ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙΣ

Πείρα δεν είναι αυτό που συμβαίνει σ’ έναν άνθρωπο. Είναι το πώς χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος αυτό που του συμβαίνει.

Aldous Huxley

Τι θα έκανες αν στα 46 σου χρόνια καιγόσουν, σε βαθμό που να γίνεις αγνώριστος, σ’ ένα δυστύχημα με μοτοσικλέτα και τέσσερα χρόνια αργότερα έμενες παράλυτος από τη μέση και κάτω μετά από αεροπορικό δυστύχημα; Θα μπορούσες μετά απ’ αυτά να φανταστείς τον εαυτό σου να γίνεται εκατομμυριούχος, ευτυχής γαμπρός, κι επιτυχημένος επιχειρηματίας; Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνει κανό σε ορμητικά ρεύματα ποταμών; Να πηδά από αεροπλάνο; Να βάζει υποψηφιότητα για πολιτικό αξίωμα;

Ο Ου. Μίτσελ τα έχει κάνει όλα αυτά, και πολλά άλλα, μετά από δύο φρικτά δυστυχήματα που άφησαν το πρόσωπο του ένα συνονθύλευμα από πολύχρωμα μοσχεύματα, τα χέρια του χωρίς δάχτυλα και τα πόδια του λεπτά και ακίνητα, διπλωμένα σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Οι δεκαέξι χειρουργικές επεμβάσεις, που είχε υποστεί ο Μίτσελ μετά το δυστύχημα με τη μοτοσικλέτα, κατά το οποίο κάηκε περισσότερο από το 65% του σώματος του, τον άφησαν ανίκανο να πάρει πιρούνι στο χέρι του, να σχηματίσει έναν αριθμό στο καντράν του τηλεφώνου ή να πάει στην τουαλέτα χωρίς βοήθεια.

Αλλά ο Μίτσελ, πρώην αξιωματικός του ναυτικού, ποτέ δε δέχτηκε ότι νικήθηκε.

«Είμαι διοικητής του διαστημοπλοίου μου», είπε. «Δική μου η άνοδος, δική μου και η πτώση. Προτιμώ να δω αυτήν την κατάσταση σαν μια προσωρινή διακοπή ή σαν σημείο εκκίνησης». Έξι μήνες αργότερα πιλοτάριζε πάλι αεροπλάνο.

Ο Μίτσελ αγόρασε ένα σπίτι βικτοριανού ρυθμού στο Κολοράντο, ένα κτήμα, ένα αεροπλάνο κι ένα μπαρ. Αργότερα, συνεργάστηκε με δυο φίλους του και δημιούργησε μαζί τους μια εταιρία που κατασκεύαζε σόμπες ξύλου, η οποία έγινε τελικά η δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία απασχόλησης προσωπικού στο Βέμοντ.

Τέσσερα χρόνια, όμως, μετά το δυστύχημα με τη μοτοσικλέτα, το αεροπλάνο που χειριζόταν ο ίδιος συνετρίβη στο διάδρομο του αεροδρομίου την ώρα της απογείωσης, με αποτέλεσμα να σπάσει ο δέκατος θωρακικός σπόνδυλος του Μίτσελ και να πάθει μόνιμη παράλυση από τη μέση και κάτω. «Αναρωτήθηκα τι στο καλό μου συνέβη. Τι έκανα για να πάθω κάτι τέτοιο;»

Απτόητος ο Μίτσελ, αγωνιζόταν μέρα νύχτα ν’ αποκτήσει όση ανεξαρτησία κινήσεων μπορούσε. Εκλέχθηκε δήμαρχος του Κρέστεντ Μπιούτ του Κολοράντο, για να σώσει την πόλη από τα ορυχεία μετάλλων τα οποία κατέστρεφαν την ομορφιά και το φυσικό περιβάλλον της. Αργότερα έβαλε υποψηφιότητα για το Κογκρέσο, μετατρέποντας την παράξενη εμφάνιση του σε πλεονέκτημα με τη χρησιμοποίηση σλόγκαν του τύπου: «Όχι άλλη μια ωραία φάτσα στο Κογκρέσο». Παρά τη φρικτή του αρχικά εμφάνιση και τη σωματική αναπηρία, ο Μίτσελ άρχισε να κάνει κανό σε ορμητικά ποτάμια, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε, πήρε μάστερ στη δημόσια διοίκηση και συνέχισε να πετά, να αγωνίζεται για την προστασία του περιβάλλοντος και να κάνει δημόσιες ομιλίες. Η αταλάντευτη θετική στάση του Μίτσελ απέναντι στο πρόβλημα του, είχε σαν αποτέλεσμα την παρουσίαση του στην εκπομπή «Σημερινό Σόου» και «Καλημέρα Αμερική», καθώς και τη δημοσίευση διαφόρων άρθρων για το πρόσωπο του σε διάφορα έντυπα όπως το Παρέϊντ, το Τάϊμ, την Νιου Γιόρκ Τάϊμς και άλλα.

«Πριν πάθω παράλυση υπήρχαν 10000 πράγματα που μπορούσα να κάνω», λέει ο Μίτσελ. «Τώρα υπάρχουν 9000. Μπορώ είτε να καθίσω να σκέφτομαι τα 1000 που έχασα ή να συγκεντρωθώ στα 9000 άλλα που μου απέμειναν. Λέω στους ανθρώπους ότι είχα δυο μεγάλα χτυπήματα στη ζωή μου. Αν εγώ επέλεξα να μην τα χρησιμοποιήσω σαν δικαιολογία για να παρατηθώ από τα πάντα, τότε είναι δυνατόν μερικές από τις εμπειρίες που έχετε κι εσείς και που σας αναχαιτίζουν, να τεθούν σε νέα προοπτική. Μπορείτε να κάνετε ένα βήμα πίσω για ν’ αποκτήσετε ευρύτερο οπτικό πεδίο, οπότε θα έχετε τη δυνατότητα να πείτε: “Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, τελικά”».

Να θυμάστε: «Σημαντικό δεν είναι αυτό που σας συμβαίνει, αλλά το τι κάνετε γι’ αυτό».

Jack Canfield και Mark Hansen

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ