ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Παραμονή Χριστουγέννων. Μπροστά σε μια καλοστολισμένη βιτρίνα κάποιου κλειστού πλέον καταστήματος, στέκεται ένας άνθρωπος. Πέτα σηκωμένα. Δυνατό  κρύο. Το χιόνι  πέφτει άφθονο. Βρισκόμαστε σε μια μεγαλούπολη της Αμερικής. Ο άνδρας κοιτάζει με θλίψη. Δεν πρόλαβε να χαρεί ξοδεύοντας, ή δεν  είχε χρήματα να αγοράσει; Ποιος ξέρει; Κρατάω το ότι ήταν καλοντυμένος. Καμία σχέση με κλοσάρ.

Η νύχτα προβλέπεται μακριά. Θα πρέπει να ρεβεγιονάρει. Μόνος του. Τόσο οδυνηρό, αλλά και τόσο καλό. Στην Αμερική δεν υπάρχουν φιλίες. Τα φιλικά καλέσματα είναι ψεύτικα, ή για να προωθηθούν επαγγελματικά συμφέροντα. Είναι μια ζούγκλα που επιβιώνει με τις γνωστές ντόπες. Ποτά, ναρκωτικά και δολοφονική αστυνομία. Έτσι περιορίζεται η βία του ανθρώπου που, ή δεν έχει χρήμα και πλημμυρίζει από ζήλια  γι’ αυτόν που έχει, ή έχει, αλλά επειδή τα έχει γευθεί όλα, σαν γνήσια βαριεστημένος, μονίμως φθάνει στα άκρα.

Γιατί όμως περιορίζομαι στην Αμερική; Σάμπως κι εδώ, τα ίδια δεν αρχίζουν σιγά- σιγά να γίνονται; Κι εδώ δεν ρέει άφθονο το ποτό, παντρεμένο με την ψευτιά του λουσάτου ρούχου, του ναρκωτικού και της ψεύτικης ευχής;

Πας στο ρεβεγιόν, πώς να κάτσει μέσα ο Έλληνας; Έχεις να δεις τον διπλανό κάτι μήνες. Πλησιάζει και σε ρωτάει:

« Είσαι καλά;»  Τι να του πεις;

«Ρε μαλάκα, αν δεν ήμουν καλά, εδώ θα ήμουν;>>.  Κι αυτό, αν είσαι καλά.  Αν έχεις κάποιο πρόβλημα, μ’ αυτόν θα το μοιραστείς, που έχεις να τον δεις τόσο καιρό, και μάλιστα τώρα, την στιγμή του ρεβεγιόν;

Η ψευτιά των Χριστουγέννων. Που πρακτικά είναι η κορύφωση της ψευτιάς της κοινωνικής συνύπαρξης. Να γουστάρεις να πηδήξεις τη γυναίκα του <<φίλου>>, που έχει εμφανισθεί ξώβυζη ή ξώμπουτη, και να το παίζεις χαρούμενος που σε συνοδεύει η γυναίκα σου μετά από 30 χρόνια γάμου, ή μια φτηνιάρα που τελικά αυτή σου κάθισε. Να ζηλεύεις το σπίτι που είσαι καλεσμένος και δεν θα μπορέσεις ποτέ  να ανταποδώσεις την υποχρέωση. Να ξέρεις ότι είσαι μπατίρης, διακοσμητικό στοιχείο της δεξίωσης και να κάνεις τον επιτυχημένο. Νάσαι σ΄ένα νυχτερινό μαγαζί , καθισμένος  σε τραπέζι, πρακτικά πιο κοντά στο parking παρά στην πίστα. Να φλέγεσαι από κακία και να προσποιείσαι. Και μετά να πλάθεις το μύθο σου. Πόσο ωραία πέρασες όλη την περίοδο των γιορτών. Ευτυχώς που τις ξεπερνάμε λέω εγώ, μπας και γίνει και καμιά αυτοκριτική για του χρόνου.

Διότι πραγματικά πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να παίζεις τον χαρούμενο μέσα σ’ ένα καραγκιοζ μπερντέ περιβάλλον. Να σε δουλεύει ο δημόσιος τομέας με  τους φωτισμένους δρόμους και τα ιπτάμενα στολίδια, που είναι  ίδια μ’ εκείνα του Πάσχα. Να σε δουλεύει η θρησκεία ότι τώρα γεννήθηκε. Να σε δουλεύουν τα σπίτια που στολίζονται για να κρύψουν το δράμα που κρύβει το καθένα. Να σε δουλεύουν οι οικολόγοι, που αυτόν τον καιρό που πολλαπλασιάζεται  η κατανάλωση του ρεύματος, δεν τους απασχολεί τίποτα. Ούτε  ο καρκίνος από τα εργοστάσια της ΔΕΗ που τριπλασιάζεται στην Πτολεμαίδα , ούτε τα έλατα που στέκονται δεμένα από τους γύφτους στην Αχαρνών και στην Αλεξάνδρας .

Άσε δε τι είδα φέτος. Πουλάνε δένδρα και με ρίζες. Και πηγαίνει ο άλλος και το αγοράζει, διότι αύριο θα πάει να το φυτέψει . Το  κάνει για 20 ημέρες καρνάβαλο, και μετά το επαναφέρει στη γη. Ο Γιακούμπ της φύσης. Πόσο μαλάκας μπορεί κάποιος να είναι και να  μην το καταλαβαίνει;

Μου τη σπάνε οι γιορτές. Όχι οι αργίες. Αυτές είναι χρήσιμες, μπας και βρεις τον εαυτό σου μέσω του χόμπυ σου. Στις γιορτές προσποιείσαι. Χαίρεσαι χωρίς λόγο, κι ανέχεσαι όλη την κακόγουστη αισθητική του διπλανού σου. Το Golden Hall που δεσπόζει σαν στατικός Τιτανικός δίπλα στο Υγεία, που κι αυτό φωταγωγημένο είναι για να καλύπτει τους καρκίνους που κρύβει στα σωθικά του. Τα μαγαζιά με ό,τι είναι πεταμένο στο πατάρι. Η βίλα δίπλα στο κοτέτσι , το ένα με πορτοκαλί και το άλλο με άσπρα φωτάκια. Το ένα μόνιμα φωτισμένο και το άλλο να αναβοσβήνει  σαν φωτορυθμικό την ώρα που βγάζει τα ρούχα της η καμπαρετζού. Το άσχημο σ’ όλο του το μεγαλείο. Άσχημο είναι βέβαια και πριν τις γιορτές. Αλλά σ’ ενοχλεί μόνο την ημέρα. Τώρα στις γιορτές, ούτε τη νύχτα δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Και το κράτος εδώ. Με τα καρουσέλ του πένθους, το δένδρο που το φυλάνε τα ΜΑΤ, και τις συναυλίες της ντροπιαστικής ελεημοσύνης. Που απευθύνεται κύρια στους μετανάστες, όπως πλέον κάθε τι δημόσιο,  αλλά όσο να’ ναι πια, το ξεροκόμματο το  βουτάει κι ο Έλληνας. Αυτός ο άσκεφτος χαβαλές. Που αντί να τα βάλει κάτω και να σχεδιάσει κάτι για τη σωτηρία του, προτιμάει να κάνει τον αμερικάνο, τον οποίο υποτίθεται ότι κοροϊδεύει . Άσε δε που πείθει και τον εαυτό του ότι έχει και χειμώνα. Βαμβάκι άφθονο στο ψεύτικο ντεκόρ. Κι  εγώ να κυκλοφορώ ακόμα με ό,τι φόραγα τον Αύγουστο. Τι να κάνω; Δεν συμπεριφέρομαι εθιμοτυπικά. Πάω βάσει κλίματος ή ψυχικής διάθεσης.

Και να ξεχνάει η Ελλάδα την Ακρόπολη της,  που λέγεται οικογένεια. Κι ενώ θα μπορούσε να βρει ο καθένας την γαλήνη του μέσα σ’ αυτήν , να επιλέγει κάτι παράταιρο και ξένο με την παλιά ελληνική νοικοκυροσύνη. Οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια τον εαυτό του μπροστά σε μια βιτρίνα καταστολισμένη με αγχολυτικά, σαν δωρεάν προσφορά μαζί με τα  δώρα, που αν μπορέσει να τα αγοράσει, θα το κάνει σαν μια απλή υποχρέωση προς τα παιδιά που θέλουν άλλα. Χρόνο και κουβέντα. Τίποτα αυτός. Να αγοράζει  για τη ματαιότητα του σαν υπερκαταναλωτής που ήταν, και τώρα είναι μίζερος υποκαταναλωτής των βασικών αναγκών και υποχρεώσεων του.

Κρίμα γι’ αυτόν το λαό που κάποτε ήταν σωστός και μετρημένος. Χάθηκε στις καλένδες των απωθημένων και του άσκοπου. Να του καίνε το δένδρο κι αυτός εκεί. Να το ξανανάψει. Αντί  να κάνει συσκότιση και να αποδείξει ότι δεν είναι Οστρογότθος. Κρίμα για ένα λαό που λέει ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά που τα κάνει χωρίς καμιά  διάθεση να ασχοληθεί μαζί τους. Διότι τα πάντα οφείλονται στην διάλυση της οικογένειας. Κρίμα για την χώρα. Που την βλέπω κομμένο έλατο. Με ρίζες όμως. Κι  αύριο θα τρέξουν όλοι να την ξαναβάλουν στη γη. Στο διάολο. Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα. Και του χρόνου δεν λέω. Για να μην ξαναγίνουν τα ίδια . Όσο ζεις ελπίζεις.

dailytripes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ