Τι εννοούμε λέγοντας μνήμη;
Πηγαίνεις στο σχολείο και σε γεμίζουν το κεφάλι με γεγονότα, με τεχνικές γνώσεις. Αν είσαι μηχανικός, χρησιμοποιείς τη μνήμη των τεχνικών γνώσεων για να κτίσεις κάποια γέφυρα. Αυτή είναι η πρακτική μνήμη.
Υπάρχει όμως και η ψυχολογική μνήμη.
Μου λες κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο, κι εγώ το συγκρατώ στη μνήμη μου· όταν σε ξανασυναντώ, σου συμπεριφέρομαι με βάση αυτή την ανάμνηση, την ανάμνηση εκείνου που είπες.
Η μνήμη έχει δύο πλευρές: την ψυχολογική και την πρακτική.
Είναι πάντα αλληλένδετες και επομένως όχι καθαρά ξεχωριστές.
Ξέρουμε ότι η πρακτική μνήμη είναι ουσιαστική σαν ένα μέσο επιβίωσης, αλλά είναι και η ψυχολογική μνήμη το ίδιο ουσιαστική;
Ποιος είναι ο παράγοντας που διατηρεί την ψυχολογική μνήμη;
Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον να θυμάται ψυχολογικά την προσβολή ή τον έπαινο;
Γιατί διατηρεί κανείς ορισμένες αναμνήσεις και σβήνει κάποιες άλλες;
Προφανώς διατηρεί κανείς τις αναμνήσεις που του είναι ευχάριστες και αποφεύγει τις δυσάρεστες.
Αν παρατηρήσετε θα δείτε ότι τις οδυνηρές αναμνήσεις τις σβήνουμε πιο γρήγορα από τις ευχάριστες.
Ο νους είναι μνήμη, σε οποιοδήποτε επίπεδο και οποιοδήποτε όνομα και αν του δίνετε.
Ο νους γεννιέται από το παρελθόν, είναι θεμελιωμένος στο παρελθόν, είναι μνήμη, είναι μια διαμορφωμένη κατάσταση.
Τώρα: μ’ αυτή τη μνήμη ανταμώνουμε τη ζωή, αντιμετωπίζουμε κάθε καινούργια πρόκληση.