Στο τραπέζι επάνω είχε μια μποτίλια με φτηνό κονιάκ – πως όλα έβγαιναν πραγματικά ! – και μου ζήτησε να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια. Πάει να επιτύχει μια καλή τιμή ο κερατάς, σκεπτόμουν, καθώς το ’φερα στα χείλη μου.
«Βέβαια, τι είναι ένα σκίτσο, θα μου πείτε, που γίνεται καμιά φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα: Όμως ακούστε ένα ανέκδοτο αυθεντικό. Θα το βρείτε ίσως γελοίο και καθόλου αυθεντικό, μα έχω τους λόγους μου να πιστεύω πως είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Λοιπόν, ο Πικασσό, κύριε, συνηθίζει να ζωγραφίζει διακόπτοντας τη σεξουαλική πράξη. Ωστόσο σε μια τέτοια διακοπή που αποπειράθηκε, λέρωσε απλώς μια παλιά εφημερίδα που βρέθηκε κοντά του κι από κάτω έβαλε την υπογραφή του. Ξέρετε πόσο πουλήθηκε αυτή η νερομπογιά; Ο Πικασσό είναι πάνω από 100 χρονών, κύριε …»...
«Αγάπη μου, δεν μπορώ να σ’ ακούω να λες ανοησίες» διέκοψε η κοπέλα με μια φωνή ιδιαίτερα λυρική.
«Και είναι πραγματικό αριστούργημα, τούτο το coitus interruptus».
«Δυστυχώς, δεν είμαι πλούσιος» είπα ταπεινά, όμως εκείνος δεν ήθελε να προσέξει.
«Βλέπετε;» μου ’πε δείχνοντας ολόγυρα τους τοίχους. «Δεν έχω κανένα πίνακα εδώ. Μονάχα εκείνο το γυμνό, αλλ’ από μια γυμνή γυναίκα δεν μπορείς να κλέψεις τίποτε. Κ’ εξάλλου είναι πολύ παλιό, ποτέ δεν ζωγραφίζω πια αιδοία χωρίς το εσωτερικό τους. Αρκετές ιδέες μ’ έχουν κλέψει ως τώρα μικροί και μεγάλοι, ιδίως οι μεγάλοι! Κι ούτε μπορώ ποτέ να ζωγραφίσω μια γυναίκα, όταν έστω και μια φορά συνουσιασθώ μαζί της».
Η χλωμή κοπέλα διέκοψε και πάλι με γέλια υστερικά:
«Μην τον ακούτε, κύριε, είναι επίσης μεθυσμένος!».
Αλλά ο ζωγράφος την είχε πλησιάσει ήδη και τράβηξε τη ρόμπα της, αποκαλύπτοντας σχεδόν τον ένα μαστό της, κάπως ατροφικό και με τη ρόγα κατακόκκινη κ’ εξογκωμένη σα να ’τανε το μόνο μέρος όπου μάζευε το αίμα της.
«Ποτέ δεν θα μπορέσω να ζωγραφίσω αυτό το κορμί» είπε μελοδραματικά. Έσκυψε και φίλησε τις λείες καμπύλες, ενώ η κοπέλα παρέμεινε τώρα ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι σε κατατονική ακινησία.
«Ποιο είναι το μυστικό ενός κορμιού;» συνέχισε σα να μονολογούσε.
