Η ΠΥΛΗ

( Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ)

Η Αληθινή Θρησκεία είναι η Θρησκεία του Βιώματος, της Άμεσης Εμπειρίας της Πραγματικότητας, της Άμεσης Επαφής με αυτό που συμβαίνει πραγματικά, Εδώ, Τώρα, στον Πραγματικό Χρόνο. Μια Κατάσταση Συνείδησης διαφορετική από αυτή του συνηθισμένου ανθρώπου. Μια Αντίληψη Καθαρή, Ανοιχτή, χωρίς διαστρεβλώσεις, πέρα από την σκέψη, το εγώ, την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό υποκειμένου-αντικειμένου, την ψεύτικη εξέλιξη και τον ψεύτικο χρόνο της σκέψης. Ένας άλλος τρόπος να βλέπουμε, να ζούμε και να «αγγίζουμε» τα πράγματα. Μια Κατάσταση Ενότητας της Ύπαρξης, Μια Παγκόσμια Συνείδηση.

Η Αληθινή Θρησκεία είναι να Βιώσουμε Άμεσα την Πραγματικότητα, να Δούμε, να Κατανοήσουμε εμείς οι ίδιοι, (όχι να συλλάβουμε την πραγματικότητα με την σκέψη, να σκεφτούμε). Η Κατανόηση, σαν απόλυτα δική μας «πράξη», είναι μια απόλυτα προσωπική μοναχική «πράξη», μια Προσωπική Πύλη, Διέξοδος, Οδός, προς την Πραγματική Ζωή, προς την Εμπειρία της Πραγματικότητας. Είναι μια πράξη τόσο μοναχική όσο η γέννησή μας στον κόσμο ή ο θάνατος, το πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση ύπαρξης. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε με κάποιον άλλον, (άσχετα αν παράλληλα το κάνουν κι άλλοι). Η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα είναι σαν μια δεύτερη γέννηση, γινόμαστε ένας νέος άνθρωπος, ένας άλλος άνθρωπος, επειδή τώρα Βλέπουμε ενώ τόσο καιρό είμασταν τυφλοί (στην πραγματικότητα βλέπαμε αυτό που «κατασκευάζαμε» με την σκέψη).

Το να μιλήσεις στους ανθρώπους για την Αληθινή Θρησκεία, για την Άμεση Εμπειρία της Πραγματικότητας, για την Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, δηλαδή για την Κατανόηση που πρέπει να κατακτήσουν αυτοί οι ίδιοι μέσα τους, μόνοι τους, για μια εσωτερική μοναχική πράξη, όπου θα είναι ο καθένας τελείως μόνος μέχρι μα Περάσει την Πύλη προς την Ενότητα της Ύπαρξης, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Οι άνθρωποι φοβούνται να είναι μόνοι και μάλιστα σε κάτι τόσο σοβαρό όπως μια «νέα γέννηση». Αντίθετα οι άνθρωποι μπορούν, όλοι μαζί, να βιώνουν «μαζί» την εξωτερική ζωή. Έτσι θέλουν να πιστεύουν. 

Στην πραγματικότητα ο καθένας είναι φυλακισμένος στην δική του προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας (που κατασκευάζει με την σκέψη του) κι όλοι ζουν στον δικό τους ξεχωριστό κόσμο κι αυτό που ονομάζουν «μαζί» είναι απλά ότι τα σώματά τους είναι μαζί, κοντά, (ενώ οι ψυχές τους μένουν πάντα «χώρια»). 

Έτσι, με αυτή την έννοια, όλοι μαζί, μπορούν να κάνουν οποιοδήποτε εξωτερικό έργο. Να φτιάξουν θρησκείες, φιλοσοφίες, πολιτικές ιδεολογίες, να χτίσουν τον υψηλότερο ναό του κόσμου ή την πιο μεγάλη γέφυρα του πλανήτη, ακόμα και να ταξιδέψουν στο διάστημα (αν και είναι προφανές ότι το διάστημα δεν φτιάχτηκε τόσο απέραντο για τον άνθρωπο της γης, μόνο για τον άνθρωπο της γης, ό,τι κι αν λένε οι αμαθείς). 

Όλα αυτά τα κάνουν γιατί στα εξωτερικά έργα είναι μαζί με άλλους, τουλάχιστον σωματικά, κι ως ένα σημείο συμφωνούν με τους άλλους σε κάποια δραστηριότητα. Όμως στον Εσωτερικό Μοναχικό Δρόμο αρνούνται να βαδίσουν. Ελάχιστοι το αποφασίζουν. Σχεδόν κανείς δεν Περνάει την Πύλη, προς την Ενότητα της Ύπαρξης, προς την Παγκόσμια Συνείδηση. 

Μπορούν όμως να γίνουν Διδάσκαλοι, να φτιάξουν Οργανώσεις κι Εταιρείες, να λένε θαυμάσια πράγματα για την Ενότητα και την Αγάπη, να εκθέτουν εμπνευσμένες φιλοσοφίες, η να προφέρουν σοφά λόγια. Γιατί; Επειδή όλα αυτά είναι εξωτερικά (ακόμα κι η διανόηση κι όχι μόνο τα υλικά έργα). Δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την Πραγματική Ζωή, με την Αληθινή Θρησκεία, με την Άμεση Εμπειρία της Πραγματικότητας, με την Αφύπνιση στην Αλήθεια που είναι Βίωμα πέρα από την σκέψη. Οι άνθρωποι, ακόμα και παγκόσμιοι Διδάσκαλοι, παγκόσμια γνωστοί (όχι όλοι, κάποιοι), πάντα σταματούν έξω από την Πύλη. Δεν περνούν ποτέ την Πύλη. Ίσως γιατί πρέπει να «εγκαταλείψουν» το εγώ (το πολύ «εκλεπτυσμένο εγώ», που μιμείται το Παγκόσμιο) από την εδώ μεριά.

Όταν Βαδίζεις την Οδό, Ξαφνικά Διαπιστώνεις ότι είσαι Τελείως Μόνος. Μπροστά σε μια Πύλη (Πύλη Κατανόησης). Από έξω ο κόσμος φαίνεται όπως τον γνωρίζουμε, ο κόσμος της δυαδικότητας, ο κόσμος της σκέψης, ο πολιτισμένος κόσμος των ανθρώπων (που περιλαμβάνει και τον «πολιτισμό της τεχνολογίας» και την βαρβαρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με την βία, την διαμάχη, την εκμετάλλευση, την χειραγώγηση, τους πολέμους, οικονομικούς ή πραγματικούς με όπλα, κλπ.). Μπορείς να είσαι «μαζί» με όλους αυτούς μέσα στην παγκόσμια αυταπάτη της παγκόσμιας βαρβαρότητας. Αν θέλεις όμως να Γνωρίσεις την Πραγματικότητα, Αυτό το Ιερό που δεν αγγίζει η σκέψη, το Άχρονο, το Αληθινό, τότε Πρέπει μόνος να Περάσεις την Πύλη, Έσω, Μέσα σου, Εδώ, Τώρα. Και Τότε, (αν το κάνεις, περνώντας πέρα από τον χρόνο) η Πραγματικότητα θα είναι Τελείως Διαφορετική. Θα Βλέπεις. Μέχρι τώρα νόμιζες ότι έβλεπες αλλά έβλεπες τις σκιές που σχημάτιζε ο περιορισμένος φοβισμένος «νους» σου, τα πράγματα που κατασκεύαζε η «σκέψη» σου.

Είναι πραγματικά περίεργο, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γύρω, με τον πολιτισμό τους, τα έργα τους, τον πλούτο ή την φτώχεια τους, τους πολέμους ή την ψεύτικη ειρήνη τους και την δυστυχία τους, την ζωώδη αμεριμνησία του «χορτάτου» και τον πόνο του «εξαθλιωμένου», να ζουν μέσα στην αυταπάτη. Κι όλα όσα κάνουν, όλες οι εξωτερικές ανόητες πράξεις, μοιάζουν με παιχνίδια, παιχνίδια που συχνά γίνονται σκληρά γιατί το αίμα που χύνεται είναι πραγματικό (κι όχι εικόνες στην τηλεόραση των σαλονιών των αραγμένων πολιτισμένων ζώων). Ένας πλανήτης ανώριμων πολιτισμένων, με την γνώση τους την τεχνολογία τους, την σχιζοφρένεια και τις συγκρούσεις τους. Ώρες-ώρες νομίζεις πως ζεις σε ένα πλανήτη ανθρωποειδών που ειρωνικά κάποιοι δήθεν επιστήμονες ονόμασαν homo sapiens. Το ορθό είναι homo simian.

Όσοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι «Είναι Εδώ», νοιώθουν ότι η Αλήθεια δεν είναι μπροστά τους, σε ό,τι βλέπουν έξω, αλλά Μέσα τους. Όταν είσαι σε Αληθινή Εγρήγορση, σε Προσοχή, σε Απορία, νοιώθεις ότι Είσαι Μόνος σου. Μπροστά στην Πύλη. Η Αληθινή Ζωή είναι πέρα από τον κόσμο των ανθρώπων, σε μια «άλλη συνείδηση», σε μια «νέα πραγματικότητα», σε μια Διαφορετική Όραση της Πραγματικότητας. Ακριβώς αυτό. Δεν αλλάζει η Πραγματικότητα. Αλλάζει ο Τρόπος που Βλέπουμε. Επειδή Τώρα Βλέπουμε. Κι αυτό που Βλέπουμε είναι το Αληθινό.

Και Βλέπουμε κάτω, τον κόσμο των ανθρώπων. Βλέπουμε την ανωριμότητα και την πλάνη των ανθρώπων. Βλέπουμε πως ό,τι αντιλαμβάνονται, σκέπτονται, ο πολιτισμός τους, οι θρησκείες τους, οι ιδεολογίες τους, οι δραστηριότητές τους, τα αγαθά τους κι οι διαμάχες τους για την διαχείριση των πόρων, όλα είναι ανοησίες. Οι θρησκείες τους είναι ειδωλολατρία. Η πολιτική τους είναι άδικη βία. Ο πολιτισμός τους είναι υποκριτική αδιαφορία για τον πόνο των άλλων ανήμπορων ανθρώπων. Η ζωή τους είναι αμεριμνησία του χορτάτου ζώου ή λυσσασμένη πείνα, ανάλογα με το που βρίσκεσαι. Η καθημερινότητά τους είναι το όνειρο που προσπαθούν να χτίσουν στον χρόνο και που γλιστράει συνεχώς από τα χέρια τους.

Και Βλέπουμε πέρα από τον κόσμο των ανθρώπων. Η Αλήθεια δεν είναι εδώ, σε αυτό που ζουν οι άνθρωποι. Κι όσους δρόμους κι αν χαράξουν οι άνθρωποι μέσα στον κόσμο τους (τον κόσμο της «σκέψης», του ονείρου) δεν θα βρουν την Αλήθεια, επειδή ο κόσμο τους είναι περιορισμένος, κλεισμένος μέσα στην αυταπάτη. Η Αλήθεια Είναι Έξω από όλο αυτό. Κι υπάρχει μόνο μια Έξοδος, Μία Πύλη, που είναι ταυτόχρονα Είσοδος στον Αληθινό Κόσμο. Μέσα μας. Στην μοναχική απόφαση να Περάσουμε Πέραν. Οι Αληθινοί Άνθρωποι, ελάχιστοι, είναι αλήθεια, που έρχονται στην γη, αργά ή γρήγορα Κατανοούν και Περνούν την Πύλη. Κι ο πλανήτης των ανθρώπων θα συνεχίσει να πορεύεται, για χιλιάδες ανθρώπινα χρόνια ακόμα, στο σκοτεινό σύμπαν (κι ας βλέπουν οι ανόητοι τον ήλιο να βγαίνει κάθε πρωί). Ακόμα κι αν οι άνθρωποι βρουν τρόπο να ταξιδεύουν στο σύμπαν δεν θα βρουν τίποτα εκεί έξω, καμία Αλήθεια. Ο Δρόμος προς τον Άνθρωπο, προς την Αλήθεια του, είναι Μέσα, όχι έξω. Έξω είναι μόνο το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ αλήθεια όσο κι αν επιμένουν οι άνθρωποι.

Κι εσύ αδελφέ; Που διαβάζεις εδώ, γιατί διαβάζεις; Ποια αναζήτηση σε φέρνει εδώ; Εδώ μιλάμε σοβαρά, σε μεγάλους ανθρώπους. Εδώ μιλάμε για τον Δρόμο της Υπευθυνότητας, τον Μοναχικό Δρόμο του Ώριμου Ανθρώπου, τον Δρόμο της Αρετής, που εγκαταλείπει την αυταπάτη του εγώ και τα όνειρα της σκέψης, τον Δρόμο της Θλίψης και των δακρύων για τις αυταπάτες που πρέπει να εγκαταλείψουμε, για την ασφάλεια του περιορισμένου ζώου που χάνουμε. Γιατί, αδελφέ, δεν πας να παίξεις με τα άλλα παιδιά, εκεί έξω, στον πολιτισμένο κόσμο. Οι άνθρωποι είναι καλύτερα «μαζί» κι ας είναι μέσα στην αυταπάτη, αρκεί να είναι «μαζί». Τούτος ο Δρόμος, ο Δρόμος της Αφύπνισης, είναι απόλυτα μοναχικός. Μέχρι να Βγεις Πέρα. Αλλά, μπορείς να Βασιστείς στο Αγαπημένο Όραμα της Βαθύτερης Ύπαρξής σου, στο Όραμα της Φωτεινής Ζωής, στην Βαθύτερη Συναίσθηση της Αλήθειας; Μήπως είναι καλύτερα στην ασφάλεια της σκοτεινής σπηλιάς του εγώ; Πρέπει να απαντήσεις σε αυτό. Είναι το μοναδικό πρόβλημα της ζωής.

Όταν Προχωράς προς την Πύλη συναντάς όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάποιο φίλοι, που ένοιωθες φίλους, μένουν πίσω. Στο τέλος μένεις ολομόναχος. Αλλά τι έχεις να φοβηθείς; Καθώς Πλησιάζεις στο Φως όλες οι σκιές διαλύονται. Όλα φαίνονται πεντακάθαρα. Κι είναι όλα τόσο Ειρηνικά. Μονάχα Φως Βλέπεις Πια. Τόσο Φως που σε Τυφλώνει. Και δεν χρειάζεσαι πλέον καν να βλέπεις, επειδή ΜΟΝΟ ΦΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ. Μόνο Φως Μέσα στο Οποίο οι σκιές έχουν διαλυθεί, υποψίες ύπαρξης κάποτε, και νοιώθεις αυτό που είναι πραγματικά, που ήταν πάντα, Φως, Φως εκ Φωτός (κι όχι η ψεύτικη σκιά που έκρυβε την Αληθινή Ουσία). ΜΟΝΟ ΦΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο Κόσμος της Αλήθειας δεν έχει σκιές. Όταν Ανατέλλει το Φως δεν Βλέπεις τίποτα άλλο. Είναι Ένας Νέος Άλλος Κόσμος, ο Αληθινός Κόσμος. Κι ο κόσμος της σκιάς, των ανθρώπων, της αυταπάτης και των ονείρων, παλιά ανάμνηση που σκορπίζει στο τίποτα, όπως σκορπίζει η πρωινή καταχνιά την ώρα που βγαίνει ο Ήλιος.

Κι αν θέλαμε να πούμε ένα τελευταίο λόγο, αποχαιρετισμό αγάπης, στους ανθρώπους που μένουν πίσω, τούτο μόνο θα λέγαμε κι εδώ θα κρύβονταν όλη η αλήθεια που μπορούν να κατανοήσουν οι άνθρωποι. «Αδελφοί! Αν Ζητάτε τον Θεό, την Πραγματικότητα, την Φώτιση, Οποιαδήποτε Αλήθεια, Περάστε την ΠΥΛΗ. Μέσα σας. Αδελφοί! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

wholemind8

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ