σύρθηκε σιγά-σιγά προς το παλικάρι.
Αυτός την άφησε μέχρι που αυτή έφθασε στα γόνατά του και τότε την άρπαξε με τα δυο του χέρια απ’ τα μαλλιά και την κράτησε με σπασμωδική δύναμη, φωνάζοντας ταυτόχρονα την μητέρα του, που κοιμότανε σε ένα διπλανό δωμάτιο, για να φέρει φως.
Ενώ η μητέρα του πήγαινε να βρει το φως, πολέμησαν το παλικάρι και το άγνωστο ον στο σκοτάδι κατρακυλώντας βίαια και οι δύο μαζί στο πάτωμα, μέχρι που άρχιζε η σκάλα, η γυναίκα ξέφυγε με υπερφυσική δύναμη από τον νέο και εξαφανίστηκε σαν μια αστραπή από μπροστά του.
Η μητέρα βρήκε το γιο της όρθιο, λαχανιασμένο ακόμα από την προσπάθεια και στα δυο του χέρια είχε τούφες από μαλλιά.
Όταν μου αφηγήθηκε το φαινόμενο -λέει ο Barnett- τον ρώτησα με περιέργεια από πού είχε βγάλει το τρίχωμα. Σε αυτό μου απάντησε: «ήμουν ανόητος που δεν κατάφερα να την κρατήσω, γιατί αυτό θα είχε αποδείξει καλύτερα την ταυτότητα του προσώπου. Αλλά επάνω στην δίνη των συναισθημάτων μου την έριξα στο πάτωμα και η μάγισσα στην οποία ανήκαν τα μαλλιά φρόντισε για τα καλά να μην εμφανιστεί πια μπροστά μου ούτε να με ενοχλήσει ξανά το βράδυ, γιατί είχε φάει αρκετό ξύλο.
Είναι περίεργο -πρόσθεσε- που ενώ την είχα αρπάξει και πάλευα με αυτήν, αν και εγώ ήξερα ποια έπρεπε να είναι, η αναπνοή της και όλο της το σώμα φαινόταν σαν να ήταν μια υγιής κοπέλα.
Ο άνδρας στον οποίο αυτό συνέβη ζει ακόμα• μου αφηγήθηκε το επεισόδιο περισσότερο από μία φορά και τελικά μπορώ να βεβαιώσω για την αυθεντικότητα του συμβάντος, σκεφτόμενοι όπως θέλετε την αιτία».
Σχολιάζοντας την περίπτωση λέει ο σοφός Waldemar: «Αυτό το διήγημα περιέχει δύο σημεία πολύ σημαντικά: κατά πρώτον ο νεαρός ήταν σίγουρος ότι η αιτία για τους εφιάλτες του ήταν η μάγισσα, που ζούσε στην περιοχή και επίσης γνώριζε αυτήν την μάγισσα από τις αστραπιαίες συναντήσεις κατά την διάρκεια της ημέρας και τις νυχτερινές αστρικές επισκέψεις της.
Κατά δεύτερον, η μάγισσα κυρτωμένη από την ηλικία και στηριζόμενη στις πατερίτσες μεταμορφώθηκε μετά από μερικούς μήνες, κατά την διάρκεια των οποίων αυτός αδυνάτιζε και έλιωνε, σε μια ροδαλή στην όψη κοπέλα. Πού να βρεθεί η αιτία αυτού του πρωτοφανούς ξανανιώματος της γριάς;
Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση -συνεχίζει λέγοντας ο Waldemar- πρέπει να βάλουμε μπροστά μας το μηχανισμό του Ειδώλου, το Διπλό».
Εάν η αύρα, που τυλίγει και περιβάλλει τα όντα, αντιπροσωπεύει επίσης μια πιστή αντανάκλαση των σωμάτων τους, με τρόπο που μέσα σ• αυτήν περιέχονται αντίστοιχα με ακρίβεια τα ελαττώματα και οι αδυναμίες τους, το «διπλό σώμα» παρουσιάζει, για να το πούμε έτσι, μια αυξανόμενη αποδεικτικότητα, που, για παράδειγμα, εκδηλώνεται συχνά σε βαριά πληγωμένους με τρόπο που μπορούν να αισθανθούν πόνους σε ένα μέλος ακρωτηριασμένο από πολλά χρόνια και βέβαια τόσο έντονα σαν να υπήρχε ακόμα.
Αυτή η άτρωτη ακεραιότητα του διπλού βασίζεται στην «δημιουργό αρχή» που η μορφή δοσμένη από την φύση, σύμφυτη στο ον, περιέχεται σε ένα είδος πρώτου σπέρματος.
Μέσα σ’ αυτό, όπως στο βελανίδι περιέχεται η κατασκευή όλου του δένδρου, βρίσκεται κρυφό το ον στην ίδια την ζωντανή του μορφή.
Μέσα από πολλαπλές λανθασμένες δράσεις και σφάλματα αντανακλάται μέσα στην ροή της ζωής το δονητικό αστρικό κατασκεύασμα και ενώνεται με το πρωτογενές σώμα».
«Πριν πενήντα χρόνια ζούσε σε μια περιοχή της κομητείας του Sommerset μια γριά που την θεωρούσαν γενικά σαν μάγισσα.
Το σώμα της ήταν ξερακιανό και κυρτωμένο εξαιτίας της ηλικίας και περπατούσε με πατερίτσες. Η φωνή της ήταν σπηλαιώδης, μυστηριώδης αλλά με προσποιητή επισημότητα. Από τα μάτια της πήγαζε μια λάμψη διαπεραστική και σε όποιον έπεφτε πάνω τον άφηνε σιωπηλό από φόβο.
Ξαφνικά, ένας νεαρός υγιής και παλικάρι εικοσιενός ετών της ίδιας περιοχής, δέχτηκε επίθεση από έναν εφιάλτη τόσο ισχυρό, ώστε η υγεία του επηρεάστηκε και μέσα σε ένα διάστημα τριών ή τεσσάρων μηνών έγινε αδύναμος, χλωμός, αδύνατος με όλα τα συμπτώματα μιας ζωής που έσβηνε.
Ούτε αυτός ούτε κανένας από τους δικούς του αμφέβαλε για την αιτία και αφού συσκέφθηκαν πήρε αυτός την απόφαση να περιμένει ξάγρυπνος την μάγισσα.
Έτσι την ίδια νύχτα που ακολούθησε, κατά της μία και μισή, αντιλήφθηκε μερικά βήματα ανεπαίσθητα και μαλακά στην σκάλα.
Μια φορά, αφού έφθασε το τρομαχτικό ον, πήγε δίπλα στο κρεβάτι, ανέβηκε πάνω και σύρθηκε σιγά-σιγά προς το παλικάρι.
Αυτός την άφησε μέχρι που αυτή έφθασε στα γόνατά του και τότε την άρπαξε με τα δυο του χέρια απ’ τα μαλλιά και την κράτησε με σπασμωδική δύναμη, φωνάζοντας ταυτόχρονα την μητέρα του, που κοιμότανε σε ένα διπλανό δωμάτιο, για να φέρει φως.
Ενώ η μητέρα του πήγαινε να βρει το φως, πολέμησαν το παλικάρι και το άγνωστο ον στο σκοτάδι κατρακυλώντας βίαια και οι δύο μαζί στο πάτωμα, μέχρι που άρχιζε η σκάλα, η γυναίκα ξέφυγε με υπερφυσική δύναμη από τον νέο και εξαφανίστηκε σαν μια αστραπή από μπροστά του.
Η μητέρα βρήκε το γιο της όρθιο, λαχανιασμένο ακόμα από την προσπάθεια και στα δυο του χέρια είχε τούφες από μαλλιά.
Όταν μου αφηγήθηκε το φαινόμενο -λέει ο Barnett- τον ρώτησα με περιέργεια από πού είχε βγάλει το τρίχωμα. Σε αυτό μου απάντησε: «ήμουν ανόητος που δεν κατάφερα να την κρατήσω, γιατί αυτό θα είχε αποδείξει καλύτερα την ταυτότητα του προσώπου. Αλλά επάνω στην δίνη των συναισθημάτων μου την έριξα στο πάτωμα και η μάγισσα στην οποία ανήκαν τα μαλλιά φρόντισε για τα καλά να μην εμφανιστεί πια μπροστά μου ούτε να με ενοχλήσει ξανά το βράδυ, γιατί είχε φάει αρκετό ξύλο.
Είναι περίεργο -πρόσθεσε- που ενώ την είχα αρπάξει και πάλευα με αυτήν, αν και εγώ ήξερα ποια έπρεπε να είναι, η αναπνοή της και όλο της το σώμα φαινόταν σαν να ήταν μια υγιής κοπέλα.
Ο άνδρας στον οποίο αυτό συνέβη ζει ακόμα• μου αφηγήθηκε το επεισόδιο περισσότερο από μία φορά και τελικά μπορώ να βεβαιώσω για την αυθεντικότητα του συμβάντος, σκεφτόμενοι όπως θέλετε την αιτία».
Σχολιάζοντας την περίπτωση λέει ο σοφός Waldemar: «Αυτό το διήγημα περιέχει δύο σημεία πολύ σημαντικά: κατά πρώτον ο νεαρός ήταν σίγουρος ότι η αιτία για τους εφιάλτες του ήταν η μάγισσα, που ζούσε στην περιοχή και επίσης γνώριζε αυτήν την μάγισσα από τις αστραπιαίες συναντήσεις κατά την διάρκεια της ημέρας και τις νυχτερινές αστρικές επισκέψεις της.
Κατά δεύτερον, η μάγισσα κυρτωμένη από την ηλικία και στηριζόμενη στις πατερίτσες μεταμορφώθηκε μετά από μερικούς μήνες, κατά την διάρκεια των οποίων αυτός αδυνάτιζε και έλιωνε, σε μια ροδαλή στην όψη κοπέλα. Πού να βρεθεί η αιτία αυτού του πρωτοφανούς ξανανιώματος της γριάς;
Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση -συνεχίζει λέγοντας ο Waldemar- πρέπει να βάλουμε μπροστά μας το μηχανισμό του Ειδώλου, το Διπλό».
Εάν η αύρα, που τυλίγει και περιβάλλει τα όντα, αντιπροσωπεύει επίσης μια πιστή αντανάκλαση των σωμάτων τους, με τρόπο που μέσα σ• αυτήν περιέχονται αντίστοιχα με ακρίβεια τα ελαττώματα και οι αδυναμίες τους, το «διπλό σώμα» παρουσιάζει, για να το πούμε έτσι, μια αυξανόμενη αποδεικτικότητα, που, για παράδειγμα, εκδηλώνεται συχνά σε βαριά πληγωμένους με τρόπο που μπορούν να αισθανθούν πόνους σε ένα μέλος ακρωτηριασμένο από πολλά χρόνια και βέβαια τόσο έντονα σαν να υπήρχε ακόμα.
Αυτή η άτρωτη ακεραιότητα του διπλού βασίζεται στην «δημιουργό αρχή» που η μορφή δοσμένη από την φύση, σύμφυτη στο ον, περιέχεται σε ένα είδος πρώτου σπέρματος.
Μέσα σ’ αυτό, όπως στο βελανίδι περιέχεται η κατασκευή όλου του δένδρου, βρίσκεται κρυφό το ον στην ίδια την ζωντανή του μορφή.
Μέσα από πολλαπλές λανθασμένες δράσεις και σφάλματα αντανακλάται μέσα στην ροή της ζωής το δονητικό αστρικό κατασκεύασμα και ενώνεται με το πρωτογενές σώμα».
Όσον αφορά τα «πρωτογενή σώματα» θα θέλαμε να δείξουμε ότι ακόμα και ο καθηγητής Huns Spemann, του Πανεπιστημίου του Eriburg, έλαβε το έτος 1955 το βραβείο Νόμπελ της Ιατρικής και ψυχολογίας, οφειλόμενο στις αποδείξεις του πάνω στις υπερβατικές σπουδές, σύμφωνα με τις οποίες στα πρώτα βήματα της. εμβρυακής ανάπτυξης βρίσκεται σε δράση ένας γλύπτης της ζωής, ένα «χημικό ιδεοπλαστικό», που κατασκευάζει το πρωτόπλασμα σύμφωνα με μία προκαθορισμένη εικόνα.
Ξεκινώντας από αυτές τις μελέτες του Spemann, ο καθηγητής Oscar Ε. Schotte του Πανεπιστημίου του Yale, κατόρθωσε να αποδείξει με τα πειράματά του πάνω σε σαλαμάντρες ότι ο γλύπτης της ζωής δεν εξαφανίζεται σε καμία στιγμή, όπως ο Spemann το είχε υποθέσει μετά από την εμβρυακή ανάπτυξη, αλλά διατηρείται σε όλη την διάρκεια της ζωής του ατόμου.
Ένα μικρό κομμάτι από ίνες, προερχόμενο από την κοινή πληγή ενός ανθρώπου, θα μπορούσε, σύμφωνα με τον καθηγητή Schotte, όταν μπολιαστεί σε ένα παρθένο και ζωντανό «έδαφος», να ξανακατασκευάσει με απόλυτα όμοιο τρόπο όλο το σώμα του αναφερθέντος τραυματισμένου ανθρώπου. Ίσως τα πειράματα στα εργαστήρια των ανθρωποειδών θα οδηγήσουν μια μέρα στο να ενισχυθούν πρακτικά με αναπάντεχο τρόπο οι θεωρίες του καθηγητή Schotte».
Είναι προφανές, ότι η βδελυρή Άρπυια αυτού του αιματηρού διηγήματος, μέσω ενός «Τρόπου Δράσης», άγνωστου για το κοινό, μπόρεσε να ρουφήξει ή να βαμπιρίσει την ζωτικότητα του νεαρού, για να την μεταφυτεύσει στο ίδιο το δικό της «πρωτογενές σώμα». Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά η ασυνήθιστη ανανέωση του σώματος της γριάς.
Είναι αναντίρρητο ότι το «χημικό ιδεοπλαστικό» εμποτισμένο με την ζωτικότητα του νέου, μπορούσε να ξαναφτιάξει τον καχεκτικό οργανισμό της γριάς.
Ενώ η ζωή του παλικαριού σωνότανε φοβερά, η μοιραία γριά των αριστερών ζοφερών οργίων, ξαναποκτούσε την παλιά της νεανικότητα.
Είναι φανερό ότι το παιδί θα μπορούσε να την είχε συλλάβει, αν δεν είχε κάνει το λάθος να την κρατήσει από τα μαλλιά• καλύτερα να την είχε κρατήσει από την μέση ή από τα μπράτσα.
Πολλές από αυτές τις αβυσσαλέες Άρπυιες, πιασμένες επ’ αυτοφώρω, τις έχουν συλλάβει με άλλες μεθόδους.
Κάποιες αρχαίες παραδόσεις λένε: «Αν βάλουμε στο πάτωμα ένα ατσάλινο ψαλίδι ανοιγμένο σε σχήμα σταυρού και σκορπίσουμε μαύρη μουστάρδα γύρω από αυτό το μεταλλικό όργανο, οποιαδήποτε μάγισσα μπορεί να πιαστεί».
Προκαλεί έκπληξη που μερικοί ένδοξοι αποκρυφιστές αγνοούν ότι αυτές οι μάγισσες μπορούν να ξεφεύγουν από τον νόμο της παγκόσμιας βαρύτητας.
Μολονότι φαίνεται ασυνήθιστο το νέο, εμείς δίνουμε έμφαση στην ιδέα ότι αυτό είναι δυνατόν, βάζοντας το φυσικό σώμα μέσα στην τέταρτη διάσταση.
Δεν είναι καθόλου παράξενο που αυτές οι Άρπυιες, εισερχόμενες με το φυσικό τους σώμα μέσα στην άγνωστη διάσταση, μπορούν να αιωρούνται και να ταξιδεύουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Είναι φανερό ότι αυτές έχουν μυστικές συνταγές για να διαφεύγουν από τον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη.
Με όρους αποκλειστικά αποκρυφιστικούς θα μπορούσαμε σωστά να χαρακτηρίσουμε αυτά τα ζοφερά πλάσματα σαν Jinas.
Ο ανθρώπινος οργανισμός προσφέρει βεβαίως εκπληκτικές πιθανότητες. Θυμηθείτε, αγαπημένοι αναγνώστες, την σιχαμερή Κελαινώ και τις βρωμερές της Άρπυιες, τέρατα με κεφάλι και λαιμό γυναίκας φρικτά πετούμενα των νησιών Στροφάδες που βρίσκονται στο Iόνιo Πέλαγος.
Εφοδιασμένα με μακριές οπλές, έχουν πάντα στην όψη την χλομάδα της πείνας. Φοβερές γοργόνες οι οποίες με την επαφή τους διαφθείρουν κάθε τι που αγγίζουν. Αυτές που κάποτε ήταν όμορφες κοπέλες.
Η αρχική πρωτεύουσα όλων αυτών των βδελυγμάτων είναι στην Σαλαμάνκα της Ισπανίας. Εκεί είναι το φημισμένο κάστρο του Klingsor -το σαλόνι της μαγγανείας- άδυτο του σκότους περιστασιακά αναφερόμενο από τον Ριχάρδο Βάγκνερ στον δικό του Πάρσιφαλ.
Θεέ μου και Παρθένα Μαρία! Αν ο κόσμος ήξερε όλα αυτά, θα γύρευε το κάστρο του Klingsor σε όλους τους παλιούς δρόμους της Σαλαμάνκας…
Αλλά, ξέρουν καλά οι Θεοί και οι άνθρωποι ότι το κάστρο του Μαύρου Δισκοπότηρου βρίσκεται στην περιοχή των «Χίνας», στην Άγνωστη Διάσταση.
Τις Τρίτες και τα Σάββατα τα μεσάνυχτα, μαζεύονται εκεί όλες αυτές οι (Calchonas) Μορμώλυκες με τα Zanganos (Παράσιτά τους) για να γιορτάσουν τα όργιά τους.
Όταν μία από αυτές τις Άρπυιες συλλαμβανότανε, υφίστατο καλό δάρσιμο, ξύλο και χτύπημα, γιατί ο κακόμοιρος ο κόσμος ακόμα δεν ξέρει να ανταποδώσει καλό στο κακό…
Είναι απαραίτητο να υπάρχει κατανόηση και αντί να κολλήσεις στην λάσπη του ονείδους, να προσπεράσεις τέτοιες Άρπυιες με την αγάπη, να αντιμετωπίσεις με κουράγιο το πρόβλημα και να νουθετείς με σοφία.
«Μην κρίνετε για να μη κριθείτε. Γιατί έτσι όπως κρίνετε θα σας κρίνουν και με το μέτρο με το οποίο μετράτε, θα σας μετρήσουν».
«Και γιατί να βλέπεις το άχυρο στο μάτι του αδελφού σου και να παραλείψεις να δεις την δοκό που είναι στο ίδιο το δικό σου μάτι; Ή πώς θα έλεγες στον αδελφό σου: άφησέ με να βγάλω το άχυρο από το μάτι σου και να η δοκός στο δικό σου μάτι; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα την δοκό από το δικό σου μάτι και τότε θα βλέπεις καλά για να βγάλεις το άχυρο από το μάτι του αδελφού σου».
«Αυτός που είναι καθαρός από αμαρτία, ας ρίξει την πρώτη πέτρα».
Αν και φαίνεται απίστευτο, είναι καλό να ξέρετε ότι πολλά έντιμα πρόσωπα και ήδη θρήσκα, φέρουν μέσα τους το Εγώ της μαγγανείας.
Είναι φανερό; ότι τέτοιο Εγώ συνηθίζει να ταξιδεύει ανάμεσα στον χρόνο και την απόσταση, για να προκαλεί κακό στους άλλους.
Οποιοδήποτε αστραπιαίο ενδιαφέρον για την Μαγγανεία σε κάποια προηγούμενη ζωή μπορούσε να έχει δημιουργήσει τέτοιο Εγώ.
Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμο υπάρχουν πολλά πρόσωπα που χωρίς να ξέρουν ασχολούνται ασυναίσθητα με την μαγγανεία.
Στ’ αλήθεια σας λέω ότι είναι πολλοί οι ακόλουθοι του μονοπατιού που ήδη φέρουν μέσα στον εαυτό τους το Εγώ της μαγγανείας.
Ολοκληρώνουμε το κεφάλαιο αυτό λέγοντας: Κάθε ανθρώπινο ον, μολονότι είναι στο μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού είναι λίγο ή πολύ μαύρο, εφόσον δεν έχει εξαλείψει το Πληθωρικό Εγώ.
1. Σεξουαλική μαγεία -Ρασπούτιν (Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης - α μέρος)
2. Ο ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ - ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΟΡΥ (Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης - α μέρος)
3. ΤΟ ΕΓΩ ΤΗΣ ΑΣΕΛΓΕΙΑΣ - ΕΡΩΤΑΣ (Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης - α μέρος)
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.