Χαλαρά

Είναι προφανές πια πως οι Έλληνες είμαστε παρατηρητές. Όλα συμβαίνουν ερήμην μας. Εμείς απλά παρατηρούμε. Παρατηρούμε τις ζωές μας.

Οι αποφάσεις για την Ελλάδα δεν παίρνονται στην Ελλάδα.

Οι αποφάσεις εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Όπως εφαρμόζονται, όσο εφαρμόζονται.

Πάντως, οι Έλληνες αποφάσεις δεν παίρνουν.

Μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 -όπου το βροντερό ΟΧΙ έγινε απόλυτο ΝΑΙ-, δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να έχει αμφιβολία.

Φυσικά, υπάρχουν κόμματα, υπάρχουν καβγάδες, φωνές και τα ρέστα αλλά αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σημασία.

Η κυβέρνηση κάνει πως είναι κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει πως είναι αξιωματική αντιπολίτευση και πως διαφωνεί με την κυβέρνηση· βέβαια, αν ήταν ανάποδα, θα έπαιρνε η μία τον ρόλο της άλλης: αυτοί που ψήφισαν το νομοσχέδιο θα έλεγαν όχι και αυτοί που δεν το ψήφισαν θα έλεγαν ναι.

Οι πολίτες -όσοι έχουν δουλειά- κάνουν καμιά 24ωρη απεργία πού και πού αλλά έτσι για να γίνει, όχι ότι θα έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Οι πολίτες κάνουν πως διαδηλώνουν, οι αναρχικοί κάνουν πως είναι πολύ θυμωμένοι, οι αστυνομικοί κάνουν πως αντιμετωπίζουν τις ταραχές και περνάει ο καιρός.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχουν περάσει εφτά χρόνια, έχουμε φάει τρία Μνημόνιο κατακέφαλα και πάμε για το τέταρτο.

Η Ελλάδα κάνει πως είναι ανεξάρτητη χώρα, ενώ είναι και επίσημα προτεκτοράτο.

Όλοι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν και πριν, αδιαφορώντας για το ότι δεν μετράει ούτε η δική τους άποψη, ούτε της κυβέρνησης.

Φυσικά, κανείς δεν κάνει κουβέντα για αυτό το θέμα. Οι πάντες προσποιούνται πως όλα είναι όπως πριν. Δεν είναι.

Δεν βλέπω κάποια διάθεση από τους Έλληνες να απελευθερώσουν τη χώρα τους -άλλοι βολεύονται, άλλοι φεύγουν, άλλοι έχουν πάθει κατάθλιψη, άλλοι τα βάζουν με τον διπλανό τους- αλλά υπάρχει και κάτι πολύ θετικό στην πλήρη παράδοση της χώρας.

Σου φεύγει το άγχος.

Λες εγώ δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά.

Ό,τι έχουν αποφασίσει, αυτό θα γίνει.

Άρα, γιατί να σκάω εγώ;

Δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέμαι.

Οπότε, χαλαρά.

Αφού δεν σκοπεύαμε να αντισταθούμε, δεν το κάναμε αυτό από το 2010;

Τι σκοτωνόμαστε μεταξύ μας τόσα χρόνια;

Εντάξει, κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Έλα μωρέ, μια ιδέα είναι όλα.

Έχει και η σκλαβιά τα ωραία της.

Αλίμονο στα αφεντικά που έχουν τόσα πράγματα να σκέφτονται.

Εμείς αραχτοί.

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ