ΖΩΗ & ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

"Ελάχιστοι άνθρωποι κάθισαν – έστω μια φορά στη ζωή τους – να σκεφτούν τι εννοούμε όταν λέμε καλό. Καλό για ποιον; Υπάρχει ένα κοινό καλό, που να ισχύει για όλους τους ανθρώπους, όλες τις φυλές, παντού και πάντα; Ή μήπως αυτό που είναι καλό για μένα είναι κακό για σένα, αυτό που είναι καλό για τον λαό μου είναι κακό για τον λαό σου; Και είναι άραγε αιώνιο το καλό; Μένει το ίδιο στο πέρασμα του χρόνου; Ή μήπως το χθεσινό καλό είναι το σημερινό κακό;
…Βελτίωσαν οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες την ιδέα τους για το καλό; Είναι αυτή η ιδέα κοινή σε όλους τους ανθρώπους, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλα τα έθνη, σε όλες τις χώρες, στους Έλληνες και στους Εβραίους, όπως λέει ο Ευαγγελιστής; Και είναι κοινή σε όλα τα ζώα, τα δέντρα, ακόμη και στα βρύα, όπως έλεγε ο Βούδας – ο Βούδας, που έπρεπε να απαρνηθεί τη ζωή προκειμένου να την περιβάλλει με καλοσύνη και αγάπη;

Πέντε αιώνες μετά τον Βούδα, ο χριστιανισμός αποφάσισε πως η ιδέα του καλού μπορεί να εφαρμοστεί, όχι σε κάθε ζωντανό πλάσμα, αλλά μόνο στους ανθρώπους. Το καλό των πρώτων χριστιανών, που είχε αγκαλιάσει όλη την ανθρωπότητα, έδωσε τη θέση του σε ένα καθαρά χριστιανικό καλό, εντελώς διαφορετικό από το καλό των μουσουλμάνων.

Ύστερα, το καθαρά χριστιανικό καλό χωρίστηκε στα καλά του καθολικισμού, του προτεσταντισμού, και της ορθοδοξίας. Και το καλό της ορθοδοξίας γέννησε το καλό των παλαιοημερολογιτών και το καλό των κανονικών ορθοδόξων.

Την ίδια στιγμή υπήρχαν το καλό των φτωχών και το καλό των πλουσίων.


 Επίσης, το καλό της λευκής φυλής, το καλό της μαύρης φυλής, και το καλό της κίτρινης φυλής. Όλο και περισσότερες φατρίες, φυλές, κοινωνικές τάξεις έδιναν σάρκα και οστά στο δικό τους ξεχωριστό καλό. Και χάραξαν μαγικούς κύκλους, έξω από τους οποίους δεν υπήρχαν παρά μόνο κακοί, που έπρεπε να αφανιστούν. Ποτάμια αίμα χύθηκαν στην πάλη του ενός καλού ενάντια σε όλα τα’ άλλα καλά. Οι άνθρωποι το κατάλαβαν αυτό κι έφτασαν στο σημείο να αντιμετωπίσουν την ιδέα του καλού σαν κακό χειρότερο από το κακό το ίδιο.
Στην πραγματικότητα, η ιδέα του καλού είναι σήμερα το άδειο φλούδι ενός ιερού σπόρου που χάθηκε. 

Θα τον αναζητήσει ποτέ ο άνθρωπος; ....

Το παραπάνω απόσπασμα, από το υπέροχο - εξαιρετικά υπέροχο - έργο του Βασίλι Γκρόσμαν. Ζωή και πεπρωμένο, σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, εκδόσεις Γκοβόστη.

Μέρος 2ο Κεφ. 15ο

epikuros-epikuros

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ