ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ (Μέρος Β)

Αγκαλιάζοντας το Παράδοξο

Το να κρατάς αυτήν την οπτική απαιτεί την ικανότητα να διατηρείς μη διπλή επίγνωση. Θα πρέπει να είσαι σε θέση να κρατήσεις το παράδοξο που σου επιτρέπει την ταυτόχρονη εμπειρία της θλίψης μιάς ετοιμοθάνατης βιόσφαιρας ή τον πόνο του να βλέπεις ένα παιδί να κακοποιείται, ενώ, επίσης, συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι τέλεια ακριβώς όπως είναι, ότι υπάρχει μια Θεία τάξη σε όλα πράγματα που το μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει. Εκτός και αν οι άνθρωποι στην πρώτη γραμμή της προσφοράς μπορούν να είναι σε συμφωνία ακόμα και με τις οδυνηρές πτυχές της ζωής, μεταφέρουν τόσο πολύ πόνο που παραφορτώνονται ή αρρωσταίνουν η έχουν τάσεις αυτοκτονίας, και η ικανότητά τους να κάνουν τη δουλειά της προσφοράς είναι περιορισμένη. Είναι ένα ακόμη παράδοξο να συνειδητοποιείς ότι μπορείς να μείνεις στις πρώτες γραμμές εφ’ όσον μπορείς να φροντίζεις τον εαυτό σου, δίνοντας προτεραιότητα στη φροντίδα του εαυτού σου πριν σκεφτείς τις ανάγκες του πλανήτη ή τις ανάγκες των κακοποιημένων παιδιών. Η υπερβολική αυτοθυσία περιορίζει την προσφορά σου. Δεν είναι βιώσιμη. Θα αναγκαστείς να επιβραδύνεις και να βοηθήσεις τους άλλους λιγότερο, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα λάβεις το κοσμικό χαστούκι μιάς διάγνωσης καρκίνου.

Βοηθά να μένουμε στη συνειδητότητα αυτού του μάντρα. «Είμαι σε συμφωνία με τη ζωή, και δεν αντιστέκομαι σε τίποτα».

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αισθάνεσαι πόνο ή δεν καταλαβαίνεις τους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποστασιοποιείσαι και γίνεσαι ψυχρός και αναίσθητος. Αυτό δεν σημαίνει ότι σηκώνεις τα χέρια ψηλά από απόγνωση και κάθεσαι στο πλάϊ παθητικά καθώς γίνεσαι μάρτυρας θηριωδιών χωρίς να προσπαθείς να υπηρετήσεις τη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάς να παίρνεις μέτρα για την προστασία της βιόσφαιρας, ή ότι δεν προσπαθείς να κρατήσεις ένα κακοποιημένο παιδί ασφαλές. Αυτό απλά σημαίνει ότι το κάνεις από μια διαφορετική συνειδητότητα, μια συνειδητότητα που αναγνωρίζει ότι σε ένα επίπεδο, όλα είναι καλά, όπως ακριβώς είναι. Δεν χρειάζεσαι την δικαιολογημένη οργή σου να σε παρακινεί. Δεν χρειάζεται να μένεις κολλημένος στον πόνο σου, προκειμένου να αγαπάς τον πλανήτη ή τα παιδιά του. Όταν όλα αυτά καταρρεύσουν, εσύ θα συνεχίσεις να υπηρετείς την αγάπη, γιατί είναι αυτό που είσαι. Είναι αυτό που κάνεις.

Δεν ξέρω γιατί πράγματα που θεωρούμε φρικτά συμβαίνουν σε φανερά αθώους ανθρώπους. Η ζωή είναι ένα μυστήριο που έχω παραιτηθεί από την προσπάθεια να ξετυλίξω. Ίσως εμείς οι άνθρωποι έχουμε συμβόλαια ψυχής που απαιτούν από εμάς να περάσουμε ορισμένες δοκιμασίες της ζωής, προκειμένου να αναπτυχθούμε ως ψυχές, ώστε να γίνουμε Ένα με το Θείο, και ίσως τα πράγματα είναι όπως θα έπρεπε να είναι σε κάποιο επίπεδο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε με τον ανθρώπινο νου μας. Ή ίσως όχι.

Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι δυνατόν να κρατήσεις μια συνειδητότητα που επιτρέπει στη ζωή να είναι ήδη τέλεια, όπως ακριβώς είναι, ενώ εξακολουθείς να παίρνεις μέτρα προκειμένου να κάνεις τον κόσμο ένα ασφαλέστερο, υγιέστερο, και γεμάτο αγάπη τόπο.

Το Σύμπαν Δεν Σε Χρειάζεται να Είσαι Υπεύθυνος

Επίσης, απαραίτητο για να πραγματοποιήσεις αυτή τη αλλαγή είναι να αντιληφθείς ότι εσύ μόνος δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, το Σύμπαν δεν σε χρειάζεται να αναλάβεις μόνος σου την ευθύνη και να διορθώσεις ό, τι κρίνεις ότι είναι σπασμένο στον κόσμο. Είναι για γέλια, αν το σκεφτείς. Πόσο αλαζόνες είμαστε να νομίζουμε ότι οι δικές μας ατομικές ενέργειες είναι απαραίτητες για την σωτηρία της βιόσφαιρας ή για την προστασία κάθε παιδιού πάνω στον πλανήτη από την κακοποίηση; Και όμως, εδώ βρίσκεται και πάλι το παράδοξο. Όπως είπε η Margaret Mead, «Μην αμφιβάλλεις ποτέ ότι μια μικρή ομάδα στοχαστικών, αφοσιωμένων ανθρώπων μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μόνο πράγμα που το έχει κάνει ποτέ». Ναι. Αυτό είναι αλήθεια. Προορισμός μας δεν είναι να καθόμαστε στην άκρη σε κατάσταση μαθημένης ανικανότητας και να παρακολουθούμε τα παιδιά να κακοποιούνται ή τους ωκεανούς να μολύνονται. Και παρόλα αυτά, αν ένα άτομο έπεφτε από τον πλανήτη, αυτό δεν θα επηρέαζε σημαντικά την κατάσταση της βιόσφαιρας ή τον αριθμό των κακοποιημένων παιδιών στον πλανήτη.

Είμαστε ιδιαίτεροι, αλλά δεν είμαστε ιδιαίτεροι. Μετράμε, αλλά δεν μετράμε. Κάθε πράξη αγάπης που προσφέρουμε είναι σημαντική, και όμως είμαστε μια ρανίδα ενέργειας σε ένα απειροελάχιστο σημείο ενός πλανήτη που περιστρέφεται μέσα σε ένα τεράστιο γαλαξία με άπειρα αστέρια. Είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε την αγάπη μέσα στον κόσμο, να εκπληρώσουμε τις αποστολές μας, να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, και όμως, η ζωή είναι τέλεια ακριβώς όπως είναι, πρέπει να δεχτούμε αυτό που είναι και να σταματήσουμε να πολεμούμε τη ζωή, και κανένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο.

Της Lissa Rankin M.D.

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ