ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΛΟΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Καλό είναι να υποψιάζουμε τους αγαπημένους μας για το πόσο σημαντικοί είναι για μας.

Κάθε μέρα να το δείχνουμε με πράξεις και με λόγια.

Οι πράξεις να είναι ευφάνταστες και τα λόγια μας απλά.

Να λέμε σ’ αγαπάω με πάθος, σαν να είναι η τελευταία φράση που θα πούμε στη Ζωή μας, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ας αναλογιστούμε τη λέξη “δεδομένο” και τι θέση έχει στην καθημερινότητά μας.

Κάθε μέρα η Ζωή μας δίνει ευκαιρίες για μαθήματα, αρκεί να τις αρπάζουμε.

Να ζήσουμε από σήμερα όλα αυτά που για χρόνια αναβάλαμε.

Να ζήσουμε μια Ζωή που ν’ αξίζει, μια Ζωή που να ‘χει νόημα.

Κρατώντας σα θησαυρό τα σημαντικά και πετώντας όλα εκείνα που μας βαραίνουν.

Ν’ αγαπάμε αληθινά και έντιμα, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους πρώτα.

Να μη σταματάμε να ονειρευόμαστε και ν’ αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο κόσμο, ξεκινώντας απ’ το μικρόκοσμο της οικογένειας και τους αγαπημένους μας. Αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον για το τι κάνουν.

Βέβαια, το τι κάνεις, είναι από τις ερωτήσεις που κάνουν έναν άνθρωπο να τρομάζει.

Γιατί οι καλοί τρόποι απαιτούν απάντηση.

Ενώ οι κακοί τρόποι λένε από μέσα τους, αι σιχτίρ.

Δύσκολο ν’ απαντήσεις, είμαι καλά, αν δε νιώθεις ακριβώς καλά μέσα σου και θες να ‘σαι εντελώς ειλικρινής κι έντιμος απέναντι στον εαυτό σου και σ’ αυτόν που ρωτά.

Αν πεις, δεν είμαι καλά, χρειάζεται εξηγήσεις. Δε σερβίρεται ποτέ σκέτο το δεν είμαι καλά.

Είτε απαντήσεις, είτε το αποφύγεις, η ζημιά έχει γίνει. Το ερώτημα μπήκε μέσα σου και περιμένει απάντηση.

Λες, θα το παίξω τρελίτσα μωρέ και θα κάνω πως δεν άκουσα.

Χα!

Και ποιος σου είπε πως έχεις μονάχα ένα εαυτό κι εύκολο είναι να τον ξεγελάσεις; Μακάρι να ήταν μόνο ένας. Αλλά είναι δύο, τρεις, τέσσερις και καμιά φορά περισσότεροι (βλέπε διδύμους στο ζώδιο…).

Και όχι, αυτό δεν αφορά ανθρώπους με ψυχιατρική διαταραχή. Όλοι έτσι είμαστε. Πολυδιάστατοι. Σκέψου. Τόσοι ρόλοι. Από παιδιά μέχρι μεσήλικες και βάλε, τόσοι εαυτοί να πορεύονται μέσα μας, καμιά φορά παράλληλα, καμιά φορά και όχι, αλλά όλοι να περιμένουν από τον κυρίαρχο εαυτό να τους καθοδηγήσει προς το σωστό.

Ουφ!

Πόσο πολύ περίπλοκο είναι να είσαι σημερινός άνθρωπος.

Καλύτερα ήταν τότε που μέναμε στις σπηλιές. Ήταν πιο απλό να ζεις.

Ήταν ευκολότερη η Ζωή. Μόνο για την επιβίωση χρειαζόταν να νοιαστείς. Για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους και κυρίως να παραμείνεις ζωντανός.

Δεν υπήρχε η πολυτέλεια του χρόνου και του νου να σκέφτεται πως κάθε απόφαση έχει πάντοτε παράπλευρες απώλειες, εξόν από κέρδος.

Σήμερα, με φρονιμάδα, ακριβώς όπως όταν απασφαλίζει μια χειροβομβίδα, προσεγγίζουμε την κάθε απόφαση. Το κάθε όνειρο. Την κάθε ελπίδα.

Αργά, τρομοκρατημένα και με βήματα τρεμάμενα διστακτικά.

Φταίει μάλλον που εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε την πραγματική μας φύση και υποκύπτουμε στις αδυναμίες μας. Φταίει που νομίζουμε πως είμαστε μικροί θεοί που θα ζήσουν αιώνια.

Νομίζουμε πως έχουμε άπλετο χρόνο ακόμα και με ευκολία γκρινιάζουμε, με ευκολία πληγώνουμε, με ευκολία αδιαφορούμε για το διπλανό μας και με ευκολία κάνουμε κακό (μικρό ή μεγάλο δεν έχει διαφορά).

Πώς θα συμπεριφερόμασταν άραγε αν ξέραμε πως κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μας στη γη; Με αγάπη; Με κακία; Με αδιαφορία;

Με μίσος;

Οι περισσότεροι λέμε για τον εαυτό μας πως είμαστε καλοί άνθρωποι και ευγενικοί όταν μας ρωτούν.

Όμως το κάνουμε και πράξη ή μένουμε στα παχιά λόγια που δεν κοστίζουν;

Είπαμε ποτέ καλημέρα σε άγνωστο συνάνθρωπο σε στάση του λεωφορείου;

στις βαρετές ουρές;

στον απέναντι γείτονα;

στο νεαρό με τα φυλλάδια;

σ’ αυτόν που χρειάζεται να παραχωρήσουμε τη θέση μας στην ουρά για να εξυπηρετηθεί πρώτος;

Η χαμογελαστή καλοσύνη είναι το δευτερόλεπτο που είναι ικανό να μετατρέψει μια μουντή μέρα σε ηλιόλουστη. Κάθε μέρα. Όσο δύσκολη και μουντή και ας είναι.

Είμαι σίγουρη πως σε πολλά ζητήματα θ’ αναθεωρούσαμε τη στάση και το σκεπτικό μας αν κάθε μέρα θυμόμασταν πως είμαστε όλοι κοινοί θνητοί. Περαστικοί επιβάτες απ’ αυτό το σύντομο κόσμο. Ένα όμως σίγουρα δε θέλει αναθεώρηση. Η Αγάπη. Η Αγνή κι ατόφια Αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις και μορφές της.

Οπότε, ας αγαπάμε όσο μπορούμε περισσότερο. Είναι ένας όμορφος τρόπος να ξεκινάμε τη μέρα μας.

Αλλά πρέπει να μάθουμε ν’ αγαπάμε με υγιή τρόπο για να αξίζει η Αγάπη μας. Και εμάς και τους άλλους. Γιατί είμαστε παράξενα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι.

Πολλές φορές ηθελημένα ή άθελα, με νοσηρό τρόπο φροντίζουμε κάποιον που αγαπάμε όταν είναι αποπροσανατολισμένος και δυστυχισμένος, ενώ τον ξεχνάμε όταν βρίσκει ψήγματα ευτυχίας και ισορροπίας γιατί το κεντρί της ζήλιας μας κεντάει στην καρδιά.

Κι όμως! Την ευτυχία θα’ πρεπε να μοιράζουμε απλόχερα για να πολλαπλασιάζεται και να κατακλύζει τον μουντό μας κόσμο.

Ενώ τη λύπη θα’ πρεπε να τη διαιρούμε για να την αντέχουμε. Για να μην είναι δυσβάσταχτη για έναν.

Πόσο παράξενα πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι!

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-10-2016

mariafoustalieraki

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ