Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ - ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ – «ΚΑΝΕ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΙΚΟ ΣΟΥ» – Η ΜΟΙΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΡΑΞΗ – Η ΛΑΓΝΕΙΑ – ΤΟ ΣΕΞ – Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ – ΟΙ ΑΠΕΙΡΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ – ΔΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΡΟΦΑΝΕΣ - ΑΝΑΡΤΗΣΗ 2

«Αν λοιπόν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άσε εκεί το δώρο σου μπροστά στο θυσιαστήριο και πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου και τότε έλα και πρόσφερε το δώρο σου.
»Κάνε ειρήνη με τον αντίδικό σου γρήγορα, ενόσω είσαι καθ’ οδόν μαζί του, μήπως και σε παραδώσει ο αντίδικος στον κριτή και ο κριτής σε παραδώσει στο όργανο της τάξης και σε ρίξουν στη φυλακή. Αλήθεια σου λέω, δεν θα βγεις από εκεί έως ότου αποδώσεις και το έσχατο λεπτό» (κατά Ματθαίο Ε:23-26).

Αν και ο Θεός δεν παίρνει ο Ίδιος στα χέρια Του τα υλικά αντικείμενα που προσφέρονται σ’ Αυτόν στον ναό, λαμβάνει πράγματι την αφοσίωση της καρδιάς που προσφέρει αυτά τα δώρα. Κανείς δεν μπορεί στην πραγματικότητα να προσφέρει στον Θεό ένα δώρο από την αφθονία της δημιουργίας Του γιατί όλα τα πράγματα ανήκουν σ’ Αυτόν. Το να προσφέρει όμως κάποιος στον Θεό τα δώρα που έχουν δοθεί από Εκείνον φανερώνει μια ευγνώμονα καρδιά. Περισσότερο απ’ όλα, ο Θεός αγαπά τα δώρα της αγάπης, της γαλήνης και της αφοσίωσης που προσφέρονται μέσα στον ναό της καρδιάς ενός ανθρώπου ή μέσω του ναού της καρδιάς των άλλων.

Ο Ιησούς λοιπόν τόνισε ότι η καρδιά κάθε ανθρώπου πρέπει να γίνει αγνή αν θέλει το δώρο που προσφέρει στον Θεό να είναι μια προσφορά που να αξίζει. Η κακή πρόθεση προς έναν αποξενωμένο αδελφό αποτελεί κηλίδωση του εσωτερικού ναού της αρμονίας. Η προτροπή: «Κάνε ειρήνη με τον αντίδικό σου» δεν σημαίνει να παραβλέψει κάποιος τη φαυλότητά του ή να συμπράξει μ’ αυτήν, αλλά να καθαρίσει τον εαυτό του από τη μοχθηρία και τις κακόβουλες σκέψεις. Με το να ζητά ο άνθρωπος συμφιλίωση με τη συγχώρεση των λαθών ευχαριστεί τον Θεό μέσω αυτού που συγχωρεί και αυτού που συγχωρείται.

Η δυσαρμονία που προκύπτει από την εχθρότητα είναι ο κριτής και το όργανο της τάξης που ρίχνουν τον άνθρωπο στη φυλακή της εσωτερικής αναστάτωσης. Αλήθεια, κανένας δεν μπορεί να βγει από τη φυλακή της δυσαρμονίας αν δεν φύγει από μέσα του και το τελευταίο ίχνος («λεπτό») θυμού, δυσαρέσκειας και εκδικητικότητας. Με το να βλέπει κάποιος οποιονδήποτε ως εχθρό συσκοτίζει την παρουσία του Θεού που κατοικεί στην ψυχή εκείνου του ανθρώπου. Ένας σοφός άνθρωπος δεν χάνει τη συνειδητότητα της πανταχού παρουσίας του Θεού με το να είναι ανίκανος να Τον βλέπει μέσα σε όλους, ακόμα κι αν είναι κρυμμένος πίσω από τη θολή οθόνη του μίσους με την οποία περιβάλλει την καρδιά του ένας εχθρικός αδελφός.
«Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: “Μην μοιχεύσεις”. Εγώ όμως σας λέω ότι κάθε ένας που βλέπει γυναίκα και την επιθυμεί ήδη μοίχευσε μ’ αυτήν στην καρδιά του.
»Και αν το μάτι σου το δεξί σε σκανδαλίζει, βγάλε το και ρίξε το από πάνω σου. Διότι σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου και να μην ριχτεί όλο το σώμα σου στην κόλαση. Και αν το δεξί σου χέρι σε σκανδαλίζει, κόψε το και ρίξε το από πάνω σου. Διότι σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου και να μην ριχτεί όλο το σώμα σου στην κόλαση» (κατά Ματθαίο Ε:27-30).

Ο Ιησούς είπε ότι δεν είναι μόνο η σωματική πράξη της μοιχείας αμαρτωλή, αλλά σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο ακόμα και μια λάγνα ματιά συνεπάγεται τη διάπραξη της μοιχείας στον νου. Είναι κάτι το συνηθισμένο, ειδικά στις σύγχρονες ανεκτικές κοινωνίες, οι άντρες και οι γυναίκες να ρίχνουν πονηρά βλέμματα ο ένας στον άλλον με αισθησιακές σκέψεις και πόθους. Αυτή η έλξη φαίνεται ότι κολακεύει αυτούς που τη δέχονται, μερικοί από τους οποίους μάλιστα ντύνονται κομψά ή υιοθετούν άλλου είδους τεχνάσματα για να προσελκύσουν αυτό το είδος του θαυμασμού. Δεν είναι μόνο αμαρτωλό το να ρίχνει κάποιος λάγνες ματιές, αλλά είναι επίσης λάθος να ξυπνά ηθελημένα σεξουαλικές σκέψεις στο αντίθετο φύλο και επίσης να νιώθει κολακευμένος από τέτοια προσοχή.

Σύμφωνα με τον ανθρώπινο νόμο, αν δεν υπάρχει η σωματική πράξη της μοιχείας, δεν υπάρχει αιτία καταδίκης. Ο ανθρώπινος νόμος δεν κατακρίνει την ηδυπαθή νοητική συμπεριφορά. Ο Θεϊκός Νόμος όμως καταδικάζει και τη νοητική μοιχεία, γιατί χωρίς αυτήν η σωματική πράξη της μοιχείας δεν θα διαπράττονταν.

Οι Ινδουιστικές Γραφές μιλούν για τους ακόλουθους τρόπους διάπραξης μοιχείας (που ισχύουν το ίδιο και για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες):
1. Να σκέφτεται κάποιος με λάγνο τρόπο μια γυναίκα όταν δεν είναι παρούσα μπροστά στα μάτια του.
2. Να μιλά κάποιος για μια γυναίκα με λάγνα επιθυμία.
3. Να αγγίζει κάποιος μια γυναίκα με λάγνα επιθυμία.
4. Να κοιτάζει κάποιος μια γυναίκα με λάγνα επιθυμία.
5. Να επιδίδεται σε προσωπικές οικείες συνομιλίες με μια γυναίκα με την ελπίδα μιας σωματικής ένωσης.
6. Η πράξη της σωματικής ένωσης χωρίς την καθαγίαση του γάμου.

Ο ορισμός της «αμαρτίας» είναι περίπλοκος. Δεν είναι μια παράβαση ενός αυθαίρετου κώδικα συμπεριφοράς που όρισε ένας ιδιότροπος Θεός. Ο Δημιουργός έκανε τον άνθρωπο πνευματικό ον, μια ψυχή προικισμένη με εξατομίκευση της θεϊκής φύσης Του. Έδωσε στην ψυχή, την προερχόμενη από τον Εαυτό Του, τα όργανα ενός σώματος και ενός νου με τα οποία η ψυχή να αντιλαμβάνεται και να αλληλεπιδρά με τα αντικείμενα ενός σύμπαντος εκδηλωμένου από την αυταπάτη. Τα νοητικά και υλικά όργανα της ψυχής δημιουργούνται και διατηρούν την ύπαρξή τους με συγκεκριμένες έννομες διαδικασίες της δημιουργικής δύναμης του Θεού. Αν ο άνθρωπος ζει σε τέλεια αρμονία μ’ αυτές τις αρχές, παραμένει ένα πνευματικό ον, κύριος του σώματος και του νου του. Αμαρτία είναι αυτό που μειώνει αυτήν την τέλεια αυτοκυριαρχία. Έχει μια αυτόματη αρνητική συνέπεια που εξαρτάται από τον βαθμό της επιρροής της αυταπάτης μέσα της – χωρίς να υπάρχει καμία καταδίκη κανενός εξοργισμένου Θεού. Οι πράξεις του ανθρώπου που προέρχονται από την ελεύθερη βούλησή του απλώς εναρμονίζουν και ενδυναμώνουν την εκφρασμένη ουσία της ψυχικής του τελειότητας, ή την εξασθενίζουν και την υποβαθμίζουν σε θνητή υποδούλωση.

Έτσι, κανένα θνητό ον δεν γνωρίζει πόσο πολλοί τρόποι υπάρχουν για να αμαρτήσει κάποιος ενάντια στον φυσικό νόμο. Η κατηγορία του σεξ είναι μια περίπτωση που μπερδεύει ιδιαίτερα τον άνθρωπο. Αν η σεξουαλική παρόρμηση δεν είχε δοθεί στον άνθρωπο από μέσα του, με τη διαδικασία της εξέλιξης μετά την πτώση από την Εδέμ, δεν θα ένιωθε την επιθυμία. Εφόσον η σωματική ένωση είναι ο νόμος της αναπαραγωγής των ειδών, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται απ’ αυτή τη σκοπιά.

Τα ζώα δεν μπορούν να διαπράξουν μοιχεία, αν και είναι έκλυτα από την ανθρώπινη άποψη, γιατί η σεξουαλικές τους πράξεις απλώς ακολουθούν το υποκινούμενο από τη φύση ένστικτο να αναπαράγουν το είδος τους. Δεν επιδίδονται σε αυτοδημιούργητες σεξουαλικές σκέψεις.

Ο άνθρωπος, καθώς είναι προικισμένος με λογική και ελεύθερη βούληση, διαπράττει αμαρτία με το να προσθέτει τις ηδυπαθείς, ακόρεστες, λάγνες σκέψεις του στο ένστικτο της αναπαραγωγής. Επομένως, σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο, η χρησιμοποίηση του σεξουαλικού ενστίκτου απλώς για την ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας θεωρείται αμαρτωλή, επιζήμια για τη θεϊκή εικόνα του ανθρώπου. Ένας παντρεμένος άντρας επίσης διαπράττει αμαρτία, όπως επισήμανε ο Ιησούς, αν σκέφτεται με λάγνο τρόπο τη γυναίκα του, της οποίας η θηλυκή φύση θα πρέπει να αγαπιέται με σεβασμό και να θεωρείται ως η μητρική πλευρά του Θεού.

Ο νους γίνεται μονοδιάστατος όταν μια παρόρμηση του γίνεται έμμονη ιδέα. Μόλις συνηθίσει στις σεξουαλικές συνήθειες, είναι πολύ δύσκολο να τον κάνει κάποιος να στραφεί στους εξυψωτικούς διαύλους του διαλογισμού. Οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι στο σεξ είναι πολύ νευρικοί και δεν βρίσκουν ηρεμία. Ο νους τους περιπλανιέται συνεχώς στο επίπεδο των αισθήσεων, δυσκολεύοντας τη συγκέντρωση στην εσωτερική γαλήνη που οδηγεί τη συνειδητότητα προς την απόλυτα μεθυστική, πάντα ανανεούμενη μακαριότητα της κοινωνίας με τον Θεό.
Η έκλυτη κατάχρηση είναι εξαιρετικά επιζήμια για την πνευματική ανάπτυξη. Επιτείνει την εκροή της ζωικής ενέργειας μέσω του κατώτερου λεπτοφυούς κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης, επικεντρώνοντας τη συνειδητότητα στην ταύτισή της με το σώμα και με τις εξωτερικές αισθητήριες αντιλήψεις. Όταν κάποιος εθίζεται σ’ αυτήν την κατάσταση, δεν είναι εφικτή η άνοδος της συνειδητότητας στα ανώτερα κέντρα της πνευματικής συνειδητοποίησης και η κοινωνία με τον Θεό. Οι άνθρωποι που ζουν στο σεξουαλικό επίπεδο με τη στιγμιαία σαγήνη του και τη σωματική έξαψή του δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν, ακόμα δε λιγότερο να επιθυμήσουν να αποκτήσουν την απαράμιλλη μακαριότητα του Πνεύματος στον εσωτερικευμένο διαλογισμό. Οι γιόγκι αυξάνουν τη μεγάλη πνευματική τους δύναμη και συνειδητοποίηση με μια φυσική, όχι καταπιεσμένη, συντήρηση της ζωτικής ουσίας, μεταστοιχειώνοντάς την σε θεϊκές δονήσεις στον διαλογισμό που αφυπνίζουν τα ανώτερα κέντρα της σπονδυλικής στήλης με τις εξυψωμένες τους καταστάσεις της συνειδητότητας.

Μιλώντας υποθετικά σχετικά με το πώς ακόμα και το κοίταγμα του αντιθέτου φύλου με ακάθαρτες σκέψεις εγείρει τη λαγνεία, ο Ιησούς είπε ότι είναι καλύτερα να χάσει κάποιος ένα μάτι παρά να βεβηλωθεί από τη φαυλότητα ολόκληρο το σώμα – είναι καλύτερο να απέχει κάποιος από την έκνομη αισθητήρια κατάχρηση παρά να χάσει την απεριόριστη, ατελείωτη χαρά της κοινωνίας της ψυχής με το Πνεύμα.

Ο Χριστός χρησιμοποίησε μια δραματική μεταφορά για να τονίσει ότι αν ο νους αιχμαλωτιστεί από επιθυμίες που προέρχονται από οποιαδήποτε αισθητήρια αντίληψη («μάτι») ή αισθητήρια πράξη («χέρι»), μιαίνει τη θεϊκή ψυχή-εικόνα μέσα στον άνθρωπο, κάνοντάς τον να ξεχνά τον Θεό. Τίποτα στη ζωή, άσχετα με το πόσο απολαυστικό είναι, δεν έχει καμία αξία, ούτε παρέχει παντοτινή ευτυχία, αν ο άνθρωπος παραμένει αδαής ως προς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος δεν Τον γνωρίζει, η ζωή γίνεται μια «κόλαση» ανασφάλειας με απρόβλεπτες συμφορές και οδυνηρά προβλήματα. Είναι καλύτερο «να χαθούν» οι καταχρήσεις των αισθήσεων και οι λανθασμένες πράξεις του ανθρώπου παρά να επιτρέπει στα πάθη του να εκμηδενίζουν όλη την ευτυχία του στο Πνεύμα.

Πόσο ασύνετα οι άνθρωποι απαρνούνται το βασίλειο της αθάνατης μακαριότητας για τις υλικές επιθυμίες τους για όνομα, φήμη, λάγνα ικανοποίηση, αποκτήματα, χρήματα! Ο Χριστός στηλίτευσε αυτήν την κοντόφθαλμη επένδυση της ζωής του ανθρώπου. Τον «συμφέρει» να αποκόψει οτιδήποτε ρίχνει την ευτυχία της αληθινής ύπαρξής του στην «κόλαση» της απατηλής λήθης της ψυχής. 

Ο ΟΡΚΟΣ

«Πάλι ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: “Μην γίνεις επίορκος, αλλά εκπλήρωσε στον Κύριο τους όρκους σου”. Εγώ όμως σας λέω να μην ορκίζεστε καθόλου, ούτε στον ουρανό, διότι είναι ο θρόνος του Θεού, ούτε στη γη, διότι είναι υποπόδιο των ποδιών Του, ούτε στα Ιεροσόλυμα, διότι είναι πόλη του μεγάλου βασιλιά. Ούτε στο κεφάλι σου να ορκιστείς, διότι δεν μπορείς ούτε μία τρίχα να κάνεις λευκή ή μαύρη. Αλλά ας είναι ο λόγος σας: “Ναι, ναι, όχι, όχι”. Το περισσότερο απ’ αυτά έρχεται από τη φαυλότητα» (κατά Ματθαίο Ε:33-37).

Ένας επίσημος όρκος στον Θεό ή στο όνομά Του θεωρούνταν στους παλιούς καιρούς, όπως και σήμερα, ηθικά και πνευματικά (και στο δικαστήριο, νομικά) δεσμευτικός. Δίνοντας ο άνθρωπος μια ιερή υπόσχεση στον Θεό δεν μπορεί πια να καταφύγει σε διφορούμενα ή απερίφραστα ψέματα, ή στη συνέχεια να παραβιάσει αυτό τον όρκο χωρίς συνέπειες. Έτσι έγινε έθιμο στον ιουδαϊκό πληθυσμό ότι για γήινα ή ευτελή θέματα θα ορκίζονταν σε συγκεκριμένα δημιουργήματα του Θεού και όχι στον Θεό τον Ίδιο, συμπεραίνοντας έτσι ότι δεν δημιουργούσαν απόλυτη δέσμευση.

Ο Ιησούς ήταν μια θαρραλέα φωνή για λογαριασμό του πνεύματος των νόμων που κυβερνούν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Η υποκριτική παράκαμψη αυτών των αρχών μπορεί να μην έχει άμεσες συνέπειες, αλλά για τα φαύλα αποτελέσματα που γεννιούνται στη συνειδητότητα θα έρθει αναπόφευκτα η μέρα της τιμωρίας.

Έτσι ο Ιησούς δεν συμβούλευε την αποφυγή του όρκου που διδόταν στην κατάλληλη περίσταση και για τον πρέποντα λόγο και για την επισημότητα που θα πρέπει να τον συνοδεύει, αλλά την επιπόλαια διακήρυξη μιας ανειλικρινούς πρόθεσης. Επισημαίνει ότι είναι ανέφικτο να εκτελεστούν πράξεις έξω από την παρουσία του Θεού. Κατ’ αρχάς ένας άνθρωπος δεν είναι λιγότερο υπόχρεος αν ορκιστεί στο όνομα του ουρανού ή της γης, γιατί ο ουρανός είναι το υπερβατικό βασίλειο της μακάριας απόσυρσης του Θεού, όπου αναπαύεται στον θρόνο Του του Απείρου κρυμμένος πίσω από τα τείχη του χώρου και των ακτίνων φωτός. Η γη είναι το υποπόδιο του Θεού, δηλαδή είναι ένα μέρος όπου ο Θεός ως ο Δημιουργός εργάζεται με τα «πόδια» Του της κίνησης και της δράσης. Ούτε θα πρέπει ο άνθρωπος να ορκίζεται στο όνομα της Ιερουσαλήμ ή κάποιας άλλης άγιας πόλης ή τοποθεσίας, όπου υπήρξε η ιερή εκδήλωση του Βασιλικού Θεού μέσω της παρουσίας, του προσκυνήματος και της συνειδητοποίησης των αγίων Του. Ούτε θα πρέπει κάποιος να ορκίζεται στο κεφάλι του γιατί είναι το ιερό άδυτο της ψυχής.

Από την τακτική να ορκίζεται κάποιος επιπόλαια για να αυξήσει την ανωτερότητα που πιστεύει ότι διαθέτει, προέκυψε η άξεστη εκφυλισμένη κοινοτοπία να ορκίζονται οι άνθρωποι απλώς και μόνο για να προσδίδουν μεγαλύτερη βαρύτητα στις δηλώσεις τους. Τέτοιου είδους όρκοι είναι το αποτέλεσμα ενός εξαντλημένου συναισθήματος. Κατά τη διάρκεια της νοητικής εκμηδένισης της διαυγούς σκέψης που προκαλεί το έντονο συναίσθημα, όπως συμβαίνει σε μια έντονη λογομαχία, ή σε καταστάσεις θυμού, ή σε μια ισχυρή παρόρμηση να τονίσει κάποιος ένα επιχείρημα, ο άνθρωπος είναι επιρρεπής να πει αναλήθειες ή να προβάλει έναν σφοδρό ψευδή ισχυρισμό. Με το να προσθέτει κάποιος το ιερό όνομα του Θεού σε παρορμητικές αναληθείς δηλώσεις, ή ακόμα και σε πραγματικούς ισχυρισμούς που τον εξυπηρετούν, ή με το να υπαινίσσεται οτιδήποτε στο οποίο Αυτός είναι εκδηλωμένος, ευτελίζει αυτό που είναι ιερό για να υποστηρίξει κάτι που είναι λανθασμένο ή εγωκεντρικό ή ασήμαντο.

Ο φανταχτερός όρκος αποκαλύπτει αδυναμία χαρακτήρα, απουσία λεπτότητας και έλλειψη ευλάβειας. Κάνει τον άνθρωπο ευτελή και ευτελίζει επίσης το περιβάλλον γύρω του, υπονομεύοντας τον σεβασμό για ιερά πράγματα και προσβάλλοντας την αγιότητα και τη σοβαρότητα των καλών ψυχών που βρίσκονται στη συντροφιά του. Η λήψη όρκου εκθέτει τη νοητική ανεπάρκεια του ατόμου που έγκειται στο ότι χρειάζεται να καταφεύγει σε συναισθηματικά επιφωνήματα αντί να χρησιμοποιεί τη διαύγεια της λογικής για να αποδείξει κάτι. Μια ειλικρινής δήλωση, σθεναρά διαβεβαιωμένη, δεν χρειάζεται να υποστηριχθεί ή να τονιστεί με όρκο, ο οποίος αντίθετα βεβηλώνει και υποτιμά και μπορεί να ισχυροποιήσει σε κάποιον τη συνήθεια της υπεκφυγής, της υπερβολής και της παρανόησης. Ο όρκος καλλιεργεί βλάσφημη ομιλία, μια παρορμητική και αλαζονική φύση και απερίσκεπτους και αδιάλλακτους ισχυρισμούς. Στις συνομιλίες και στις λογομαχίες το καλύτερο είναι να χρησιμοποιεί ο άνθρωπος το «ναι, ναι» ή το «όχι, όχι», με ήρεμο ή κατηγορηματικό ύφος, ανάλογα με την περίσταση. Δηλαδή να είναι συγκρατημένος, ολιγόλογος και ειλικρινής. Ένα άτομο με ανέντιμο χαρακτήρα είναι αναξιόπιστο, μη νιώθοντας κανένα περιορισμό άσχετα με οποιασδήποτε διακήρυξή του· ένας ηθικός άνθρωπος είναι πάντα ειλικρινής και έντιμος, είτε έχει δώσει όρκο είτε όχι.

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Φίλοι του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση

Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ – ΜΗ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ – Η ΟΡΓΗ – Η ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ – ΑΝΑΡΤΗΣΗ 1

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ