Καλύτερα να σε ζηλεύουν…

Καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται, ήταν μία φράση που μοιάζει διαπίστωση. Όμως είναι έτσι τελικά ?

Τι είναι καλύτερο να ζηλεύουν ή να σε λυπούνται?

Κι όμως κανένα από τα δύο δεν χρειάζεται να προκαλούμε ως συναίσθημα στους άλλους. Γιατί και τα δύο είναι μορφή πόνου.

Όταν μας λυπούνται η αλήθεια είναι πως η λύπη δεν είναι ένας οδηγός που μπορεί να βοηθήσει. Καθώς η λύπη από μόνη της προκαλεί σχέσεις εξάρτησης. Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο «επειδή σ’ αγαπάω δεν σε λυπάμαι».

Ούτε όμως και το να μας ζηλεύουν είναι οδηγός. Γιατί όταν προκαλώ ζήλια στον απέναντί μου, του προκαλώ πόνο και ενδέχεται και φθόνο. Τον οδηγώ δηλαδή να σκέφτεται για μένα κυρίως αρνητικά.

Η ζήλια δεν μπορεί να είναι ένας ορθός οδηγός σε σχέσεις γιατί από μόνη της η ζήλια είναι μία μορφή «τύφλωσης». Και όταν την νιώθει κάποιος δεν μπορεί να νιώθει όμορφα. Έτσι οι σκέψεις που θα τον συνοδεύουν θα είναι αναξιότητας και κατωτερότητας.

Ειδικά τώρα που δεν ξέρουμε ποιος έχει και τι, καλό είναι να μην προκαλούμε ζήλια. Να μην νιώθουν άβολα οι συνάνθρωποί μας οι οποίοι ενδεχομένως να μην έχουν.

Έχει μεγάλη διαφορά ο θαυμασμός από τη ζήλια. Που όμως για να φτάσει ένας άνθρωπος να θαυμάσει, θα πει ότι είναι σε εσωτερική ισορροπία και πληρότητα. Αλλιώς δεν θα θαυμάσει, θα ζηλέψει και στη συνέχεια θα χλευάσει. Για να μπορέσει να καλύψει τον εσωτερικό του πόνο. Ο οποίος είναι σαν φωτιά που καίει.

Οπότε σε αυτή την διαδρομή που κάνουμε όλοι μας σε μία κρίση, καλό είναι να είμαστε όσο πιο αόρατοι και αθόρυβοι μπορούμε. Αυτό θα δώσει προστασία και στις δύο μεριές. Και σε αυτούς που θα φτάσουν ενδεχομένως να μας ζηλέψουν αλλά και σε εμάς.

Γιατί όταν μας ζηλεύουν μέσω σκέψεων και συναισθημάτων έρχονται πάνω από εμάς «μαύρα σύννεφα» πίκρας και πόνου. Και τα βιώνουμε εμείς που προκαλέσαμε τη ζήλια στον απέναντί μας. Και όσο πιο κοντινή είναι η σχέση, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα σύννεφα, πιο πυκνά και πιο μαύρα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την λύπη και αυτή προκαλεί δονήσεις πόνου πάνω από εμάς.

Αν τώρα νιώθουμε ότι κάποιοι μας ζηλεύουν και μας εχθρεύονται, ευτυχώς δεν είμαστε άοπλοι. Έχουμε τρόπο να προστατευθούμε και σταδιακά να γίνουμε αόρατοι και αθόρυβοι.

Όχι δεν φοράμε επάνω μας μια πλεξούδα σκόρδα, ούτε κάνουμε διάφορα όπως να φοράμε διάφορα φυλαχτά. Καλύτερο και ισχυρότερο φυλαχτό από τον σταυρό και αν φοράμε τον βαφτιστικό μας ακόμη καλύτερα. Αλλά μπορούμε να λέμε και από μέσα μας μία προσευχή η οποία να απευθύνεται είτε στον Ιησού, είτε στην Παναγία, είτε σε κάποιον Άγιο που εμείς θεωρούμε προστάτη μας.

Όταν θέλουμε να μας προστατεύει ο Ιησούς, λέμε :

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με.

Προς την Παναγία μας, λέμε :

Υπέρ Αγία Θεοτόκε, ελέησον ημάς.

Και προς τον Άγιο :

Άγιε …… πρέσβευε υπέρ ημών.

Τις επαναλήψεις για την κάθε ευχή θα την ορίσει ο καθένας σύμφωνα με αυτό που νιώθει.

Ένα είναι το σίγουρο τελικά πως καλό είναι να μην προκαλούμε τίποτε. Γιατί δεν γνωρίζουμε αυτή τη χρονική περίοδο πόσο υποφέρουν οι συνάνθρωποί μας και πόσο άβολα και άσχημα μπορεί να νιώσουν για μία δική μας ευημερία.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ