πότε θα κλείσει η αριστερή παρένθεση: κοινωνικές και πολιτικές κατολισθήσεις και χιονοστιβάδες

φίλες και φίλοι

ΠΡΙΝ μερικούς μήνες διατύπωσα την πρόγνωση ότι η δεκαετία 2020-2030 θα είναι μια τρομερή και φοβερή δεκαετία. Τι θα συμβεί; Θα είμαστε το 2021 στο ευρό; Θα υπάρχει το ευρό και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα ζήσουμε μια εξέγερση, κατά την οποία θα καούν τράπεζες και εφορίες και αστυνομικά τμήματα και υπουργεία; Εάν υπάρξει μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. ποιες πολιτικές δυνάμεις θα την ελέγχξουν, θα την συντονίσουν, θα την διευθύνουν; Η δεξιά/ακροδεξιά, η Αριστερά, μια οικουμενική κυβέρνηση; Τίποτα από όλα αυτά δεν γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι κατά την εν λόγω δεκαετία θα συγκλίνουν, θα γίνουν σαφή όλα τα αποτελέσματα, οι επιτυχίες δηλαδή, της ανηλεούς καπιταλιστικής επίθεσης που άρχισε την άνοιξη το 2010, εδώ και εφτά ολόκληρα χρόνια.

ΟΙ μισθοί και τα μεροκάματα θα μειωθούν όσο δεν πάει άλλο. Ήδη, 125.000 εργαζόμενοι δουλεύουν με 100-150 ευρά τον μήνα. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν να πληρωθούν μήνες. Πάνω από τους μισούς εργαζόμενους παίρνουν 300 ευρά τον μήνα –  οι υπόλοιποι 500 και ένα μικρό μέρος, το βιομηχανικό προλεταράτο,  δεν έχει υποστεί πολλές μειώσεις. Θα τις υποστεί όμως, μιας και οι ομαδικές απολύσεις θα γίνει εντός ολίγων ημέρων ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι συντάξεις θα περικοπούν κι άλλο. Οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές θα μειωθούν, όπως και οι φόροι. Οι κοινωνικές δαπάνες του Κράτους θα μειωθούν. Θα απολυθούν κρατικοί υπάλληλοι και θα μειωθεί δραστικά ο μισθός τους. Θα γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, άρα απολύσεις και μειώσεις μισθών. Οι απαιτήσεις των δανειστών δεν είναι καθόλου παράλογες, είναι πολύ λογικές, αφού μία λογική γίνεται δεκτή, άρα υπάρχει: η καπιταλιστική, η αύξηση των κερδών, η αναδιανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου υπέρ των καπιταλιστών και σε βάρος των Υποτελών Κυρίων και Υποτελών Παραγωγών.

ΟΙ επιδιώξεις του Κεφαλαίου, που άρχισαν να εκπληρώνονται από την άνοιξη του 2010 μέχρι τις μέρες μας, θα πραγματοποιηθούν πλήρως μέσα στη δεκαετία 2020-2030. Ήρθε η ώρα να θέσουμε το ερώτημα που δεν έχει τεθεί μέχρι τώρα: γιατί, φίλες και φίλοι, η επίθεση άρχισε την άνοιξη του 2010;

ΓΙΑΤΙ ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ήταν η στιγμή που θα εξασφάλιζε τη νίκη. Ο Κύριος πρώτα νικά και μετά πολεμά. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για δύο λόγους: άρχισε η ανεργία να καλπάζει και ήταν οι πάντες χρεωμένοι. Την είχαν προετοιμάσει με την ανεξέλεγκτη παροχή δανείων; Ναι, την είχαν προετοιμάσει με την ανεξέλεγκτη παροχή δανείων. Η οικοδομική δραστηριότητα έφτασε τα όρια της και ο κινητήρας της οικονομικής ανάπτυξης σταμάτησε να δουλεύει, αναπόφευκτα. Ο συσχετισμός των κοινωνικών δυνάμεων, η κατανομή της ισχύος την άνοιξη του 2010 ήταν εμφανώς σε βάρος των εργαζομένων.

ΑΣ θυμηθούμε μερικά πράγματα, γιατί τα ξεχνάμε και η λήθη αυτή καταστρέφει την κοινωνική και ηθική φαντασία. Γιατί υπάρχει και ηθική φαντασία. Όταν άπαντες έλεγαν ότι ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ, εδώ πέρα τόνιζα, χλευαζόμενος,  ότι  ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ. Και όχι μόνο θα περάσουν αλλά θα έρθουν κι άλλα, και δεύτερο μηνμόνιο και τρίτο και τέταρτο –  και πέμπτο και έκτο, μέχρι να εκπληρωθούν όλες οι επιδιώξεις των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών, όλων των ισχυρών καπιταλιστικών επιχειρήσεων –  παραγωγικών, εμπορικών, μεταποιητικών, τουριστιστικών. Θυμάμαι έναν πρωτοσέλιδο τίτλο της Εποχής: εξεγερθείτε! Εκείνοι που εξεγέρθηκαν (2011 και 2012), ηττήθηκαν· διότι εκείνοι που θα μπορούσαν να ανακόψουν την επίθεση δεν εξεγέρθηκαν –  το βιομηχανικό προλεταριάτο. Επρόκειτο περί βεβαιότητας. Η πρώτη. Υπάρχει και δεύτερη. Και τρίτη.

ΤΟΝΙΖΑ, και πάλι χλευαζόμενος, ότι η Αριστερά που παρότρυνε τους εργαζόμενους να εξεγερθούν και που δήλωνε κατηγορηματικά ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν είναι μια Αριστερά (τον ΣΥΡΙΖΑ εννοώ, το ηγετικό επιτελείο)  που άλλα λέει, άλλα σκέφτεται, άλλα εννοεί κι άλλα κάνει –  κι άλλα θα κάνει. Πρόκειται για μικροαστούς, επαγγελματίες  πολιτικούς απατεώνες. Αυτή είναι δεύτερη βεβαιότητα. Κι όταν θα κυβερνήσουν, αυτό που θα κάνουν είναι να αναλάβουν τον συντονισμό της καπιταλιστικής επίθεσης. Κι όταν άρχισε η ανάληψη του συντονισμού των καπιταλιστικών υποθέσεων άλλοι μιλούσαν για προδοσία, άλλοι για απειρία διακυβέρνησης κι άλλοι έλεγαν, εντάξει μωρέ, παίξαμε και χάσαμε, τι έγινε; Αγωνιστήκαμε, παλαίψαμε, χάσαμε, δεν τρέχει και τίποτα. Άμα είσαι κρατικός υπάλληλος ή υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παίρνεις κάνα δυο τρία χιλιαρικάκια, όχι, δεν τρέχει τίποτα, μην στεναχωριέσαι. Τώρα κάποιοι, πολλοί και διάφοροι, απαρασάλευτα και αμετάκλητα έξυπνοι, ονευρεύονται μια Αριστερά που δεν θα υποχωρήσει, που δεν θα προδώσει. Αχ, αυτά τα συμφέροντα των κινηματικών!

Η δεύτερη αυτή βεβαιότητα ερείδεται σε μια τρίτη. Η τρίτη βεβαιότητα, φίλες και φίλοι, μας λέει ότι το κράτος ανά πάσα στιγμή εκτελεί κάποιο σχέδιο, όταν δεν βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα για να αποτρέψει την κατάλυση της Κυριαρχίας, και όποιος αναλαμβάνει τη διαχείριση του κράτους είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει την εκτέλεση του σχεδίου. Ειδάλλως θα φύγει κλωτσηδόν. Λίαν επιεικώς. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τον συντονισμό του κοινωνικού πολέμου, που το συμπληρωματικό περιεχόμενό του ήταν η σταθεροποίηση των επιτυχιών των προηγηθεισών επιθέσεων, πριν την τέταρτη επίθεση, που επίκειται: ομαδικές απολύσεις, άρα μείωση μισθών και μεροκάματου, περικοπή συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις κρατικών υπαλλήλων και δραστική μείωση των μισθών τους. Δεν γνωρίζουμε ποιος ή ποιοι θα αναλάβουν τον συντονισμό αυτής της τέταρτης επίθεσης (τέταρτο μνημόνιο). Θα το μάθουμε σύντομα, δεν βιαζόμαστε.

ΓΙΑ να κάνουμε κάποιες προγνώσεις, πρέπει να έχουμε βεβαιότητες. Χωρίς βεβαιότητες δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον. Όσες περισσότερες διαθέτουμε, τόσο πιο ευρέως και τόσο πιο μακριά μπορούμε να δούμε. Οι αυταπάτες όμως, οι ψευδαισθήσεις και τα προσωπικά και ομαδικά συμφέροντα δεν μας επιτρέπουν να τις συνειδητοποιήσουμε. Οι βεβαιότητες αυτές προέρχονται  από τη σημερινή φάση του καπιταλισμού (μείωση κερδών λόγω προϊούσας συρρίκνωσης, άρα αναγκαιότητα διαρκούς ανηλεούς επίθεσης), από την διαθέσιμη ισχύ της τεράστιας καπιταλιστικής οργάνωσης, από τις επιδιώξεις της μικροαστικής Αριστεράς και από την κοινωνική και πολιτική αδυναμία των Υποτελών Τάξεων –  ή αδιαφορία (βιομηχανικό προλεταριάτο).

ΑΥΤΕΣ οι βεβαιότητες, φίλες και φίλοι, ενδυναμώνονται, ενισχύονται και η εξέλιξη αυτή μας επιτρέπει να ακούμε την υπόκωφη βοή των πλησιαζόντων γεγονότων (η έκφραση είναι του Καβάφη). Ένα από αυτά είναι το κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης, την οποία είχα διατυπώσει μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διαχείριση του Κράτους. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα γίνει, γνωρίζουμε όμως μέχρι πότε θα γίνει: μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019 –  εάν βέβαια γίνουν εκλογές. Διότι η βοή που ακούω είναι πολύ δυνατή. Είναι η βοή κοινωνικών και πολιτικών κατολισθήσεων και χιονοστιβάδων. Για να γίνει κατολίσθηση πρέπει να βρέξει πολύ και το έδαφος να μην έχει ερείσματα· για να γίνει μια χιονοστιβάδα πρέπει να χιονίσει πολύ, να φυσήξει και μια πολύ μικρή ποσότητα χιονιού είναι ικανή να παρασύρει τεράστιες ποσότητες. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την κατολίσθηση ούτε τη χιονοστοβάδα. Χωριά ολόκληρα έχουν εξαφανιστεί από κατολισθήσεις και χιονοστιβάδες. Τώρα βρέχει και χιονίζει, συσσωρεύεται η κρίσιμη μάζα νερού και χιονιού. Το πότε θα γίνει η κατολίσθηση και η χιονοστιβάδα δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι θα γίνει.

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ