Το τίμημα της σιωπής

Η σιωπή είναι ένας «οδηγός» ο οποίος αν δεν έχει βάσεις, τελικά μας οδηγεί να βιώσουμε επίπονα κομμάτια, κυρίως εσωτερικά.

Η σιωπή για να βιωθεί στο απόλυτο, στο ουσιαστικό αλλά κυρίως στο προστατευτικό χρειάζεται να συνεργαστεί με την εσωτερική ειρήνη, την εσωτερική γαλήνη, την εσωτερική αρμονία.

Καθώς η σιωπή αν δεν συνεργαστεί με τα παραπάνω, μόνο σιωπή δεν είναι. Αλλά είναι απλώς ένα «δεν μιλάω».

Το δεν μιλάω λοιπόν δεν είναι σιωπή, αλλά ένας σύμβουλος ο οποίος θα μας φέρει με τα χρόνια αντιμέτωπους με χρόνιες παθήσεις στο αναπνευστικό, στο ορμονικό, στο μυοσκελετικό και στο νευρικό σύστημα, αλλά και όγκους. Το δεν μιλάω ως κατάσταση θα πει πως μαθαίνω τον εαυτό μου να καταπίνει συναίσθημα και έτσι είναι σαν να βάζω επάνω μου συνέχεια βάρος και βάρος και βάρος. Μέχρι που έρχεται κάποια στιγμή να γίνει η εσωτερική μου έκρηξη.

Το τίμημα λοιπόν του σιωπή = δεν μιλάω ποτέ δεν θα μας οδηγήσει κάπου ως χρυσός. Καθώς έχουμε μάθει την παροιμία, η σιωπή είναι χρυσός.

Δεν υπάρχει άνρθωπος που να μην έχει «πνιγεί» έστω μία φορά στη ζωή του, από διάφορα που του συνέβησαν. Το πώς βιώνει ο καθένας μας εσωτερικά αυτά τα κομμάτια «πνίγομαι» είναι σχετικό και πάντα διαφορετικό. Καθώς αυτά που αντιμετωπίζουμε σχετίζονται με όλο τον εσωτερικό μας κόσμο τον συναισθηματικό αλλά και τη βάση του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας. Το να προσπαθούμε δε, να εξηγήσουμε σε άλλους ανθρώπους γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε, μπορεί να μοιάζει ότι μιλάμε άλλη γλώσσα. Και φυσικά μιλάμε άλλη γλώσσα. Το εσωτερικό κομμάτι του καθενός από μας βιώνοντας εσωτερικά το κάθε τι, ναι είναι διαφορετική γλώσσα. Η γλώσσα του σώματος εσωτερικά είναι τελείως διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο.  Δεν μπορούμε λοιπόν να έχουμε την απαίτηση να μας καταλάβουν οι γύρω μας, ακόμη και ο πιο δικός μας άνθρωπος. Καθώς η εσωτερική μας κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.

Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα κάθε τι που μας έχει οδηγήσει σε μία εσωτερική διαδρομή πόνου καλό είναι να βγει από μέσα μας.

Οι τρόποι για να βγουν από μέσα μας τα κομμάτια του πόνου είναι πρώτα από όλα να δεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι και ότι ναι πόνεσα. Αφού το δεχτώ τότε θα επιλέξω και τον τρόπο που θα αδειάσω τον πόνο μου.

Θα πάρω ένα τετράδιο και θα καταγράψω το συμβάν. Ύστερα θα γράψω όλα όσα ένιωσα και όλα όσα σκέφτηκα, αλλά όλα. Αυτό το όλα μπορεί να με πάρει μέρες, αν για παράδειγμα θέλω να εργαστώ πάνω σε ένα συμβάν που έγινε στο παρελθόν. Καταγράφω όλα όσα ένιωσα και σκέφτηκα και δίνω χρόνο και χώρο στον εαυτό μου για να τα εκδηλώσει όλα αυτά. Επειδή έχουμε μάθει να καταπίνουμε και να μη μιλάμε, αυτό το βήμα μπορεί να μην είναι εύκολο. Και η συνήθειά μας, δεν μιλώ, να μην μας αποκαλύψει όλα τα σημεία. Γι’ αυτό χρειάζεται από εμάς να αφιερώσουμε μέρες και ώρες στους εαυτούς μας. Μέσα σε κάθε συμβάν πόνου υπάρχουν όλα τα συναισθήματα τα οποία με υπομονή και πολλή αγάπη από μένα για μένα να τα δεχτώ, χωρίς καμία διάθεση κριτικής και να τα καταγράψω. Μέσα στο συμβάν του πόνου πάντα υπάρχει θυμός, οργή, τύψεις, ενοχές κλπ το μέγεθος τους μπορεί να είναι μικρό, αλλά υπάρχουν.

Ναι λοιπόν πόνεσα, θύμωσα, αγχώθηκα, πληγώθηκα κλπ

Όσο τα γράφω αυτά τα συναισθήματα παρατηρώ την αναπνοή μου, για να δω πως αλλάζει. Και ρωτάω τον εαυτό μου πως νιώθει. Όσο αδειάζουμε τα συναισθήματα μας μικραίνει ο πόνος.

Παράλληλα με τα συναισθήματα καταγράφουμε και όλα θα θέλαμε να έχουμε πει και δεν είπαμε. Δίνω δηλαδή το δικαίωμα στον εαυτό μου να εκφραστεί.

Αυτό είναι το «κλειδί» της λύτρωσης «εκφράζομαι». Όσο εκφράζομαι και όσο καταγράφω όλα όσα θα ήθελα να πω τότε το μέσα μου αρχίζει να αυτοθεραπεύεται.

Και όλο το εσωτερικό μου κομμάτι γίνεται για μένα ένας οδηγός σύμβουλος για να με φτάσει στην απόλυτη κάθαρση. Για να βιώσω τελικά  την εσωτερική ειρήνη, την εσωτερική γαλήνη, την εσωτερική αρμονία.

Καλό είναι να θυμάμαι πως ο πόνος δεν περνάει με ξεσπάσματα. Ξεσπάσματα όπως κάνω δουλειές για να ξεχαστώ, γιατί δεν ξεχνιέμαι και αν νομίζω πως ξεχνιέμαι θα έρθει η στιγμή που θα επιλέξω να πάω για ύπνο και τότε δεν θα μπορώ να κοιμηθώ. Γιατί ο πόνος δεν ξεχνιέται με ξεσπάσματα, απλώς θεριεύει και μας περιμένει. Και αν εμείς βλέποντας ότι δεν μπορούμε να κοιμηθούμε παίρνουμε χάπια, τότε ο πόνος επιλέγει όργανά μας και αρχίζει η σωματοποίηση του.

Η σιωπή λοιπόν χτίζεται σταδιακά και γίνεται ένα κτήριο αρμονίας με ειρήνη στην καρδιά μου και όχι έναν εσωτερικό πόλεμο.

Συλλέγουμε όλα τα συμβάντα πόνου και δουλεύουμε για το καθένα ξεχωριστά. Πόσο χρόνο θα μας πάρει ? Μα δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι πολυτιμότερο αγαθό από την υγεία δεν έχει, άρα τι είναι πιο σημαντικό, να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου ή να περιμένω να «μου χτυπήσει την πόρτα μία ασθένεια» ?

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ