Καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται, ήταν μία φράση που μοιάζει διαπίστωση. Όμως είναι έτσι τελικά ?
Τι είναι καλύτερο να ζηλεύουν ή να σε λυπούνται?
Κι όμως κανένα από τα δύο δεν χρειάζεται να προκαλούμε ως συναίσθημα στους άλλους. Γιατί και τα δύο είναι μορφή πόνου.
Όταν μας λυπούνται η αλήθεια είναι πως η λύπη δεν είναι ένας οδηγός που μπορεί να βοηθήσει. Καθώς η λύπη από μόνη της προκαλεί σχέσεις εξάρτησης. Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο «επειδή σ’ αγαπάω δεν σε λυπάμαι».
Ούτε όμως και το να μας ζηλεύουν είναι οδηγός. Γιατί όταν προκαλώ ζήλια στον απέναντί μου, του προκαλώ πόνο και ενδέχεται και φθόνο. Τον οδηγώ δηλαδή να σκέφτεται για μένα κυρίως αρνητικά.
Η ζήλια δεν μπορεί να είναι ένας ορθός οδηγός σε σχέσεις γιατί από μόνη της η ζήλια είναι μία μορφή «τύφλωσης». Και όταν την νιώθει κάποιος δεν μπορεί να νιώθει όμορφα. Έτσι οι σκέψεις που θα τον συνοδεύουν θα είναι αναξιότητας και κατωτερότητας.
Ειδικά τώρα που δεν ξέρουμε ποιος έχει και τι, καλό είναι να μην προκαλούμε ζήλια. Να μην νιώθουν άβολα οι συνάνθρωποί μας οι οποίοι ενδεχομένως να μην έχουν.
Έχει μεγάλη διαφορά ο θαυμασμός από τη ζήλια. Που όμως για να φτάσει ένας άνθρωπος να θαυμάσει, θα πει ότι είναι σε εσωτερική ισορροπία και πληρότητα. Αλλιώς δεν θα θαυμάσει, θα ζηλέψει και στη συνέχεια θα χλευάσει. Για να μπορέσει να καλύψει τον εσωτερικό του πόνο. Ο οποίος είναι σαν φωτιά που καίει.