Απόδραση..

Τρεις νύχτες τώρα γυρνάς στο μυαλό μου Χάρρυ. Δεμένος με κάθε λογής αλυσίδες, φυλακισμένος σε παράξενα κουτιά, ριγμένος ανάποδα στο κενό. Δεμένη κι εγώ καιρό σε σκέψεις, φυλακισμένη στην ανάγκη μου, ριγμένη σε δίνες απ το ψηλότερο σημείο της γέφυρας που έθρεφα για να τις αποφύγω.
Τι προσπαθώ να μάθω από σένα;

Απόδραση. Η λέξη που μ έφερε ξανά στη θάλασσα, η λέξη που σε κάλεσε στη σκέψη μου.
Και να΄μαι εδώ, μπροστά σε μια φωτιά στη μέση της αμμουδιάς, ρίχνοντας έναν έναν τους δράκους μου στις φλόγες, ρωτώντας σε ξανά και ξανά, με ποιον τρόπο και από τι δραπετεύει κανείς.
Τι έμαθες εσύ Χάρρυ από τις αναρίθμητες αποδράσεις σου;

Έφτιαχνες τα δεσμά σου όλο και πιο περίπλοκα όλο και πιο σφιχτά μόνο και μόνο για να τα νικήσεις. Αυτό κάνουμε όλοι μας Χάρρυ;
Εγκλωβισμένοι στα μικρά τέλματα της καθημερινότητας, κουρασμένοι από αδιέξοδους λαβύρινθους φόβων και ματαιώσεων, αναζητούμε διαφυγή σ΄ ένα αλλού, επινοούμε ελπίδες, ονειρευόμαστε φτερά, ότι ξεφεύγουμε απ το χώμα που μας ορίζει και μας περιορίζει μαζί, ότι γινόμαστε δράκοι που χορταίνουμε με ουρανό και ξεδιψάμε με φωτιά. Μέχρι να ανακαλύψουμε ότι το τίμημα της πτήσης είναι η πτώση. Της φλόγας πάλι, η στάχτη. Και πως η ανάγκη να απομακρυνθούμε, δείχνει μονάχα τη δύναμη που έχει πάνω μας αυτό που μας φυλακίζει. Και λίγο βοηθά να αλλάξουμε την ανάγκη μας για το μαζί σε ανάγκη για το χωρίς.
Τι είδους απόδραση μπορεί να μας ελευθερώνει;

Δες Χάρρυ! Δες πώς χορεύει στο απαλό αεράκι αυτή η νιφάδα στάχτης! Σαν κείνη τη μικρούλα πεταλούδα, που τόσο με γοητεύει με το τόσο δυσκολοπρόφερτο όνομά της. Sphinx Deilephila Elpenor  τη λένε, σφινξ, ένα απ τα ονόματα της αόρατης νεράιδας των πανάρχαιων μύθων εκείνη που βάζει γρίφους , εκείνη και που τους απαντά, Deilephila, φίλη του δειλινού, που φυλά τ απόβραδα, 
Elpenor, αυτή που φέρει την ελπίδα ..
που την αφουγκράζεσαι να πετά φορές γύρω δίχως να νοιάζεται ποιος τη βλέπει, αν τη βλέπει κανείς μας , απλά για τη χαρά να κάνει αυτό που ξέρει , αυτό για το οποίο είναι πλασμένη..

Ίσως αυτό να είναι πέρα από κάθε απόδραση Χάρρυ.
Να υποδέχεσαι το χάραμα, να λύνεσαι απ τους κάβους που σ΄έδεναν σε αταξίδευτα αύριο, να χαράζεσαι σε πέτρες και αγκάθια ξέροντας πια πως τέλος δεν έχουν τα ταξίδια στα σύνορα του απρόσμενου.
Να εμπιστεύεσαι το νέο σκοτάδι. Και να σιωπάς.
Να μαλακώνουν πίσω σου τα χνάρια των περασμένων σου βημάτων
Και ν΄ αναβλύζει στα σπλάχνα σου χαρά.
Για την κατακτημένη γνώση . Πως δε φεύγεις απ ό,τι σε δένει, αν δεν βουτήξεις βαθιά μέσα του, να το γνωρίσεις, να καταλάβεις με ποιον τρόπο και για ποιον λόγο δέθηκες σ΄αυτό. Πως πέρα απ΄ τις ματαιώσεις, τις απώλειες, την οργή, τον πόνο
-ή μάλλον εξαιτίας τους- βρίσκεις για μία ακόμη φορά το δρόμο, σαν κάτι χειμωνιάτικα απομεσήμερα που από μια τόση δα υπόνοια λιακάδας, γεννάνε νέες άνοιξες.
Και πως αυτό που θέλεις, γεννιέται απ ό,τι πασχίζεις να ξεφύγεις.
Ίσως αυτό και μόνο να είναι παραπάνω από αρκετό.

Ρίχνω στις φλόγες τον τελευταίο μου δράκο και σε καληνυχτώ μ ένα χαμόγελο πια.
Άλλωστε το μόνο απ το οποίο παλεύει κανείς να δραπετεύσει, είναι το παρελθόν. Κι ας ξέρουμε καλά ότι δε γίνεται. Αυτά που ζήσαμε, ονειρευτήκαμε, πονέσαμε, αυτό που ήμασταν, κυλάει ρευστό στο τώρα μας, μπερδεύεται απαλά στα πόδια μας, στρέφει και οδηγεί τα βήματά μας.

Κι εσύ, που κατάφερες να δραπετεύεις απ΄όλα τα δεσμά που μόνος σου επινοούσες κι επέβαλλες στο ίδιο σου το σώμα, 
προδόθηκες απρόσμενα από όσα δεν έμαθες γι αυτό.

Τι να το κάνεις..

Δε δραπετεύουμε απ τον εαυτό μας Χάρρυ..

aniretarenadia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ