Ακόμα και τον πόνο που θα ζήσεις, κάνε τον να αξίζει.

Η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου. Τρέχουμε να προλάβουμε υποχρεώσεις, συναντήσεις, στόχους, όνειρα κι έπειτα όταν τα χρόνια έχουν περάσει προσπαθούμε να τρέξουμε με όση δύναμη μπορεί να υπάρξει σ’ αυτό το σύμπαν προς τα πίσω· να ξαναζήσουμε, να σβήσουμε, να μεταμορφώσουμε, να πλάσουμε τον καιρό διαφορετικά. Οι χαρές, οι λύπες, οι ενθουσιασμοί κι οι απογοητεύσεις θα μοιάζουν με μια χαώδη θολούρα που θα προσπαθούμε μάταια να αγγίξουμε. Το κακό είναι ότι ο πόνος θα είναι αυτός που θα έχει μεγαλύτερη ένταση στις αναπολήσεις και αυτό που θέλω εγώ όταν θα είμαι μεγάλη και γεμάτη εμπειρίες είναι να έχω πονέσει για πράγματα που το άξιζαν.

Υπάρχουν πολλές καταστάσεις που μπορούν να φέρουν δάκρυα στα μάτια και άλλες τόσες αναμνήσεις που να μας κάνουν να βρίζουμε τον ηλίθιο εαυτό μας για τις λάθος επιλογές. Μία κατεστραμμένη φιλία, μια αποτυχημένη σχέση, απραγματοποίητοι έρωτες, όνειρα που έμειναν στο ράφι και βήματα που δεν έγιναν ποτέ. «Γιατί», «Κι αν», «Μα πώς» γεμίζουν το μυαλό και το στομάχι σφίγγεται, γραπώνεται, περιμένοντας μια ανακούφιση που δε θα έρθει. Αυτά απλώς ξεχνιούνται και θάβονται προσωρινά, προσπερνούνται στο επόμενο καφέ, στο επόμενο χαμόγελο. Όμως, θα είναι εκεί κρυμμένα και την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε πως βρήκαμε τον δρόμο για την ευτυχία, όταν θα τολμήσουμε να ελπίσουμε και να δοκιμάσουμε, θα γεμίσουν το πέρασμα και θα μείνουμε ανήμποροι, θα σκύψουμε το κεφάλι και θα γυρίσουμε πίσω απ’ όπου ήρθαμε, φυλακισμένοι από τους δικούς μας  φόβους σε μία μετριότητα που δε μας ικανοποιεί.

Ο πόνος δεν είναι εύκολος να αντιμετωπιστεί, δεν είναι απλό ούτε καν το να τον κοιτάξουμε στα μάτια. Όταν ο πρώτος σου αληθινός -κι όχι πλατωνικός πια- έρωτας δε βρίσκει αντίκρισμα, όταν το σφίξιμο του στομαχιού στις αναμνήσεις είναι οδυνηρό, πώς μπορείς να ανοιχτείς ξανά σε κάποιον; Πώς μπορείς να αφεθείς και πιθανότατα να πληγωθείς και πάλι; Εγώ τουλάχιστον το απέφευγα για αρκετό καιρό με μια κουτσή δικαιολογία που αργότερα φάνηκε πως κρατούσε πατερίτσες. Πώς να εμπιστευτείς ξανά τις ανθρώπινες σχέσεις, την τύχη σου, τις πιθανότητες; Με τι όπλα να παλέψεις να διώξεις τους φόβους από το πέρασμα;

Το ερώτημα είναι, μας αξίζει πράγματι μια ζωή μέτρια των προσδοκιών μας;

Κλείσε τα Αυτιά σου στις Σειρήνες της Δυστυχίας... (Εξαιρετικό)

Έλεγχος, ανασφάλεια, απαισιοδοξία, πόνος, ματαίωση, ανημπόρια, εξαθλίωση, φονικό, μισός, αναγκαιότητα, μαυρίλα, τρόμος…

Πως σε κάνουν και αισθάνεσαι, αυτές οι λέξεις;

Αν κλείσεις τα μάτια, τι εικόνες, τι αίσθηση σου δημιουργούν;

Ελευθερία, αισιοδοξία, χαρά, δύναμη, δημιουργία, πίστη, αθωότητα, εμπιστοσύνη, κατανόηση, χαλαρότητα, φως, αγάπη…

Αυτές οι λέξεις πως σε κάνουν και αισθάνεσαι;

Κλείσε για άλλη μια φορά τα μάτια, και δες τι εικόνες, τι αίσθηση σου δημιουργούν;

Αν οι πρώτες λέξεις, σου δημιουργούν, εικόνες που θλίβουν την ψυχή σου, γιατί εξακολουθείς να τις βάζεις στη ζωή σου;

Τον έρωτα τον ξεχωρίζεις από τα βλέμματα.

Συναισθήματα αγάπης ξυπνούν όταν το βλέμμα μας επικεντρώνεται στο πρόσωπο του απέναντι, και όχι στο σώμα, υποστηρίζει νέα αμερικανική μελέτη.

Στο πρόσωπο των αγνώστων εστίαζαν το βλέμμα τους οι εθελοντές όταν τους πυροδοτούσαν συναισθήματα αγάπης, εξηγούν οι αμερικανοί επιστήμονες

Ο έρωτας με την πρώτη ματιά δεν είναι παραμύθι, υποστηρίζουν αμερικανοί ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Σύμφωνα με μελέτη τους, η ματιά που ρίχνουμε στο άτομο το οποίο έχουμε απέναντί μας είναι ικανή να «ξεδιπλώσει» τα πραγματικά μας συναισθήματα.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι όταν το βλέμμα των εθελοντών επικεντρωνόταν στο πρόσωπο αγνώστων, οι ίδιοι ένιωθαν συναισθήματα αγάπης και έβλεπαν τους απέναντί τους ως πιθανούς συντρόφους. Αντίθετα, η περιπλάνηση του βλέμματος στο σώμα των αγνώστων υποδήλωνε σεξουαλική επιθυμία.

Ο ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ

Προσευχές στο Δέλτα, προσευχές στα Υψίπεδα, προσευχές στα καταφύγια τών πεζοναυτών στο «μέτωπο», και για κάθε προσευχή υπήρχε μια αντί – προσευχή, ήταν δύσκολο να καταλάβεις ποιος είχε πλεονέκτημα. Στο Νταλάτ η μητέρα τού αυτοκράτορα σκόρπιζε ρύζι στα μαλλιά της έτσι που τα πουλιά να πετούν γύρω της  και να τρώνε όσο αυτή έλεγε τις πρωινές της προσευχές. Σε καλυμμένα με ξύλο, κλιματιζόμενα παρεκκλήσια στη Σαϊγκόν, ιερείς του ΔΣΒΒ θα πέταγαν κι από καμιά για να γλυκάνουν το μυώδη Ιησού, ευλογώντας αποθήκες πυρομαχικών και κανόνια και λέσχες αξιωματικών...

Οι πιο καλο – οπλισμένες περίπολοι τής ιστορίας πήγαιναν μετά την υπηρεσία τους να δώσουν τσιγάρα στους ανθρώπους που οι ιερείς τους θα αυτοπυρπολούνταν και θα γίνονταν στάχτη στις γωνιές του δρόμου. Βαθιά στις κοιλάδες μπορούσες ν’ ακούσεις μικρές Βουδιστικές καμπάνες να χτυπούν για ειρήνη, χόα μπιέν˙ μύριζες λιβάνι στη μέση τού πιο πολυσύχναστου δρόμου˙ έβλεπες ομάδες ΝΒΝ (Νοτιοβιετναμέζων) με τις οικογένειές τους να περιμένουν λεωφορεία μαζεμένοι γύρω από κορδέλες προσευχών που καίγονταν.

Λειτουργίες ακούγονταν από το ραδιόφωνο τών Ενόπλων Δυνάμεων κάθε δύο – τρεις ώρες, και κάποτε άκουσα ένα στρατιωτικό ιερέα της 9^ης Μεραρχίας ν’ αρχίζει έτσι, «Ω Θεέ μου, βοήθα μας να μάθουμε να ζούμε μαζί ΣΟΥ με πιο δυναμικό τρόπο σ’ αυτούς τους καιρούς τής απώλειας, να Σε υπηρετούμε όσο πιο καλά μπορούμε στον αγώνα ενάντια στους εχθρούς ΣΟΥ …» Ιερός πόλεμος, Τζιχάντ, ένας ματωβαμμένος θεός που θα κοιτούσε αδιάφορος το αίμα δέκα γενιών, αν τόσο χρειαζόταν να γυρίσει ο τροχός.

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ (Μέρος Α)

Έχετε παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται ξυπνητήρι για να ξυπνήσουν με το φως της ημέρας; Έχετε ποτέ αναλογιστεί την σχέση μεταξύ της πεποίθησης αυτής και του υποσυνείδητου σκοπού της να δημιουργεί ανησυχητικά πράγματα μέσα στην εμπειρία της ζωής, ώστε να ξυπνήσει στο Φως της αλήθειας; Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι πιέζουν το κουμπί snooze ώστε να χρειαστεί να ακούσουν τον ήχο ξανά και ξανά. Πολλαπλές κλήσεις για αφύπνιση απαιτούνται για αυτούς να σηκωθούν στο φως μιας καινούργιας ημέρας. Πώς εκδηλώνονται οι εμπειρίες αυτές στη ζωή σας;

Είστε εδώ για να αφυπνιστείτε. Πρόκειται για μια από τις πρωταρχικές λειτουργίες του προγράμματος του Σχολείου της Ζωής. 

Θα το κάνετε μόνοι σας ή χρειάζεστε να δημιουργήσετε έναν συναγερμό; 

Συχνά αυτό το μέρος του μονοπατιού συμβαίνει πολύ μετά αφού η συζήτηση έχει αρχίσει. Αποσύνδεση από το σύνολο της ζωής, και κυρίως του Εαυτού, επιτρέπει τον αγώνα της ανθρώπινης κατάστασης. Ο αγώνας αυτός είναι ο χορός της επιθυμίας και του ψέματος ότι είμαστε σε έλλειψη. Είναι η μέθοδος της απόσπασης με την οποία καθυστερούμε την επίγνωση. Τελικά, όμως, θα οδηγήσει στον διάλογο που είναι απαραίτητος για την επίγνωση, όταν έχετε κουραστεί αρκετά να επικεντρώνεστε αποκλειστικά στον αγώνα. 

Η εγκατάλειψη της σύγκρουσης θα σας βοηθήσει να δείτε ότι δεν υπάρχει κανένα λάθος με τον αγώνα, αυτό καθ’ αυτό. Είναι οι προσκολλήσεις μέσα σε αυτόν τον αγώνα που δημιουργούν τα εμπόδια εσωτερικά. 

Η απελευθέρωση, σε οποιοδήποτε βαθμό, ξεκινά τη σύνδεση και ενδοσκόπηση ως σημαντικά σημεία επαφής της εμπειρίας της ζωής. Πρέπει να υπάρξει μια διαδικασία στροφής προς τα μέσα για να υπάρξει εξέλιξη. 

Μόλις έφαγες; Δες τι να μην κάνεις αμέσως μετά…

Ακόμα και αν μόλις έφαγες ένα ελαφρύ ισορροπημένο γεύμα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις αμέσως μετά το φαγητό, αφού δυσχεραίνουν τη διαδικασία της χώνεψης ή προκαλούν προβλήματα στο στομάχι.

1. Μην καπνίσεις- σύμφωνα με μακροχρόνια πειράματα, ένα τσιγάρο αμέσως μετά το φαγητό, ισοδυναμεί με 10, αφού ο οργανισμός εκείνη την ώρα βρίσκεται στη διαδικασία της χώνεψης.

2. Μην φας αμέσως φρούτα- στην Ελλάδα έχουμε την κακή συνήθεια να σερβίρουμε τα φρούτα μετά το φαγητό σαν χωνευτικό, κάτι που είναι λάθος, αφού στην ουσία τα φρούτα πρήζουν το στομάχι και επιβραδύνουν τη χώνεψη.

3. Μην πιεις τσάι- τα φύλλα του τσαγιού είναι όξινα και καταστρέφουν την πρωτεΐνη από το φαγητό που μόλις κατανάλωσες.

«Όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στο παρελθόν, τόσο περισσότερο το ενεργοποιείς»

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε ένα σκοπό στο τα­ξίδι της ζωής μας διαφορετικά, απλώς περιπλανιόμαστε άσκοπα, και σκοπός σημαίνει μέλλον, σωστά;

Πώς το συμβιβάζουμε αυτό με το να ζούμε στο παρόν;

Όταν κάνεις ένα ταξίδι, είναι βέβαια χρήσιμο να ξέρεις που πας ή τουλάχιστον τη γενική κατεύθυνση προς την οποία κινείσαι, αλλά μην ξεχνάς: το μόνο πράγμα που τελικά είναι αληθινό σε σχέση με το ταξίδι σου είναι το βήμα που κάνεις ετούτη τη στιγμή.

Αυτό είναι το μόνο που υπάρχει.

Το ταξίδι της ζωής σου έχει έναν εξωτερικό και έναν εσώτερο σκοπό.

Ο εξωτερικός σκοπός είναι να φτάσεις στο στόχο ή τον προορισμό σου, να επιτύχεις αυτό που ξεκίνησες να κάνεις, να κα­τορθώσεις αυτό ή εκείνο, πράγμα που, φυσικά, προϋποθέτει μέλλον.

Αν όμως ο προορισμός σου ή τα βήματα που πρόκειται να κάνεις στο μέλλον απασχολούν ένα τόσο μεγάλο μέρος της προσοχής σου ώστε να γίνονται πιο σημαντικά από το βήμα που κάνεις τώρα, τότε χάνεις εντελώς τον εσώτερο σκοπό του ταξιδιού, που δεν έχει κα­μιά σχέση με το πού πας ή το τι κάνεις, αλλά έχει μεγάλη σχέση με το πώς.

Δεν έχει καμιά σχέση με το μέλλον, αλλά μεγάλη σχέση με την ποιότητα της συνειδητότητάς σου ετούτη τη στιγμή.

Ο εξωτερικός σκοπός ανήκει στην οριζόντια διάσταση του χώ­ρου και του χρόνου· ο εσώτερος σκοπός αφορά το βάθεμα της Ύ­παρξής σου στην κατακόρυφη διάσταση του άχρονου Τώρα.

Το ε­ξωτερικό ταξίδι μπορεί να περιέχει ένα εκατομμύριο βήματα, το ε­σώτερο ταξίδι έχει μόνο ένα: το βήμα που κάνεις αυτή τη στιγμή.

Χρησιμοποιώντας το ελάττωμα ως όπλο

Γράφει ο  Ανδρέας Τσιρίδης

Πίσω από το «είμαι τρελός εγώ, τα κάνω όλα πουτάνα» μέχρι το «αχ, πες που θα πάμε για φαγητό, εγώ είμαι αναποφάσιστος» ή την εθνική μας μπαρούφα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» κρύβεται η χειριστική παραδοχή ενός ελαττώματος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί επιθετικά ή παθητικά-επιθετικά.

Κάποτε, όταν είχαν βγει οι LCD τηλεοράσεις και είχαν όλες καμένα pixel (με αποτέλεσμα να βλέπεις μόνιμα κάποιες λευκές ή μαύρες κουκίδες στην οθόνη) οι κατασκευαστές τηλεοράσεων αποφάσισαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αναρίθμητες επιστροφές συσκευών να βαφτίσουν το ελάττωμα, χαρακτηριστικό. Tο έγραφαν μάλιστα και στην εγγύηση!

Κάπως έτσι δεν κάνουμε κι εμείς; Ομολογούμε ένα προφανέστατο μας ελάττωμα με από παρακλητικό έως και τσαμπουκαλεμένο τόνο και απαιτούμε από τους γύρω μας να το «σεβαστούν» πιο πολύ απ’ ότι απαιτούμε από τον εαυτό μας να το διορθώσει! Αυτή η συμπεριφορά, όσο κι αν φαίνεται εξομολογητική, είναι επιθετική: Χρησιμοποιείται για να θέσει ή να προωθήσει τα δικά μας όρια.

Μα, το κάνω κι εγώ! Επειδή πάντοτε φοβάμαι πως οι άνθρωποι που σχετίζομαι έχουν την τάση να κάνουν πράγματα που με στενοχωρούν αδιαφορώντας για το πώς εγώ θα αισθανθώ έχω ουκ ολίγες φορές συστηθεί ως «ανταποδοτικός» τύπος. Στην πραγματικότητα εννοώ «εκδικητικός». Στην πραγματικότητα δείχνω νυχάκια. Προκαταβολικά. Κι αυτό, παρά το ότι γνωρίζω πως η ανταπόδοση ενός κακού το μόνο που κάνει είναι να το αναπαραγάγει. Κι όταν το κάνω, νιώθω λίγο «επικίνδυνο αρσενικό» με ολίγον από Κλιντ Ίστγουντ και Τζον Γουέιν και αυτό μου δίνει μια ψευδαίσθηση εξουσίας και ηδονής.

Να επενδύεις μόνο σε εκείνους που αγαπούν την αληθινή πλευρά σου

Στην παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε τις πρώτες λέξεις, τους αριθμούς και τα χρώματα. Ένα μάθημα ακόμα πιο σημαντικό νομίζω, θα ήταν να μας γράψουν στο μαυροπίνακα της τάξης μία αλήθεια που με πόνο θα συνειδητοποιήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν χωρίς μέτρο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αναστολές. Άνθρωποι, που θα αγαπήσουν το «είναι» σου με τα ελαττώματά του και θα αποδεχτούν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία σου.

Μόνο σε αυτούς αξίζει να επενδύσεις γιατί αυτοί, είναι άνθρωποι και όχι απλά άτομα. Και μπορεί να σε τρομάξει η αλήθεια τους όμως έρχεται μια στιγμή που η ζωή απαιτεί να ξεπεράσεις τις όποιες ανασφάλειές σου και να αποφασίσεις την αλλαγή κάνοντας το δικό σου απολογισμό.

Μία αλλαγή που θα την κάνεις μόνος, θα πολεμήσεις, θα πονέσεις, θα ρισκάρεις αλλά καταλαβαίνοντας τί πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και θα σε ανταμείψει με τη μαγεία της αναγέννησης. Αναγέννηση από τις στάχτες του παρελθόντος γεμάτες αναμνήσεις και σκόρπια πρόσωπα.

Πόσοι άνθρωποι έχουν γύρω τους ανθρώπους που τους αγαπούν αλλά παρόλα αυτά νιώθουν μοναξιά; Μπορεί και εσύ ο ίδιος να το έχεις βιώσει ή να το βιώνεις αυτή τη στιγμή!

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;

Οι δικοί μου ήρωες…

Ζει ανάμεσα μας…
Αλλάζει πρόσωπα…

Την αγάπη και την Αλήθεια του μέσα καθημερινά πρέπει να αναζητούμε.
Η Ανάσταση είναι η θριαμβευτική! Ένδοξη νίκη για καθένα μας, ευλογημένη ελπίδα μας! Κάποιοι την βιώνουν όσο ζουν…

Οι δικοί μου ήρωες…

δεν φοράνε στολή υπερήρωα, ούτε είναι τέλειοι.
Είναι φτιαγμένοι από τα μονοπάτια που έχουν διαλέξει και όχι από υπερφυσικές δυνάμεις.

Οι δικοί μου ήρωες είναι ανώνυμοι.

Όχι αυτοί των ειδήσεων…
Η μεγαλειότητά τους περνά απαρατήρητη γιατί είναι κι αυτό κομμάτι της μοναδικής τους ύπαρξης.

Τριγυρνάνε ανάμεσά μας αθόρυβα και για να τους δεις, πρέπει να εκπαιδεύσεις τα μάτια σου να ακούνε την καρδιά…

Είναι ταπεινοί, ευάλωτοι, πληγωμένοι και κάνουν τα πάντα για να απαρνηθούν το γεγονός ότι είναι ήρωες.
Δεν κυνηγούν το μέγιστο, δεν ψάχνουν την προσοχή σου αλλά εκείνες τις μικρές, αδιόρατες στιγμές όπου το αδύνατο γίνεται δυνατό και η Αλήθεια των συναισθημάτων γκρεμίζει τα κάλπικα και φανταχτερά περιτυλίγματα της κοινωνίας…

Η δύναμη της “εστίασης”

Έχετε παρατηρήσει πως όταν κάτι το θέλουμε πολύ, το έχουμε βάλει στο μυαλό μας και το σκεφτόμαστε συνέχεια, τελικά το συναντούμε ή πέφτουμε πάνω του; Π.χ. ένα αυτοκίνητο της χ μάρκας με το ψ συγκεκριμένο χρώμα, μία ωραία τσάντα που θέλει πολύ μία γυναίκα και τη βλέπει συνέχεια.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Είμαι σίγουρος πως όλοι ξέρουμε την απάντηση. Προφανώς και πριν περνούσε από μπροστά μας το Χ αυτοκίνητο ή μία κοπέλα με τη συγκεκριμένη τσάντα, απλώς επειδή δεν μας ενδιέφερε δεν δίναμε καμία σημασία.

Τα παραπάνω παραδείγματα μας δίνουν ένα δείγμα για το γνωστό φαινόμενο της “εστίασης”.

Ένα από τα ζητούμενα είναι πως θα επιβληθούμε στο μυαλό μας ώστε να “εστιάζει” και να μην ξεχνιέται για όλα αυτά που θέλουμε. Γιατί βλέπουμε κάποιες φορές στις πράξεις μας αυτή τη δυσαρμονία; Όταν δηλαδή οι πράξεις μας δε συμβαδίζουν με τα θέλω μας;

Ας δούμε μερικά tips για να ελέγχετε και να μη χάνετε την εστίασή σας.

ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΕ η «ΑΙΘΟΥΣΑ των ΑΡΧΕΙΩΝ» της ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ;

Γράφει ο Σπύρος Μακρής,

Ποιό μυστικό μπορεί να κρύβει ένας μυστηριώδης θάλαμος κάτω από τα πόδια της Σφίγγας της Αιγύπτου; Θα μπορούσε να ανατρέψει όλα τα δεδομένα της ιστορίας και των πολιτισμών;

Υπήρξαν πολλές συζητήσεις, όχι πριν πολύ καιρό, για μια συνωμοσία που αφορά την ανακάλυψη ενός εκ των πιο θρυλικών θαλάμων στον κόσμο. Της «Αίθουσας των Αρχείων» της Ατλαντίδας ! ! !

Πολλοί ερευνητές δηλώνουν ότι οι αιγυπτιακές αρχές και ο Zahi Hawass συγκαλύπτουν την ανακάλυψη. Οι φήμες που κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο, τον τελευταίο καιρό, είναι πως έχει εντοπιστεί αυτή η αίθουσα.

Η αιγυπτιακή ομοσπονδιακή κυβέρνηση μαζί με τον πρόσφατα αποσυρθέντα Zahi Hawass, ο οποίος έτρεξε το Αιγυπτιακό Τμήμα Αρχαιοτήτων (Egyptian Antiquities Department) έχει αρνηθεί σθεναρά αυτές τις δηλώσεις αναφέροντας κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει αυτό το είδος του κτιρίου ή του θαλάμου και πως τίποτα δεν έχει ανακαλυφθεί.

Ωστόσο, αρκετοί επιστήμονες και μάλιστα ορισμένοι αρχαιολόγοι εκφράζουν την σιγουριά ότι ο θάλαμος έχει πράγματι βρεθεί αλλά αποσιωπάται, λόγω του μυστικού (σε μας) περιεχομένου του.

Στη Μόσχα ξέρουν ότι Πρωτομαγιά θα έχουν λιακάδα γιατί… θα ψεκάσουν για να την έχουν!

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρώσικη κυβέρνηση θα ψεκάσει τους ουρανούς για να εξασφαλίσει μια ηλιόλουστη μέρα. Μόνο που τώρα μαθαίνουμε το δικό τους κοκτέιλ ψεκασμών

Σύμφωνα με το Russia Beyond the Headlines, η Μόσχα θα έχει φέτος μια επιπλέον ηλιόλουστη μέρα. Η πόλη θα πληρώσει ένα σωρό ρούβλια για τον βομβαρδισμό νεφών, προκειμένου να δημιουργήσει τον τέλειο καιρό για την Άνοιξη και Εργατική Πρωτομαγιά, η οποία το 2016 συμπίπτει με το Ορθόδοξο Πάσχα.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα των κρατικών προμηθειών, η Μόσχα έχει ανακοινώσει μια προσφορά για την προστασία του καιρού της πόλης, την 1η Μαΐου, 2016. Το μέγιστο κόστος της σύμβασης είναι 85.941.509 ρούβλια (1.320.000 $).

Η Μόσχα χρησιμοποιεί την Τροποποίηση Καιρού από τη σοβιετική εποχή και έχει ξοδέψει περισσότερα από $ 6 εκατομμύρια σε σπορά των νεφών το 2015. (Από πρόσφατη ρώσικη εταιρεία Τ.Κ.)