Είναι γνωστό πως τα άτομα με ψυχικές διαταραχές έχουν να αντιμετωπίσουν μια πληθώρα προβλημάτων, που δεν περιορίζονται μονάχα στη σφαίρα των συμπτωμάτων της εκάστοτε ψυχικής διαταραχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το στίγμα σε βάρος τους, που κυριαρχεί στην κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου, το στίγμα αυτό θρέφεται από την άγνοια. Μια άγνοια που οδηγεί πολλούς στο χλευασμό των ατόμων με διαταραχές, ο οποίος αφορμάται από την πεποίθηση πως τα άτομα αυτά αντιλαμβάνονται διαφορετικά και λανθασμένα την πραγματικότητα.
Κι όμως, πόσο καλά μπορεί να ισχυριστεί ένας ''φυσιολογικός'' ότι γνωρίζει τον κόσμο έτσι όπως είναι; Πόσο σίγουρος μπορεί να είναι κανείς ότι τα φαινόμενα που αντιλαμβάνεται αντιστοιχούν σε μια αντικειμενική πραγματικότητα; Μήπως οι εξωτερικές πληροφορίες φτάνουν σε εμάς αλλοιωμένες, φιλτραρισμένες από τις πλάνες των αισθητήριων οργάνων μας αλλά και από τις προηγουμένως εδραιωμένες αντιλήψεις μας;
Για τη διαφορά ανάμεσα στα φαινόμενα και το είναι του κόσμου, καθώς και τη δυνατότητα του ανθρώπου να τα προσεγγίσει, έχουν μιλήσει αρκετοί φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων οι Kant, Hegel, Husserl καιHeidegger. Ο Kant, μάλιστα, υποστήριζε πως μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο μόνο μέσα από τα φαινόμενά του, ενώ ο νους μας αδυνατεί να βιώσει άμεσα το είναι του. Τι καλύτερο έχει, λοιπόν, η δική μας νοθευμένη πραγματικότητα, από τη νοθευμένη πραγματικότητα των ψυχικά ασθενών;
Η μόνη διαφορά τους είναι πως η πρώτη είναι μια πλάνη της πλειοψηφίας, μια κοινή σύμβαση που δέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι και γι' αυτό έχει μεγαλύτερη δύναμη, γι' αυτό κάποιοι θεωρούν πως μπορούν να χλευάσουν την πραγματικότητα των άλλων. Είναι φανερό, όμως, πως μια τέτοια αντιμετώπιση στερείται αντικειμενικής βάσης.