Παρατηρώντας τον Παρατηρητή

Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση πιστεύουν – εντελώς λανθασμένα – ότι ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο είναι στην ουσία της ίδιας τάξης. Τούτο σημαίνει ότι η ύπαρξη ενός πρωτογενούς παρατηρητή δεν είναι απαραίτητη. 

Ωστόσο, η διάκριση αυτή είναι σημαντική στα Ινδικά συστήματα του ντάρμα, όπως ο Βουδισμός και η Βεντάντα. 

Οι Δυτικοί θεωρούν ότι εάν ο παρατηρητής δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο παρατήρησης, όπως όλα τα άλλα πράγματα, τότε απλά δεν υπάρχει, οπότε γιατί να ασχοληθεί κανείς μαζί του; 

Στον Βουδισμό υπάρχει εξαρχής μια απόλυτη διάκριση ανάμεσα στον εαυτό (άτμαν) και στον μη-εαυτό (ανάτμαν).

Ο δεύτερος συντίθεται από το υλικό σχήμα (σώμα), το συναίσθημα, την αντίληψη, τις εθιστικές διαμορφώσεις και τη συνείδηση. 

Εδώ, ο παρατηρητής (δηλαδή ο εαυτός) έχει την ικανότητα να παρατηρεί τις πέντε συνιστώσες (σκάντας) της ατομικής ύπαρξης και να αναγνωρίζει καθεμία απ’ αυτές με τον εξής τρόπο: « Δεν είμαι αυτό, αυτό δεν είναι δικό μου, δεν είναι ο εαυτός μου (άτμαν)». 


Μπορούμε να πούμε ότι η έννοια και η θέση του αυθεντικού παρατηρητή δημιουργεί ένα ρήγμα στο σύστημα των πέντε συνιστωσών, που συνθέτουν τον ψυχοφυσικό μας οργανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την οδύνη (σύμφωνα με τον Βούδα). 

Είναι πιθανό να νιώσουμε ότι είμαστε πιο κοντά στην απάντηση του ερωτήματος «Ποιος είμαι;». 

Φαίνεται ότι ο παρατηρητής, με ένα τρόπο μυστικό και μυστηριώδη, δεν αποτελεί τμήμα του παρατηρούμενου κόσμου, που εμφανίζεται μέσω των πέντε συνιστωσών. 

Τούτο εξηγεί τη φράση του Βούδα: «Φίλοι μου, πρέπει να εγκαταλείψετε την επιθυμία για οτιδήποτε είναι ο μη-εαυτός (ανάτμαν)». 

Αυτή η διαδικασία εγκατάλειψης πραγματοποιείται μέσω της αρνητικής οδού: εγκαταλείπουμε τα πάντα για να φτάσουμε στην άμεση γνώση του παρατηρητή. 

Τούτο σημαίνει επιπλέον ότι πρέπει να υπερβούμε όλες τις συνεχώς μεταβαλλόμενες εξαρτημένες δημιουργίες (πρατίτγια-σαμουτπάντα), προκειμένου να φτάσουμε στον στόχο.

vadarma

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ