Σιωπητήριο

Ο καιρός κρύωσε κάπως απότομα.

Επισκέφτηκε την Ελλάδα ο Πλανητάρχης, εντάξει, ελαφρώς ληγμένος, αλλά με την άνεση ακόμα να κατεβαίνει τα σκαλιά του υπερ-αεροπλάνου με στυλ αθλητικό και άνετο -ξέρετε, εκείνο το είδος άνεσης που προσφέρει ο συνδυασμός του χρήματος και της εξουσίας- και μέσα σε όλα αυτά η σκυλίτσα μου που αδιαφορεί για όλα αυτά που συμβαίνουν, ήρθε ξανά να με σκουντήξει με τη μύτη της για να της δώσω λίγο συμπληρωματικό φαγάκι.
Και μετά ένα σκυλο-κοκκαλάκι, απ' αυτά τα συνθετικά, που όπως όλα σχεδόν τα ψεύτικα είδη, προσφέρει μια απόλαυση μεγάλη. Και έναν εθισμό.

Και στο φούρνο απέναντι έβαλαν κιόλας χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ανακατεμένα με τα κουλουράκια, στη βιτρίνα. Χτες τη νύχτα μου κράτησαν για λίγο συντροφιά, μέσα στο σκοτάδι, αναβόσβηναν, σαν τις ηλεκτρικές ελπίδες, τις ετοιμοθάνατες.

Συγκρίνεις μέσα σου το πέρσι με το φέτος. Έτη φωτός τη νιώθεις την απόσταση και τη διαφορά τους. Σα να μην ήσουν εσύ που έζησες στα ίδια μέρη με τους ίδιους ανθρώπους πέρσι και νιώθεις ξένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Ψάχνεις να βρεις να ακουμπήσεις σε κάτι γνώριμο. Ίσως στην παγωνιά, σκέφτεσαι. Την αγαπώ την παγωνιά, μ' επιστρέφει στον εαυτό μου, στο κέλυφός μου, στο αίσθημα αυτοπροστασίας μου.

Και πάλι όμως, αυτό το κρύο δείχνει ξένο, καινούριο, σα να το συναντάς πρώτη φορά. Μόνο οι θόρυβοι του δρόμου μοιάζουν οικείοι και όσο πάει και δυναμώνουν μέσα στην καρδιά και το μυαλό σου. Με περισσή δυσκολία τους ανέχεσαι, σαν κομπρεσέρ ταράζουν τον εντός σου κόσμο.


Ονειρεύεσαι αλλιώς πια. Τα όνειρα δε χρειάζονται χρώματα, χρειάζονται φιγούρες, σχήματα, περιγράμματα κι έναν αυτόματο μηχανισμό εξουδετέρωσης του ήχου. Σα να κοιτάς ώρα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, που είναι μόνο μια απειροελάχιστη στιγμή, ερμηνευμένη σε δευτερόλεπτα μόνο, που πέρασε και έφυγε και άφησε πίσω μόνο το σχήμα, το σχέδιο, το περίγραμμα και τον ήχο στο off.

Έχει γίνει εξαιρετικά θορυβώδης η συμβίωση σε αυτό τον πλανήτη. Οι άνθρωποι κάνουμε χρήση ασύστολη του χαρίσματος του λόγου, χωρίς όριο. Αμετροεπώς. Αυθάδικα. Χωρίς σκέψη. Χωρίς ψυχή. Κυρίως χωρίς ψυχή.
Αν προσπαθήσει κανείς να δώσει το στίγμα της εποχής, θα μπορούσε να κάνει χρήση λίγων λέξεων και να κλείσει μέσα τους ό,τι υπάρχει διαθέσιμο τριγύρω με μια ματιά.
Πόνος. Φόβος. Αδιέξοδο. Φτώχια. Διαφθορά. Ασυδοσία. Ανεργία. Ανέχεια. Πόλεμος. Ερείπια. Παραλογισμός. Αδικία. Κακοποίηση. Έγκλημα. Ατιμωρησία. Διχασμός. Ψέμα. Σκοτάδι. Πόνος.
Με πόνο ανοίγει και κλείνει ο κύκλος των ανθρώπινων πεπραγμένων.

Ελάχιστα είναι αυτά που ακόμα μπορούν να μας επαναφέρουν στην ανθρώπινη φύση μας, τη ναι μεν τρωτή και φθαρτή, αλλά με τη θεϊκή της υπόσταση σε αναμονή.

Σε έναν κόσμο που παλεύει να κρατήσει τα μάτια ανοιχτά για να ζήσει την ανάσταση της ανατολής του ήλιου, ακόμα και μέσα από βαριά, πυκνά σύννεφα.
Μέσα σε όλο αυτό το ξεγύμνωμα της ελπίδας, γυρίζω το βλέμμα στο σκυλί μου που από ώρα με κοιτά απορημένο και αισθάνομαι όλη την ευλογία μαζεμένη στα δικά του μάτια.

Δε θέλω να ''σταματήσει η γη για να κατεβώ'', έχω ανάγκη μόνο να μπορώ να ισορροπώ καλύτερα στα απότομα φρεναρίσματα.

Να μην ξεχνώ να ευγνωμονώ.

Να μπορώ να αφήνω πίσω μου την αμετροέπεια που έχω συναντήσει και να παίρνω το σκυλί μου αγκαλιά. Ως γιατρικό και συγχώρεση.
Για πάντα...


enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ